ΤΑ … «ΑΝΤΙ-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» ΝΕΩΝ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΤΑ … «ΑΝΤΙ-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» 

ΝΕΩΝ  ΤΟΥ  ΝΑΥΠΛΙΟΥ  ΚΑΙ  Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Α.  Το πολύ μια «κοινοτοπία» ήταν η γενόμενη εγγύς της μεγάλης των Χριστουγέννων γιορτής «παραμόρφωση» της εικόνας του Χριστού από νέους του Ναυπλίου, και η συνακόλουθη πρόσκληση σε … «Αντί- Χριστούγεννα» πάρτι ! Νήπια βαφτισμένα στο Όνομα της Αγίας Τριάδος αυτά, σφραγισμένα με τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, νέοι σήμερα με απωθημένα(;) αμφότερα «έπαιξαν» με την εικόνα του Χριστού, ανύποπτοι ότι τελικά εμπαίζουν το ίδιο του το Πρόσωπο, αφού η προς την εικόνα του τιμή ή προσβολή «επί το πρωτότυπον διαβαίνει»-Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

       «Κοινοτοπία» το πολύ, γιατί και παλιά το τοιούτον έχει αποτολμηθεί και σε χειρότερη εκδοχή ! Αν θυμάμαι καλά, με παραχάραξη του Χριστού ως όνου στο σταυρό-3^ος αιώνας μ. Χ.-και αργότερα αλλιώς …  Άντε να την πει κανείς «αποκοτιά νεανική» που, και αγγίζει ποσώς το Χριστό, και την προσπερνά υπομειδιών συμπαθώς ! Θα έλεγα ιδιαίτερα απ’ όταν κάποιους αιώνες πριν ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ διαμήνυσε εύηχα κι εύστοχα τα εξής : «Ο Ιησούς  μέχρι το τέλος του κόσμου θα είναι –είναι- στον κήπο της αγωνίας» -Γεθσημανή !

      Αφήνω, λοιπόν, εδώ τον καθένα να πει αν,  «ελθών σήμερα εκ τρίτου ο Χριστός» στους πάσης αποχρώσεως, και ηγετικής ή μη θέσεως χριστιανούς, όπως τότε τους μαθητές «ευρίσκει πάλιν αυτούς καθεύδοντας. Ήσαν γαρ οι οφθαλμοι αυτών βεβαρυμένοι» -Ματθ.26,43. Και επανέρχόμαι στους μηχανευθέντες τα τοιαύτα νέους του Ναυπλίου, όπου  κατ’ αρχήν Τον ακούω να τους επισημαίνει τα εξής :

1.  α/ Κατάργησα με το κύρος του Θεού και Ανθρώπου -«Εγώ δε λέγω υμίν»-  το παλιό, «οφθαλμόν, αντί οφθαλμού, και οδόντα, αντί οδόντος».  Κάλεσα όποιους θέλουν μαζί/ μου να ’ρθουν να ανεβούν στον ανήφορο ως και σταυρό του : «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς …» -Επί του Όρους Ομιλία. β/ Σκόρπισα και θαυμαστά χωρίς όρια αγάπη. Έλαβα αντ’ αυτής αχαριστία περισσή -«Εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια». Περίπου εντολοδόχος του διαβόλου, Συνέχισα στην ίδια της αγάπης ευθεία. γ/ Αφέθηκα να με πομπέψουν, να με βασανίσουν, να με σταυρώσουν. Δε χόρτασαν μ’ αυτά, περνούσαν κάτω από το Σταυρό -«παραπορευόμενοι»- με κορόιδευαν, με βλαστημούσαν  δ/ Αντίθετα εγώ παρακαλούσα. «Πάτερ άφες αυτοίς -συγχώρα τους- ου γαρ οίδασι -δεν ξέρουν- τι ποιούσιν» !  ε/  Έμεινα ως το θάνατο στην Αγάπη πιστός, διό και αναστήθηκα, και είμαι και μένω στους αιώνες των αιώνων «η Οδός, η Αλήθεια, η Ελπίδα της όντως ανθρώπινης ζωής» !

2.     Στην ίδια ευθεία οι Απεσταλμένοι μου, ως επισημαίνει στο όνομα όλων «ο Πρώτος μετά τον Ένα» ότι : α/  Η Αγάπη είναι μείζων της πίστης και της ελπίδας, και δε χάνει την αξία της ποτέ ! «Η Αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται … ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται … πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει …  Διώκετε την αγάπην»-1Κορ,13,4κε. β/ Δίδαξαν κι ακολούθησαν. «Λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν»-1Κορ.4,12. Αλήθειες και Αξίες που έχουν ως σήμερα και θα έχουν στους αιώνες των αιώνων ακατάλυτη ισχύ !

3.     Στην ίδια ευθεία ο πρώτος Μάρτυρας της Αλήθειας μου, Διάκονος Στέφανος, και οι κατοπινοί. Παρά τα φρικτά που παθαίνει από τις πέτρες που ρίχνονται κατά πάνω του σωρηδόν, λίγο πριν τον αποτελειώσουν. «Θεις δε τα γόνατα έκραξε φωνή μεγάλη. «Κύριε, μη στήσεις αυτοίς –μην τους καταλογίσεις- την αμαρτίαν ταύτην. Και τούτο ειπών εκοιμήθη» -Πραξ.7,59κε. Το αυτό και οι όντως Μεγάλοι Άγιοι Πατέρες της Αλήθειας  Μου που «αγάπη εστί» ! Στην ίδια ευθεία με όση «δύναμις ην αυτοίς» και απειράριθμοι στους αιώνες αφανείς χριστιανοί …

      Και να προχωρεί μετά ως παλιά. «Ερωτήσω υμάς καγώ  λόγον ένα» -Ματθ.21,24- αγαπημένα μου πάλαι (;) παιδιά. Πού είσαστε σήμερα, κατά πού πάτε;  Ποια η Αλήθεια σας, η Ιθάκη σας ποια; Ποιο το νόημα της ζωής σας, το έχετε σκεφτεί καλά»;

 

*****  ***  *****

 Β.  Διάβασα και την ωραία απάντηση του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκτάριου Αντωνόπουλου-νεώτερου έτη δεκαεφτά, αλησμόνητες ΧΜΟ-κι ευφράνθηκα. Ευφράνθηκα εκκλησιαστική διδαχή και ποιμαντική με επίκεντρο την καρδιά της Εκκλησίας, την καρδιά του Θεού και Ανθρώπου Ιησού Χριστού, που «Αγάπη εστί» ! Διάβασα κι ευφράνθηκα ανοιχτή αγκαλιά Εκκλησίας αιμάτινης Αγάπης Χριστού, και σε κείνον που ασχημονεί στην εικόνα και το πρόσωπο Αυτού ! Ανοιχτή αγκαλιά σε παιδιά εξυπνακίστικης νεανικής αποκοτιάς, ανύποπτα ότι, «δεινόν σοι εστί προς κέντρα λακτίζειν» -«Οδυνηρό είναι για σένα να κλωτσάς στα καρφιά»- Πραξ.26,14. Ιδιαίτερα όταν αγνοείς ότι ο υπό αυτά λακτιζόμενος, μπορεί  να σε  γυρίσει κατά τη δική του μεριά.

     Διάβασα κι ευφράνθηκα που σφράγισε την απάντηση προτάσσοντας για τη Γέννηση του Χριστού στίχους δια χειρός του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη, εραστή και οπαδού του Μαρξισμού. Τουτέστιν, στίχους δια χειρός άθεου ή αντί-χριστιανού, αν ληφθεί υπόψη ποιον στόχευε ευδιάκριτα ο Μαρξ, όταν διασάλπιζε urbi et orbi ότι, «η θρησκεία είναι το όπιον του λαού». Στίχους όμως που, δεν ξέρω πώς ή γιατί τα έφερε πάλι έτσι ο Θεός, ο τελευταίος τους να αποπνέει άρωμα υπέροχης αναφοράς, να «παραδίδει» προσωνύμιο ουσίας για το νεογέννητο Χριστό !

«Έν’ άλλο βράδυ, τον άκουσα να κλαίει δίπλα-

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ’δειξε-

Πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό-

«Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία» !

       Αυτά κάθε τόσο ενεργεί, «το - Άγιο- Πνεύμα- που - όπου θέλει πνει- πνέει»-Ιωάν.3,8. «Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία» ! «Γεννήθηκε ευσπλαχνία» ! Μια από τις ωραιότερες αναφορές, αν μη μια μυστική προσωπική ομολογία δια χειρός Τάσου Λειβαδίτη, μαρξιστή ποιητή, για το «Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός». του παλιού πιστού χριστιανού και μεγάλου ομοτέχνου του Ρωμανού του Μελωδού. Πράγμα που παραπέμπει εμφανώς στο λεγόμενο του Απόστολου Παύλου, δέσμιου στη Ρώμη για το Χριστό. «Τι γαρ ; Πλην παντί τρόπω, είτε προφάσει είτε αληθεία, Χριστός κηρύσσεται»-«Ένα πράγμα έχει σημασία. Ότι με κάθε τρόπο, είτε με υστεροβουλία, είτε με ειλικρίνεια ο Χριστός κηρύσσεται»- Φιλιπ.1,18 !

Γ.  Και τι σύμπτωση ! Τάχατες μόνο σύμπτωση; Τη μέρα που χαράσσονταν αυτές οι γραμμές-Κυριακή 29.12.19-το Αποστολικό Ανάγνωσμα στη Λειτουργία μιλούσε για έναν ξεστρατισμένο, όχι σε ατραπούς αθεϊσμού ή άλλα παραπλήσια … Το αντίθετο, μονοδιάστατα κολλημένο, από πολλούς συνομηλίκους του πιο πολύ στη θρησκεία και νομοθεσία του Μωυσή- -«Και προέκοπτον εν τω Ιουδαϊσμώ υπέρ πολλούς συνηλικιώτας εν τω γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων». Για το Σαύλο, μανικό διώκτη της νεαρής Εκκλησίας, φόβο και τρόμο των χριστιανών-«Καθ’ υπερβολήν εδίωκον την Εκκλησίαν του Θεού και επόρθουν αυτήν»-«Καταδίωκα με πάθος την Εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω»-Γαλ.1.13-14.

      Ήταν κιόλας έξω από τη Δαμασκό, κρατούσε στα χέρια «τας επιστολάς» που τον εξουσιοδοτούσαν να συλλάβει και οδηγήσει δεμένους στην Ιερουσαλήμ τους εκεί χριστιανούς. Αλλά ! Κοίτα να δεις, τι πάει και κάνει Χριστός ο Θεός. Έξω από τα τείχη της Δαμασκού, αστράφτει έξω και μέσα του φως, πολύ φως ! Του παρουσιάζεται ολοζώντανος, τον  αλλάζει ριζικά, τον κάνει Παύλο, του αποκαλύπτει τις Αλήθειες του Ευαγγελίου Του μια-μια. Σε ποιον όλα αυτά; Στον μέχρι έξω από τα τείχη της Δαμασκού μανικό του εχθρό-«Το ευαγγέλιον το ευαγγελισθέν υπ’ εμού, ου έστιν κατά άνθρωπον, Ουδέ γαρ εγώ παρά ανθρώπου παρέλαβον αυτό, ούτε εδιδάχθην, αλλ’ εξ αποκαλύψεως Ιησού Χριστού» -Γαλ.1,11-12. Και, τον στέλνει να φωτίσει τον ειδωλολατρικό κόσμο, που Τον πρόσμενε χρόνια και χρόνια ως είχε πει, «του Βράχου ο τραγικός δεσμώτης— όσο τα σπλάχνα τ’ όρνιο εσπάραζε— της αδαπάνητής του νιότης»-Γ.Βερίτης. Τον αναδείχνει, όχι δίχως λίγες έσωθεν κι έξωθεν δοκιμασίες και μαρτύρια τον διαπρεπέστερο, τον εγκυρότερο, τον πρώτο όντως Οικουμενικό Διδάσκαλο και εκφραστή της σωτήριας Αλήθειας Του. Ποιον; Τον πριν λίγα λεπτά εχθρό του μανικό, Αυτόν που είχε ορκιστεί να εξαφανίσει την Εκκλησία του Θεού, ίσως απ’ όταν φύλαγε τα ρούχα στο λιθοβολισμό του Στεφάνου, κωλυόμενος από το Μωσαϊκό Νόμο λόγω ηλικίας να λιθοβολήσει κι αυτός, 

Δ.    Το πολύ «κοινοτοπία», άντε «νεανική αποκοτιά» η κιτς «παραμόρφωση» της εικόνας του Χριστού, η πρόσκληση σε … «Αντί- Χριστούγεννα» πάρτι. Όχι από όποιους κι όποιους, ως επισημάνθηκε στη Χριστουγεννιάτικη Δοκιμή, μην το παρατρέχει κανείς αυτό. Από νέους που νήπια η Εκκλησία πέρασε στη σωτήρια αγκαλιά της αγάπης του Χριστού ! Από την οποία νέοι τώρα έχουν φαίνεται λακίσει και πορευθεί «εις χώραν μακράν» ! Έξω από το περιβόλι της άνω αναφοράς -Εκκλησία- που ποτίζει με χάρη το Άγιο Πνεύμα, και ανθοφορεί, και καρπίζει της όντως ζωής τα αγαθά !

      Και είναι δυστυχώς πολλοί πια ! Και γι αυτούς είπε ο Χριστός την Παραβολή για τα ενενήντα εννιά πρόβατα της ποίμνης, και το ένα χαμένο-«το απολωλός»-που ως «ο Ποιμήν ο Καλός» τρέχει να βρει. Και το βρίσκει, και το βάζει στους ώμους γεμάτος χαρά, και καλεί γνωστούς και φίλους να χαρούν με τη δική του χαρά !  Παραβολή που σήμερα όμως μάλλον διαβάζεται με αντιστροφή, χωρίς από τούτο να αίρεται ο λόγος για το μικρό ποίμνιο στο οποίο «ευδοκεί ο Πατήρ». «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ηυδόκησεν ο πατήρ υμών, δούναι υμίν την βασιλείαν»-Λουκ.12,32.

     Η «κοινοτοπία», λοιπόν, νέων του Ναυπλίου, «η νεανική τους αποκοτιά», και «Κύριος οίδε», ποια άλλα άλλων νέων ή μη, επαναλαμβάνω, όχι όποιων κι όποιων. Αλλά, βαφτισμένων στο Όνομα της Αγίας Τριάδας, και σφραγισμένων με τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, νυν όμως ψυχών άδειων(:) από Χριστό, ανοίγουν θέμα καίριο και επείγον, και όχι άσχετο με το βασικό ερώτημα, «γιατί έγινε και Άνθρωπος ο Θεός» ! Και επιτάσσουν εορτασμό της κορυφαίας των Χριστουγέννων γιορτής και αλλιώς, και πέρα από τους λαμπρούς λειτουργικούς πανηγυρισμούς, τους ευλαβείς στοχασμούς, και αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους αδύναμους αδελφούς. Εορτασμό  ως βασικής ώρας και απαρχής συστηματικής αναζήτησης και ανεύρεσης πρώτιστα των χαμένων(;) νέων, παιδιών του Χριστού !

     Αν τα Χριστούγεννα «γεννήθηκε η Ευσπλαχνία», και γεννήθηκε ασφαλώς ! Ή στη γλώσσα των πιστών, «γεννήθηκε και ως Άνθρωπος ο Θεός που Αγάπη εστί», και γεννήθηκε ασφαλώς ! Και, είναι ο  γεννηθείς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας από την Παρθένο Μαρία, σπαργανωθείς, και ανακλιθείς «εν τη φάτνη των αλόγων, διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» Ιησούς Χριστός. Έτι δε και απογραφείς εκεί κατά το «δόγμα που εξήλθεν επί Καίσαρος Αυγούστου» -Λουκ,2,1κε. Και είναι ασφαλώς !  Κι αν ως εύηχα και εύστοχα γράφτηκε : «Ο Ιησούς  μέχρι το τέλος του κόσμου θα είναι στον κήπο της αγωνίας» -Γεθσημανή ! Και είναι ασφαλώς ! Ιδιαίτερα για όλα αυτά τα νέα παιδιά του, που λάκισαν από τη σωτήρια αγκαλιά του, και πήγαν «εις χώραν μακράν». Η αναζήτηση και ανεύρεση τους θα αποτελέσει το καλύτερο δώρο στα Γενέθλια Αυτού που είναι και μένει στους αιώνες των αιώνων το «παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός, που εγεννήθη δι’ ημάς» !

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης.