Νεοσαβελλιανισμός: διευκρινίσεις αναφορικά με το πρόσφατο άρθρο για τον άγιο Κίτρους [1]
Με αφορμή τις
έντονες αντιδράσεις για το άρθρο μας σχετικά με μια σκανδαλώδη εκκλησιολογικώς
– κατά την ταπεινή μας γνώμη τουλάχιστον - κίνηση τού κατά τα άλλα
συμπαθέστατου σε όλους μητροπολίτη Κατερίνης, θα ήθελα να εξηγήσω τις προθέσεις
του γράφοντος προς αποφυγή πάσης παρεξηγήσεως προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα
ήθελα λοιπόν να υπογραμμίσω προκαταβολικά πως στόχος μας δεν είναι σε καμία
περίπτωση συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και η προβολή της
ζωοποιού αλήθειάς της. Δυστυχώς, η έντονη παρουσία των ζηλωτικών φωνών έχει
στιγματίσει ακόμη και την απλή εκφορά γνώμης υπέρ της ορθόδοξης αλήθειας σαν
τάχα μου φονταμενταλιστικής. Δεν πρόκειται ωστόσο να δώσουμε αυτή τη χαρά στο
διάβολο και στους πεπλανημένους σχισματικούς να μονοπωλούν στη διαστρέβλωση της
αλήθειας μέσα από τις ζηλωτικές τους ακρότητες και εμμονές.
Καταρχήν θα ήθελα να πω πως οι καλές σχέσεις με τις άλλες ομολογίες και θρησκείες είναι επιβεβλημένη για πάρα πολλούς λόγους σήμερα, αλλά και ανέκαθεν αυτό είναι το ορθόδοξο πνεύμα, εφόσον όμως δεν νοθεύεται η αλήθεια της ορθόδοξης αλήθειας και δεν αμφισβητείται η μοναδικότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις τελευταίες περιπτώσεις οι Άγιοι γίνονταν λιοντάρια και έπνεαν πυρ κατά των αιρετικών όλων των αιώνων: ισχυρό παράδειγμα η στάση του οσίου Γρηγορίου του Παλαμά κατά των λατινοφρόνων και το αναφέρουμε ως πιο κοντινό στις δικές μας μέρες.
Ας πάμε τώρα στο
γεγονός της “χειροτονίας” του ευαγγελικού πάστορα στην Κατερίνη. Με όλη μας την
καλή πρόθεση δεχόμαστε ότι ο εκεί ορθόδοξος επίσκοπος δεν είχε καμιά
οικουμενιστική πρόθεση λέγοντας όσα είπε στην προτεσταντική σύναξη. Ωστόσο,
ζώντας στην εποχή του διαδικτύου που όλα σχεδόν ξεγυμνώνονται σε δημόσια θέα,
καλώς ή κακώς κάποιοι Ορθόδοξοι προβληματίστηκαν τουλάχιστον – να μην πω
σκανδαλίστηκαν, εφόσον ενοχλεί – με όσα διαδραματίστηκαν εκεί μέσα. Γνωρίζοντας
επίσης την προσηλυτιστική δράση των Προτεσταντών στη συγκεκριμένη πόλη της
Μακεδονίας και την αιωνόβια σχεδόν παρουσία τους εκεί μετά τον ξεριζωμό τους
από τη Μικρά Ασία, αναρωτιέμαι πότε είναι ο καιρός να γίνει το αντίστροφο: να
“επιτεθεί” δηλαδή η Ορθοδοξία μας προσηλυτιστικά και να αρπάξει τα πλανεμένα
αυτά πρόβατα του Χριστού επαναφέροντάς τα στην αληθινή μάνδρα τους, τουτέστιν
την Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι αβρότητες, οι καλές σχέσεις, οι αγαπολογίες μάλλον
μπερδεύουν περισσότερο τους Ευαγγελικούς – και αστήρικτους στην πίστη
Ορθοδόξους - και τους ενισχύουν στην πλάνη τους για μια σωτηρία εν Χριστώ μόνο
με πίστη στο Ευαγγέλιο, χωρίς Μυστήρια, χωρίς Αγίους, χωρίς Παναγία, χωρίς Θεία
Κοινωνία…
Γράψαμε ακόμα πως
καλό θα ήταν ο άγιος Κίτρους να προβεί σε μια διευκρινιστική δήλωση χάριν της
αληθείας. Πρόσφατα στο Φανάρι ο επίσκοπος Θεόφιλος Κόγια κατά τη χειροτονία του
– μετά την ατυχή ανάγνωση υπ’ αυτού του Filioque – προέβη σε αναίρεση και ομολογία της ορθόδοξης
ακριβείας. Άραγε τόσο δύσκολο θα ήταν για τον επίσκοπο Γεώργιο να κάνει κάτι
παρόμοιο και μάλιστα για γεγονότα φαινομενικώς υποδεέστερα από την εν λόγω
χειροτονία στο Φανάρι;
Το πρόβλημα
γεννιέται εάν και εφόσον ο εκάστοτε μητροπολίτης, κληρικός ή και λαϊκός
χριστιανός δεν ενοχλείται μέσα του, θεωρώντας πως η αλήθεια μερίζεται σε όλες
τις χριστιανικές ομολογίες – μια ξεκάθαρα προτεσταντική πλάνη, ήτοι η θεωρία
των κλάδων. Εάν πιστεύει πως όλοι πιστεύουμε ουσιαστικά στον ένα Θεό, που
εμφανίζεται και σώζει μέσα στην ιστορία με διάφορες μορφές: με τον Θεό των
Ορθοδόξων, των Καθολικών, των Διαμαρτυρομένων, τον Αλλάχ κλπ. Αυτό όμως δεν
είναι τίποτε περισσότερο από τον σύγχρονο Οικουμενισμό, που φυσικά παραπέμπει
στον αρχαίο Σαβελλιανισμό: ο ένας Θεός εμφανίζεται πρώτα σαν Πατήρ, μετά σαν
Υιός και τέλος σαν Άγιο Πνεύμα. Αλίμονο σε όποιον υφίσταται τέτοια πλάνη,
ιδιαίτερα μάλιστα αν είναι ποιμένας…
Υπάρχει, βέβαια,
και η πιθανότητα οι εκκλησιαστικοί ταγοί να διατηρούν καλές σχέσεις με τους
αλλόδοξους για λόγους προσωπικής ματαιοδοξίας, αρχομανίας και ανθρωπαρέσκειας.
Μπορεί και να είναι “δεμένοι” με σκάνδαλα ηθικά, οπότε και ποδηγετούνται από
τις σκοπιμότητες της πολιτικής εξουσίας. Αυτά τα γνωρίζει ο παντογνώστης και
καρδιογνώστης Κύριος και αυτός θα κρίνει ακριβοδίκαια την κάθε ξεχωριστή
ομολογουμένως περίπτωση. Εμείς εξάπαντος γράφουμε γενικευμένα και μπορεί να
αδικούμε εξ αγνοίας όλων των παραμέτρων. Το ζουμί πάντως της τοποθέτησής μας
παραμένει: υπάρχει σωτηρία εκτός Ορθοδοξίας; Ας κάνουμε όλοι μας μια γενναία
αυτοκριτική πριν μας κρίνει ο Κύριος. Τι πραγματικά πιστεύουμε; Πόσο Ορθόδοξοι
είμαστε στο φρόνημα και στη ζωή μας; Πώς μπορούμε να ακυρώνουμε το αίμα που
έχυσαν για την Ορθοδοξία τόσοι μάρτυρες; Την παράδοση μιας ολόκληρης
αυτοκρατορίας στον Τούρκο παρά στην τιάρα του Πάπα; Τους αντιαιρετικούς αγώνες
και λόγους, τις εξορίες και τα βασανιστήρια τόσων Αγίων, όπως του Μεγάλου
Αθανασίου, του Μαξίμου του Ομολογητού, του Λουκά Κριμαίας και αμέτρητων άλλων;
Ποιος μπορεί να τα ισοπεδώνει όλα αυτά και να μην ενοχλείται, αν δεν είναι
νεοσαβελλιανιστής, δηλαδή οικουμενιστής, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι; Είτε
φοράει ράσο είτε όχι;
Θα κλείσω με ένα
γεγονός της πρόσφατης εκκλησιαστικής μας ιστορίας, ώστε να καταλάβουμε πως
υπάρχει και η υγιής αντίδραση, η όντως Ορθόδοξη αποτείχιση: οι αγιορείτες
έκοψαν το λειτουργικό μνημόσυνο του Αθηναγόρα για τις οικουμενιστικές του
ενέργειες. Μεταξύ αυτών και ο αγαπημένος μας άγιος Παΐσιος. Το επανέφεραν επί
πατριαρχείας κυρού Δημητρίου. Δυστυχώς συνέχισαν και συνεχίζουν την αποτείχιση,
φτάνοντας στην εμμονή και στην πλάνη, οι Εσφιγμενίτες μοναχοί.
11 σχόλια:
Η Ορθόδοξη νηφάλια Δογματική σε όλο το μεγαλείο της. Δεν γίνεται όλα, μα όλα να τα ανεχόμαστε. Εκκλησιολογική νοοτροπία ισορροπημένη.
Συγχαρητήρια στον κ. Νούση.
Με την πρόφαση των καλών σχέσεων δεν μπορούμε να μπερδεύουμε την ορθόδοξη αλήθεια. Δε χρειάζεται να είσαι φανατικός για να επισημαίνεις λάθη. Αλλιώς, θα αφήσουμε αυτό το προνόμιο στους γνωστούς υπέρορθόδοξους, που παντού βλέπουν Εφιάλτες. Ευτυχώς, μερικοί έχουν το θάρρος, όπως ο αρθρογράφος, για επαναφορά στην ορθότητα.
Μας ανακουφίζουν τέτοια κείμενα, κείμενα Ορθόδοξης εγρήγορσης, αυτοσυνειδησίας, πέρα από ακρότητες.
Σωστές οι θέσεις σας.
Ο Άγιος Παΐσιος δεν έκοψε κανένα μνημόσυνο. Δεν ήταν ιερέας να μην τον μνημονεύει στην Θ. Λειτουργία ή στις ακολουθίες. Μοναχός ήταν. Τον Βαρθολομαίο όταν πήγε στο Όρος του ασπάστηκε την δεξιά όπως δείχνει και σχετικό βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=MeSGNIxsNmE
Μόλις επέστρεψα από αγρυπνία. Μεταδίδονταν ζωντανά διαδικτυακά! Θεία Ευχαριστία εκ του μακρόθεν; Ας αφήσουμε κάτι όρθιο στο Μυστήριο των Μυστηρίων.
Μετά την Αγία Αναφορά και στο "Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω" καθώς και στην οπισθάμβωνο ευχή, ο λειτουργός στρέφεται και υποκλίνεται στην εικόνα του Ιησού στο τέμπλο!
Τέλος, μετά την απόλυση και πριν το "Δι ευχών" άρχισε η ανάγνωση της ακολουθίας μετά τη Μετάληψη! Πήγαμε για το Αντίδωρο όλοι και αφού τελειώσαμε, περιμέναμε να ολοκληρωθεί η ακολουθία της Μετάληψης για να ακούσουμε επιτέλους το "Δι ευχών" και να αποχωρήσουμε!
Ούτε να λειτουργούν ξέρουν, κατόπιν κάνοντας κάθε τι άσχετο, από πρωτοτυπία, εντυπωσιασμό, άγνοια και δεν ξέρω για πιο άλλο λόγο!
Η Θεία Ευχαριστια είναι η δόξα και η ταυτότητα της Εκκλησίας. Δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να την κατακρεουργουμε.
Καλώς καλοπροαίρετα περιγράφονται και τα όντως λάθη του συγκεκριμένου επισκόπου.
Στην ερώτηση αν υπάρχει σωτηρία εκτός Εκκλησίας, κατά τη γνώμη του πατρός Επιφανίου (και άλλων πολλών) είναι πως δεν είναι δικό μας θέμα αν υπάρχει σωτηρία ή αν υφίσταται Χάρη (σε ορισμένες φορές) σε αλλόδοξους και ετερόδοξους.
Ο Χριστός Θα αποφασίσει αν δώσει σε ορισμένους τη Χάρη του και κατ' επέκταση τη σωτηρία, ανάλογα βέβαια τη προαίρεση και τα έργα τους. Η διαφορά του να βρίσκεσαι εν τη Εκκλησία είναι ως προς την ασφάλεια που σου προσφέρει. Τουτέστιν, η Εκκλησία προσφέρει ασφάλεια ενώ οπουδήποτε αλλού κυριαρχεί το ερωτηματικό (Γευσασθε και Ίδετε σελ. 127-131).
Οπότε το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν υφίσταται σωτηρία εκτός Εκκλησία, αλλά που βρίσκεται η ασφάλεια που σε οδηγεί με ασφαλή τρόπο στην σωτηρία.
Επιπλέον, εν τη Εκκλησία υπάρχει η δυνατότητα θεραπείας και αγιοσύνης κάτι που το στερούνται οι εκτός (Ρωμανίδης Π. Θεολογία).
Όσον αφορά τα λεχθέντα του αγίου Κίτρους, κατά την κριτική ενέργεια μας φαίνεται πως υπέπεσε σε υπερβολές. Κατά το εκκλησιολογικό μας φρόνημα και κατ' επέκταση κατά την εκκλησιαστική μας ενέργεια (ύπαρξη), αν όντως έγινε κάτι τέτοιο, υπάρχουν οι ομοταγείς ή η σύνοδος που είναι οι υπεύθυνοι και αρμόδιοι να ελέγχουν και να διορθώνουν τα κακώς κείμενα των μελών της Εκκλησίας.
Χρειαζόταν το νέο σας άρθρο διότι αρκετοί από όσους διαφωνούσαν θα συμφωνήσουν με τις αναφορές σας αυτές.
Από τα λίγα που γνωρίζω, δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου ορθόδοξος επίσκοπος ή ιερέας να απευθύνεται ποτέ στο ποίμνιό του και να το καλεί να προβληματισθεί για την μοναδικότητα της σωτηριολογικής προοπτικής που προσφέρει η Ορθόδοξη εκκλησία. Αν το έκανε ο συγκεκριμένος, θα δυνάμεθα ασφαλώς να τον μεμφθούμε για την διασπορά αμφιβολιών και για την έγερση σκανδαλισμού στο ποίμνιο.
Διαφορετικά όμως απευθύνεται ο ποιμένας στα πρόβατα εντός της μάνδρας και διαφορετικά στα πρόβατα εκτός. Είναι βασικός κανόνας της ιεραποστολικής πρακτικής αυτή η διαφοροποίηση. Όταν π.χ. ο Απόστολος Παύλος αποκαλούσε τους Αθηναίους θεοσεβεστάτους, ασφαλώς και δεν εισήγαγε στοιχεία συγκρητισμού στην διδασκαλία του.
Το συγκεκριμένο βίντεο δεν απευθύνεται στο ορθόδοξο πλήρωμα της Κατερίνης, αλλά σε άλλο κοινό. Ο Δεσπότης επέλεξε να απευθυνθεί στο άλλο αυτό κοινό με τον τρόπο που έκρινε ως ποιμαντικώς καταλληλότερο. Είναι και αυτά πρόβατα, εκτός όμως της μάνδρας του. Αυτός έχει την ευθύνη για το πώς και με ποιον τρόπο και λόγο θα τα πλησιάσει.
Δυστυχώς, με το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ γενικότερα, γνωρίζουμε όλοι για όλους και για όλα. Δεν πρέπει όμως να απολέσουμε την συναίσθηση της πραγματικής χρονικής και τοπικής διάστασης των γεγονότων και να προσδίδουμε αυθαίρετα σε αυτά καθολική σημασία.
Αν βεβαίως κάποιος εννοεί ως καλές σχέσεις με τους ετεροδόξους, να προσερχόμαστε στις συνάξεις τους για να τους υβρίζουμε ή για να προβάλλομε με υπεροψία την μοναδικότητα της ορθόδοξης αλήθειάς μας, είναι και αυτό μία άποψη, αλλά, κατά την γνώμη μου, «βλέπει» προς το εσωτερικό ακροατήριο και λίγο ενδιαφέρεται για την απήχηση της στάσης αυτής στις καρδιές των αποδεκτών της.
@23 Σεπτεμβρίου 2023 στις 10:23 μ.μ.: ο αγιος ΠαΙσιος δεν ηταν ιερεας οποτε αναγκαστικα δεν θα μνημονευε ο ιδιος τον Πατριαρχη, ωστοσο ως μοναχος αποδεχοταν την αποτειχιση κατα του Αθηναγορα και συμμετειχε στις τοτε λειτουργιες που ειχαν διακοψει το μνημοσυνο του Οικουμενικου Πατριαρχη. Οπως ειπαμε, αυτο τελειωσε με τον κυρο Δημητριο, τον προκατοχο του νυν Βαρθολομαιου/
@ Γιαννη Ιωαννιδη: το οτι δεν υπεπεσε στην αντιληψη καποιου κατι δεν σημαινει οτι και δεν γινεται σε διαφορα μερη. αλλωστε, δεν κατανοω γιατι θα πρεπει να καλει ενας επισκοπος το ποιμνιο του να προβληματισθει για τη μοναδικοτητα της Ορθοδοξιας. ασχετη λοιπον η εν λογω επισημανση. λεει παρακατω:: "Αν βεβαίως κάποιος εννοεί ως καλές σχέσεις με τους ετεροδόξους, να προσερχόμαστε στις συνάξεις τους για να τους υβρίζουμε ή για να προβάλλομε με υπεροψία την μοναδικότητα της ορθόδοξης αλήθειάς μας, είναι και αυτό μία άποψη, αλλά, κατά την γνώμη μου, «βλέπει» προς το εσωτερικό ακροατήριο και λίγο ενδιαφέρεται για την απήχηση της στάσης αυτής στις καρδιές των αποδεκτών της." ειπε κανεις να παμε να υβρισουμε τους αλλοδοξους; στην ουσια τωρα: καλες οι διαχριστιανικες σχεσεις και ευγενειες, αλλα να μη θιγεται η ουσια. και ποτε κατα τη γνωμη του σχολιαζοντος θα βρει την ευκαιρια να καλεσει τους αλλοδοξους σε μετανοια, αν οχι σε μια τετοια λατρευτικη ευκαιρια; Και δεν μιλαω για δικαξηρυξεις περι μοναδικοτητος, αλλα να αφηνεται τουλαχιστον ενα υπονοουμενο για μια πραγματικη ενωση στο μελλον. δεν ειμαστε το ιδιο. τι να κανουμε...
Εδώ ο Μητροπολίτης αυθαιρετεί. Δεν απεμπολούμε την πίστη μας επειδή απευθυνόμαστε σε αλλόδοξους. Μιλάμε με αγάπη δίχως να αλλοιώνουμε τη θεολογία μας. Ο Δεσπότης έχει την ευθύνη να μεταφέρει το ορθόδοξο βίωμα και μόνο αυτό. Αλλιώς, θα πηγαίνει ο καθένας οπουδήποτε και θα λέει ό,τι θέλει, αφού αυτός έχει την ευθύνη κι εμείς θα αδιαφορούμε, αφού εκ της θέσεως αυτός έχει την ευθύνη!
Ο κ. Νούσης δεν αφορίζει, καταγραφεί το αυτονόητο.
και κατι τελευταιο για τον οσιο Παισιο: με τη σταση του απεναντι στον Βαρθολομαιο εδειξε οτι η αποτειχιση εχει σκοπο οχι το σχισμα αλλα τη διαφυλαξη του ορθοδοξου δογματος. οι εσφιγμενιτες πατερες και οι συγχρονοι αποτειχισθεντες ειναι σε πλανη, διοτι εστησαν δικη τους εκκλησια και ο καθενας αισθανεται ο μοναδικος ορθοδοξος επι γης! αν αυτο δεν συνιστα πλανη, τοτε τι;
το αλλο ακρο ειναι οι προκλητικοι και κρυφοι οικουμενιστες που νοθευουν την ορθοδοξια μας μερα με τη μερα. ολοι τους ωστοσο ειναι απερριμμενοι απο τον Κυριο.
οταν ο οσιος Εφραιμ ο Κατουνακιωτης προσευχηθηκε για τον οικοθυμενισμο, ελαβε πληροφορια με εντονοτατη δυσοσμια. οποτε ας βαδιζουμε τη μεση και βασιλικη οδο της Ορθοδοξιας, μακρια απο τα ακρα, εκ δεξιων και εξ ευωνυμων...
Ο, τι πιο όμορφο έχω διαβάσει!Εκπληκτικό κ. Νούση.
Δημοσίευση σχολίου