Ρίξε τήν ἄγκυρα - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

 
 Κυριακή ΛΒ´
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ρίξε τήν ἄγκυρα

«Ἠλπίκαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι» 

(Α´Τιμ. δ´10)

          Ἔχουμε στηρίξει τίς ἐλπίδες μας στό ζων­τανό Θεό. Μ' αὐτό τό πανίσχυρο ὅπλο τῆς ἐλπί­δας στό ζωντανό Θεό ὁ μεγάλος Ἀπόστολος,  ἀντιμετώπισε γιά τριάντα καί πλέον χρόνια τούς διω­γμούς, τούς κινδύνους, τούς κόπους καί τούς ὀνειδι­σμούς, μέ τούς ὁποίους ἦταν ζυ­μωμένο τό ἀπο­στολικό ἔργο του. Ἡ ἐλπίδα στό ζωντανό Θεό ἦταν ἡ μυστική πηγή ἀπό τήν ὁποία ἀντλοῦσε τήν ὑπεράνθρωπη δύναμη τῆς ἀντίστασης, τή δύναμη ἡ ὁποί­α τόν ὁδηγοῦσε πάντοτε στόν θρί­αμβο καί τή δόξα.
          Ἀσθενεῖς καί μικροί ἄνθρωποι κι ἐμεῖς, βρι­σκόμαστε συχνά μπροστά σέ δυσκολίες, ἀγωνίες καί θλίψεις. Καταπτοούμεθα καί λιποψυχοῦμε. Ὅμως ἡ πείρα τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου θά πρέπει νά γίνεται στήριγμα καί ὁδηγός μας. Στό ζήτημα αὐτό λοιπόν θά ἀφιε­ρώσουμε σήμερα τό λόγο. Θά δείξουμε ὅτι μόνο ἡ ἐλπίδα στόν ζῶντα Θεό ἀποτελεῖ τό ἀσφαλές καταφύγιο, τήν ἄγκυρα καί τό σωσίβιο στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς.

****

« Ἠλπίκαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι »

          Τά λόγια αὐτά  μᾶς ὑποδεικνύουν τήν ὀξεία ἀντίθεση καί τήν ἄβυσσο ἡ ὁποία χωρίζει τίς ἐλ­πίδες τῶν χριστιανῶν, πού στηρίζονται στήν ἀξι­οπιστία καί τό κῦρος τοῦ ἀληθινοῦ, τοῦ ζῶντος Θεοῦ, ἀπό τίς μάταιες καί χωρίς οὐσιαστικό περι­εχόμενο καί χωρίς στήριγμα ἐλπίδες τῶν ἀνθρώ­πων πού δέν πιστεύουν.
Γι᾽αὐτό καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καλοῦσαν τούς ἀνθρώπους νά  νά πιστεύσουν στόν ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι νεκρός ὅ­πως τά εἴδωλα, ἀλλά εἶναι Θεός ζωντανός καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Αὐτός πού χορηγεῖ τή ζωή σέ ὅλα τά ζωντανά δημιουργή­ματα (Πράξ. ιδ΄15). Ὅμως δέν εἶναι μόνο τῆς ἀπιστίας ἡ ἐλπίδα σαθρή καί ἀβέβαιη, ἀνίκανη νά στηρίξει τόν ἄνθρωπο.
          Εἶναι καί οἱ ἐλπίδες πού στηρί­ζονται σέ πρόσωπα καί πράγματα ἐφήμερα καί φθαρτά, μάταια καί παροδικά. Οὔτε καί αὐτές εἶναι βέβαιες καί ἀληθινές. Ὁ παλιός ἐκεῖνος βασιλιάς τῆς Αἰγύπτου στηρίχθηκε  στόν ὄγκο τῶν στρα­τευμάτων του καί τό πολεμικό μέ­νος τῶν στρα­τιωτῶν του, προκειμένου νά καταξιώξει τούς Ἰσραηλῖτες πού ἔφευ­γαν ἀπό τή χώρα του γιά τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας κάτω ἀπό τήν προστασία τοῦ Θεοῦ (Ἐξόδ. ιε΄9). Κι' ἐνῶ πήγαινε μέ σκοπό νά τούς συλλάβει, νά τούς σφάξει καί νά μοιράσει τά λάφυρα πλήρης ἱκανοποιήσεως, κάμνοντας ὅλα αὐτά μέ τή δύναμή του, μέσα σέ λίγες μέρες εἶδε τίς ἐλπίδες του μαζί μέ τά στρατεύματά του νά καταπον­τίζονται σάν μολύβι στά βάθη τῆς θά­λασσας καί νά ἐξαφανίζονται (Ἐξόδ. ιε΄10).
          Ὑπάρχουν ὅμως καί πλήθη ἀνθρώπων στό διάβα τῶν αἰώνων πού στήριξαν καί στηρίζουν τίς ἐλπίδες τους στόν πλοῦτο, πού ἡ κατοχή του εἶναι ἄδηλη καί ἀβέβαιη (Α΄Τιμ. στ΄17). Τά χρήματα εἶναι ἄψυχα καί νεκρά καί κανένας λογι­κός καί συνετός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά καυχη­θεῖ καί νά ἐλπίσει στά ὑλικά πλούτη. Ὁ ζωντανός Θεός ὅμως, ὁ ἀληθινός, αὐτός ἀγρυπνεῖ ἀπό πά­νω μας καί μᾶς προσφέρει πλούσια τά ἀγαθά του ὥστε νά συντηρούμαστε.
          Οὔτε λοιπόν ὁ πλοῦτος ὡς φευγαλέος, οὔτε τά ἀξιώματα ὡς πρόσκαιρα, οὔτε καί ἡ σωματική δύναμη ὡς παροδική, μποροῦν νά μᾶς βοηθή­σουν οὐσιαστικά καί ἀποτελεσματικά. Εἶναι μή­πως λίγοι ἐκεῖνοι πού στό τέλος τῆς ζωῆς τους διαπιστώνουν μέ πικρία ὅτι ἐκυνηγοῦσαν σκιές καί δέν βρῆκαν αὐτό πού περίμεναν ἀπό πρό­σωπα καί συστήματα;
          Ὁ ἄνθρωπος σήμερα καυχᾶται γιά τόν πολιτισμό του. Ἕνα πολιτισμό πού στήριξε πάνω στά στά σαθρά θεμέλια  τῆς θεοποίησης τῶν ἐφευρέσεων καί τῶν μηχανῶν του. Ἐθεο­ποίησε τή σοφία καί τήν τέχνη του. Ὑποσχέ­θηκε τήν εὐτυχία καί τή συναδέλ­φωση τῶν λαῶν, τήν εἰρήνη καί τήν ἄνετη ἀπόλαυση τῶν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ὅμως ὅλα διαψεύ­σθηκαν καί συνεχῶς διαψδεύδονται κατά τρό­πο τραγι­κό. Οἱ συνεχεῖς πόλεμοι δημιουργοῦν σωρούς τῶν ἐρειπίων, ἑκα­τομμύρια νεκρῶν, ἄστεγων καί διωγμένων ἀπό τίς ἑστίες τους· μιά πραγματικότητα πού βιώνει τόσο ἔν­τονα τοῦτος ὁ πολυβασανισμένος τόπος. Κι ἔτσι ἡ τραγική χρεωκοπία τοῦ χωρίς Χριστόν πολιτισμοῦ ἀποτελεῖ συγκλονιστική ἐφ­αρμογή τῶν θεόπνευστων λόγων τοῦ Σοφοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού βεβαιώνει ὅτι  οἱ ἐλπί­δες τοῦ ἀν­θρώ­που πού δέν πιστεύει στό Θεό εἶναι τόσο φτωχές καί ἀνυπόστατες, ὥστε μοιάζουν μέ τό χνοῦδι, πού τό παρα­σύρει καί τό διασκορπίζει ὁ ἄνεμος (Σοφ.Σολ. ε΄­15).
          Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος στηρίζει τίς ἐλπίδες του στίς ἐπίγειες καί ἀνθρώπινες δυνάμεις, τίς στηρίζει, ἀδελφοί μου, στό κενό. Ἐάν σπείρεις πάνω στό βράχο ἤ τή θάλασσα, θά θερίσεις τήν τραγική διάψευση τῶν προσδοκιῶν σου. Ἐνῶ ἀντίθετα «ἐν φόβῳ Κυρίου ἐλπίς ἰσχύος» ( Παροιμ. ιδ´26). Αὐτός πού πιστεύει, πού ἔχει φόβο Θεοῦ ἔχει ἐλπίδα ἰσχυρή καί ἀμετακίνητη.

****

« Ἠλπίκαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι »

          Ἔχουμε ἐμβαθύνει, ἀδελφοί μου, στό νόημα τῶν λόγων αὐτῶν; Ἔχουμε ἐκτιμήσει ὅσο πρέπει τί σημαίνει τό ὅτι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ἐλπί­ζουμε στόν ζωντανό Θεό;  Σημαίνει ὅτι ἡ προ­σευχή μας δέν ἀναπέμπεται σέ μιά ἀπρόσωπη δύ­ναμη, τυφλή καί ψυχρή. Οἱ παρακλήσεις καί ἱκεσίες μας δέν ἀπευθύνονται σέ κάποιο Ὄν τό ὁποῖο δέν ἔχει συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ του ἤ τέλος πάντων παρακολουθεῖ ἀπό μακρυά καί μέ ἀπάθεια τά ὅσα μᾶς συμβαίνουν. Οἱ ἐλπίδες μας καί οἱ προσδοκίες μας στηρίζονται στόν ζῶντα Θεό. Στόν Θεό τόν ἄναρχο, τόν αἰώνιο, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Στόν Κύριο, στόν Ὁποῖο τίποτε δέν εἶναι ἄγνωστο. Οἱ προσευχές μας ἀπευθύ­νονται στόν παντοδύναμο, πάνσοφο καί πανά­γαθο Πατέρα, ὁ ὁποῖος ἄγρυπνα καί στοργικά παρακολουθεῖ τά πάντα, μέχρι καί τίς τελευταῖες λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Ἡ ζωή τοῦ κόσμου καί τῶν συνταρακτικῶν παγκοσμίων γεγονότων, ἀγαπητοί, σάν αὐτά πού βιώνουμε καί σήμερα, μέχρι καί τῶν λεπτομεριακῶν ζητημάτων τοῦ καθενός ἀνθρώπου ξεχωριστά, δέν ὑπόκειται ἀναγκαστικά στήν ἐνέργεια τῶν φυσικῶν νόμων, οὔτε ἀκολουθεῖ τόν τυφλό ροῦ τῆς ἱστορίας. Ὅλα ὅσα συμβαίνουν ἀπό τό ἐλάχιστο μέχρι τό μέγιστο γίνονται ἤ μέ τήν ἔγκριση καί κατά τήν εὐδοκία τοῦ Παντοδύναμου Δημιουργοῦ εἴτε μέ τήν ἀνοχή καί κατά δική του παραχώρηση. Ἡ πεποίθηση ὅτι κάθε τί πού γίνεται συντελεῖται κάτω ἀπό τό ἀκοίμητο βλέμμα τοῦ παναγάθου Κυρίου μας, δίνει στόν πιστό αἴσθημα ἀσφαλείας. Ἡ ἐλπίδα τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ ἄγκυρα, τήν ὁποία τό πλοῖο χρησιμοποιεῖ γιά νά ἀσφαλισθεῖ ἀπό τούς ἀνέμους, τά θαλάσσια ρεύματα καί νά συγκρατεῖται ἀσφαλῶς στό ἀγκυροβόλιό του. Αὐτή ἡ ἐλπίδα μᾶς χαρίζει βαθειά καί πραγματική παρηγοριά στήν ὥρα τῶν θλίψεων καί μάλιστα τοῦ θανάτου. Ἡ ζωή μας ζυμώνεται καθημερινά μέ τόν πόνο. Ἀσθένειες καί θάνατοι, παραγνωρίσεις καί παραγκωνισμοί, ἀσυμφωνίες οἰκογενειακές, ἀποτυχίες ἐπαγγελματικές, δυσ­πραγίες ἤ καί καταρρεύσεις ἀκόμη οἰκονομικές μᾶς κυκλώνουν ὅπως οἱ μέλισσες τό κερί. Ποῦ θά βροῦμε στήριγμα καί καταφυγή τίς ὧρες αὐτές;  Πῶς θά ἀποφύγουμε τό ναυάγιο καί τήν ἀπελπισία; Μόνο στηρίζοντας τίς ἐλπίδες μας στόν ζῶντα Θεό.
          Αὐτή μάλιστα ἡ ἐλπίδα δέν μᾶς στηρίζει μόνο στίς δοκιμασίες καί τόν θάνατο. Μᾶς βοηθεῖ καί στόν ἀγώνα ἐπίτευξης τῆς αἰώνιας σωτηρίας μας. Ὅταν ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας στά λόγια τοῦ Κυρίου γιά τό μέλλον, τότε ἡ μέλλουσα ζωή καί σωτηρία δέν εἶναι κάτι τό ἀβέβαιο καί μακρινό, ἀλλά τήν αἰσθανόμαστε ὁλοζώντανη ἐμπρός μας. Μ᾽ αὐτή τή βεβαιότητα ριχνόμαστε σέ ἀγῶνες πνευματικούς καί κοπιάζουμε καί ὐποφέρουμε τά πάντα χάριν τῆς σωτηρίας μας.     

****

« Ἠλπίκαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι »

          Προνομιοῦχος εἶναι ὁ πιστός, πού μπορεῖ νά ἐλπίζει. Ἀκόμη καί στά μεγαλύτερα προβλήματα καί τά φοβερότερα ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς, αὐτός διαθέτει λύση. Τήν βεβαιότητα τῆς χριστιανικῆς ἐλπίδας του. Μ᾽ αὐτήν ἀγωνίστηκαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί μαζί τους ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος καί ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Πέρσης πού γιορτάζουμε σήμερα τή μνήμη τους. Ὁ χριστιανός ἐλπίζει καί προσεύχεται. Ἐλπίζει καί περιμένει μέ βεβαιότητα. Ἐλπίζει καί αἰσθάνεται τόν Ζῶντα Θεό κοντά του νά τοῦ σπογγίζει τά δάκρυα, νά τόν παρηγορεῖ μέ ἄπειρη ἀγάπη, νά τόν στηρίζει καί τόν ἐνδυναμώνει.
          Αὐτή τή χριστιανική ἐλπίδα ἄς κρατήσουμε κι ἐμεῖς σφιχτά στήν ψυχή μας. Αἰσιόδοξα καί ἐλπιδοφόρα, χαρούμενα καί ἀγωνιστικά, ἄς προχωροῦμε πάντα στή ζωή μας.
 

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἀρχιγραμματεύς  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου