Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ (Ιω. 1, 29-34)
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ομιλίας στον Αγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο Πρέβεζας, στις
7/1/2003)
Τίποτε, ποτέ, δεν τον χώρισε από τον Χριστό
Τιμώντας σήμερα τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο τον απολογισμό του. Τον απολογισμό που έκανε μετά το Βάπτισμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν πήγαν κάποιοι να τον ρωτήσουν: «Εσύ ποιος είσαι;».
Και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος τους είπε: «Η αποστολή η δική μου τελείωσε. Εγώ ήμουνα ένα περιφερειακό πρόσωπο. Εγώ είχα εντολή μόνο να δείχνω Εκείνον που είναι η ουσία. Εμένα με έστειλε ο Θεός να βαφτίζω στο νερό, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά πρώτα από όλα για να θυμίζω ότι έρχεται Εκείνος που θα βαφτίσει σε Πνεύμα Άγιο. Και μετά για να βαφτίσω και Εκείνον που έρχεται, γιατί στο βάφτισμα θα Τον καταλάβουμε και εγώ και όλος ο κόσμος.
Πραγματικά στο βάπτισμα του Χριστού έγινε η φανέρωση της Αγίας Τριάδος. «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις». Αν δεν καταλάβει ο άνθρωπος ότι ο Χριστός είναι Υιός του Πατέρα του επουράνιου, ίσος με τον Πατέρα και με το Άγιο Πνεύμα, για τον Χριστό δεν έχει καταλάβει τίποτα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος λέει: Εγώ ήρθα στον κόσμο για να υπηρετήσω την φανέρωση του Χριστού στον κόσμο. Να είμαι απλώς ένας πρόδρομος, δηλαδή, ένας ντελάλης που φωνάζει και λέει: Περνάει η σωτηρία, περνάει ο Βασιλέας του κόσμου, περνάει ο Κύριος του κόσμου, τρέξετε κοντά Του να Τον προσκυνήσετε, γιατί είσαστε δικοί Του και πλάσματα Του και να πάρετε τα δώρα Του, αιώνια ζωή και σωτηρία.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, διαβάζουμε στα βιβλία των αγίων πατέρων, από την ημέρα που προφήτεψε μέσα στην κοιλιά της μητέρας του, ότι έχει έρθει τον κόσμο η σωτηρία, ο Υιός του Θεού, από εκείνη την ημέρα φρόντιζε όλο και περισσότερο να αγιάζει τον εαυτό του για να αξιωθεί, όχι μόνο να Τον προφητεύει, όπως Τον προφήτευσε στην κοιλιά της μητέρας του, αλλά και να Τον γνωρίσει και να Τον αποδεχτεί και να Τον έχει Σωτήρα και Κύριο του.
Γι’ αυτό λένε οι άγιοι πατέρες ότι από εκείνη την ημέρα, ποτέ δεν δέχτηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος να κάνει κάτι στην ζωή του που θα του απομάκρυνε την καρδιά από την αναμονή του Χριστού, και θα κλόνιζε την βεβαιότητα ότι θα ήταν, σώμα και ψυχή, άξιος να δεχτεί τον Χριστό κοντά του και μέσα του.
Υπακοή σε όσα όρισε ο Θεός
Γι’ αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος όλη του την ζωή - μέχρι που έλαβε την εντολή του Θεού να αρχίσει να κηρύττει το βάπτισμα της μετανοίας- την πέρασε στην έρημο νηστεύοντας και προσευχόμενος, παρακαλώντας τον Θεό να έρθει η λύτρωση του κόσμου και ο Λυτρωτής του κόσμου ο Ιησούς Χριστός.
Όλοι το ξέρουμε αδελφοί, τι μεγάλος πειρασμός είναι για τον άνθρωπο ο πόθος της ανάπαυσης, ο πόθος της άνεσης, και ο πόθος για καλοπέραση. Γι’ αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, φοβούμενος μήπως αλλοιωθεί η καρδιά του, δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του, ούτε άνεση, ούτε ανάπαυση, ούτε διασκέδαση, ούτε καλοπέραση. Αυτά τα γράφει ο Άγιος Ιερώνυμος.
Έτσι εργαζόταν ο Πρόδρομος, μέχρι τότε που πήρε την εντολή: «κήρυξε μετάνοια, φώναξε, φώναξε: «Έρχεται, έφτασε, διορθωθείτε, αλλάξετε μυαλό, μετανοείτε, αλλάξτε τοποθέτηση απέναντι της ζωής, απέναντι του Θεού, απέναντι του εαυτού σας, για να μπορέσετε να κερδίσετε αυτό που ο Θεός στέλνει μέσω του Υιού Του στον κόσμο».
«Και εγώ» λέγει ο Πρόδρομος, «ουκ ήδειν αυτόν». Δεν Τον ήξερε τον Χριστό. Γιατί; Γιατί δεν γύριζε στον κόσμο και ίσως δεν είχε συναντηθεί καθόλου με τον Κύριο από όταν Τον «συνάντησε» για πρώτη φορά, τότε που βρισκόταν μέσα στην κοιλία της Ελισάβετ στην ορεινή της Ιουδαίας. Ενώ λοιπόν, κήρυττε το βάπτισμα της μετανοίας ο Πρόδρομος και βάπτιζε, πήγε και ο Χριστός και του ζήτησε να λάβει βάπτισμα.
Τότε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος Τον γνώρισε και άρχισε να λέει χίλιες δυο δικαιολογίες και χίλιες δυο προφάσεις και να δηλώνει ότι είναι ανάξιος να Τον βαπτίσει. Πώς να ήταν άξιος ο δούλος να βαπτίσει τον Δεσπότη; Ο άνθρωπος ο χοϊκός να βαπτίσει Εκείνον που ήταν ο Κύριος της δόξης, ο Θεός των Αγγέλων, ο Δημιουργός όλου του κόσμου, ο Άγιος του Ισραήλ, ο Άγιος των Αγίων;
Και γι’ αυτό έλεγε, θυμάστε τα λόγια του, «πώς προσψαύσει ο χόρτος το πυρ; πώς θα χειροθετήσει ο δούλος τον Δεσπότη; πώς θα φωτίσει ο λύχνος το φως;».
Και επειδή, αδελφοί, ο Πρόδρομος έχοντας αίσθηση της θέσεως του, δεν υποχωρούσε, ο Χριστός του είπε: « Ιωάννη πρέπον εστίν πληρώσαι πάσαν οικονομίαν, πάσαν δικαιοσύνην». Αυτά που έχει ορίσει ο Θεός πρέπει να τα κάνουμε όλα.
Ας αφήσουμε τα πάντα για να πλησιάσουμε τον Χριστό
Εμάς, λίγο να μας επαινέσουν οι άνθρωποι, λιγωνόμαστε, κόβονται τα πόδια της ψυχής μας, δεν έχουμε όρεξη πια να φέρουμε καμία άλλη αντίρρηση. Ό,τι και να μας λένε, λιγωνόμαστε. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος δεν άφηνε τον εαυτό του να λιγωθεί, από τι;
Για φανταστείτε... Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που σήκωσε το χέρι του και ευλόγησε τον Χριστό. Προσέξτε το! Να σηκώσει το χέρι του και να ευλογήσει την πηγή της ευλογίας και της σωτηρίας όλου του κόσμου. Αλλά από μόνος του δεν το έκανε, παρά μόνο όταν πήρε εντολή. Γιατί; Γιατί ήξερε τι ήταν. Και αγωνιζόταν να μένει έχοντας σωστή τοποθέτηση, απέναντι του Θεού, απέναντι του κόσμου και απέναντι του εαυτού του. Γι’ αυτό έλεγε: «δεν είμαι άξιος να λύσω ούτε τον ιμάντα των υποδημάτων Του».
Να καταλαβαίνουμε εμείς οι αμαρτωλοί και ταπεινοί και τιποτένιοι τι είμαστε απέναντι του Χριστού, σαν... ανθρώπινη ουσία, σαν περιορισμένη δύναμη, σαν ανύπαρκτο αξίωμα, σαν στερημένοι ευλογίας, και αγιασμού. Και να βλέπουμε τι είμαστε απέναντι του Τιμίου Προδρόμου, από απόψεως αγώνος και αρετής. Να θαυμάζουμε τον Πρόδρομο και να προσκυνούμε τον Χριστό, γιατί γι’ αυτό ήρθε ο Πρόδρομος. Για να μας φωνάζει, να μας δείχνει με το δάχτυλο και να μας λέει πού πρέπει να έχουμε τον νου μας και την καρδιά μας, στον Χριστό. Γιατί ήρθε στον κόσμο «αμαρτωλούς σώσαι». Και θέλει να μας σώσει αγιάζοντάς μας, καθαρίζοντάς μας με το λουτρό του βαπτίσματος και με το Αίμα Του για να μας πάρει όλους στη Βασιλεία Του.
Εάν θελήσουμε να κάνουμε με δυο απλά λόγια τον απολογισμό, θα πούμε: Ο Πρόδρομος μας φωνάζει και μας δείχνει ότι ο Χριστός μας καλεί. Το χρέος μας είναι να αγωνιστούμε. Το συμφέρον μας είναι να κάνουμε τα πάντα για να πλησιάσουμε τον Χριστό. Γιατί «τι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;». Ας αφήσουμε που έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να κερδίσουμε όλο τον κόσμο τη στιγμή πού δεν μπορούμε ούτε δυο στρέμματα γης να αποκτήσουμε. Αλλά έστω και να αποκτήσει κανείς κάτι περισσότερο, τι να το κάνει; Και για πόσο θα το έχει; Αυτή είναι η αθλιότητα και η ταλαιπωρία μέσα στην οποία πελαγώνουμε.
Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο και τον δούλο Του, τον Τίμιο Πρόδρομο, να μας φωτίζουν και να οδηγούν τα βήματά μας κατά την επίγεια πορεία μας. Αμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου