Τὸ 1821 δὲν εἶναι φτηνοὶ πανηγυρισμοί.

Τὸ 1821 δὲν εἶναι φτηνοὶ πανηγυρισμοί.

Εἶναι ὁ ξεσηκωμὸς τοῦ Ἔθνους γιὰ τὴν ἀποτίναξη τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ. Εἶναι μιὰ ἐποποιΐα γεμάτη ἡρωισμοὺς καὶ θυσίες. 
Συνθήματα σὰν τὸ «ἐλευθερία ἢ θάνατος» καὶ «καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή», δὲν ἦταν λεκτικὰ σχήματα. Ἦταν ἡ ψυχὴ τοῦ Ἔθνους.

Σύνθημά τους παντοτινὸ ἦταν ποτὲ καὶ κανένας συμβιβασμὸς μὲ τὸν ἐχθρό. Καὶ τὸ σύνθημα αὐτὸ δὲν ἦταν μονάχα γιὰ τοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ 1821. Δὲν ἦταν γιὰ τοὺς μαχητὲς ποὺ ἀντιστάθηκαν στοὺς παλιοὺς ἢ μεταγενέστερους ἐχθρούς. Εἶναι ἕνα σύνθημα διαχρονικό.

Ὄχι συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις καὶ παραχωρήσεις σὲ ὁποιονδήποτε μᾶς ζητάει νὰ ἀρνηθοῦμε ἢ νὰ διαπραγματευθοῦμε τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τοῦ Ἔθνους, τὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς ἀρχές μας, τὶς αἰώνιες ἀξίες τῆς πίστεώς μας.

Ὄχι διαπραγματεύσεις μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀπειλοῦν τὴν πνευματική μας ἐλευθερία, ποὺ ζητοῦν νὰ νοθεύσουμε τὸ πιστεύω μας, τὴν ὀρθὴ πίστη στὸν Σωτήρα Χριστό, νὰ ὑποδουλώσουμε τὴν ψυχή μας, γιὰ μερικὰ εὐρώ, στὸν δυνάστη ἑνὸς ἰσοπεδωτικοῦ κομφορμισμοῦ, παγανισμοῦ καὶ νεοειδωλολατρίας.
Δὲν συμβιβαζόμαστε, γιατὶ εἴμαστε ἀποφασισμένοι μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ παλαίψουμε καὶ νὰ νικήσουμε: Ἀδύνατοι ἐμεῖς; Δυνατός, παντοδύναμος ὁ Θεός. Δυνατοὶ καὶ οἱ πιστοί, οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ.