Τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καλούμεθα σέ μετάνοια. - Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος

 Στούς ὕμνους καί τίς ἀκολουθίες τῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου καί στήν ἔναρξη αὐτῆς τῆς ἱερᾶς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καλούμεθα σέ μετάνοια. Καλούμεθα νά σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέ τήν ταπείνωση τοῦ Τελώνου. Καλούμεθα νά ἐπιστρέψουμε στό κατοικητήριό Του καί τήν εὐσπλαγχνική ἀγκαλιά Του ὅπως ὁ Ἄσωτος Υἱός. Ἀντιμετωπίζουμε τίς αἰτίες τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό τόν Θεό καί τήν ἀνάγκη μας γιά τό μέγα ἔλεός Του. Εἶναι πράγματι ἐποχή μετανοίας καθώς προετοιμαζόμεθα νά ἑορτάσουμε καί νά ἀναλογισθοῦμε ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει γιά μᾶς διά τοῦ Κυρίου μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτή ἡ σοβαρή καί στοχαστική πορεία δέν εἶναι πορεία ἀπελπισίας. Δέν πρόκειται περί περιόδου ἀπαρηγόρητης λύπης ἤ βαθειᾶς ὀδύνης καί ἄγχους. Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι περίοδος ἀνακαινίσεως στήν ὁποία ἡ μετάνοια συνοδεύεται ἀπό συγχώρηση καί χάρη, γεννᾶ ἐλπίδα, ἐνισχύει τήν πίστη μας καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄφθονη καί αἰώνια ζωή.

Πρῶτον, γνωρίζουμε μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο ὅτι ἡ εἰλικρινής μετάνοια λαμβάνει συγχώρηση καί χάρη. Ἡ εἰλικρίνεια τοῦ Τελώνου ἡ ὁποία ἐκφράσθηκε στήν κραυγή του, ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ (Λουκ. 18:13), ἀναγνωρίσθηκε ἀπό τόν Θεό, καί οἱ ἁμαρτίες του συγχωρήθηκαν. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ἐκήρυττε, Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. 3:2), καλῶντας τούς ἀνθρώπους νά προετοιμασθοῦν νά ὑποδεχθοῦν τόν Ἕνα Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος ἐρχόταν ἐν χάριτι καί ἀληθείᾳ. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἐνώπιόν μας, προσφέροντας διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ σωτηρία μέσῳ τῆς μετανοίας.

Δεύτερον, ἡ μετάνοια καλλιεργεῖ ἐλπίδα. Ὅπως ἡ δύναμη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μᾶς μεταμορφώνει, καθώς ἀντιλαμβανόμεθα τήν εὐλογία τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ζωῆς στήν κοινωνία μαζί Του, νιώθουμε τήν χαρά τῆς ἐλπίδος. Γιά τόν Ἄσωτο Υἱό, ὑπῆρξε ἐλπίδα στό ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς στό σπίτι τοῦ πατέρα του, ἀναμένοντας κάτι καλύτερο. Στήν ἔναρξη αὐτῆς τῆς ἱερᾶς περιόδου, ἡ μετάνοια μᾶς ὁδηγεῖ στήν ὁδο τῆς ἐλπίδος, γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν (Ρωμ. 5:5).

Τρίτον, ὅπως διά τῆς μετανοίας λαμβάνουμε συγχώρηση καί χάρη καί οἱ καρδιές μας γεμίζουν ἐλπίδα, ἡ πίστη μας ἐνδυναμώνεται. Καθώς προετοιμαζόμεθα νά ἑορτάσουμε τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ γιά τήν ὑπερνίκηση τοῦ θανάτου, τήν ἀποκατάστασή μας στή ζωή, καί τήν καθοδήγησή μας στήν Ἀνάσταση, ἡ πίστη μας σέ Ἐκεῖνον αὐξάνει.

Τέλος, σέ αὐτή τήν ἱερά περίοδο προσευχῆς καί στοχασμοῦ, ἡ μετάνοια μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Μέσα ἀπό τη μετάνοια διανοίγονται οἱ ὀφθαλμοί μας, στρεφόμαστε ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς, ἔτσι ὥστε ἐπιστρέψαι ἀπό σκότους εἰς φῶς καί τῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ ἐπί τόν Θεόν, τοῦ λαβεῖν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί κλῆρον ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πίστει τῇ εἰς Ἐμέ (Πράξ. 26:18). Μέσα ἀπό τήν ἀποκάλυψη τῆς ἀπολύτου ἀληθείας διά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεώς Του, γνωρίζουμε ποῦ ὁδηγεῖ ἡ μετάνοιά μας, καί πώς οὐσιαστικά εἰσερχόμεθα στήν ἄφατη σφαίρα μιᾶς λυτρωμένης ζωῆς μέ προοπτική αἰωνιότητος.

Στήν ἔναρξη τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἄς ἀναλογισθοῦμε τή δύναμη τῆς μετανοίας καί ἄς μή χάσουμε τήν εὐκαιρία νά ἐξετάσουμε τήν καρδιά καί τό νοῦ μας. Ἄς προσευχηθοῦμε μέ ταπεινότητα ζητῶντας τή συγχώρηση καί χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀποκαθιστῶντας τήν κοινωνία μαζί Του. Ἄς ἀνακαλύψουμε τήν ἀνακαινισμένη ἐλπίδα στό φῶς, στήν εἰρήνη καί στήν χαρά πού προέρχεται ἀπό τόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Κύριό μας.

Μετά πατρικῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης,

† ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος