ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ «ΕΘΙΜΟ» ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - π. Δημητρίου Μπόκου

 ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ «ΕΘΙΜΟ» ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

π. Δημητρίου Μπόκου

Υποθετικό σενάριο: Φαντασμαγορική γιορτή γενεθλίων στο μεγάλο αρχοντικό.

Άντρες και γυναίκες, με ακριβά κουστούμια και φανταχτερές τουαλέτες, με λαμπερά κοσμήματα και πολυτελέστατα δώρα, οι καλεσμένοι όλοι, καταφθάνουν. Με πλατιά χαμόγελα και βαθειές υποκλίσεις ο νοικοκύρης, η νοικοκυρά, το υπηρετικό προσωπικό, η οικογένεια όλη, τους βάζουν να πάρουν θέση στο μεγάλο στολισμένο τραπέζι. Οι μπάντες παίζουν γιορτινές μουσικές, το κέφι ανεβαίνει κατακόρυφα, τα μαχαιροπήρουνα κινούνται δραστήρια, τα πιάτα πάνε κι έρχονται βαρυφορτωμένα, τα ποτήρια υψώνονται. Η τεράστια τούρτα με τα κεράκια της αναμμένα τοποθετείται στο κέντρο.

Τότε ένας φωνάζει: «Για ποιον γίνεται όλο αυτό το πανηγύρι; Πού είναι για να τον ευχηθούμε;» Μα οι νοικοκυραίοι λένε πως το τιμώμενο πρόσωπο …δεν υπάρχει. «Δεν είναι πλέον ένοικος του σπιτιού μας. Τον έχουμε εξορίσει εδώ και πολλά χρόνια, γιατί δεν ταίριαζε με τη ζωή μας.

Μας αναστάτωνε ο τρόπος του. Δεν τον θέλαμε ανάμεσά μας. Με τον καιρό ξεχάσαμε και τη μορφή του και το όνομά του ακόμα. Μα η γιορτή από συνήθεια έμεινε. Δεν υπήρχε λόγος να καταργηθεί. Έδινε λαμπερό χρώμα στην καθημερινότητά μας. Εντάχθηκε στα όμορφα έθιμα που οφείλουν, σώνει και καλά, να δίνουν χαρά στη ζωή μας».

Οι καλεσμένοι απομένουν για λίγο με τα ποτήρια υψωμένα κατάπληκτοι, αμήχανοι.

«Αυτό κι αν είναι το τρελότερο πράγμα που ακούσαμε ως τώρα! παρατηρούν. Μα τί παράνοια είναι αυτή; Πού ακούστηκε να διώχνεις απ’ τη γιορτή του αυτόν που γιορτάζει; Αλλά τί λόγος μάς πέφτει εμάς; Δικό σας θέμα αυτό. Αν δεν έχετε πρόβλημα εσείς, γιατί να έχουμε εμείς; Δεν χάνουμε τίποτα, αντίθετα, κερδίζουμε εμείς. Μας φτάνει να τρώμε, να πίνουμε, να γιορτάζουμε μαζί σας. Χαρές θέλουμε, αναψυχή. Τα παραπέρα σας δεν μας ενδιαφέρουν».

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο οξύμωρο των Χριστουγέννων. Και κάθε χρόνο ξεκινάει κάθε «καλεσμένος» απ’ τις άκρες της γης. Αφρικανός, Κινέζος, Κορεάτης, Φιλιππινέζος, Πέρσης, Γιαπωνέζος, Ινδός, Εβραίος, Πολυνήσιος, κάθε «πικραμένος» και πάροικος της Οικουμένης. Όλοι μαζί χτυπούν την πόρτα του Χριστιανού για να χαρούν κι αυτοί με τα γενέθλια του άγνωστου γι’ αυτούς Χριστού. Μα δεν τον ξέρει πια τον Χριστό ούτε και ο Χριστιανός! Τον έχει βγάλει προ πολλού απ’ τη ζωή του. Και πώς μπορεί ένας τυφλός να οδηγήσει τώρα άλλους τυφλούς;

Πριν από τρεις σχεδόν χιλιάδες χρόνια φώναζε ο μεγάλος Ησαΐας: «Καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός». Ήλθε να μείνει μαζί μας ο Θεός (Ησ. 7, 14. Ματθ. 1, 23). Τρεις χιλιάδες χρόνια μετά, κάναμε τα πάντα για να τον βγάλουμε από ανάμεσά μας. «Ενεδρεύσωμεν τον δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστι και εναντιούται τοις έργοις ημών» (Σοφ. Σολ. 2, 12). Έτσι, όλοι γιορτάζουν Χριστούγεννα, μα για Χριστό λόγος πουθενά. Απαγορεύεται να αναφερθεί ακόμα και το όνομά του. Γιορτές του χειμώνα, της φύσης, λένε! Χριστιανοί και μη, ευπρόσδεκτοι όλοι στη «χαρά». Αποκλεισμένος μόνο ο Χριστός. Απ’ τα δικά του γενέθλια. Όλοι μέσα στη γιορτή, απέξω μόνο ο Χριστός. Τέλειος παραλογισμός!

Στον «χριστιανικό» μας κόσμο δεν υπάρχει πλέον τόπος για τον Χριστό· ούτε καν σπήλαιο, όπως κάποτε στη Βηθλεέμ. Η τραγωδία στο ζενίθ της! «Στώμεν καλώς» οι Χριστιανοί!

Καλά Χριστούγεννα! Καλό άγιο Δωδεκαήμερο! Χρόνια πολλά!