ΚΥΡΙΑΚΗ Α’ ΛΟΥΚΑ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ἡ δημιουργική, σωστική καί συνεκτική Σοφία τοῦ Θεοῦ
Πατρός, ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, παρεκάλεσε τόν Σίμωνα Πέτρο νά
παραχωρήσει τό πλοῖο γιά νά διδάξει τούς ἀνθρώπους. Θεός ὤν, εὐγενής καί
διδακτικός, ἐδίδασκε μέσα ἀπό τό πλοῖο τά πλήθη.
Ζητοῦσε, ὁ Χριστός, ἔδαφος νά σπείρει τόν λόγο Του
δηλώνοντας ἔτσι ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ναῦς, ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἐξῆς θά ἀνεδεικνύετο
ἡ μοναδική ἀληθινή κιβωτός σωτηρίας τοῦ κόσμου. Δοκίμασε ἐν τούτοις καί τίς
καρδιές τῶν μελλόντων συνεργατῶν στόν ἀμπελῶνα Του. Ἀνταποκρίνoνταν οἱ καρδιές στήν κλίση τοῦ Μεσσίου;
Δηλαδή εἶχαν ὑπακοή καί ταπείνωση ὥστε μέ τήν ὑπακοή νά κοινωνήσουν μέ τό
φρόνημα τοῦ Ἰησοῦ καί μέ τήν ταπείνωση νά λάβουν τήν Ἄκτιστον Τριαδική Χάρη;
«Τοῦτο γάρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν, ὁ καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»[1].
Ἡ ταπείνωση μέ τήν θεία Χάρη, φέρνει καρπούς πνευματικούς στήν καρδιά, προσελκύει τήν συμπάθεια καί ὁδηγεῖ στόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Χωρίς ὑπακοή καί ταπείνωση, δέν μποροῦμε νά πλησιάσουμε τόν Θεό, γιατί εἶναι οἱ θεμελιώδεις ἀρετές γιά τήν πνευματική ζωή. Συνεπῶς, ἁγία γερόντισσα, πολύ καλά ἔπραξαν οἱ Ἀπόστολοι καί ὑπάκουσαν μέ τελείαν ἁπλότητα, φέρνοντας τό πλοῖον στά βαθιά, ἤτοι στά ὑψηλά νοήματα τῶν λόγων τοῦ Κυρίου.
Κατενόησαν μέ πεποίθηση ἀληθινή, ὅτι ἡ Ἐκκλησία
στά δίκτυα τῶν ἀρετῶν σώζει καί μεταποιεῖ τούς ἀνθρώπους. Κοινωνοί λοιπόν οἱ ἐργάτες-Ἀπόστολοι τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ καί ἀκούοντας οἱ ἄνθρωποι τήν
διδασκαλία τους, ἐν Χάριτι, συλλαμβάνουν τό πλῆθος τῶν ἁγίων νοημάτων καί
πραγμάτων, ὥστε νά βυθίζεται ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἀσχημοσύνη τῆς παλαιότητας-
παλιανθρωπιᾶς· καί νά ἀνατέλλει στίς ψυχές ἡ καινότητα τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς
ζωῆς(…καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν)[2].
Φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι μέ τέτοιες θεϊκές ἐμπειρίες
«τήν ἄγρα τῶν ἰχθύων», ἀφήνουμε πίσω τίς
ἀσχήμιες τοῦ κόσμου καί ἀκολουθοῦμε διά παντός τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Γιατί ἐκεῖνος
πού πιστεύει ὅτι στά χἐρια τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή, καί ὁ αἰώνιος
θάνατος, δέν ἀντιλέγει ποτέ στόν ζωοποιό λόγο Του.
Ἡ ἅγνοια, συνεπῶς, αὐτοῦ τοῦ πράγματος γεννᾶ τήν ἀντιλογία
πού προξενεῖ τήν αἰώνια καταδίκη, τήν αἰώνια κόλαση. Θεωροῦμε λοιπόν, ὅτι γιά ὅσους
ἀπό ἐμᾶς εἴμαστε ἀσθενεῖς στίς ἐντολές καί θέλουμε νά ἐμέσουμε εὔκολα, τόν
θολερό σκοτασμό τῶν παθῶν, δέν ὑπάρχει ἄλλος τόσο ἄριστος καί πρῶτος ἰατρός, ὅσο
ἡ ἀδίστακτη καί μέ πίστη ὑπακοή, σέ ὅλα τά προστάγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Παρακαλῶ σας, ἀδελφοί, ὡς ὁ ἐλάχιστος ἐν
Πρεσβυτέροις, εἴθε νά ἔχουμε συνεχῶς τήν διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ στίς καρδιές μας,
καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας, ἄς παρακαλοῦμε μέ θερμά δάκρυα, τόν Θεό:
«Θεέ καί Κύριε τῶν ἀπάντων, Ἐσύ πού ἔχεις ἐξουσία ψυχῶν καί σωμάτων, Ἐσύ μπορεῖς
νά μᾶς γιατρέψεις· θανάτωσε τό φίδι τῆς ἀνυπακοῆς καί ἀφάνισέ το, μέ τήν ἐπιφοίτηση
τοῦ Παναγίου Σου Πνεύματος, στίς ψυχές μας.
Γνωρίζεις γλυκύτατε Ἰησοῦ, ὅτι θέλουμε νά σωθοῦμε,
ὅμως οἱ κακές μας συνήθειες, μᾶς γίνονται ἐμπόδιο. Παρ’ ὅλα αὐτά Κύριε, σ’ Ἐσένα
εἶναι δυνατά ὅλα ὅσα εἶναι ἀδύνατα σέ ἐμᾶς τά πλάσματά Σου». Φρονοῦμε, ἁγία
γερόντισσα, ὅτι ἔτσι σκέπτονται καί προσεύχονται ἐκεῖνοι πού γνωρίζουν νά ἐκτιμοῦν
τά πράγματα καί ἐρμηνεύουν ὀρθόδοξα, σωστά, τόν λόγο τοῦ Θεοῦ Λόγου. «Μάθετε ἀπ’
ἐμοῦ, ὅτι πρᾶος εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ…»[3].
Οἱ Πατέρες μας σαφῶς ἐπαινοῦν τόν κάθε ἕνα πού
δέχεται καί ὁμολογεῖ, ὅτι ἡ πραότητα καί ἡ ταπείνωσις εἶναι ἐπίγνωσις τῆς ἀληθείας.
Ἡ ἀλήθεια πάντοτε ἐλευθερώνει ἀπό τήν πλάνη· καί πλανῶνται πλάνην οἰκτράν ὅσοι
δέν εἶναι ὀχυρωμένοι μέ τήν ταπείνωση καί τήν ὑπακοή τοῦ Μεσσίου.
Συνεπῶς ὅταν ὁ νοῦς ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τά ἀναίσχυντα
πάθη τῆς ἀτιμίας, πρῶτα βλέπει τό ἀπαίσιο προσωπεῖο καί τήν ἀσχημοσύνη τῆς ἀνυπακοῆς
καί ὑπερηφανείας. Τότε ἡ ψυχή δέν διασπᾶται ἀγενῶς, ἀλλά προχωρεῖ ἀτάραχα μέσα
στά ἀληθινά ταμεῖα καί προσεύχεται, πρός τόν Πατέρα τῶν οἰκτιρμῶν καί τῶν φώτων,
στά κρυφά[4].
Αὐτός ὁ Πατήρ στή συνέχεια χορηγεῖ καί τό χωρητικόν δῶρο τῶν χαρισμάτων. Δηλαδή
τήν εἰρήνη τῶν λογισμῶν[5],
μέ τήν ὁποίαν τελειοποιεῖ τήν ταπείνωση, τήν ὁποία κτίζει τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα.
«Ὁ Πέτρος ἰδών
τό θαῦμα τοῦτο… , προσέπεσε τοῖς γόνασι Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι
ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι Κύριε». Ἰδού, ἀδελφοί, ἡ ἀπόδειξις: «Πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε
τήν ἁμαρτωλότητά μας και νά θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας, κατώτερο ὅλων τῶν ἀνθρώπων»(Ἅγιος
Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης-Ἀριζόνας).
Ἐπειδή ἡ μέν ταπείνωση ἀνεβάζει στό ὕψος τῆς
δικαιοσύνης, ἡ δέ ὑπεροψία κατεβάζει πρός τόν βυθό τῆς ἁμαρτίας. «Ὁ Κύριος ἀντιτάσσεται
στούς ὑπερηφάνους, ἐνῶ στούς ταπεινούς δίδει χάρη»[6].
Στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, τό ἔλεος
εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου