Πῶς εἶναι δυνατό νά προσεύχεσαι
καί νά εἶσαι γεμάτος χολή ἐναντίον τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Πῶς εἶναι δυνατό νά
διαβάζεις τό εὐαγγέλιο καί νά μήν δέχεσαι τόν ἀδερφό σου. Πῶς εἶναι δυνατό νά
λές ἔχω τόσα χρόνια στήν ἐκκλησία, ἔχω τόσα χρόνια πού 'μαι μοναχός κληρικός ἡ ὁτιδήποτε
καί ὅμως τό ἄλφα τῆς πνευματικῆς ζωῆς πού 'ναι ἡ ἀγάπη. Ποῦ 'ναι τό νά ὑπομένεις
τόν ἀδερφό σου, νά κάνεις λίγο ὑπομονή μέ τό νά μήν τό δέχεσαι σημαίνει τίποτα
δέν ἔκαμες. Τίποτα ἀπολύτως τίποτα. Τίποτα ἀπολύτως. Ἐδῶ ὁ Χριστός ἔφτασε στό σημεῖο
νά πεῖ γιά τίς παρθένες ἐκεῖνες ὅτι δέν εἶχε καμιά σχέση μαζί τους. Τις πέταξε ἔξω
ἀπό τόν νυμφώνα παρ' ὅλα πού 'χαν ὅλες τίς ἀρετές γιατί δέν εἶχαν τήν ἀγάπη.
Διότι ἤθελε νά τούς πεῖ ὅτι μπορεῖ νά ἔχετε ἀρετές ἐξωτερικές, μπορεῖ νά
μείνατε παρθένες, μπορεῖ νά κάματε χίλια πράματα ἀλλά δέν κατορθώσατε τήν οὐσία
αὐτοῦ πού εἶχε σημασία ἀπ' ὅλα.
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου