Ελλάδα μου όμορφη - Μαρία Αθανασόπουλου

 Ελλάδα μου όμορφη

Μην κλαις για τα χώματα που χάθηκαν στα παζάρια των δημοπρασιών των ασεβών πολιτικών.

 Μη θρηνείς για τις πατρίδες που πέσανε αιχμάλωτες στα χέρια των σκληρών κατακτητών.

Μη λυπάσαι για το αίμα που χύθηκε από την μαχαίρα και το όπλο των φρικτών εκτελεστών.

Το γνωρίζω! Είναι βαρύς ο πόνος και η θλίψη μεγάλη.

Το νιώθω! Κάθε αναστεναγμός σου, σεισμός που ταράζει την οικουμένη.

Κάθε δάκρυ σου, ποτάμι που ξεχυλίζει τους δρόμους.

Κάθε παράπονο σου, φωτιά που κατακαίει τους θαμνώνες.

Ποιός άραγε περίμενε αυτή την κατάληξη που σου επιφύλαττε η μοίρα;
Σε σένα, που από τα σπλάχνα σου γεννήθηκε ο πολιτισμός.
Σε σένα, που από τα χείλη σου πήγασε η σοφία του λόγου.

Σε σένα, που από τα μάτια σου έλαμψε η αλήθεια του Χριστού.

Ίσως να ήτανε αυτά που ζήλεψαν οι ξένοι και βάλθηκαν να κλέψουν από τα δικά σου μέρη.

Πού να βρίσκανε άραγε τόση ομορφιά και πλούτο σε λίγα Μόνο μέτρα γης;

Η καρδιά μου πονάει! Η φωνή μου τρέμει! Τα μάτια μου κλαίνε, καθώς σε βλέπω να γίνεσαι παιχνίδι στα χέρια των εχθρών.

Μα έφτασε η ώρα!

Η ώρα που η ποτισμένη από το αίμα γη θ’ ανθίσει τον καρπό της λευτεριάς.

Η ώρα που η καμπάνα θα σημάνει τον ήχο της δικαιοσύνης.

Θυμήσου, Ελλάδα μου, αυτά τα λόγια.

Μακεδονία δεν θα λέγεται άλλη, πέρα από του Αλέξανδρου τη χώρα.

Η ιστορία δεν ξεγράφεται!

θα έρθει η στιγμή που θα πάρεις πίσω τα χαμένα παιδιά σου.

Βόρειος Ήπειρος, Πόντος, Θράκη, θα ξαναγίνουν δικά σου.

Όσο τα Ουράνια ατενίζουν την γαλανόλευκη σημαία σου, χαίρουν.

Μοναδική στον κόσμο είσαι, άλλη δεν θα υπάρξει.

Στάσου λοιπόν στα πόδια σου, σήκωσε την κεφαλή σου.

Αναστήσου και δείξε σε όλους τη λεβεντιά, τη δύναμή σου.

Σμιλεμένη από αγκάθια δεν σε έπλασε ο Θεός,

αλλά από λουλούδια σπάνια που ανθίζουνε στο φως.

Ιμάτια μεταξένια σου φορεί, στεφάνι δόξης δίνει,

κι όλη η πλάση σε θωρεί, Βασίλισσα σε κρίνει.

Μαρία Κ. Αθανασόπουλου

Φοιτήτρια, Θεσσαλονίκη