ΟΙ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ, ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ.

ΟΙ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ, ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ.

α)ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

β) ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ.

 

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ.

30.11.2023

Ἐξοχωτάτη Ἐκπρόσωπε τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, Ὑφυπουργέ Μεταφορῶν καί Ὑποδομῶν, κα Χριστίνα Ἀλεξοπούλου,
Ἐντιμότατοι Ἂρχοντες ἁπαξάπαντες,
 
Εὐφραίνεται ἐν Κυρίῳ ἡ τῶν Πατρέων πόλις καί σύν αὐτῇ πᾶσα ἡ Ἀχαΐα καί ἡ Ἑλλάς σύμπασα, ἐπί τῇ πανεόρτῳ μνήμῃ τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀνδρέου, ἡμεῖς δέ ἐν ἀγαλλιάσει καρδίας μετά τῶν ἐν οὐρανίων Δυνάμεων τόν ἱερώτατον Μαθητήν ὓμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς μακαρίζομεν.
Σήμερον γόνυ κλίνομεν ψυχῆς τε καί σώματος καί τήν τιμίαν Κάραν τοῦ παμφαεστάτου Ἀποστόλου, τήν, ἐν τῇ κλεινῇ πόλει τῶν Πατρῶν τεθησαυρισμένην, εὐλαβῶς κατασπαζόμεθα, τό δέ Σταυρόν τοῦ Πρωταποστόλου, τόν ἐν τῷ Ἱερῷ Ἀποστολείῳ τούτῳ, ὡς θησαυρόν ἀτίμητον φυλαττόμενον, πανευλαβῶς περιπτυσσόμεθα. Ἐπί δέ, τοῦ τάφου τοῦ διδασκάλου ἡμῶν, τοῦ Ἱδρυτοῦ καί Προστάτου τῆς Ἀποστολικῆς ταύτης καί ἱερᾶς ὁλκάδος, ἀκοίμητον τήν κανδήλαν καίομεν, νύκτορες λειτουργοῦντες.
Ἡ ἂφατος χαρά μας ὡς εὐχαριστία ἐκφράζεται πρός Τόν καλέσαντα τόν Ἀνδρέαν, εἰς ἀλιείαν ψυχῶν, οὐράνιον Δεσπότην καί ὡς τιμή πρός τόν Πρωτόκλητον τῶν Ἀποστόλων. Τό ἀγαλλίαμά μας συμμερίζονται οἱ Σεβασμιώτατοι καί παμφίλτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ  ὁποῖοι μετά χαρᾶς προσῆλθον εἰς τήν Ἀποστολικήν πανήγυριν, Σεβασμιωτάτοι Μητροπολῖται:
Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ
Χαλκίδος, Ἰστιαίας καί Βορείων Σποράδων
κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ,
Μεσσηνίας κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ,
Ἠλείας καί Ὡλένης κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ,
Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὂρους καί Ἀρδαμερίου κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ,
Μάνης κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ,
Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ,
Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ καί βεβαίως ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης κ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ,
 τούς ὁποίους χρεωστικῶς εὐγνωμονοῦμεν καί ἀπό μυχίων ψυχῆς, τοῦ Κυρίου δεόμεθα ὑπέρ ὑγιείας καί πολυετοῦς ποιμαντορίας αὐτῶν, πρός δόξαν Θεοῦ καί σωτηρίαν ψυχῶν ἀθανάτων, ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη.
Κατ΄ αὐτήν τήν πανευφρόσυνον ἡμέραν, νοερῶς εὑρισκόμεθα, εἰς τήν ἁγίαν Γῆ, ὃπου ἒστησαν οἱ πόδες οἱ πανάμωμοι τοῦ Κυρίου καί ὃπου δυστυχῶς πόλεμοι καί κραυγαί ἀθώων θυμάτων ἀκούονται, ἡνωμέναι μέ τάς φωνάς, τῶν ἐκ Βορρᾷ, ἐπίσης ἀθώων θυμάτων, ὃπου Ὀρθόδοξοι ἀλληλοσπαράττονται Λαοί, περί τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ δηλαδή, ὀδυνηρᾶς καταστάσεως ὁμιλοῦμεν. Χεῖρας ὑψώνομεν ἱκέτιδας ὑπέρ καταπαύσεως τῶν πολέμων καί ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Χρεωστικῶς καί εὐγνωμόνως στρεφόμεθα πρός τήν Βασιλίδα τῶν πόλεων, τήν Κωνσταντινούπολιν καί τό σεπτόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό ὁποῖον λαμπρῶς ἑορτάζει σήμερον τόν ἱδρυτήν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βυζαντίδος πόλεως καί τήν θρονικήν ἂγει λαμπράν ἑόρτιον σύναξιν. Τήν σεπτήν χεῖρα τοῦ Πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους, Παναγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολαμαίου, εὐλαβῶς κατασπαζόμεθα, τήν ἂρτι γράψασαν ἐν τοῖς δέλτοις τῆς κατ’ Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό σεπτόν ὂνομα, τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου πατρός ἡμῶν Γερβασίου τοῦ ἐν Πάτραις, ἀνδρός ἡγιασμένου ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ καί ὑπό τῶν Πατρέων καί οὐχί μόνον, ὡς ἁγίου ἀείποτε τιμωμένου. Διά τῆς, ὡς εἲρηται, Πατριαρχικῆς πράξεως καί διά τῶν ἂλλων ὁμοίων αὐτῆς, ἐν ἐσχάταις ταῖς ἡμέραις, περιτρανῶς δηλοῦται καί βεβαιοῦται, ὃτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι η χώρα τῶν Θεουμένων, εἶναι τό ἐργαστήριον τῶν Ἁγίων, ἓως καί τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Διό καί ἡ πανήγυρις ἡμῶν αὓτη, ἱδιαιτέραν συγκίνησιν καί μέγα ἀγαλλίαμα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν καί εὐφροσύνην προξενεῖ.
Τούς ἁγίους ἐκ τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στούς ἑορτασμούς  τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, θερμῶς παρακαλοῦμεν νά μεταφέρουν τάς εὐχάς καί τά σέβη μας εἰς τε τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο καί εἰς τά Μέλη τῆς περί Αὐτόν Ἱερᾶς Συνόδου τῆς παρούσης περιόδου.
Ἀπό τήν πόλιν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, χαιρετίζομεν ἐν περισσείᾳ ἀγάπης καί κατασπαζόμεθα πάντας τούς ὃπου γῆς ἀδελφούς ἡμῶν, Ἀχαιούς καί τούς ἂλλους Ἓλληνας καί πάντας τούς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας, ἀνεξαρτήτως φυλῆς καί γλώσσης καί χρώματος, ὡς καί πάντα ἀδελφόν, ὡς πρόσωπον φέρον, τό ἐκ τῆς θείας δημιουργίας, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καί εὐχόμεθα τήν, διά πνευματικῶν ἀγώνων καί μετανοίας, ἐπίτευξιν τοῦ καθ’ ὁμοίωσιν, καθ’ ὃσον αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.
Καί ἢδη Ἱερώτατε ἡμῶν Φωτιστά καί Διδάσκαλε, προστάτα καί τῶν Πατρῶν μέγιστε Πολιοῦχε, Πρωταπόστολε, μιμητά τοῦ διά σταυροῦ Πάθους τοῦ Σωτῆρος καί θεατά τῆς Ἀναστάσεως καί πασῶν τῶν ἀρρήτων τοῦ Θεοῦ Ἀποκαλύψεων, ἦλθεν ἡ ὣρα ἳνα εὐλογήσῃς  διά μίαν εἰσέτι φοράν τήν πόλιν τῆς σῆς καρδίας, λιτανευόμενος, ὑπό τῶν Ἀρχιερέων, τοῦ εὐαγοῦς ἱεροῦ Κλήρου, βασταζόμενος εἰς τούς ὢμους, τῶν στρατευμένων παιδιῶν καί τῶν ἂλλων νέων τῆς Πατρίδος μας, συνοδευόμενος ὑπό τῶν Ἀρχόντων τοῦ Λαοῦ Σου καί τοῦ πλήθους τῶν πνευματικῶν ἐκγόνων Σου, ὑπό βρεφῶν καί νηπίων, ὑπό φερέλπιδων νέων καί νεανίδων καί τῶν τέκνων Σου πάσης ἡλικίας, οἳτινες πατέρα καί παράκλητον Σέ κέκτηνται, τά πνευματικά τροφεῖα εἰς Σέ ἀποδίδοντες.
Πρέσβευε ἱερομύστα καί τρισμέγιστε τοῦ Κυρίου Πρωτόκλητε Ἀπόστολε, ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἱεροῦ Κλήρου, ἳνα ὀρθοτομοῦμεν τόν λόγον  τῆς τοῦ Κυρίου Ἀληθείας καί δεήθητι θεῖε Μαθητά, ὑπέρ τῶν Κυβερνώντων τήν χώραν ἡμῶν, ἳνα ἐν εὐθύτητι, δικαιοσύνῃ καί τιμιότητι, νομοθετοῦν ὑπέρ τοῦ Λαοῦ σου, ταῖς τρίβοις τοῦ θελήματος τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου πορευόμενοι, φυλάσσοντες πνευματικάς καί ἐθνικάς φυλακάς, ἐν καιροῖς δυσχειμέροις ἐν οἷς, φεῦ, ἐν πολλοῖς ἰσχύει  τό: «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός. (Ψαλμ, 52, 4).
Τόν φιλόχριστον ἡμῶν Στρατόν καί τά Σώματα Ἀσφαλείας, ταῖς πρεσβείαις σου περιφρούρησον, ἳνα ἐν τῇ ἐγρηγόρσει αὐτῶν, ἤρεμον και ἡσύχιον βίον διάγωμεν.
Τήν νεότητα, ταῖς λιταῖς σου, περιφρούρησον καί παιδαγώγησον, ἳνα μή καθοδικῶς πορεύηται, ἀλλά τά ἂνω ποθοῦσα, πνευματικούς ἀναβαθμούς νά ἀνέρχεται.
Σύ ὁ παγκόσμιος καί Οἰκουμενικός διδάσκαλος, ὑπέρ τῆς καταπαύσεως τῶν πολέμων καί τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, Χριστόν τόν Θεόν, Ἀνδρέα ἰκέτευε,
Τάς δέ ἱκετηρίας τῆς πληθύος ταύτης, τῶν τιμώντων σήμερον τήν πανσεβάσμιον μνήμην σου, ταχέως τῷ θρόνῳ τοῦ Κυρίου κατάθεσον, ἳνα πᾶσαν ἐπιθυμίαν τῶν καρδιῶν πληρώσῃ καί εἰς τήν ἁγιότητα πάντας ὁδηγήσῃ. Ἀμήν.

-----------------------------------------------------------------------

 

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ.

30.11.2023

 
«...Ὃταν ἧλθε ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας στήν Πάτρα, ἡ πόλις εὑρίσκετο σέ βαθύ πνευματικό σκοτάδι. Ζοῦσε στήν πολυθεΐα καί εἰδωλολατρεία καί στόν ζόφο τῆς ἠθικῆς καταπτώσεως, ὡς συνέβαινε καί μέ ἂλλες πόλεις στίς ὁποῖες ἐκήρυξαν τήν ἀποκεκαλυμμένη ἀπό τόν Θεό Ἀλήθεια, οἱ Θεοκήρυκες Ἀπόστολοι.
Ὁ Κύριός μας, μέ τήν ἐνανθρώπησή Του, χώρισε στά δύο τήν ἱστορία καί τήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητος, στήν ἐποχή, ὃπως χαρακτηρίζεται, πρό Χριστοῦ καί στήν ἐποχή, μετά Χριστόν.
Μετά τήν Σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, «Τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε τά πάντα καινά».
Οἱ Ἃγιοι Ἀπόστολοι, αὐτό τό πνεῦμα μετέφεραν εἰς τήν ὑπ’ οὐρανόν καί κατάφεραν, ἂνθρωποι ὂντες, ὃμως χάριτι Θεοῦ, νά ἀλλάξουν τόν ροῦν τῆς ἀνθρωπότητος καί ἐν προκειμένῳ τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ τά πάντα ἒπνεαν ἐνταῦθα τά λοίσθια, ὣστε οἱ σοφοί τῶν Ἀθηνῶν νά μιλοῦν πλέον γιά τήν ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς σωτηρίας διά τοῦ Ἑνός ἐξ’ οὐρανοῦ. «Καθεύοντες διατελεῖτε ἂν, εἰ μή τινα ἂλλον, ὑμῖν ὁ Θεός ἐπιπέμψειε κηδόμενος ὑμῶν». (Σωκράτης)
Ὃταν ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ἒφθασε στήν Πάτρα, ἡ ὁποία εὑρίσκετο ὑπό Ρωμαϊκήν κυριαρχία, μοιραίως συνήντησε τήν πνευματική καί ἠθική κατάπτωση τῆς ἐποχῆς, τήν ἀπαξίωση γενικῶς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἐγνωρίζετο ὡς  βιολογική ἁπλῶς ὓπαρξη.
Ὁ Ἀνδρέας ἒκαμε τήν καλή καί σωτήρια ἐπανάσταση, μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεάνθρωπο, ὃπως αὐτή ἐπαγιώθη, ἐν τέλει, ἐντός του, ἀπό τό «φρικτό» πυράκτωμα τῆς Πεντηκοστῆς.
Ἒφερε τήν καλήν ἀλλοίωση καί ὡς οὐράνιος ἀστήρ παμφαέστατος, ἐφώτισε  τά πνευματικά σκοτάδια τοῦ τόπου, μετατρέποντας τό νερό τῆς πηγῆς, τῆς ἀρχαίας καί ἀνυπάρκτου θεᾶς Δήμητρας, σέ ἁγίασμα, ἐπαναλαμβάνοντας τήν σωτήρια ρήση: «Εὐρήκαμε τόν Μεσσίαν».
Ὁ Ἱερώτατος Μαθητής καί μιμητής τοῦ Πάθους τοῦ Σωτῆρος, ἐχάραξε πλέον τήν περαιτέρω πορεία τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν, τῆς ἒδωσε ζωή  καί τῆς χάρισε ταυτότητα, ἀφοῦ ἒγινε ἡ Ἀποστολική πόλη. Τῆς ἂφησε χαριτόβρυτη  δωρεά, τόν τάφο του, τήν ἁγία Κάρα του καί τόν σταυρό τοῦ Μαρτυρίου του.
Αὐτή ἡ πόλη,  ἡ γέφυρα μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, κατέστη κέντρο πνευματικό, μέ σημεῖον ἀναφορᾶς γιά τόν Ὀρθόδοξο κόσμο, ἀλλά καί γιά τόν κόσμον ὁλόκληρο, τόν περίλαμπρο Ναό τοῦ Πρωτοκλήτου, ὁ ὁποῖος εἶναι τό σῆμα, εἶναι τό  κόσμημά της, ἡ ἲδια ἡ προσωπικότητά της.
Ὁ ἑορτασμός τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἰδιαίτερα σήμερα, ὁ τόσον ἐπίσημος καί δικαίως, λαμβάνει ἰδιαίτερη σημασία, ἀφοῦ ὁ σύγχρονος κόσμος, θά ἠδυνάμεθα νά εἲπωμεν, ἐπέστρεψε, ἐν πολλοῖς, στήν ζοφερή κατάσταση τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό καί τῆς ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς, τῆς ἀσυδοσίας, τήν ὁποία βαπτίζει ἐλευθερία καί τῆς ἀπαξιώσεως τῆς ἠθικῆς μέ τήν υἱοθέτηση τῆς παντοειδοῦς ἁμαρτίας, τήν ὁποία, ἐν καυχήσει, ὀνομάζει, δικαιωματισμό.
Καί ταῦτα μέν παγκοσμίως εὑρίσκουν κατάλληλον ἒδαφος. Ἀλλά καί στήν Πατρίδα μας κατά ἐπηρεασμόν καί ἂκριτον μιμητισμόν, παρεισέφρησαν νέα καί ξένα ἢθη τά ὁποῖα οὒτε μᾶς ταιριάζουν, οὒτε μᾶς τιμοῦν καί τά ὁποῖα ὡς χείμαρρος πυρός ἐξερχόμενος, ὡς ἐκ κρατῆρος ἡφαιστείου, φιλοδοξοῦν νά καταλύσουν πιστεύματα, παρακαταθῆκες πνευματικές καί νά ἁλώσουν παραδόσεις ἱερές.
Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, συνεχίζει νά σαλπίζῃ μέ τήν πνευματική οὐράνια σάλπιγγα τό σωτήριον μήνυμα, σέ μιά ἐποχή πού μοιάζει κατά πολύ μέ ἐκείνη, πού ἒζησε ὃταν ἀπεστάλη στά Ἒθνη. Καί ἐπειδή θά θεωρήσουν τινες τόν λόγον ὑπερβολικό, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια, ἐπιβεβαιώνει τήν διαπίστωση. Τό ἁγιογραφικόν χωρίον: «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός». (Ψαλμ,.52, 4), ἒχει ἐπικαιρότητα.
Ἡ ἐπί τῶν ἡμερῶν μας ἒκπτωσις τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, εἶναι ἀποτέλεσμα μεθοδικῆς ἐργασίας ἀπό τό ἐγγύς ἢ ἀπώτερο παρελθόν, ὑπαγορευομένη, πιστεύομεν, ἀπό κέντρα τά ὁποῖα οὐδεμίαν σχέσιν ἒχουν μέ τήν ἱστορική μας πορεία, ἀπό παλαιά ἓως τῆς σήμερον. Τό Ἒθνος μας, διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγεννήθη καί δι’ αὐτοῦ ἐσώθη καί σώζεται.
Ἡ ἂρνησις τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς πυξίδος σωτηρίου πορείας καί τρόπου ζωῆς, ἡ ἀπαξίωση, ἐν πολλοῖς, τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ ἒκκληση τῶν ἠθῶν, ἡ υἱοθέτηση ξένων τρόπων ζωῆς, ἡ προσπάθεια ἀπομειώσεως ἢ διαλύσεως τῆς οἰκογενείας μέ τήν υἱοθέτηση προτύπων πού καταλύουν τήν, ἀπό τῆς δημιουργίας Θεοῦ ὁρισθεῖσαν συζυγίαν μεταξύ ἀνδρός καί γυναικός, ἡ ὑιοθέτησις τῆς ἀπόψεως ὃτι ὁ ἂνθρωπος ἒχει δικαιώματα μόνο ἀπό τή στιγμή πού γεννιέται καί ὂχι ἀπό τήν ὣρα πού συλλαμβάνεται στήν κοιλία τῆς μητρός του καί τόσα ἂλλα, δέν μᾶς ἀνησυχοῦν ἁπλῶς, ἀλλά πιστεύομεν ὃτι μέ μαθητικήν ἀκρίβειαν ὁδηγοῦν στόν πνευματικό καταποντισμό καί τό ἠθικό βάραθρο. Ἡ ὃποια, ὃ μή γένοιτο, ἢθελε νομοθετηθῇ, συνύπαρξη ἢ «συζυγία» προσώπων, ἀντίθετη μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀνθρώπινη ἠθική, μᾶς εὑρίσκει παντελῶς ἀντίθετους.
Γιά τόν λόγο αὐτό, ὁ ὃποιος ἑορτασμός, ὃπως καί ὁ σημερινός, τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἀποκτοῦν ἰδιαίτερη σημασία, ἀφοῦ δέν εἶναι ἁπλῶς κοινωνικές ἐκδηλώσεις, ἢ θρησκευτικές ἑορτές,  μέ τήν γενική καί ἀόριστη ἒννοια τοῦ ὃρου, ἀλλά λαμπρές εὐκαιρίες πνευματικοῦ ἀναβαπτισμοῦ καί ἀναγεννήσεως καί μετανοίας.
Ἃπαντες, ἀνάγκη ἐστί, νά ἑνώσωμε τίς δυνάμεις, οἳ τε Ἐκκλησιαστικοί, οἱ Πολιτικοί Ἂρχοντες καί οἱ πάντες, ὣστε ἡ Πατρίδα μας νά καταστῇ ἢ να συνεχίσῃ νά  εἶναι σεβαστή καί ἀπό ἡμετέρους καί ἀπό ξένους, σεβομένη πάντως ἐκείνη πρώτη, τά ἱερά καί ὃσιά της.
Ἡ ἑνότητα ὃλων μας γιά τήν πορεία τῆς Πατρίδος μας μέ πυξίδα τίς ἀρετές, κατά τό Θεῖον θέλημα, ἀποτελεῖ πλέον μονόδρομο. Ὁποιαδήποτε παρέκκλιση, ὁδηγεῖ στόν πνευματικό, ἠθικό καί ἐθνικό ἐκτροχιασμό. Θά ἀδιαφορήσωμε ἆρα γε ἢ θά ἀντισταθοῦμε στόν κατήφορο; Ἡ πρόκληση εἶναι μοναδική καί ἡ ὃποια στάση μας, θά κριθῇ ἀπό τήν ἀδέκαστη ἱστορία.
Τήν σύντομον αὐτήν προσλαλιάν περαίνων, ἐπαναλαμβάνω τούς λόγους πού ἐγράφησαν παλαιότερον δι’ ἂλλην περίπτωσιν, οἱ ὁποῖοι καί βάθος πνευματικό ἒχουν καί ἐπικαιρότητα.
«Ταύτης τῆς πόλεως (πατρίδος) ἱσταμένης, συνίσταταί πως αὐτῇ καί ἡ πίστις ἀκράδαντος. Ἐδαφισθείσης δέ ἢ ἁλούσης ὃπερ, Χριστέ μου μή γένοιτο, ποία ἒσται ψυχή κατά πίστιν ἀκλόνητος;».
Μέ αὐτές τίς σκέψεις ὑψώνω τό ποτήριον, εὐχόμενος ὑγιείαν καί μακρότητα ἡμερῶν, εἰς τούς Ἀδελφούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς, εἰς τήν Ἐξοχωτάτην Ἐκπρόσωπον τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, εἰς τούς Ἂρχοντας ἁπαξάπαντας καί εἰς ὃλους τούς ἐκλεκτούς συνδαιτημόνας».