Ἕνας Δεσπότης…! - «Κ.Π.»

Ἕνας  Δεσπότης…!  

«Κ.Π.»

Στὰ περίφημα καὶ λαμπρὰ «Δημήτρια» τῆς Θεσσαλονίκης τὸ 2016, κλήθηκε στὶς ἐκδηλώσεις γιὰ τὸν Ἅγιο Δημήτριο ὡς ὁμιλητής, ὁ Μοναχὸς πατὴρ Ἀρσένιος Σιναΐτης ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης στὸ Σινά, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη. Ἀντὶ ἄλλης ὁμιλίας παρουσίασε τὸ βίωμα μίας ἁγίας ψυχῆς, ποὺ ἐξομολογοῦσε κάθε φορά, ποὺ ἐρχόταν στὴν πόλη του.

- Πάτερ μου, θὰ σᾶς πῶ πρῶτα κάτι θαυμαστό, ποὺ τὸ ἔζησα ἀληθινὰ στὴ Θεία Λατρεία. Εἶδα τὴ Λειτουργία ὅλη, τὴν ἔζησα σάν στὸν Παράδεισο: Κάθισα στὴ θέση μου γιὰ νὰ βλέπω καλὰ τὸν Παντοκράτορα. Καὶ τί νὰ δῶ; Ἕνα φῶς λευκογάλαζο, οὐράνιο φῶς, ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ φωτοστέφανο τοῦ Χριστοῦ μας, ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του, ἀπὸ τὰ χεράκια Του, ἀπ’ ὅλο Του τὸ σῶμα, νὰ γεμίζει τὴν Ἐκκλησία  καὶ νὰ θωπεύει ὅλους τούς πιστούς, ἀκόμη καὶ μένα, καὶ μᾶς δρόσιζε τόσο πολὺ αὐτὸ τὸ φῶς! Πάτερ μας, δὲν τελείωνε ποτέ. Κάποτε ἔκλεινα λίγο τὰ μάτια μου σὰν νὰ φοβόμουν ἀλλὰ ἤμουνα τόση εὐτυχισμένη καὶ τὰ ξανάνοιγα. Δὲν τὸ χόρταινα αὐτὸ τὸ φῶς! Οὔτε κατάλαβα πότε ἔφτασε ἡ ὥρα τῆς Θείας Κοινωνίας.

Καὶ ξαφνικὰ ἀντὶ νὰ δῶ τὸν παπα-Βασίλη μας, τί νὰ δῶ! Ἕνας Δεσπότης, μὰ τί Δεσπότης! Τί χρυσὰ ἄμφια φοροῦσε…! Ἄστραφτε ὁλόκληρος! Γύρω Του πετοῦσαν Ἄγγελοι καὶ δύο παραστάτες, ποὺ κρατοῦσαν τὸ Μάκτρο, μέσα σὲ πολὺ φῶς! Ἔφεγγε ὁλόκληρος σὰν τὸν Ἥλιο…! Καὶ κρατοῦσε τὴν χρυσὴ λαβίδα, ποὺ εἶχε μέσα ἕνα ἀναμμένο κατακόκκινο κάρβουνο!

Μὲ ἔπιασε τρόμος. Πῶς θὰ κοινωνήσω τώρα, θὰ καῶ! Γι’ αὐτὸ ἔμεινα τελευταία στὴ σειρά. Ἀφοῦ περάσανε καμιὰ εἰκοσιπενταριὰ ἦρθε ἡ σειρά μου. Πλησίασα καὶ κοιτάζοντας χαμηλά, μὴ μπορώντας νὰ δῶ τὸ πρόσωπο τοῦ Δεσπότη, ἀκόμα καὶ τὰ παπούτσια Του χρυσὰ ἦταν ὅλο φῶς! Καὶ εἶπα: Χριστέ μου, εὐχαριστῶ Σοι! Ἄντε, γιὰ τὴν ἀγάπη Σου. Ἂς εἶσαι Ἐσὺ καὶ ἂς καῶ. Κι ἐγὼ θὰ κοινωνήσω. Ἔκλεισα τὰ μάτια μου, ἔβαλα τὸ Μάκτρο κάτω ἀπὸ τὸ στόμα μου καὶ ἐκοινώνησα!

 Καὶ τότε, πάτερ μου, δροσίστηκε ἡ ψυχή μου, ἄνοιξε ἡ καρδιά μου καὶ ἔλεγα συνέχεια εὐχαριστῶ Σοι, Κύριε! Δυνατά. Εὐχαριστῶ Σοι, Κύριε. Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίω! Καὶ τότε ἀκούω τὴν φωνὴ τοῦ παπα-Βασίλη: Παιδί μου, εἶσαι καλά; Ἀνοίγω τὰ μάτια μου καὶ ἄφαντος ὁ Δεσπότης Χριστός. Ὁ παπα-Βασίλης κρατοῦσε τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο καὶ τὸ σκέπαζε μὲ τὸ Μάκτρο.

Ὅλα αὐτὰ πού εἶδα, πάτερ μου, πές μου ἦταν ἀληθινά; Λὲς νὰ ἦταν φαντασία; Μὰ ἐγὼ τὰ εἶδα, πάτερ μου. Εἶδα τὸν Δεσπότη, εἶδα τοὺς Ἀγγέλους, εἶδα τὸ φῶς, εἶδα τόσα πράγματα. Κοινώνησα. Ξύπνια ἤμουν. Δὲν εἶμαι τρελή. Τὰ ἔζησα, πάτερ μου!

 Ἐδῶ σταμάτησε ἡ διήγησή της καὶ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα πλάνταξε στὸ κλάμα. Ὅταν συνῆλθε μὲ ρώτησε μὲ παιδικὴ ἁπλότητα; Τί θὰ μοῦ πεῖς, πάτερ, τί γνώμη ἔχεις; Τῆς ἔπιασα τὸ χέρι καὶ μὲ βουρκωμένα μάτια τῆς ἀπάντησα: - Ἀλήθεια εἶναι παιδί μου, εὐχαριστῶ Σοι Κύριε! Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίω! Σὲ εὐχαριστῶ ποὺ ἔζησα μαζί σου αὐτὴ τὴν ἁγία ἐμπειρία… καὶ συνέχισε.

Ἡ εὐλογημένη αὐτὴ ψυχὴ δὲν ἦταν ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, οὔτε ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, οὔτε ὁ ἅγιος Νεῖλος, οὔτε ὁ μέγας Παΐσιος. Ἦταν μία ψυχὴ σὰν κι ἐσᾶς, σὰν κι ἐμᾶς. Ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος. Ὅμως μέσα στὶς ἀνυπόφορες δυσκολίες ποὺ βίωνε καθημερινὰ ἀπ’ ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας της συνέχιζε νὰ τὰ ἀγαπᾶ ἀθόρυβα καὶ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά της νὰ κράζει στὸν Κύριο: Εὐχαριστῶ Σοι, Κύριε! Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίω! Ὅταν πέθανε ὁ δύστροπος ἄνδρας της μὲ μετάνοια ἀληθινή, Θεὸς σχωρέσ’ τὸν, μαρτύρησε στὰ χέρια του. Καὶ ὅταν κατάλαβαν καὶ συνῆλθαν κατὰ Χριστὸ καὶ τὰ παιδιά της, ποὺ μιμοῦνταν τὸν πατέρα καὶ τὴν πλήγωναν βαριά, τότε ἐκείνη ἀφοῦ τοὺς τακτοποίησε ὅλους μὲ τὸ Εὐχαριστῶ Σοί, Κύριε. Εὐχαριστήσωμε τῷ Κυρίω στὴν καρδιὰ καὶ στὸ στόμα, ὁ Θεὸς τὴν πλήρωσε πλουσιοπάροχα. Τὴν κάλεσε νὰ λάβει τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα, νὰ γίνει Μοναχὴ καὶ νὰ εὐφραίνεται μὲ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες στὸ Μοναστήρι της.

Τὰ παιδιὰ της τὴν ἐπισκέπτονται συχνὰ καὶ τὴν ἀσπάζονται μὲ μετάνοια καὶ εὐγνωμοσύνη καὶ θαυμασμὸ στὸ μέτωπο καὶ τὸ χέρι. Κι ἐγὼ τὴν ἐπισκέπτομαι μία φορὰ τὸν χρόνο καὶ τῆς φιλάω μὲ συγκίνηση τὸ χέρι.

 Κι ἐκείνη στέκει ἐκεῖ, ἀκοίμητη λαμπάδα τῆς πίστεως καὶ ἀφουγκράζεται καὶ θυμᾶται τὸν Δεσπότη Χριστό, ποὺ τὴν κοινώνησε μὲ τὴ χρυσὴ λαβίδα, μέσα στὸ ἄπλετο φῶς καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους. Κι ἐκείνη δροσίστηκε βαθιὰ ἀπὸ τὴ χάρη καὶ εὐλογία καὶ τὴν ὁλοζώντανη παρουσία Του.

Ἕνα θαῦμα ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ τὸ γεύονται ἀληθινὰ ὅσοι ἔχουν ἁγνὴ καρδιὰ καὶ εὐγνώμονα: Εὐχαριστῶ Σοι, Κύριε! Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίω!