Tό νά δίδῃς ἀγωγή σέ ἕνα νέο ἄνθρωπο
εἶναι τό ἴδιο μέ τό νά μήν ζῇς γιά τόν ἑαυτό σου ἀλλά γιά τόν Ἄλλο, τόν ὑπέρ ἡμῶν
ἀποθανόντα καί ἀναστάντα καί τούς ἀδελφούς Του. Εἶναι μιά ἀπόφασι θανάτου.
Πεθαίνεις γιά νά ζήσῃ ὁ ἄλλος, ὁ ἀληθινός ἑαυτός σου.
Τό νά δώσῃς ἀγωγή ἀπαιτεῖ ἀγάπη,
τέχνη καί κόπο.
Ἕνα δέντρο δέν θά καρποφορήσῃ οὔτε
ἄν τό ἐγκαταλείψῃς ἀκλάδευτο, οὔτε ἄν βάναυσα τό κουτσουρέψῃς, ἀλλά ἄν μέ τέχνη
κόψῃς τά κλαδιά πού πρέπει καί ἀφήσῃς ἐκείνα πού θά δώσουν καρπό.
Ἀπ’ αὐτόν πού δίδει ἀγωγή ἀπαιτείται
γνώσι καί θυσία. Καί αὐτός πού παίρνει ἀγωγή πονᾶ (τό κλάδεμα εἶναι ἐγχείρηση),
ἀλλά συγχρόνως χαίρεται γιατί δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος καρποφορίας.
Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου