Πρωτάθλημα ὑπερκόσμιο - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 

 Κυριακή Α΄ Ματθαίου  (Τῶν Ἁγίων Πάντων)
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Πρωτάθλημα ὑπερκόσμιο

 «Δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα»

 (Ἑβρ. Ιβ´1)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων! Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Θείας Λειτουργίας μᾶς παρουσίασε  μέ ἕνα πανοραμικό τρόπο τούς ἡρωϊκούς ἀ­γῶνες τῶν ἀθλητῶν τῆς πίστεως. Καί οἱ ἀγῶνες τῶν ἁγίων εἶναι ἀπίστευτοι, διότι οἱ ἥρωες αὐτοί δέν πάλεψαν μόνο ἐναντίον αὐτοκρατόρων καί δημίων, ἐναντίον ἀνθρώπων μέ σάρκα καί ὀστᾶ, πού τούς ἔχεις ἀπέναντί σου καί τούς βλέπεις καί τούς ζυγίζεις καί τούς ἀντιμετωπίζεις ἀνάλογα. Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πάλεψαν ἐκτός αὐτῶν καί μέ  τούς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους, μέ τίς φάλαγγες τῶν πονηρῶν πνευμάτων, πού παρατάχτηκαν ἐναντίον τους.

Στόν ἴδιο ἡρωϊκό ἀγώνα, σ’ αὐτό τό μεγα­λειῶδες καί ὑπερκόσμιο πρωτάθλημα μᾶς καλεῖ στό τέλος ὅλους ἐμᾶς τό ἀποστολικό κείμενο.

Ἄς δοῦμε λοιπόν:Ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἀγώνας καί μέ ποιό τρόπο θά μπορέσουμε κι ἐμεῖς νά τόν κερδίσουμε.

****

«Δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα»

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος  στό συγκεκριμένο ἱερό κείμενο προκειμένου νά περιγράψει τόν ἀγώνα στόν ὁποῖο μᾶς καλεῖ, χρησιμοποιεῖ τήν εἰκόνα τῶν δρομέων, πού τρέχουν στό ἄθλημα τοῦ δρόμου.

Ἄν μέ προσοχή ἐξετάσουμε τά πράγματα θά διαπιστώσουμε ὅτι πραγματαικά ὁ ἀγώνας μας, ὁ ἀγώνας τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀγώνας δρόμου. Καί εἶναι ἀγώνας δρόμου οὔτε ἑκατό, οὔτε πεντακοσίων, οὔτε χιλίων μέτρων, οὔτε μαραθώνιος. Ὁ δρόμος τοῦ χριστιανικοῦ ἀγώνα εἶναι ὁ πιό μακρινός δρόμος, πού θά μποροῦσε νά διανύσει ποτέ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ δρόμος τῶν χριστιανῶν εἶναι δρόμος πού ὁδηγεῖ ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Ἤ μᾶλλον εἶναι ἀγώνας δρόμου πολύ πιό μακρινοῦ· ἀγώνας τοῦ δρόμου πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν ἄβυσσο τῆς δαιμο­νικῆς κυριαρχίας, καί φθάνει μέχρι τήν ἄβυσσο τῆς Τριαδικῆς ἀγάπης, τήν εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου. Τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀλήθεια ποιός μπορεῖ νά περιγράψει τίς δυσκολίες αὐτοῦ τοῦ δρόμου; Εἶναι δρόμος, ὅ­πως λέμε, μετ’ ἐμποδίων, δρόμος στενός, ἀνη­φορικός καί ἀπότομος. Ἴσως δέν μποροῦμε κἄν νά τόν ὀνομάσουμε δρόμο. Γιά ὅσους ἔχουν ἐμπειρία ὀρειβασίας εἶναι ἕνα κακοτράχαλο, χορταριαμένο μονοπάτι, πού κρέμεται ἐπικίν­δυνα πά­νω ἀπό τό χάος στίς ἄκρες τῶν γκρεμῶν. Πού κάτω χάσκουν φαράγγια ἀπύθμενα καί ὑπόκωφο ἀκούεται τό βογγητό τοῦ νεροῦ καί τῶν ἀνέμων πού γλίφουν τίς πέτρες καί ξερριζώνουν τούς βράχους καί τούς ἀφήνουν νά κατρακυλᾶνε στό χάος μέ πάταγο.

Δρόμος μετ’ ἐμποδίων ὁ δρόμος τῶν ἀγωνι­στῶν τῆς πίστεως. Καί τί ἐμπόδια ἀλήθεια βρίσκουμε στητά ἐμπρός μας! Ἡ σάρκα προδίδει. Τά πάθη ἐπαναστατοῦν, ὁ κόσμος καγχάζει, καί οἱ ἐχθροί παραμονεύουν. Σέ κάθε βῆμα, κάθε στιγμή, μέρα καί νύχτα οἱ κίνδυνοι καραδοκοῦν. «Στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγου­σα εἰς τήν ζωήν» (Ματθ. ζ΄14). Καί ἠ πόρτα εἶναι στενή καί ὁ δρόμος, πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ζωή, εἶναι γεμάτος δυσκολίες καί κινδύνους.

Ναί, ἀδελφοί μου. Αὐτός εἶναι σέ γενικές γραμμές ὁ ἀγώνας μας. Τά συγκεκριμένα τώρα τά γνωρίζει ὁ καθένας μας. Ξεύρουμε πόσο δύσκολο εἶναι νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Νά εἴμαστε τίμιοι στίς συναλλαγές μας, εἰλικρινεῖς μεταξύ μας, συνεπεῖς στίς ὑποχρεώσεις μας. Νά προσέχουμε τά μάτια μας, νά χαλινα­γωγοῦμε τίς αἰσθήσεις μας ὅλες, νά συγ­κρατοῦμε τή γλώσσα μας, νά δαμάζουμε τό θυμό μας, νά ἀγαπᾶμε αὐτούς πού μᾶς ἀντιπα­θοῦν, νά εὐεργετοῦμε αὐτούς πού μᾶς ἀδικοῦν, νά μή φθονοῦμε, νά μή ζηλεύουμε, νά συγχω­ροῦμε, νά ὑπομένουμε τίς θλίψεις, νά μή ὑποκύ­πτουμε στούς πειρασμούς, νά ἀντιστεκόμαστε στίς ἐπιθέ­σεις τῶν δαιμόνων, πού ἐπιδιώκουν μέ κάθε τρόπο νά ἁρπάξουν τήν ψυχή μας, νά νικήσουν.

Τό νά νικήσουν οἱ δαίμονες εἶναι ἀποτρο­πιαστικό καί σάν λόγος καί σκέψη. Κάτι τέτοιο θά εἶναι φοβερό καί δέν πρέπει ποτέ καί γιά κανέναν νά συμβεῖ. Ἐμεῖς θά πρέπει νά νικήσουμε. Ναί, ἀλλά πῶς θά τό κατορθώσουμε;

*****

          Ὅλες αὐτές οἱ δυσκολίες τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα πού περιγράψαμε εἶναι δυνατό νά δημιουργήσουν ἀτμόσφαιρα μελαγχολίας στήν ψυχή μας καί νά ἀναρωτηθοῦμε: Εἶναι δυνατό μέ τέτοιες συνθῆκες νά νικήσουμε;

          Τό ἐρώτημα εἶναι δικαιολογημένο καί ἡ ἀπάντηση εἶναι Ὄχι. Κανένας ἄνθρωπος δέν μπο­ρεῖ νά νικήσει σ’ αὐτό τόν ἀγώνα μέ μόνο τίς δικές του δυνάμεις. Κανένας! Ὅμως ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει πώς μέ τή χάρη καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί αὐτό τό ἀκατόρθωτο ἀκόμη γίνεται κατορθωτό. Καί κατά συνέπεια ὁ ἀγώνας μας γίνεται ὄχι μόνο εὔκολος, ἀλλά καί χαρούμενος, διότι ὅπου ὑπάρχει καί μένει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐκεῖ ὅλα μεταβάλλονται σέ Παράδεισο, καί ὀ δρόμος πού πρίν φαινόταν σκληρός καί μελαγχολικός, τώρα γίνεται εὐλογημένος καί ἡ κοπιαστική πορεία γίνεται πανηγύρι.

          Τότε λοιπόν ποῦ βρίσκεται τό πρόβλημα; Τό πρόβλημα, ἀδελφοί μου, βρίσκεται στό νά θέλουμε νά δεχόμαστε τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ Ἅγιος Θεός εἶναι μέν πρόθυμος νά προσφέρει τή χάρη Του σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, κανένα ὅ­μως δέν ἀναγκάζει νά τή δεχτεῖ. Ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς, ἀπό τή δική μας ἐλευθερία, τό ἄν θά θελήσουμε νά τήν ζητήσουμε, καί βέβαια νά τή δε­χτοῦμε μόλις μᾶς δοθεῖ.

          Κατά συνέπειαν ὅλο τό μυστικό τοῦ ἀγώνα τοῦ πνευματικοῦ βρίσκεται σ’ αὐτό τό σημεῖο: στό ἐάν καί κατά πόσο ζητοῦμε καί δεχόμαστε τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος τό ὑπογραμ­μίζει αὐτό πολύ ἔντονα στό ἀνάγνωσμά μας. Μᾶς παραγγέλλει νά τρέχουμε μέ ὑπομονή τό δρόμο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα «ἀφορῶντες», λέγει, «εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰη­σοῦν», ἔχοντας δηλαδή στραμμένα τά μάτια μας πρός τόν Κύριο. Καί νά τό κάνουμε αὐτό γιά δύο λόγους. Πρῶτον γιά νά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τό παράδειγμά Του καί δεύτερον γιά νά λάβουμε χά­ρη καί βοήθεια πού τήν ἔχουμε ἀνάγκη.

          «Ἀφορῶντες» πού σημαίνει ἔχοντας στραμ­μένο τό βλέμμα στόν Κύριο. Τί ὑπέροχη φράση ἀλήθεια! Ἡ φράση αὐτή κρύβει τό μεγάλο μυστικό τῆς ἐπιτυχίας τοῦ χριστιανικοῦ μας ἀγώνα. Αὐτό εἶναι τό πανίσχυρο ὅπλο μέ τό ὁποῖο μποροῦμε νά νικήσουμε καί τά πάθη μας καί τούς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου. Ὁπωσδήποτε θά ἀγωνιζόμαστε καί ἐμεῖς, θά κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε, θά δείχνουμε τό φιλότιμό μας, θά προσπαθοῦμε. Αὐτό καί σωστό εἶναι καί ἀπαραίτητο. Αὐτό ὄμως ἀπό μόνο του δέν φτάνει. Γιά νά νικήσουμε ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί τά μάτια μας θά πρέπει νά εἶναι στραμμένα διαρκῶς πρός Ἐκεῖνον, πού δέν εἶναι μακριά μας, πρός Ἐκεῖνον πού εἶναι παρών στήν Ἐκκλησία Του. Γιά νά μποροῦμε νά ἐπαναλαμβάνουμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν θεῖο Ἀπό­στολο Παῦλο: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυνα­μοῦντι με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄13). Τά πάντα κατορθώνω μέ τή δύναμη, πού μοῦ δίνει ἡ ἕνωσή μου μέ τό Χριστό.

*****

«Δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα»

Ἀδελφοί, ἡ στροφή μας αὐτή πρός τόν Κύριο ἔχει καί μιά ἐπιπλέον σημασία ἀπό αὐτήν πού ἀναφέραμε. Ὅτι εἶναι ταυτόχρονα καί στροφή πρός τό τέρμα τοῦ δρόμου, στόν ὀποῖο τρέχουμε. Διότι ὁ Κύριος εἶναι ὀ πρῶτος, πού ἔκοψε τό νῆμα αὐτοῦ τοῦ δρόμου. Καί τώρα ὄχι μόνο μᾶς ἐνισχύει, ἀλλά καί περιμένει ἐκεῖ στό τέλος, γιά νά μᾶς στεφανώσει.

Ἐκεῖ λοιπόν νά εἴμαστε στραμμένοι. Νά μήν ἀφήνουμε νά μᾶς πνίγουν τά ἐμπόδια τοῦ δρόμου. Νά μή στεκόμαστε στίς μικροδυσκολίες, στίς ταλαιπωρίες, στούς κόπους τοῦ ἀγώνα. Ἀλλά νά ἔχουμε τό βλέμμα μας στηριγμένο ἐκεῖ. Στό τέλος τοῦ δρόμου, στήν ἄπειρη χαρά καί δόξα, τήν ὀποία ἤδη προαπολαμβάνουν οἱ Ἅγιοι Πάντες, καί τήν ὁποία ἔχουμε κληθεῖ νά ἀπολαύσουμε καί ὅλοι ἐμεῖς.