«Πώς μπορεί κανείς να γεννηθεί ξανά όντας γέρος;» (Τι είναι η Πεντηκοστή;) - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 

«Πώς μπορεί κανείς να γεννηθεί ξανά όντας γέρος;»

(Τι είναι η Πεντηκοστή;)

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Στις προσευχές της γιορτής της Πεντηκοστής, στα τροπάρια που ακούγονται, επανέρχεται συχνά η αντιστοίχηση της Πεντηκοστής με το γεγονός της Βαβέλ στην Παλαιά Διαθήκη.

Βλέπετε στην Πεντηκοστή ακούστηκαν πολλές γλώσσες που όμως δημιούργησαν συμφωνία πίστεως, ενώ στην Βαβέλ η διαίρεση των γλωσσών δημιούργησε σύγχυση, διαφωνία και διαίρεση. Στην Βαβέλ η μία γλώσσα διαιρέθηκε σε πολλές, ενώ στην Πεντηκοστή δεν εμπόδισαν οι πολλές γλώσσες την μία πίστη και συμφωνία. Η διαίρεση που έγινε στη Βαβέλ βρίσκει στην Πεντηκοστή την αναίρεσή της και το τέλος της.

Στην Π. Διαθήκη οι Εβραίοι, πενήντα ημέρες μετά την διάβαση της Ερυθράς Θαλάσσης, πήραν «απ’ τα χέρια του Θεού» τον Νόμο που ρύθμιζε τον τρόπο ζωής τους. Νόμο που έδειχνε πώς γίνεται κάποιος (στα τότε δεδομένα) παιδί του Θεού. Και ο Νόμος και οι προφήτες σ’ αυτό απέβλεπαν. Για τα τότε δεδομένα είχαν λάβει, τον Νόμο του φόβου, με την τήρηση του οποίου και με τις παιδαγωγίες των συνθηκών και των οδυνών, οι άνθρωποι της φύσεως γινόντουσαν άνθρωποι του Θεού. Η γιορτή αυτή ήταν επέτειος. (Γιορταζόταν δηλαδή κάθε χρόνο). Επέτειος της Διαθήκης, τώρα πλέον της Δεύτερης, της Καινής Διαθήκης, του Ευαγγελίου δηλαδή.

Ο Χριστός ερχόμενος διευκρίνισε ότι αυτά μεν (ο Νόμος του φόβου) ειπώθηκαν και δοθήκανε «τοῖς ἀρχαίοις», δηλαδή σ’ εκείνη την παλαιά και νηπιακή σχέση με τον Θεό, αλλά, είπε, ότι τώρα τα πράγματα αξιολογούνται σε άλλη βάση (έφερε πλέον τον Νόμο της Αγάπης), γι’ αυτό επεξήγησε «αὐτά εἰπώθηκαν τότε, ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν», δηλαδή «παρά ταύτα, εγώ λέω σε σας»…! Ο Χριστός με τον εαυτό Του και από τον εαυτό Του άρχιζε μια μεταμόρφωση των ανθρώπινων πλασμάτων σε καινούς ανθρώπους. Μια αλλαγή από το να είναι κανείς πλάσμα του Θεού στο να είναι υιός του Θεού. Και αυτό φυσικά δεν είναι κάτι που προβάλλει μέσα από την φυσική διαδικασία των γεγονότων, αλλά κάτι που εισέρχεται στη φύση απ’ έξω, δεν υλοποιείται μέσω της βιολογικής αναπαραγωγής σαν νέα φυσικά δεδομένα! Είναι γεγονός που συμβαίνει πάνω μας, όχι κάτι που υλοποιείται από τα νέα μας γονιδιακά data! Δεν είναι ένα reset του… «μηχανήματος».

Ο Χριστός είναι η πρώτη εμφάνιση αυτού του νέου ανθρώπου. Αυτός αποτελεί την πηγή και την αναφορά όλων των νέων ανθρώπων, που θα προκύψουν αγαπώντας Τον και ακολουθώντας Τον. Γινόμαστε «καινοί άνθρωποι» με το να είμαστε ενωμένοι μ’ Αυτόν. Μέχρις ότου σηκωθούμε από την αυτοεγκλωβιστική ραστώνη μας και ακολουθήσουμε τον Χριστό «όπου και αν πηγαίνει», δεν είμαστε παρά κομμάτια της φύσης μέσα στην κοιλιά αυτής της μεγάλης μητέρας.

Η απορία του Νικόδημου στον Χριστό «πώς μπορεί να γεννηθεί ένας γέρος, ηλικιακά, άνθρωπος;» απαντιέται σήμερα. Στην βιολογική γέννα δεν υπάρχουν επιλογές για τον άνθρωπο και αν μείνει στην κοιλιά και δεν κόψει τον ομφάλιο λώρο σίγουρα θα πεθάνει. Πρέπει δηλαδή να πορευτούμε έξω από τον εαυτό μας και μέσα στον Χριστό. Το θέλημά Του να γίνει θέλημά μας. Ο τρόπος σκέψης και αξιολόγησης ο δικός Του να μας κατακλύσει. Να αποχτήσουμε «νοῦν Χριστοῦ». Κάτι τέτοιο καθόλου δεν σημαίνει ότι οι πάντες θα γίνουμε… κλώνοι του Χριστού. Κάθε άλλο. Όσο περισσότερο ξεφορτωθούμε αυτό που νομίζουμε εαυτό μας και αφεθούμε στα χέρια του Χριστού να μας θεραπεύσει και καθοδηγήσει, τόσο περισσότερο θα βρούμε τον όντως εαυτό μας. Ένας ραβίνος πεθαίνει (λέει μια χασιδική ιστορία) και φοβάται μπροστά στον θάνατο. Τον ρωτούν: «Τι φοβάσαι; Μήπως το ότι δεν έγινες πράος οδηγός σαν τον Μωυσή και διδακτικός σαν τον Ιερεμία;». «Όχι, όχι» λέει εκείνος, «δεν μου ανέθεσε ο Θεός κάτι τέτοιο! Φοβάμαι, γιατί ίσως δεν έγινα αυτό που ο Θεός μού έδωσε και θέλησε από μένα: Μήπως δεν έγινα ο πραγματικός εαυτός μου»!!

Ο πραγματικός μας εαυτός μάς περιμένει στο πρόσωπο του Χριστού. Δεν υπάρχει μακρυά από Εκείνον. Όσο του αντιστέκομαι και προσπαθώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου, τόσο περισσότερο «βουλιάζω» στα γονιδιακά μου δεσμά (την κληρονομικότητα), στην ανατροφή, στο περιβάλλον, στις επιθυμίες της φύσης μου. Αυτό που ονομάζω «εαυτό μου» δεν είναι παρά η συνισταμένη πολλών θεμάτων που δεν τα ξεκίνησα τα περισσότερα εγώ, και που ατυχώς δεν μπορώ να τα σταματήσω. Αν μιλήσουμε για επιθυμίες (με τις οποίες οι ανόητοι ταυτίζουμε τον εαυτό μας) και μελετήσουμε την διαδρομή θα δούμε ότι δεν είναι, παρά όσα εκτοξεύει πάνω μας η φύση, και όσα μας ενσταλάζουν οι σκέψεις των άλλων ανθρώπων και… ο διάβολος.

«Μόνο το σώμα σώζει την ψυχή. Ακούγεται πολύ σοκαριστικό, αλλά το ζήτημα είναι πως η ψυχή (ό,τι και εάν είναι αυτό), η εσωτερική ζωή, ή πείτε το όπως θέλετε, δεν είναι σε θέση να μεταμορφωθεί από μόνη της. Χρειάζεται τις δωρεές που μόνον η εξωτερική ζωή μπορεί να παράσχει: α. Τα πραγματικά γεγονότα της δράσης του Θεού μέσα στην ιστορία, που τα ακούμε με τα σωματικά μας αυτιά. β. Το συγκεκριμένο υλικό γεγονός της συνάντησης και μετοχής των πιστών στον Άρτο και τον Οίνο της Ευχαριστίας. γ. Τους συγκεκριμένους υπέροχους, αντιπαθείς, ανυπόφορους, απρόβλεπτους ανθρώπους, που συναντούμε κάθε μέρα, μέσα και έξω από την Εκκλησία.

Μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να γίνουμε άγιοι – κατά τρόπο απολύτως μοναδικό για τον καθένα μας». (R. Williams: Το Μυστικό της Ερήμου, εκδ. Εν Πλω)

Η αγιότητα δεν χωράει μίμηση. Αν την αποχτήσουμε, θα βρούμε και τον εαυτό μας και θα μας γίνει μια πολύ ευχάριστη υπόθεση.

Να το δώσει ο Θεός σε όλους.
Με αγάπη και ευχές
π. Θεοδόσιος