Οι στέρνες - Ευτυχία Γερ. Μάστορα

Οι  στέρνες

Οφείλεται και αφιερώνεται στον εκλεκτό ερευνητή

και συγγραφέα Γιάννη Δόικα

Η πλάση που σε γέννησε, σε μοίρανε με πλούτη,

με θησαυρούς σε φίλεψε και σ’ έρανε με χάρες.

Τα πλούτη σου τα πέλαγα, γλαυκά και σμαραγδένια,

να λούζουν τη μικρή σου γη, να σ’ αγκαλιάζουν γύρω,

οι θησαυροί τα λιόδεντρα, οι χάρες τα λιθάρια,

που ανάστησαν και θρέψανε τα τέκνα σου Νησί μου.

Της πλάσης που σε γέννησε μια λησμονιά της γράφω,

που δε σου χάρισε πηγές νερά για ν’ αναβλύζουν,

ποτάμια που δε χάραξε γάργαρα να κυλούνε,

ν’ αρδεύουν τ’ άγια χώματα, την άνυδρη τη γη σου,

πηγάδια που δε σ’ άνοιξε φρέσκο νερό να δίνουν

να πίνουνε τα ζωντανά κι εμείς να ξεδιψάμε.

Την πλάση που σε γέννησε να τηνε προσκυνήσω,

που μήνυσε στον ουρανό συχνή βροχή να στέλνει

και μήνυσε στους παξινούς τα χέρια τους τ’ αντρίκια

βαθιά να σκάψουνε τη γη, γλυφό νερό να βρούνε,

τους βράχους να λαξέψουνε νερό για να φυλάνε

και με λιθάρια παξινά, καλοπελεκημένα

στέρνες παντού να χτίσουνε με τέχνη και με χάρη

να πιάνουν βρόχινο νερό, γλυκόπιοτο, καθάριο,

που τ’ αποστάζει ο Θεός εκεί ψηλά στα νέφη.

Μ’ αυτό το νάμα –το νερό ποτίστηκεν η γη σου

κι υψώθηκαν τα λιόδεντρα στον ουρανό να φτάσουν,

φυτρώσαν οι κληματαριές, μεστώσανε τ’ αμπέλια,

με πλήθος δέντρα και καρπούς γεμίσαν τα κηπάρια

κι ανθοβολούν στις αφοδιές* όλα της φύσης τ’ άνθη.               

Τώρα που κάθε σπιτικό  στέρνα δικιά του έχει

κι έχει τρεχούμενο νερό αλύπητα να τρέχει

κι οι παξινιές δεν κουβαλούν τη λάτα** στο κεφάλι,

μού ’ παν απ’ του πατέρα μου την ταπεινή τη στέρνα

μην πιω νερό να δροσιστώ μήτε να ξεδιψάσω,

μα ν’  αγοράζω το νερό από τ’ αλλού φερμένο.

Κι έμεινεν αξεδίψαστη κι αδρόσιστη η ψυχή μου

και κράτησα στα μάτια μου ακύλιστο το δάκρυ,

που τις αφήκαμε ορφανές τις στέρνες τις αρχαίες

να μαρτυρούν την ομορφιά, την τέχνη και τη χάρη

και να ρημάζουν άχρηστες, να πολεμούν το χρόνο ,

να καρτερούν το γυρισμό αυτών που δε γυρνάνε.

Ευτυχία Γερ. Μάστορα

( Παπαγεράσιμου )

 *αφοδιές  αυλές

**λάτα  τενεκές