Προσφώνηση του Μητροπολίτη Πάφου κ. Γεωργίου σε εκδήλωση στην Παναγιά για τον Εθνάρχη Μακάριο

2 Ιουλίου 2016

Κάθε καλοκαίρι οι μνήμες μάς πνίγουν. Πραξικόπημα, εισβολή, θάνατος του Εθνάρχη.

Το πραξικόπημα, εκφράζει την παράνοια μερικών ελληνοφώνων στο αποκορύφωμά της και οριοθετεί την έννοια της προδοσίας στον ύψιστό της  βαθμό.

Η εισβολή, φυσικό και άμεσο επακόλουθο του πρώτου, συνιστά το συνεχές μαρτύριο που βιοί έκτοτε, από το 1974, ο λαός μας, με προοπτικές που δεν μπορούν ακόμα να προσδιοριστούν.

Έμμεση αλλά βέβαιη συνέπεια των δύο πρώτων, που ολοκλήρωσε την τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού και έθεσε σε άμεσο κίνδυνο την παραμονή μας στον χώρο τούτο των προγόνων μας, με τα ελλείμματα ηγεσίας που ανέδειξε, ήταν ο θάνατος του Εθνάρχη Μακαρίου.

Και εμείς, ο λαός, μετρούμε κάθε καλοκαίρι, τα χρόνια που μας απομακρύνουν από την εποχή της ευτυχίας μας.

Ευρισκόμενοι σήμερα στον τόπο καταγωγής του Εθνάρχη Μακαρίου είναι φυσικό η σκέψη μας να στρέφεται προς αυτόν και να μετρά τη μεγάλη απώλεια.

Ο Μακάριος δεν αποτελεί για μας παρελθόν. Βρίσκεται σ’ ένα διαρκή διάλογο με την Ιστορία. Είναι και θα παραμείνει πάντα η μεγάλη προσωπικότητα της Κύπρου. Η θαυμαστή διορατικότητά του, το εύστροφο πνεύμα του, η γνώση εκ μέρους του των αρετών και των ελαττωμάτων της φυλής, η πείρα του που αποκτήθηκε από τους συνεχείς και ακατάπαυστους αγώνες του, τον περιέβαλαν με μια μοναδική αίγλη και του έδωσαν μιαν ξεχωριστή θέση που δεν απαντάται για κανέναν άλλο στη μακραίωνη ιστορία του τόπου μας.

Δεν είχε φιλοδοξίες   ματαιοδοξίας      ο Μακάριος.      Είχε   τη  φιλοδοξία έργου και η σφραγίδα του υπάρχει σε όλα τα μεγάλα και σημαντικά έργα που πραγματοποιήθηκαν στον τόπο μας. Από τη διοργάνωση του απελευθερωτικού αγώνα και την απαλλαγή από τον αποικιακό ζυγό, μέχρι την οργάνωση της Εκκλησίας και της Παιδείας, τη δημιουργία του κράτους κοινωνικής πρόνοιας και άλλα. Έργα τα οποία η διορατικότητά του τα έθεσε σε ενέργεια με την εκπλήσσουσα ικανότητά του και τη δύναμη να τα κινεί, να τα παρακολουθεί, να τα επιτυγχάνει.

Η ζωή του, όσο πολυκύμαντη και τρικυμιώδης κι αν υπήρξε, ήταν οργανωμένη˙ η εργασία του μεθοδευμένη˙ η προσφορά του πάντα καλομελετημένη. Γι’ αυτό και στα 64 χρόνια της ζωής του επετέλεσε έργο αιώνων.

Γνώριζε να εκτιμά τις συγκυρίες και να αξιοποιεί επιτυχώς τις ευκαιρίες. Υπερασπιζόμενος τα δίκαια του λαού του γνωρίστηκε ανυποχώρητος  τόσο σε «φιλικές» τάχα υποδείξεις, όσο και σε απειλές. Υπήρξε ασυμβίβαστος στις αρχές του και δεν δίστασε να έλθει σε αντιπαράθεση όχι μόνο με τους ξένους, – τους Άγγλους, τους Τούρκους, τη Χούντα (κι αυτοί ξένοι ήσαν) – αλλά και με μια σειρά ελληνικών κυβερνήσεων που είχαν μιαν κοντόφθαλμη πολιτική και τους έλειπε το ευρύτερο όραμα της Φυλής.

Δεν άρκεσε, δυστυχώς, η μεγαλοσύνη του ηγέτη για να αποσοβηθεί το κακό. Άφρονες, που είχαν το ακαταλόγιστο, αλλά και συνειδητοί προδότες, μίσθαρνα ξένων δυνάμεων, άνοιξαν τις πύλες στον εχθρό, έφεραν την καταστροφή στην Κύπρο και επιτάχυναν τον θάνατο του Μακαρίου. Ο Θεός, ωστόσο, μάς τον χάρισε, έστω και για λίγο μετά την καταστροφή, για να μας αφήσει υποθήκες ζωής και να μας χαράξει την πορεία του αγώνα για απελευθέρωση.

Τιμώντας τη μνήμη του Εθνάρχη Μακαρίου κάθε χρόνο, και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες των μαύρων επετείων, παίρνουμε προσανατολισμό πορείας και επαναβεβαιώνουμε τη θέλησή μας για συνέχιση της δικής του εθνικής γραμμής, που στόχευε στην κατοχύρωση της παραμονής μας, σε συνθήκες ασφαλείας και ελευθερίας, στη γη των πατέρων μας.

Ας γίνει ο Μακάριος το μέτρο με το οποίο θα μετρούμε την εθνική αλλά και την απλή ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας. Κυβερνώντες και λαός ας σκεφτόμαστε, σε κάθε σχεδιαζόμενο βήμα μας, πώς θα δρούσε σε ανάλογη περίπτωση ο Μακάριος και ας «πράττωμεν και ημείς ομοίως». Ας μη θυσιάσουμε την ουσία χάριν του χρόνου, όπως μερικοί σήμερα το ζητούν, γιατί το μόνο που θα πετύχουμε σε τέτοια περίπτωση θα είναι την επιτάχυνση της τουρκοποίησης της πατρίδας μας. Κι ας μην ξεχνούμε εκείνο που στα τελευταία τραγικά χρόνια της ζωής του μας έλεγε ο Μακάριος˙ ότι δηλαδή δεν υπάρχουν συνθήκες αμετάβλητες.

Πρέπει να πιστέψουμε ότι τα εθνικά μας δίκαια δεν παραγράφονται, όσος χρόνος κι αν περάσει, και να αγωνιστούμε γι’ αυτά.

Θα είναι η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον Μακάριο, τον αλησμόνητο ηγέτη μας.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου