ΤΟ ΕΜΟΝ ΘΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ
ΤΕΣΣΕΡΑ
Πάντα τέτοιες μέρες θύμηση χαράς
η 28η Ιουνίου του 1974. Τελευταία μέρα για τα σχολεία ολόκληρης της Κύπρου. Εκατοντάδες
θα έμεναν βουβά στις 15 Σεπτεμβρίου 1974.
Το δικό μας σχολείο ήταν πρόχειρος
προσφυγικός καταυλισμός. Άργησε να ανοίξει και ήταν γεμάτο πονεμένα παιδια. Από
όλες τις γωνίες της Κύπρου απο πολλά σχολεία έρημα πλέον της Κύπρου. Όταν
ξεθάρρεψαν όλα είχαν μια ιστορία να πουν.
Ευτυχώς παίζαμε πολλή μπάλα και ξεχνιούνταν. Μαζί μας και πολλοί νέοι δάσκαλοι και δασκάλες. Για τις πολλές νέες λέξεις θα γράψω εν καιρώ. Για τις νέες μορφές πόνου που μαθαίναμε και συμβιώναμε εξαίφνης από εκείνο το καλοκαίρι ξέρουν οι ψυχές μας.
Βίαια άλλαξαν όλα τάξεις
προγράμματα φοίτηση ζωή καθημερινότητα. Παντού στη Λεμεσό φτώχεια πόνος δάκρυ
αγώνας επιβίωσης και τα παιδια να είναι ανάγκη να μάθουν γράμματα να ζήσουν να
επιβιώσουν να αντέξουν να προσαρμοστούν...
Όσοι μας κρίνουν εύκαιρα και
εύκολα ως γενιά ας μην ξεχνούν πληρώναμε ως παιδια λάθη και πάθη αλλονών. Τι να
σου φταίξει ένα παιδί οκτώ χρονών στις μέρες της Εισβολής.
Αφιερωμένο ταπεινά στο Σωτήρη τον
Μεσημέρι τον Γιώργο Χατζηπετρή που έμενε τότε πρόσφυγας στην Οδό Λονδίνου και
στα βαρωσιωτούθκια το Φίλιππο και το Νίκο και ιδιαιτέρως στον Άντρο Παππαρίδη
και το Μιχάλη Πολυχρόνη που μαζί πρωτοπαίξαμε ενα νέο σύστημα μπάλας το 1975
στυλ ΓΣΕ -ΓΣΟ-ΑΗΣ ΣΕΡΚΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ.
Με τον Παππαρίδη το παίζαμε και
στο Αθηναίδειο αλλά μας έβαζε ολίγον γυαλια ο Νίκος Αντρέου ο Μέγας Σαλαμιναίος
και ο Χατζηπετρής που έπαιζε πάντα υπομονετικά στυλ ΠΑΕΕΚ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ ΑΕΚ ΚΑΡΑΒΑ.
Ποδόσφαιρο με αντοχές ακόμα και υπό το φως των άστρων. Ξέρει για αυτά ο Παττίχης
και ο Αχιλλέας Δημητριάδης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου