ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΕΝΑΣ  ΝΕΟΣ  ΚΟΣΜΟΣ  ΔΙΧΩΣ  ΘΕΟ 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Φαντασμαγορική ως συνηθίζεται και η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων-Παρίσι 2024. Και, ευθεία  αντί-χριστιανική βολή-προσβολή-βεβήλωση του πανίερου Μυστικού Δείπνου του Χριστού ! Η επίσημη απάντηση ή διαμαρτυρία όλων των πλευρών του Χριστιανισμού-Εκκλησίας το επιμαρτυρεί. Όσο κι αν «διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους» οι αρμόδιοι, «άπαγε της βλασφημίας», πώς είχαν και την παραμικρή τέτοια πρόθεση.

      Γαλλική από το 1789 η επ’ αυτού πρωτοπορία, και πώς θα αφηνόταν τέτοια η ευκαιρία η προβολή και διασάλπιση urbi et orbi, «σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη» στη νέα εκδοχή, της Οπεριβόητης, αν μη διαβόητης Woque κουλτούρας, ήτοι, «του απεριόριστου δικαιώματος εκφράσεως» να χαθεί. Όπως όμως επισημάνθηκε ήδη. «Ηθελημένα ή άθελα -οι αρμόδιοι- φαίνεται να αναίρεσαν κατά πολύ τη βασική πρόθεση της τελετής έναρξης να παρουσιάσει ένα ασυνήθιστο, πλουραλιστικό, συμπεριληπτικό θέαμα, με σύνθεση ιστορικών στοιχείων και συμβόλων της σύγχρονης ποπ κουλτούρας». Και, η … μετά-νεωτερικότητα να σφραγιστεί ως η … «προοδευτικότητα», συν αμφότερα δε να υποδηλώνουν ευδιάκριτα την από πολλούς ποθούμενη ως επερχόμενη, αν μη επελθούσα … μετά-χριστιανικότητα !

******   ***   ******

       Ούτε πρωτοφανή είναι αυτά, ούτε ξαφνικά και από το πουθενά. Ως πολλά τε και άλλα παραπλήσια ή παράπλευρα έχουν επισημανθεί πριν χρόνια αρκετά. Αλλά ! Δεν τους δόθηκε η δέουσα προσοχή και σημασία από τη χριστιανική πλευρά. «Οι γέφυρες καταρρέουν, οι δεσμοί θραύονται. Υπάρχει ένα γεγονός πιο αγωνιακό κι από τον πρώτο πύργο της Βαβέλ, τώρα δεν είναι πια η σύγχυση των γλωσσών. Είναι η αδυναμία να συνεννοούμαστε μιλώντας την ίδια γλώσσα, είναι η σύγχυση των πνευμάτων. Ο κόσμος διπλώνεται γύρω από τον εαυτό του, και ίσως δε θα ακούσει ποτέ πια τη φωνή του Χριστού. Η χριστιανοσύνη διπλώνεται στον εαυτό της, και δεν έχει πια καμιά επιρροή στην ιστορία. Είναι υπερβολικά βολεμένη στο χρόνο ή στα μικρά προβλήματα της καθημερινής ζωής με τόση τύφλα, ώστε άλλοι φροντίζουν για την ανοικοδόμηση του κόσμου και ζητούν τη σύνθεση των νέων πεπρωμένων. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα». Αυτά γράφονται πριν από εβδομήντα χρόνια, και όχι από τυχαία χριστιανική ορθόδοξη θεολογική γραφίδα. Παύλος Ευδοκίμωφ, «Η Ορθοδοξία», σ .415.

       Και σε νεώτερη έκδοση ή εκδοχή. «Το πραγματικά δαιμονικό μυστήριο του -σημερινού- πολιτισμού δεν βρίσκεται στην αναζήτηση κάποιου νοήματος, αλλά στο ότι αναζητά τόσο παθιασμένα ένα νόημα δίχως Θεό. Γιατί ο πολιτισμός είναι μεταφυσικά τόσο ανόητος»;-π. Αλέξανδρος Σμέμαν, «Ημερολόγιο», σ.275. Η προσθήκη ή επισήμανση εδώ μπορεί να είναι,  και ταύτα δυο χιλιάδες χρόνια μετά το Χριστό ! Και, όχι έξω από το λεγόμενο χριστιανικό κόσμο εκτός, αλλά εντός και επί τα αυτά. Που αν κρίνει κανείς με δειγματική αναφορά στον Ορθόδοξο χώρο, μπορεί οφείλεται και στο ότι. «Στην ιστορική Ορθοδοξία υπάρχει μια ολοσχερής απουσία αυτοκριτικής … Το να αναγνωρίζει τα λάθη της σήμαινε πως καταστρέφει τα θεμέλια της αληθινής πίστης»-αν.σ.85. Κρίση επερχόμενη, αλλά μη ορώμενη, δεν είναι σπάνιο αυτό.

******   ***   ******

      Βέβαια εύκολα μπορεί εδώ να αντιπαρατεθεί, η Εκκλησία Του, λέει ο Χριστός, είναι ακλόνητη. «Και πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής»-Μτ,16,18. Ήτοι, κι αν ακόμα το κακό και η αποστασία φτάσει στο «τελευταίο σκαλί», κι οι πύλες του Άδη είναι ορθάνοιχτες και έτοιμες τα πάντα να καταπιούν, δε θα μπορέσουν να υπερισχύσουν της Εκκλησίας, από αυτήν θα νικηθούν ! Και αφού αυτό λέει ο Χριστός, έτσι είναι, και δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Καιρός, λοιπόν, για επανάπαυση, καιρός για εφησυχασμό, ή μήπως και μάλλον, «εν καιρώ της εργασίας ρεμβόμενος», που λέει ο ύμνος.

     Στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι όλα έχουν σύνδεσμο και αναφορά στην πίστη-αγάπη-αφοσίωση στο Χριστό. Που κι αν ακόμα είναι μικρή κι ασήμαντη, όσο ενός σπόρου σιναπιού, ενδιαφέρον χαμηλό όριο βάζει ο Χριστός, μπορεί να μετακινήσει βουνό-Μτ.17,20. Πολύ πιο πολύ, όταν έχει πιάσει κορυφή, και είναι πέτρα, βράχος-Μτ.16,18-στεριωμένη «επί τον θεμέλιον», που δεν είναι άλλος από το Χριστό-1Κο.3,11.

     Το Χριστό που είναι «το φως του κόσμου», όλο το βάρος του νοήματος στο «το»-όντως και μόνο αληθινό-και λέει στους Μαθητές του, και από αυτούς στους Χριστιανούς. «Υμείς εστέ το φως του κόσμου» ! Αλλά και, «Πόλις επάνω όρους κειμένη-Μτ.5,14κε. Ο τρόπος της ζωής τους, δηλαδή, οφείλει και να είναι και να δείχνει φως Χριστού. Και αυτό να βλέπεται και να ελέγχεται από παντού, όπως συμβαίνει με μια πόλη χτισμένη επάνω σε βουνό.

      Το τελευταίο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο, ενδεχόμενο λίαν οδυνηρό, ο τρόπος της ζωής τους να μην είναι και να μη δείχνει φως Χριστού. «Ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστί, το σκότος πόσον»;-«Αν φως -που ως χριστιανός- έχεις μέσα σου μεταβληθεί σε σκοτάδι, σκέψου πόσο θα είναι το σκοτάδι»-Μτ.6,23. Τι απελπιστικά μαύρο σκοτάδι θα είναι αυτό !

******   ***   ******

       Από δω κι εμπρός ας αναρωτηθούμε, αν ο τρόπος της ζωής του σημερινού χριστιανικού κόσμου είναι φως Χριστού του Θεού, που Αγάπη εστί, και σε τι βαθμό γίνεται ευρύτερα αισθητό αυτό ! Και αν είναι. «Ώρα υμάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»-Ρωμ.13,11-με αυτό το «ήδη» να υπονοεί, «αν δεν είναι και αργά» ! Οπότε τι πιο θαυμάσιο, και τι πιο επίκαιρο, και προσιτό να τεθεί όλο αυτό ικετευτικά στην «Κοιμώμενη» άγρυπνα και πρεσβεύουσα φιλάνθρωπα στον Υιό και Θεό της, και Θεό ημών Παναγιά !  Αμήν !  

Αθανάσιος Κοτταδάκης