Η σύγκρουση των Πατριαρχών - Robert F. Worth

Φωτο-εικονογράφηση από την Cristiana Couceiro. Πηγές: Sefa Karacan / Anadolu Agency / Getty; Getty; Gali Tibbon / AFP / Getty.

 

Ένας σκληροπυρηνικός Ρώσος επίσκοπος που υποστηρίζεται από την πολιτική δύναμη του Κρεμλίνου θα μπορούσε να χωρίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στα δύο.

Του Robert F. Worth*

 
Στα τέλη Αυγούστου του 2018, ο Πατριάρχης Κύριλλος, ο ηγέτης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, πέταξε από τη Μόσχα στην Κωνσταντινούπολη για μια επείγουσα αποστολή. Έφερε μαζί του μια συνοδεία -δεκάδες κληρικούς, διπλωμάτες και σωματοφύλακες- που κατευθύνθηκε με αυτοκινητοπομπή προς το Φανάρι, το αντίστοιχο του Βατικανού στον ορθόδοξο κόσμο, το οποίο στεγάζεται σε ένα συγκρότημα κτιρίων ακριβώς έξω από τον υδάτινο δρόμο του Χρυσού Κέρατος, στην ευρωπαϊκή πλευρά της Κωνσταντινούπολης.
 
Ο Κύριλλος πήγαινε να συναντήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως και την πιο υψηλόβαθμη προσωπικότητα του ορθόδοξου χριστιανικού κόσμου. Ο Κύριλλος είχε ακούσει ότι ο Βαρθολομαίος ετοιμαζόταν να διακόψει τους αρχαίους θρησκευτικούς δεσμούς της Μόσχας με την Ουκρανία αναγνωρίζοντας μια νέα και ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία στο Κίεβο. Για τον Κύριλλο και το de facto αφεντικό του, τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, αυτό αποτελούσε σχεδόν υπαρξιακή απειλή. Η Ουκρανία και τα μοναστήρια της είναι η γενέτειρα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας- και τα δύο έθνη ανάγουν τις πνευματικές και εθνικές τους καταβολές στο βασίλειο με έδρα το Κίεβο, το οποίο μετατράπηκε από τον παγανισμό στον χριστιανισμό πριν από περίπου 1.000 χρόνια. Αν η Εκκλησία στην Ουκρανία καταφέρει να αποσχιστεί από τη Ρωσική Εκκλησία, θα αποδυναμώσει σοβαρά τις προσπάθειες να διατηρηθεί αυτό που ο Πούτιν αποκάλεσε «ρωσικό κόσμο» επιρροής στην παλιά σοβιετική σφαίρα. Και η απόφαση βρισκόταν στα χέρια του Βαρθολομαίου, του μοναδικού προσώπου που έχει την κανονική εξουσία να εκδώσει έναν «τόμο αυτοκεφαλίας» και να ευλογήσει έτσι τη δήλωση θρησκευτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.
 
Όταν ο Κύριλλος έφτασε έξω από το Φανάρι, ένα πλήθος Ουκρανών διαδηλωτών είχε ήδη συγκεντρωθεί γύρω από τους μπεζ πέτρινους τοίχους του συγκροτήματος. Η υποστήριξη του Κυρίλλου στη βίαιη συμπεριφορά της Ρωσίας -η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και ο αιματηρός πόλεμος με αντιπροσώπους στην ανατολική Ουκρανία- τον είχε καταστήσει μισητή φιγούρα και είχε συμβάλει στην ενίσχυση της υποστήριξης στο Κίεβο για μια ανεξάρτητη Εκκλησία.
 
Ο Κύριλλος και οι άνδρες του άνοιξαν ένα μονοπάτι και ανέβηκαν τα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Μαυροντυμένοι ιερείς τους οδήγησαν στον Βαρθολομαίο, ο οποίος τους περίμενε στην αίθουσα του θρόνου με τις ξύλινες επενδύσεις. Οι δύο πατριάρχες με τα λευκά γένια φορούσαν και οι δύο επίσημα ράσα και καλύμματα κεφαλής, αλλά έδιναν εντυπωσιακά διαφορετικές φιγούρες. Ο Βαρθολομαίος, τότε 78 ετών, ήταν ντυμένος στα μαύρα, ένας άνδρας με στρογγυλούς ώμους, με ροδαλό πρόσωπο και ταπεινή συμπεριφορά- ο Κύριλλος, 71 ετών, φαινόταν αυστηρός και συγκρατημένος, με το κεφάλι του να είναι βασιλικά ντυμένο με ένα κεντημένο λευκό κουκούλι με έναν μικρό χρυσό σταυρό στην κορυφή.
 
Ο τόνος της συνάντησης δόθηκε αμέσως μόλις οι δύο πλευρές κάθισαν σε ένα τραπέζι γεμάτο με γλυκά και ποτά. Ο Κύριλλος άπλωσε το χέρι του για ένα ποτήρι μεταλλικό νερό, αλλά πριν προλάβει να πιει, ένας από τους σωματοφύλακές του άρπαξε το ποτήρι από το χέρι του, το άφησε στην άκρη και έβγαλε από την τσάντα του ένα πλαστικό μπουκάλι με νερό. «Λες και θα προσπαθούσαμε να δηλητηριάσουμε τον πατριάρχη της Μόσχας», μου είπε ο αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, ένας από τους ανώτερους κληρικούς του Φαναρίου. Οι δύο πλευρές διαφώνησαν σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, αλλά όταν έφτασαν στο πραγματικό θέμα της συνάντησης -την Ουκρανία- το κλίμα μεταβλήθηκε από ψυχρή ευγένεια σε ανοιχτή εχθρότητα. Ο Βαρθολομαίος απήγγειλε έναν κατάλογο παραπόνων, κατηγορώντας σχεδόν τον Κύριλλο ότι προσπαθεί να τον εκτοπίσει και να γίνει ο νέος ρυθμιστής της ορθόδοξης πίστης.
 
Ο Κύριλλος απέκρουσε τις κατηγορίες και τόνισε το κεντρικό του αίτημα: Η Ουκρανία δεν πρέπει να επιτραπεί να διαχωρίσει την Εκκλησία της από την Εκκλησία της Μόσχας. Το θέμα ήταν «ωρολογιακή βόμβα», είπε, σύμφωνα με το κείμενο της συνάντησης που διέρρευσε. «Ποτέ δεν εγκαταλείψαμε την ιδέα ότι είμαστε μία χώρα και ένας λαός. Είναι αδύνατο για εμάς να διαχωρίσουμε το Κίεβο από τη χώρα μας, διότι από εκεί ξεκίνησε η ιστορία μας».
 
Τελικά, οι απειλές αποδείχθηκαν ατελέσφορες: Ο Βαρθολομαίος ενέκρινε τη νέα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και ο Κύριλλος έδωσε εντολή να διακοπούν οι δεσμοί της Ρωσικής Εκκλησίας με το Φανάρι. (Συγκεχυμένα, η Εκκλησία που συνδέεται με τη Μόσχα ονομάζεται Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία). Η σύγκρουση των πατριαρχών -δεν έχουν μιλήσει έκτοτε- μοιάζει πλέον πολύ με προοίμιο του ρωσικού πολέμου στην Ουκρανία. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης του Βαρθολομαίου, ο Πούτιν συγκάλεσε συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του για να τη συζητήσει. Αργότερα ο Πούτιν επικαλέστηκε το σχίσμα της Εκκλησίας ως μέρος της δικαιολογίας του για την εισβολή του 2022, και ο ίδιος και ο Κύριλλος συνεχίζουν να μιλούν για την αποσχισθείσα Εκκλησία ως επίθεση στην εθνική ταυτότητα της Ρωσίας.
 
Αλλά ο αγώνας μεταξύ του Βαρθολομαίου και του Κυρίλλου είναι μεγαλύτερος από την Ουκρανία. Είναι μια μάχη για την ψυχή του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, μιας πίστης με 300 εκατομμύρια πιστούς σε όλο τον κόσμο. Το χάσμα έχει προκαλέσει συγκρίσεις με το Μεγάλο Σχίσμα, το οποίο πριν από μια χιλιετία χώρισε την Ορθόδοξη Ανατολή και την Καθολική Δύση.
 
Από τη μία πλευρά, ο Βαρθολομαίος έχει περάσει τρεις δεκαετίες προσπαθώντας να κάνει την Ορθοδοξία πιο συμβατή με τον σύγχρονο φιλελεύθερο κόσμο. Προτρέπει ανοιχτά τους πιστούς να αποδεχτούν την εξέλιξη και άλλα επιστημονικά αξιώματα. Είναι ένας θερμός υποστηρικτής της προστασίας του περιβάλλοντος. Και, όπως και ο Πάπας Φραγκίσκος, έχει προωθήσει αθόρυβα μια πιο αποδεκτή στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Αλλά η εξουσία του Βαρθολομαίου είναι πιο περιορισμένη από εκείνη του Πάπα. Υπάρχουν άλλοι οκτώ ορθόδοξοι πατριάρχες, καθένας από τους οποίους προΐσταται μιας εθνικής ή περιφερειακής εκκλησίας, και ο ρόλος του Βαρθολομαίου είναι αυτός του «πρώτου μεταξύ ίσων».
 
Ο Κύριλλος, ο οποίος ηγείται της μακράν μεγαλύτερης εθνικής Εκκλησίας, την έχει μετατρέψει σε προπύργιο της μαχητικότητας. Έχει δώσει την αμέριστη υποστήριξή του στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας και ορισμένοι ιερείς του προχωρούν ακόμη παραπέρα, κηρύττοντας για τη δόξα της εκτόξευσης πυραύλων Grad και του θανάτου στη μάχη για τη Ρωσία. Τα κουραστικά μανιχαϊστικά κηρύγματα του Κύριλλου -για την αγία Ρωσία που υπερασπίζεται τις «παραδοσιακές αξίες» ενάντια στις παρελάσεις ομοφυλοφίλων της παρακμιακής Δύσης- είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια δικαιολογία για την απολυταρχία του Πούτιν. Η αντιμοντέρνα ιδεολογία του έχει γίνει ένα εργαλείο ήπιας ισχύος που καταναλώνεται με προθυμία από τους συντηρητικούς σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, καθώς και από δεξιές προσωπικότητες στην Ευρώπη (όπως ο Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας). Έχει κερδίσει ακόμη και οπαδούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ορισμένοι Ευαγγελικοί και δεξιοί Καθολικοί αναζητούν ισχυρότερο χέρι στους πολιτιστικούς πολέμους.
 
Ο Κύριλλος έχει επίσης ξεκινήσει μια επιθετική προσπάθεια να καταλάβει τις ορθόδοξες ενορίες που έχουν συμμαχήσει με τον Βαρθολομαίο, υποτίθεται με τη βοήθεια της FSB, του μηχανισμού πληροφοριών της Ρωσίας, και της ομάδας Βάγκνερ, του μισθοφορικού βραχίονα της Ρωσίας. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει χρησιμοποιήσει τη δωροδοκία και τον εκβιασμό, απειλώντας να υπονομεύσει τις εκκλησίες που δεν υιοθετούν την πολιτική της και απαιτώντας από τους νεοπροσηλυτισμένους (και καλά αμειβόμενους) κληρικούς να υπογράψουν έγγραφα που να αποκηρύσσουν κάθε δεσμό με την Εκκλησία του Βαρθολομαίου. Ο στόχος αυτής της εκστρατείας είναι πολύ παλιός. Πριν από πέντε αιώνες, αφού η Κωνσταντινούπολη είχε πέσει στους Οθωμανούς, ένας Ρώσος μοναχός έγραψε χαρακτηριστικά ότι η Μόσχα ήταν πλέον η μεγάλη χριστιανική πρωτεύουσα του κόσμου: «Δύο Ρώμες έπεσαν, αλλά η τρίτη στέκεται, και δεν θα υπάρξει τέταρτη». Ο Κύριλλος και ο Πούτιν φαίνονται αποφασισμένοι να κάνουν αυτή τη δήλωση για μια «τρίτη Ρώμη» -τη Μόσχα- πραγματικότητα.
 
Η πνευματική καρδιά του ορθόδοξου χριστιανισμού βρίσκεται στο Άγιο Όρος, μια δασώδη χερσόνησο στη βόρεια Ελλάδα. Πρόκειται για μια κοινότητα 20 αρχαίων μοναστηριών και οι προσκυνητές πρέπει να λάβουν γραπτή άδεια για να το επισκεφθούν. Δεν επιτρέπονται οι γυναίκες, και η χερσόνησος -που είναι απομονωμένη από την ηπειρωτική χώρα με φράχτες- μπορεί να προσεγγιστεί μόνο με πλοίο, σαν να ήταν νησί. Πήρα το χαρτί εισόδου μου με σφραγίδα λίγο μετά την αυγή σε ένα παραθαλάσσιο περίπτερο στην Ουρανούπολη, μια ελληνική παραθαλάσσια πόλη γεμάτη εστιατόρια και μπαρ που αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου στον Άθωνα. Η σερβιτόρα που μου έφερε τον καφέ μου θα ήταν η τελευταία γυναίκα που θα έβλεπα για τρεις ημέρες. Στην αποβάθρα, ανέβηκα σε ένα παλιό και ταλαιπωρημένο πλοίο που σταδιακά γέμισε με γενειοφόρους μοναχούς, εργάτες οικοδομών και λίγους προσκυνητές. Μια βαριά μυρωδιά από άπλυτα αντρικά σώματα αναμείχθηκε με τη θαλασσινή αύρα. Καθώς κοίταζα το πανέμορφο γαλαζοπράσινο νερό, λυπήθηκα τους μοναχούς, οι οποίοι πρέπει επίσης να απαρνηθούν το κολύμπι εδώ.
 
Δεν έχουν αλλάξει πολλά στον Άθωνα από τότε που οι μοναχοί έφτασαν για πρώτη φορά, πριν από 1.000 και πλέον χρόνια. Ακολουθούν τις ίδιες τελετουργίες προσευχής και ψαλμωδίας με το φως των κεριών, ακόμη και όταν ο χριστιανικός κόσμος γύρω τους -που κάποτε αποτελούσε μια ενιαία αυτοκρατορία- διασπάστηκε και μεταμορφώθηκε με την πάροδο των αιώνων σαν μια αργή έκρηξη. Το Μεγάλο Σχίσμα συνέβη το 1054. Περίπου την ίδια εποχή, το Άγιο Όρος είδε την άφιξη Σλάβων μοναχών, που είχαν πρόσφατα προσηλυτιστεί από τον παγανισμό, οι οποίοι αποτέλεσαν σημαντική παρουσία στη χερσόνησο και παραμένουν μέχρι σήμερα.
 
Το πλοίο τράταρε κατά μήκος της δυτικής ακτής του Άθω. Μετά από μισή ώρα, είδαμε ένα σύμπλεγμα κτιρίων που επιστέφονταν από τους χαρακτηριστικούς κρεμμυδόσχημους θόλους της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας: τη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα. Είναι το πιο φιλικό προς τη Ρωσία μοναστήρι στον Άθωνα, και οι μοναχοί του έχουν αναρτήσει ένα βίντεο με έναν από τους ιερείς τους να ψάλλει μια προσευχή για τον «Πρόεδρο Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς, την κυβέρνηση και τον στρατό της προστατευόμενης από τον Θεό πατρίδας μας». Μετά την εισβολή στην Ουκρανία το 2022, ο ηγούμενος του μοναστηριού έστειλε στον Πούτιν μια επιστολή γενεθλίων εκφράζοντας την πεποίθηση ότι «η Ρωσία υπό τη σοφή καθοδήγησή σας θα ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες και θα γίνει παγκόσμια δύναμη». Το μοναστήρι δεν είχε ανταποκριθεί στο αίτημά μου για επίσκεψη. Παρόλα αυτά, ο μεταφραστής μου -ένας πολίτης της Βορείου Μακεδονίας ονόματι Γκόραν που μιλάει άπταιστα ρωσικά καθώς και ελληνικά- και εγώ ελπίζαμε να πείσουμε τους μοναχούς να συνομιλήσουμε.
 
Καθώς ανεβαίναμε την ανηφόρα από την αποβάθρα, έγινε φανερό ότι ορισμένα από τα κτίρια του μοναστηριού ήταν ολοκαίνουργια. Άλλα ήταν ακόμα υπό κατασκευή ή ανακαινίζονταν, με ψηλούς γερανούς να αιωρούνται από πάνω τους. Ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, πλούσιοι Ρώσοι, συμπεριλαμβανομένης μιας ομάδας ολιγαρχών που πρόσκεινται στον Πούτιν, άρχισαν να επενδύουν τεράστια χρηματικά ποσά στον Άγιο Παντελεήμονα. Τώρα είναι το μεγαλύτερο και πιο πλούσιο συγκρότημα σε ολόκληρο τον Άθωνα. Τα οικονομικά των μοναστηριών είναι αδιαφανή και ελάχιστη εποπτεία εισήχθη ακόμη και μετά τη φυλάκιση ενός ηγουμένου, με δεσμούς με Ρώσους ολιγάρχες, στην Ελλάδα για υπεξαίρεση και απάτη το 2011 σχετικά με μια επικερδή συμφωνία γης. (Αθωώθηκε έξι χρόνια αργότερα).
 
Παρά τα πολλά νέα κτίρια, βρήκα τον Άγιο Παντελεήμονα σχεδόν άδειο. Κοντά στο Καθολικό, προσπαθήσαμε να μιλήσουμε με έναν μοναχό που περνούσε βιαστικά. Ο άνδρας έκανε μια γκριμάτσα και μας απομάκρυνε. Εντοπίσαμε έναν δεύτερο μοναχό, ο οποίος επίσης αρνήθηκε να μιλήσει. Ο Γκόραν, ο οποίος έχει πάει πολλές φορές στον Άθωνα, έδειχνε έκπληκτος από αυτή την αγένεια. Υπάρχει μια αρχαία παράδοση στον Άθωνα για τη φιλοξενία των προσκυνητών, και ο Γκόραν μου είπε ότι είχε γίνει θερμά δεκτός στον Άγιο Παντελεήμονα πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όχι πια.
 
Η επόμενη στάση μας ήταν η Μονή Σιμωνόπετρας, λίγο πιο κάτω στην ακτή. Η υποδοχή δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική. Στο κεντρικό κτίριο, ένας νεαρός μοναχός από τη Συρία, ονόματι Σεραφείμ, μας συνόδευσε σε έναν προθάλαμο με υπέροχη θέα στη θάλασσα. Εξαφανίστηκε και επανεμφανίστηκε ένα λεπτό αργότερα με έναν ασημένιο δίσκο που περιείχε καφέ, νερό και μικροσκοπικά ποτηράκια με λικέρ κεράσι που έφτιαχναν οι μοναχοί. Όταν περιγράψαμε την εμπειρία μας στον Άγιο Παντελεήμονα, ο Σεραφείμ έγνεψε θλιμμένα. Στη συνέχεια άρχισε να μας λέει για ένα ρωσικό σχέδιο για την κατάληψη και προσάρτηση του Άθω. Μου πήρε μια στιγμή για να συνειδητοποιήσω ότι μιλούσε για κάτι που είχε συμβεί τον 19ο αιώνα.
 
Το παρελθόν είναι πολύ κοντά στον Άθωνα. Τα ρολόγια εκεί λειτουργούν ακόμη με τη βυζαντινή ώρα, με την ημέρα να ξεκινάει στο ηλιοβασίλεμα και όχι τα μεσάνυχτα. Οι μοναχοί ζουν περιτριγυρισμένοι από τοιχογραφίες που απεικονίζουν γεγονότα που συνέβησαν αιώνες ή και χιλιετίες πριν. Οι περισσότεροι από τους κληρικούς έχουν ελάχιστη επαφή με τον έξω κόσμο και πρέπει να ζητήσουν την έγκριση των ανωτέρων τους για να χρησιμοποιήσουν το διαδίκτυο. Ορισμένα τρέχοντα γεγονότα διεισδύουν. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε βαθύτατο αντίκτυπο, και όχι μόνο για τους Ρώσους μοναχούς που μου φέρθηκαν σιωπηλά- έχει αρχίσει να διαβρώνει αυτό που οι μοναχοί αποκαλούν κοινή «αγιορείτικη συνείδηση».
 
«Είναι σαν ένα τεράστιο τραύμα, αυτός ο πόλεμος μεταξύ δύο ορθοδόξων εθνών», μου είπε ο Γέροντας Ελισσαίος, ο ηγούμενος της Σιμωνόπετρας, ο οποίος με συνάντησε το πρωί μετά την άφιξή μας. «Ακόμα και αν τελειώσει ο πόλεμος, τα σημάδια θα είναι οδυνηρά ... Δεν μπορούμε να προστατευτούμε από τέτοιου είδους πράγματα». Τον ρώτησα τι εννοούσε. Σταμάτησε για μια στιγμή, πίνοντας τον καφέ του και κοιτάζοντας τη γαλάζια έκταση του Αιγαίου. «Δεν ξέρουμε πώς να διαχωρίσουμε την Εκκλησία από το έθνος», είπε. «Αυτό είναι ένα πρόβλημα της ορθόδοξης παράδοσης».
 
 

Η Μονή Σιμωνόπετρας, στο Άγιο Όρος (Yves Gellie / Gamma-Rapho / Getty)

 
Το πρόβλημα αυτό έχει τις ρίζες του στον τέταρτο αιώνα μ.Χ., όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ασπάστηκε τον χριστιανισμό και ξεκίνησε μια διαδικασία που θα οδηγούσε στην υιοθέτησή του ως θρησκεία της αυτοκρατορίας. Για περισσότερα από 1.000 χρόνια μετά, η Εκκλησία και το κράτος στην Κωνσταντινούπολη «θεωρούνταν ως μέρη ενός ενιαίου οργανισμού», σύμφωνα με τον ιστορικό Timothy Ware, στο πλαίσιο ενός δόγματος που ονομαζόταν «συμφωνία», ή «αρμονία». Ο απόηχος αυτής της συγχώνευσης μπορεί να φανεί σήμερα σε πολλά από τα σύμβολα της ορθόδοξης εξουσίας, συμπεριλαμβανομένου του στέμματος (μίτρας) που φοράει ο Βαρθολομαίος σε επίσημες περιστάσεις και του θρόνου στον οποίο κάθεται.
 
Ένα από τα παράδοξα της σύγχρονης Ορθοδοξίας είναι ότι η ακαμψία της έχει γίνει σημείο αναφοράς στη Δύση. Πολλοί συντηρητικοί παραπονιούνται ότι οι κυρίαρχες εκκλησίες -καθολικές και προτεσταντικές- έχουν γίνει μαλακές και ασπόνδυλες. Ορισμένοι στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες λαχταρούν ανοιχτά μια πιο ρητά χριστιανική πολιτική σφαίρα. Οι προσηλυτισμοί στην Ορθοδοξία αυξάνονται, και οι περισσότεροι από τους προσήλυτους δεν αναζητούν ένα ανεκτικό μήνυμα όπως αυτό του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Σύμφωνα με τη Sarah Riccardi-Swartz, μελετήτρια της Ορθοδοξίας που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Northeastern της Βοστώνης, οι νέοι προσήλυτοι τείνουν να είναι δεξιοί και ρωσόφιλοι, και ορισμένοι μιλούν ελεύθερα για τον θαυμασμό τους για τον «βασιλικό» ρόλο του Πούτιν. Στις ΗΠΑ, οι προσήλυτοι συγκεντρώνονται στο Νότο και τις μεσοδυτικές πολιτείες και ορισμένοι έχουν γίνει ένθερμοι διαδικτυακοί ευαγγελιστές της ιδέας ότι το «Dixie», με τις ταλαιπωρημένες πατριαρχικές παραδόσεις του, είναι ένα φυσικό σπίτι για τη ρωσική Ορθοδοξία. Ορισμένοι από αυτούς στολίζουν τους ιστοτόπους τους με ένα συνονθύλευμα νοσταλγίας της Συνομοσπονδίας και εικόνων Ρώσων αγίων.
 
Ο Πατριάρχης Κύριλλος έχει πλήρη επίγνωση της αυξανόμενης υπόληψής του μεταξύ των Αμερικανών θρησκευόμενων συντηρητικών, και ο ίδιος και οι αναπληρωτές του έχουν γίνει θερμά δεκτοί κατά τη διάρκεια επισκέψεων στις ΗΠΑ (οι επισκέψεις αυτές πραγματοποιήθηκαν πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022). Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη Μόσχα το 2015, ο Φράνκλιν Γκράχαμ -ο γιος του αείμνηστου ηγέτη των Βαπτιστών του Νότου Μπίλι Γκράχαμ- είπε στον Κύριλλο ότι πολλοί Αμερικανοί επιθυμούσαν κάποιος σαν τον Πούτιν να είναι πρόεδρός τους.
 
Η Ρωσική Ορθοδοξία μοιάζει πολύ διαφορετική σε πολλούς που μεγάλωσαν μέσα σε αυτήν. Την τελευταία μου μέρα στο Άγιο Όρος, είχα μια συζήτηση με έναν νεαρό άνδρα ονόματι Mykola Kosytskyy, Ουκρανό φοιτητή γλωσσολογίας και συχνό επισκέπτη του Άθω. Αυτή τη φορά είχε φέρει μαζί του μια ομάδα 40 Ουκρανών προσκυνητών. Ο Kosytskyy μίλησε για τον πόλεμο - τους φίλους που είχε χάσει, τις διαλυμένες ζωές, τον ρόλο της ρωσικής προπαγάνδας. Τον ρώτησα για την Εκκλησία που συνδέεται με τη Μόσχα και την οποία γνώριζε σε όλη του τη ζωή, και είπε κάτι που με εξέπληξε: «Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία» -εννοώντας την Εκκλησία του Κυρίλλου και του Πούτιν- “είναι το όπλο σε αυτόν τον πόλεμο”.
 
Σε όλη την παιδική του ηλικία, εξήγησε, είχε ακούσει ιερείς να μιλούν για τη Ρωσία σε μια γλώσσα που ανακάτευε το ιερό και το κοσμικό - «αυτή η έννοια της αγίας Ρωσίας, των σωτήρων αυτού του κόσμου». Συνέχισε: «Το ακούτε αυτό κάθε Κυριακή από τους ιερείς σας - ότι αυτό το έθνος μάχεται ενάντια στο κακό, ότι είναι η τρίτη Ρώμη, ναι, η νέα Ρώμη. Το πιστεύουν πραγματικά αυτό». Γι' αυτό, είπε ο Kosytskyy, πολλοί Ουκρανοί δυσκολεύονται τόσο πολύ να αποστασιοποιηθούν από το μήνυμα, ακόμη και όταν βλέπουν τον Κύριλλο να μιλάει για τους δικούς τους εθνικούς ηγέτες ως τον αντίχριστο. Ο Kosytskyy μου είπε ότι του πήρε χρόνια για να διαχωρίσει την αλήθεια από τα ψέματα. Ολόκληρη η οικογένειά του προσχώρησε στη νέα ουκρανική εκκλησία αμέσως μετά την αναγνώρισή της από τον Βαρθολομαίο, το 2018. Το ίδιο έκαναν και εκατομμύρια άλλοι Ουκρανοί.
 
Αλλά οι θρησκευτικές ιδέες πεθαίνουν δύσκολα, είπε ο Kosytskyy. Το ρωσικό μήνυμα ζει στο μυαλό πολλών Ουκρανών, ιδίως των μεγαλύτερων σε ηλικία. Μεταξύ των πιο δύσκολων μηνυμάτων που πρέπει να ξεμάθουν είναι ότι η Δύση αποτελεί απειλή για τις χριστιανικές αξίες και ότι το όχημα αυτής της απειλής είναι ο ταπεινόφρων πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη.
 
Είδα για πρώτη φορά τον Βαρθολομαίο ένα βροχερό βράδυ στα τέλη Νοεμβρίου. Από εκεί που στεκόμουν, στις αμυδρές και υγρές εσοχές του καθεδρικού ναού του Αγίου Γεωργίου, στην Κωνσταντινούπολη, ο πατριάρχης φαινόταν σαν μια μακρινή φιγούρα με μια κοκκινόχρυση κάπα, πλαισιωμένη από έναν ψηλό τοίχο με ένα πυκνό χρυσό φιλιγκράν από αγγέλους, δράκους και φυλλώματα. Ο Βαρθολομαίος προχώρησε προς τα εμπρός, κρατώντας μια ράβδο, και ανέβηκε στον πατριαρχικό του θρόνο. Για όποιον μεγάλωσε, όπως εγώ, με φθαρμένες προτεσταντικές τελετές, οι ορθόδοξες λειτουργίες μοιάζουν λίγο με το να ρίχνεις οξύ στην όπερα. Ο καθεδρικός ναός ήταν βαθύς και σκιερός σαν φαράγγι, γεμάτος λιβάνι που αιωρείτο και τον συναρπαστικό ήχο χαμηλών χορωδιακών ψαλμών. Αστραφτερά μάτια κοιτούσαν από τις εικόνες στους τοίχους του ναού.
 
Εκείνο το βράδυ, η εκκλησία ήταν γεμάτη από ανθρώπους που είχαν έρθει από όλες τις γωνιές του ορθόδοξου κόσμου για την ετήσια γιορτή του Αγίου Ανδρέα, του Προστάτη του Φαναρίου. Άκουσα ψήγματα πολλαπλών γλωσσών στο πλήθος -ελληνικά, σερβικά, γαλλικά- και είδα τρεις ιερείς από την Ανατολική Αφρική με καφέ ράσα που ήταν δεμένα με σχοινί στη μέση. Καθώς η ακολουθία έφτανε στο τέλος της, ο Βαρθολομαίος έδωσε την παραδοσιακή ευλογία για έναν νέο Άρχοντα, έναν λαϊκό που τιμάται για τις υπηρεσίες του στην Εκκλησία. «Άξιος!», φώναξε τρεις φορές και κάθε φορά οι πιστοί επαναλάμβαναν μετά από αυτόν με ομοφωνία: «Άξιος!».
 
Όταν τελείωσε η ακολουθία, βγήκαμε σε μια μικρή πλακόστρωτη αυλή που υπογραμμίζει το ιδιαίτερο καθεστώς του Φαναρίου. Χαίρει σεβασμού ως η εκκλησιαστική πρωτεύουσα του ορθόδοξου κόσμου, αλλά είναι στριμωγμένο σε έναν χώρο όχι μεγαλύτερο από ένα μεσαίου μεγέθους ξενοδοχείο και περιβάλλεται από μια μουσουλμανική κοινωνία που το αντιμετωπίζει με απροκάλυπτη εχθρότητα. Το συγκρότημα επισκιάζεται από τον μιναρέ ενός γειτονικού τζαμιού, του οποίου το σύστημα μεγαφωνικών εγκαταστάσεων αναγγέλλει δυνατά το ισλαμικό κάλεσμα για προσευχή πέντε φορές την ημέρα. Οι κληρικοί πρέπει να βγάζουν την ιερατική τους ενδυμασία κάθε φορά που φεύγουν από το συγκρότημα, για να μην προσβάλλουν τις μουσουλμανικές ευαισθησίες.
 
Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Βαρθολομαίο σε μια βραδινή δεξίωση μετά από μια συναυλία ηλεκτρικού βιολιού προς τιμήν του σε ένα ελληνικό σχολείο στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν απροσδόκητα εύκολο να περάσω μέσα από ένα πλήθος διπλωματών που κολακεύουν, επισκεπτών καθολικών επισκόπων και σερβιτόρων που κρατούσαν δίσκους με κρασί και ορεκτικά - και εκεί ήταν, καθισμένος σε μια πολυθρόνα. Μου έκανε νόημα, και καθώς καθόμουν, μου έσφιξε το μπράτσο πατρικά. Από κοντά, ο Βαρθολομαίος έχει μια ρόδινη, κηλιδώδη επιδερμίδα, και η λευκή γενειάδα του μοιάζει σχεδόν με ορθογώνιο καπνό που απλώνεται νότια από το πηγούνι του. Μιλούσε άριστα αγγλικά- όταν μας διέκοψαν μερικές φορές καλοθελητές, συνομίλησε μαζί τους στα γαλλικά, στα ελληνικά και στα τουρκικά. Φαινόταν πολύ άνετος, απαντώντας στις ερωτήσεις μου για την Εκκλησία και τις παραδόσεις της, καθώς και για τις δύο υψηλότερες προτεραιότητές του ως πατριάρχης - την προώθηση μεγαλύτερου ανοίγματος σε άλλες αιρέσεις και θρησκείες και την προστασία του περιβάλλοντος. Όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, είπε ευθέως ότι «ο Κύριλλος επιτρέπει στον εαυτό του να γίνει εργαλείο, να γίνει όργανο του Πούτιν».
 
Τον ρώτησα για την πολιτική ενόχληση που προκαλεί η έδρα του στην Κωνσταντινούπολη. Ο Βαρθολομαίος παραδέχθηκε ότι οι Τούρκοι είναι δύσκολοι οικοδεσπότες, αλλά πρόσθεσε: «Είναι καλύτερα για εμάς να βρισκόμαστε σε μια μη ορθόδοξη χώρα. Αν ήμασταν στην Ελλάδα, θα ήμασταν μια ελληνική εκκλησία. Αν ήμασταν στη Βουλγαρία, θα ήμασταν μια βουλγαρική εκκλησία. Όντας εδώ, μπορούμε να είμαστε μια υπερεθνική Εκκλησία». Αυτός ο ευρύτερος ρόλος είναι ο λόγος που η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης είναι γνωστή ως Οικουμενικό Πατριαρχείο.
 
Η διεύρυνση της αποστολής της Εκκλησίας υπήρξε χαρακτηριστικό γνώρισμα της σταδιοδρομίας του Βαρθολομαίου. Γεννήθηκε ως Δημήτριος Αρχοντώνης στο νησί Ίμβρος του Αιγαίου το 1940, μόλις δύο δεκαετίες μετά τον αποδεκατισμό του ελληνοχριστιανικού πληθυσμού της Τουρκίας από τη βία και την αναγκαστική εξορία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας τοπικός επίσκοπος είδε τις δυνατότητές του και του έδωσε χρήματα για να πάει στο γυμνάσιο. Συνέχισε στο ιεροδιδασκαλείο και στη συνέχεια σπούδασε στη Ρώμη, όπου έφτασε το 1963 εν μέσω των θεολογικών ζυμώσεων της Δεύτερης Βατικανής Συνόδου. Ο Βαρθολομαίος είχε θέση στην πρώτη σειρά, συναντώντας εκπροσώπους της Συνόδου, θεολόγους και άλλες εξέχουσες καθολικές προσωπικότητες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν, αν μη τι άλλο, πιο αυστηρά παραδοσιακή από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, και ο Βαρθολομαίος φαίνεται να εμπνεύστηκε από τις προσπάθειες των μεταρρυθμιστών του Βατικανού να καθαρίσουν τις αράχνες.
 
Δεν ήταν εμπρηστικός. Αλλά μιλούσε με συνέπεια υπέρ του εκσυγχρονισμού της Εκκλησίας και της προώθησης μεγαλύτερου ανοίγματος. Παρά τον γενικό συντηρητισμό της Εκκλησίας, είχε μερικά πρότυπα σε αυτό, συμπεριλαμβανομένου του νονού του, Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, ο οποίος ήταν εκπρόσωπος του Φαναρίου στη Βόρεια και Νότια Αμερική από το 1959 έως το 1996 -και ένας από τους μοναδικούς μη μαύρους κληρικούς που συνόδευσαν τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ στην πορεία του από τη Σέλμα της Αλαμπάμα στο Μοντγκόμερι το 1965.
 
Η πιο χαρακτηριστική προσπάθεια του Βαρθολομαίου να «ανανεώσει» την Εκκλησία είναι η δέσμευσή του στον περιβαλλοντισμό. Στον Τύπο, μερικές φορές αποκαλείται ο Πράσινος Πατριάρχης. Όταν, το 1997, δήλωσε ότι η κατάχρηση του φυσικού περιβάλλοντος είναι αμαρτία κατά του Θεού, έγινε ο πρώτος μεγάλος θρησκευτικός ηγέτης που διατύπωσε μια τέτοια θέση. Ίσως πιο αμφιλεγόμενη -τουλάχιστον για ορισμένους ορθόδοξους χριστιανούς- είναι η εμφατική έκκληση του Βαρθολομαίου προς τους πιστούς να αποδέχονται ανεπιφύλακτα τα πορίσματα της σύγχρονης επιστήμης και της ιατρικής. Πιστεύει στην εξέλιξη και υπενθυμίζει τακτικά στους πιστούς του ότι οι πρώτες μορφές ζωής εμφανίστηκαν στον πλανήτη πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια.
 
Ο Βαρθολομαίος και ο Κύριλλος έχουν τουλάχιστον ένα κοινό: και οι δύο μεγάλωσαν ως χριστιανοί στη σκιά αυστηρά κοσμικών ηγετών. Αλλά η τουρκική δημοκρατία ήταν ήπια σε σύγκριση με το μπολσεβίκικο καθεστώς, του οποίου η μαρξιστική πίστη όριζε ότι η θρησκεία ήταν απατηλή και οπισθοδρομική -το «όπιο του λαού». Οι Μπολσεβίκοι ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να καταστρέψουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, λόγω των βαθιών δεσμών της με την τσαρική παράδοση. Στη δεκαετία που ακολούθησε τη Ρωσική Επανάσταση του 1917, οι νέοι κυβερνήτες φυλάκισαν και εκτέλεσαν χιλιάδες ορθόδοξους ιερείς και επισκόπους.

Στις αρχές του 2019, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος υπέγραψε έναν «τόμο αυτοκεφαλίας» που ευλόγησε τη θρησκευτική ανεξαρτησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. (Onur Coban / Anadolu Agency / Getty)

Όταν γεννήθηκε ο Κύριλλος, το 1946, ο Ιωσήφ Στάλιν είχε αλλάξει ρότα, νιώθοντας ότι χρειαζόταν τη θρησκεία για να εξασφαλίσει τη λαϊκή υποστήριξη. Αναβίωσε την Εκκλησία σε μορφή ζόμπι, ένα όργανο του κράτους που παρακολουθείτο μαζικά και ελεγχόταν από τις υπηρεσίες ασφαλείας. Όταν το 2014 αποκαλύφθηκαν ορισμένα από τα αρχεία της KGB -εν μέρει χάρη στις γενναίες προσπάθειες του αείμνηστου Gleb Yakunin, ενός αντιφρονούντα Ρώσου ιερέα που πέρασε χρόνια στη φυλακή- αποκαλύφθηκε η σύμπραξη των ηγετών της Εκκλησίας. Ένας από τους συνεργαζόμενους κληρικούς, του οποίου το κωδικό όνομα στα αρχεία είναι Drozdov («Η τσίχλα»), φέρεται να είναι ο Πατριάρχης Αλέξιος Β', άμεσος προκάτοχος του Κυρίλλου. Το όνομα του Κυρίλλου δεν αναφερόταν στα αρχεία, αλλά ήταν προϊόν ενός συστήματος στο οποίο η ανέλιξη ήταν αδύνατη χωρίς την έγκριση του καθεστώτος.
 
Καθώς η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε, η Εκκλησία αντιμετώπισε κρίση ταυτότητας. Ο Κύριλλος ήταν ένας από τους πιο ορατούς και χαρισματικούς ηγέτες της και για μια σύντομη στιγμή φάνηκε να προτρέπει σε μια νέα και πιο δημοκρατική κατεύθυνση για την Εκκλησία. Αλλά καθώς η ρωσική κοινωνία κατέβαινε στο χάος και τον γκανγκστερισμό, ο Κύριλλος υποστήριξε πολύ πιο συντηρητικές και αυταρχικές απόψεις.
 
Όταν ο Πούτιν ήρθε στην εξουσία, το 1999, ορισμένοι από τους παλιούς του φίλους της KGB είχαν ήδη αρχίσει να γίνονται θρήσκοι. Έβγαζε κάποιο νόημα το γεγονός ότι οι πιο αφοσιωμένοι και αδυσώπητοι κομμουνιστές ήταν εκείνοι που χρειάζονταν περισσότερο μια νέα πίστη, και πολλοί από αυτούς είχαν ήδη περάσει χρόνια συνεργασίας με πρόσωπα της Εκκλησίας. Ο Πούτιν έκανε την πρώτη του επίσκεψη στο Άγιο Όρος το 2005, παρακολουθώντας τις λειτουργίες στον Άγιο Παντελεήμονα και ανεβαίνοντας στο καμπαναριό του μοναστηριού. Ένα χρόνο αργότερα, ένας από τους παλιούς του έμπιστους από την KGB βοήθησε στην ίδρυση της Ρωσικής Εταιρείας του Άθω για την οργάνωση δωρεών προς τα μοναστήρια εκεί. Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τα θρησκευτικά αισθήματα του ίδιου του Πούτιν, αν και φημολογείται ότι τον έφερε στην ορθόδοξη πίστη τη δεκαετία του '90 ένας ιερέας ονόματι Τύχων Σεβκουνόφ, ο οποίος διηύθυνε ένα μοναστήρι όχι μακριά από την έδρα της FSB στη Μόσχα.
 
Το 2008, ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η πτώση μιας αυτοκρατορίας: Το μάθημα του Βυζαντίου» μεταδόθηκε από τη ρωσική κρατική τηλεόραση, όχι μία αλλά τρεις φορές. Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος ο Τύχων Σεβκουνόφ. Η θέση της ταινίας ήταν ότι το Βυζάντιο είχε υπονομευθεί ανεπανόρθωτα ήδη πριν οι οθωμανικοί στρατοί το κατακτήσουν το 1453, η θρησκευτική του κουλτούρα και η αποφασιστικότητά του είχαν διαβρωθεί από τον ατομικισμό της επελαύνουσας Δύσης. Η Ρωσία εμφανιζόταν ως κληρονόμος του Βυζαντίου, ο φυσικός φορέας της ιερής αποστολής του. Οι ιστορικοί διαπόμπευσαν την παράσταση ως ιστορικά αναλφάβητη, αλλά έχαναν το νόημα. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για το παρελθόν. Ήταν ένα σχέδιο για το μέλλον.
 
Ο Κύριλλος έγινε πατριάρχης το 2009. Αμέσως μετά, ο Πούτιν άρχισε να επικαλείται την Ορθοδοξία όταν μιλούσε για τη Ρωσία και τον ρόλο της στον κόσμο. Από τότε έχουν χτιστεί χιλιάδες εκκλησίες σε όλη τη χώρα και ο Πούτιν έχει πραγματοποιήσει πολύ δημόσιες επισκέψεις σε κληρικούς της Εκκλησίας. Ο Κύριλλος «ενέπνευσε σε μεγάλο βαθμό τον Πούτιν, για να τον κάνει να σκέφτεται με όρους πολιτισμού», μου είπε ο Κύριλλος Χοβορούν, ένας ουκρανικής καταγωγής θεολόγος που πέρασε 10 χρόνια ως προσωπικός βοηθός και συντάκτης ομιλιών του Κυρίλλου πριν παραιτηθεί το 2012, δυσαρεστημένος με την κατεύθυνση της Εκκλησίας. Οι πιστοί του Πούτιν άρχισαν γρήγορα να μιμούνται τα λόγια του προέδρου τους για την «Αγία Ρωσία» και τους «σατανικούς» εχθρούς της.
 
Η απόφαση του Πούτιν να επαναφέρει την Ορθοδοξία στον παλιό της δημόσιο ρόλο ήταν έξυπνη, ανεξάρτητα από τα προσωπικά θρησκευτικά του αισθήματα. Η ρωσική αυτοκρατορία είχε καταρρεύσει, αλλά τα περιγράμματά της ήταν ακόμη ορατά στη ρωσική ορθόδοξη θρησκευτική σφαίρα, η οποία εκτεινόταν πέρα από τα σύνορα της Ρωσίας και μέχρι το Άγιο Όρος και ακόμη και την Ιερουσαλήμ. Για έναν ηγεμόνα που επεδίωκε να αναβιώσει το χαμένο κύρος της χώρας του, η Εκκλησία ήταν ένας θαυμάσιος τρόπος διάδοσης της προπαγάνδας και της επιρροής.
 
Αν ο Κύριλλος είχε ψευδαισθήσεις σχετικά με το ποιος βρισκόταν ψηλότερα στη νέα συμφωνία μεταξύ Εκκλησίας και κράτους, αυτές εξανεμίστηκαν γρήγορα. Το 2011, υποστήριξε την κριτική για τις διεφθαρμένες βουλευτικές εκλογές στη Ρωσία. Σύντομα εμφανίστηκαν δημοσιεύματα στα ελεγχόμενα από το κράτος μέσα ενημέρωσης σχετικά με πολυτελή διαμερίσματα που ανήκαν στον Κύριλλο και τους συγγενείς του. Άλλες ιστορίες άρχισαν να κυκλοφορούν για δισεκατομμύρια δολάρια σε μυστικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Ένας ιστότοπος δημοσίευσε μια φωτογραφία από το 2009 στην οποία ο Κύριλλος φαινόταν να φοράει ένα ρολόι Breguet αξίας περίπου 30.000 δολαρίων. Ο Κύριλλος αρνήθηκε ότι το φόρεσε ποτέ, αλλά μετά από μια αδέξια προσπάθεια να το απαλείψουν από τη φωτογραφία, η Εκκλησία αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι το ρολόι ήταν δικό του και να ζητήσει μια ταπεινωτική συγγνώμη. Ο Κύριλλος έχει δείξει απόλυτη αφοσίωση από τότε. Σε έναν εορτασμό προς τιμήν της πρώτης δεκαετίας του ως επικεφαλής της Ρωσικής Εκκλησίας, το 2019, εμφανίστηκε δίπλα στον Πούτιν και ευχαρίστησε τον Θεό και «ειδικά εσένα, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς». (Το αίτημά μου για σχολιασμό από τον Κύριλλο και το Πατριαρχείο Μόσχας έμεινε αναπάντητο).
 
Για τον Κύριλλο και τον Πούτιν, δεν ήταν αρκετό να αποκατασταθεί η θέση της Εκκλησίας στη Ρωσία. Για να διεκδικήσουν τον «ρωσικό κόσμο», έπρεπε να δώσουν μια πολύ ευρύτερη μάχη για επιρροή και κύρος, η οποία θα περιλάμβανε και την στοχοποίηση του Βαρθολομαίου.
 
Η ρωσική εκστρατεία ξεκίνησε από την Ελλάδα, όπου υπάρχει ένα φυσικό πεδίο συμπάθειας που σχηματίζεται από τους αρχαίους θρησκευτικούς δεσμούς και τους κοινούς εχθρούς. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, Ρώσοι ολιγάρχες άρχισαν να χτίζουν εκκλησίες και να μοιράζουν μετρητά για χάρες. Οι επίσκοποι που δάνειζαν ιερά λείψανα για περιηγήσεις στη Ρωσία μπορούσαν να αποκομίσουν ένα ικανοποιητικό κέρδος για τους ίδιους ή τις ενορίες τους. Τις ρωσικές επενδύσεις ακολούθησε μια συστηματική προσπάθεια συκοφάντησης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου σε εκατοντάδες νέους ελληνόφωνους ιστότοπους, ιστολόγια και ομάδες στο Facebook, μια διαδικτυακή επίθεση που κατέγραψε ο Αλέξανδρος Μασσαβέτας, ένας Έλληνας δημοσιογράφος, στο βιβλίο του «Η Τρίτη Ρώμη» το 2019. «Το μήνυμα ήταν ότι ο Βαρθολομαίος χειραγωγείται από τους Τούρκους ή τις ΗΠΑ ή το Βατικανό», μου είπε ο Μασσαβέτας, “και ότι μόνο η Ρωσία αντιπροσωπεύει το αληθινό ορθόδοξο πνεύμα, με προστάτη τον Πούτιν”.
 
Το Φανάρι παρέβλεπε αυτές τις επιθέσεις για χρόνια. Ο Βαρθολομαίος εργαζόταν σκληρά για να διατηρήσει την ενότητα με κάθε κόστος, επειδή σχεδίαζε να συγκαλέσει μια ιστορική πανορθόδοξη σύναξη, την οποία θεωρούσε ως το επιστέγασμα της θητείας του. Η Εκκλησία είχε να συγκαλέσει Αγία και Μεγάλη Σύνοδο για περισσότερα από 1.000 χρόνια και ο σχεδιασμός γι' αυτήν είχε ξεκινήσει το 1961. Ο Βαρθολομαίος ήθελε τόσο πολύ να πετύχει η Σύνοδος, ώστε διευκόλυνε τους Ρώσους σε κάθε ευκαιρία. Κατά τη διάρκεια μιας προπαρασκευαστικής συνάντησης, οι Ρώσοι εξέφρασαν αντιρρήσεις για την προτεινόμενη διατύπωση σχετικά με την αντίθεση της Εκκλησίας στις διακρίσεις και επέμειναν να διαγραφούν όλες οι αναφορές στις φυλετικές και σεξουαλικές μειονότητες. (Ο Κύριλλος φαίνεται να βλέπει τη γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως σιωπηρή έγκριση της ομοφυλοφιλίας και άλλων υποτιθέμενων αμαρτιών). Απαίτησαν επίσης να μην συμπεριληφθούν στην ημερήσια διάταξη οι εκκλήσεις της Ουκρανίας για θρησκευτική ανεξαρτησία. Ο Βαρθολομαίος υποχώρησε σε όλα αυτά, ακόμη και στην διάταξη των καθισμάτων.
 
 

Μονή Αγίου Παντελεήμονα, μοναχοί του Αγίου Όρους (Φωτο-εικονογράφηση της Cristiana Couceiro. Πηγές: Vlas2000 / Shutterstock, Agencja Fotograficzna Caro / Alamy, Nicolas Economou / NurPhoto / Getty, Royal Geographical Society / Getty, Library of Congress, επιλεγμένα χειρόγραφα στις Μονές του Αγίου Όρους).

 
 
Στη συνέχεια, μόλις μια εβδομάδα πριν από την ημερομηνία έναρξης της συνόδου, το 2016 -με όλες τις βίλες κλεισμένες και έτοιμες σε ένα κρητικό θέρετρο- οι Ρώσοι αποσύρθηκαν. Υπερασπίστηκαν την απόφασή τους επισημαίνοντας τρεις πολύ μικρότερους ορθόδοξους φορείς (Βουλγαρία, Γεωργία και Αντιόχεια) που είχαν αποσυρθεί λίγο νωρίτερα. Αν και φαίνεται ότι υπήρχαν κάποιες πραγματικές διαφωνίες σχετικά με τα έγγραφα που προετοιμάστηκαν για τη συνάντηση, οι τρεις μικρότερες Εκκλησίες έχουν στενούς δεσμούς με τη Μόσχα και η ρωσική κίνηση εμφανίστηκε ως μια ακόμη προσπάθεια να ταπεινωθεί ο Βαρθολομαίος.
 
Ο Κύριλλος, ωστόσο, φαίνεται να έχει κάνει λάθος υπολογισμούς. Το δημόσιο σνομπάρισμά του αποκάλυψε τις διαιρέσεις στην Εκκλησία και αφαίρεσε το κίνητρο του Βαρθολομαίου για συμβιβασμό. Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, ο οποίος είναι τώρα ο ανώτερος επίσκοπος του Φαναρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, μου μίλησε για αυτό το επεισόδιο κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας στο γραφείο του στο Μανχάταν, στο Upper East Side. Ίσως η πιο σημαντική συνέπεια της κίνησης του Κύριλλου, εξήγησε, ήταν ότι άνοιξε την πόρτα για να δοθεί στους Ουκρανούς αυτό που ήθελαν. «Αυτό ήταν το πράσινο φως», είπε.
 
Το κίνημα για θρησκευτική ανεξαρτησία στην Ουκρανία είχε ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και είχε αναπτυχθεί παράλληλα με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις της χώρας με τη Μόσχα. Ήδη από το 2008, ο τότε επικεφαλής της Εκκλησίας της Ουκρανίας που συνδεόταν με τη Μόσχα, ο Μητροπολίτης Βολοντίμιρ, δήλωνε ότι η Εκκλησία και το κράτος πρέπει να είναι χωριστά - μια θέση που θα ήταν αδιανόητη στη Ρωσία. Όταν ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, όργανο του Κρεμλίνου, έγινε πρόεδρος της Ουκρανίας το 2010, κατέστησε σαφές ότι ήθελε την Ορθόδοξη Εκκλησία -την πίστη του 72% του ουκρανικού λαού- πίσω στο κλουβί της. Ένας Ουκρανός επίσκοπος, ο Oleksandr Drabynko, μου είπε ότι κλήθηκε στο υπουργείο Εσωτερικών ένα πρωί του 2013 για μια συνάντηση. Ένας από τους αξιωματούχους του Γιανουκόβιτς παρέδωσε ένα ωμό μήνυμα, είπε ο Drabynko: «Πρέπει να διώξουμε τον Βολοντίμιρ γιατί χρειαζόμαστε κάποιον πιστό σε εμάς». Ο αξιωματούχος πρόσθεσε ότι με τις επόμενες ουκρανικές εκλογές να πλησιάζουν το 2015, «η Εκκλησία πρέπει να υποστηρίξει τον υποψήφιό μας».
 
Τα γεγονότα-ορόσημο του 2014, γνωστά στην Ουκρανία ως Επανάσταση της Αξιοπρέπειας, ήταν κάτι περισσότερο από ένα κίνημα πολιτών για την ανατροπή ενός διεφθαρμένου απολυταρχικού καθεστώτος. Η εξέγερση εξέθρεψε μια νέα αίσθηση ανεξαρτησίας μεταξύ των Ουκρανών, εν μέρει χάρη στον ρόλο που διαδραμάτισε η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αν και ορισμένοι ιερείς υποστήριξαν τον Γιανουκόβιτς και την κυβέρνησή του, πολλοί άλλοι υποστήριξαν ανοιχτά την εξέγερση. Όταν η αστυνομία επιτέθηκε σε διαδηλωτές στην κεντρική πλατεία του Κιέβου, ένας επίσκοπος τους επέτρεψε να προστατευθούν από την αστυνομία στον κοντινό του καθεδρικό ναό.
 
Η ξεδιάντροπα νεοαποικιακή απάντηση της Ρωσίας στην επανάσταση του 2014 -η κατάληψη της Κριμαίας- εξόργισε τους Ουκρανούς και ενίσχυσε το κίνημα για θρησκευτικό διαζύγιο από τη Μόσχα. Τον Οκτώβριο του 2018, μόλις λίγες εβδομάδες μετά την τεταμένη συνάντησή του με τον Κύριλλο στην Κωνσταντινούπολη, ο Βαρθολομαίος κατήργησε την απόφαση του 1686 που είχε δώσει στη Μόσχα τον θρησκευτικό έλεγχο της Ουκρανίας. Έθεσε επίσης σε κίνηση τη διαδικασία που θα οδηγούσε στην αναγνώριση μιας νέας ουκρανικής εκκλησίας, η οποία θα ήταν υπό τη δικαιοδοσία του Βαρθολομαίου και όχι της Μόσχας.
 
Οι Ρώσοι εξοργίστηκαν και ο Κύριλλος διέκοψε τις σχέσεις του με το Φανάρι. Παγκοσμίως, η Μόσχα άρχισε να συμπεριφέρεται σαν να είχε ήδη γίνει η τρίτη Ρώμη. Μια παραστατική εικόνα έδωσαν τα γεγονότα στην Αφρική, όπου εδρεύει ένα από τα αρχαιότερα ορθόδοξα πατριαρχεία (στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου). Ο Κύριλλος ίδρυσε έναν νέο κλάδο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και άρχισε να στοχοποιεί τις υπάρχουσες εκεί ορθόδοξες ενορίες, ο ηγέτης των οποίων είχε ευθυγραμμιστεί με τον Βαρθολομαίο. «Μέσω του Facebook και του Instagram προσεγγίζουν τους οπαδούς μας», μου είπε ο μητροπολίτης Γρηγόριος, ένας Έλληνας επίσκοπος που βρίσκεται στο Καμερούν από το 2004. «Ξεκινούν στέλνοντας χρήματα. Συνδέουν τους πάντες μαζί τους, τους δείχνουν ότι η Ρωσία είναι πλούσια, τους δείχνουν ότι μπορούν να πάρουν περισσότερα χρήματα».
 
Ο Γρηγόριος, ο οποίος είναι 62 ετών, πέρασε δύο ώρες μαζί μου στο λόμπι ενός ξενοδοχείου της Αθήνας, καθώς περιέγραφε τις θρησκευτικές προσπάθειες της Ρωσίας σε όλη την Αφρική, οι οποίες, όπως είπε, χρηματοδοτούνται από τη μισθοφορική δύναμη της Βάγκνερ. Οι ορθόδοξοι ιερείς είναι πιο ευάλωτοι στη δωροδοκία από τους ρωμαιοκαθολικούς συναδέλφους τους, εξήγησε ο Γρηγόριος, επειδή τους επιτρέπεται να παντρεύονται και πολλοί έχουν μεγάλες οικογένειες να συντηρήσουν. «Έτσι, οι Ρώσοι λένε: 'Θα δώσουμε εκπαίδευση για τα παιδιά σας'. Φέρνουν μια μοτοσικλέτα, ένα αυτοκίνητο. Λένε, 'Οι Έλληνες δίνουν μόνο ποδήλατα'. Και διπλασιάζουν τους μισθούς που πληρώνουμε». Πέρυσι, είπε, έχασε έξι ιερείς από τη δικαιοδοσία του: «Τους πλησίασαν οι Ρώσοι και τους πρόσφεραν 300 ευρώ το μήνα». Ο Γρηγόριος μοιράστηκε αργότερα μαζί μου μερικά από τα έγγραφα που πρέπει να υπογράψουν οι ιερείς που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Ρωσίας, ορκιζόμενοι πίστη στον πατριάρχη της Μόσχας «μέχρι την ημέρα του θανάτου μου».
 
Η Ρωσική Εκκλησία έχει κάνει παρόμοιες επιθετικές κινήσεις στην Τουρκία, τα Βαλκάνια και αλλού. Οι μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας φαίνεται να εμπλέκονται σε ορισμένες από αυτές τις επιχειρήσεις. Τον Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας απέλασε έναν υψηλόβαθμο Ρώσο ιερέα και τρεις Ρώσους διπλωμάτες, κατηγορώντας τους για κατασκοπεία. Μια εβδομάδα αργότερα, ο ίδιος ιερέας, ο Vassian Zmeev, απελάθηκε από τη Βουλγαρία. Σύμφωνα με τον Nikolay Krastev, δημοσιογράφο στη Σόφια, ο Zmeev φαίνεται να οργάνωσε προσπάθειες να διχάσει τις βαλκανικές ορθόδοξες εκκλησίες και να ενισχύσει την αντίθεση στη νέα ουκρανική εκκλησία. Όλος αυτός ο εκφοβισμός είχε τα αποτελέσματά του: Μόνο τέσσερις ορθόδοξοι κλάδοι (από τους περίπου 17, ανάλογα με το πώς μετράτε) έχουν αναγνωρίσει τη νέα ουκρανική εκκλησία που ενέκρινε ο Βαρθολομαίος.
 
Στα τέλη του 2021, κουρασμένος από τη σύγκρουση και ανήσυχος ότι αυτή έβλαπτε όλη την Ορθοδοξία, ο Βαρθολομαίος απευθύνθηκε στους Ρώσους - και δέχθηκε απόρριψη. Το Πατριαρχείο της Μόσχας «μας έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμμετάσχουμε σε οποιονδήποτε διάλογο», θυμήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος. Οι Ρώσοι, συνέχισε, δήλωσαν ότι «η πληγή είναι τόσο βαθιά που θα χρειαστούν τουλάχιστον δύο γενιές για να ξεπεραστεί». Το μήνυμα μπορεί να μην ήταν εντελώς ειλικρινές. Η Ρωσία σχεδίαζε ήδη αυτό που πίστευε ότι θα ήταν μια πολύ ταχύτερη λύση στα προβλήματά της στην Ουκρανία, η οποία δεν περιελάμβανε το διάλογο.
 
Η Μονή των Σπηλαίων, στο Κίεβο, μπορεί να είναι ο σημαντικότερος χριστιανικός χώρος στον σλαβικό κόσμο. Ιδρύθηκε γύρω στο 1050 μ.Χ. από έναν μοναχό από το Άγιο Όρος και είναι ένα μεγάλο συγκρότημα από εκκλησίες με χρυσούς τρούλους, καμπαναριά και υπόγειες σήραγγες, που περιβάλλεται από πέτρινους τοίχους και βρίσκεται σε έναν λόφο με θέα τον ποταμό Δνείπερο, στο κέντρο της πόλης. Τις πρώτες ημέρες της ρωσικής εισβολής, τον Φεβρουάριο του 2022, υπήρχαν φήμες για σχέδιο να πέσουν με αλεξίπτωτο οι ρωσικές ειδικές δυνάμεις στους χώρους του μοναστηριού. Καλοδεχούμενοι από φιλικούς ορθόδοξους ιερείς, οι εισβολείς θα προχωρούσαν γρήγορα στα κοντινά κυβερνητικά κτίρια και θα αποκτούσαν τον έλεγχο της πρωτεύουσας.
 
Οι φήμες ήταν ψευδείς, αλλά ακούγονταν αληθοφανείς σε πολλά ουκρανικά αυτιά. Ο ρωσικός στρατός και οι εντολοδόχοι του είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν ορθόδοξα μοναστήρια και εκκλησίες ως βάσεις μόλις έφτασαν στην ανατολική Ουκρανία το 2014 και συνέχισαν να το κάνουν τα τελευταία δύο χρόνια στις κατεχόμενες περιοχές. Έχουν μάλιστα δημοσιοποιήσει το γεγονός, σε μια προφανή προσπάθεια να δείξουν ότι η Εκκλησία είναι με το μέρος τους. Πολλοί ιερείς, συμπεριλαμβανομένων επιφανών προσωπικοτήτων, υποστήριξαν όντως τη Ρωσία. Ο ανώτερος κληρικός στη Μονή των Σπηλαίων, ο Μητροπολίτης Παύλος, ήταν γνωστός για τις φιλομοσχοβίτικες συμπάθειές του.
 
Αλλά η βία της εισβολής του 2022 ένωσε τους Ουκρανούς και οι προσπάθειες του Κυρίλλου να την περιλούσει με αγιασμό - χαρακτηρίζοντας όσους αντιτάχθηκαν στους Ρώσους ως «κακές δυνάμεις» και επαινώντας τη «μεταφυσική σημασία» της ρωσικής προέλασης - τον έκαναν μια ευρέως μισητή φιγούρα. Πολλοί Ουκρανοί βλέπουν τώρα το συνδεδεμένο με τη Μόσχα παρακλάδι, την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, με βαθιά καχυποψία. Οι ουκρανικές υπηρεσίες ασφαλείας έχουν πραγματοποιήσει τακτικές επιδρομές στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της τα τελευταία δύο χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της Μονής των Σπηλαίων. Δεκάδες ιερείς έχουν συλληφθεί και κατηγορούνται για κατασκοπεία και άλλα εγκλήματα. Τον περασμένο Οκτώβριο, το κοινοβούλιο της Ουκρανίας ενέκρινε ένα μέτρο που θα μπορούσε να απαγορεύσει εντελώς την υποστηριζόμενη από τη Ρωσία Εκκλησία. Η εν λόγω Εκκλησία εξακολουθεί να έχει περισσότερες ενορίες στην Ουκρανία από τον νεότερο, ανεξάρτητο αντίπαλό της, αλλά οι μακροπρόθεσμες προοπτικές της φαίνονται ζοφερές.
 
Η απώλεια ολόκληρης της ουκρανικής Ορθοδοξίας θα ήταν σοβαρό πλήγμα για τον Κύριλλο. Στο αποκορύφωμά της, η Ουκρανία αντιπροσώπευε περίπου το ένα τρίτο των ενοριών που καταλάμβανε η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ουκρανία έχει επίσης πολύ υψηλότερο ποσοστό εκκλησιασμού από τη Ρωσία, όπου η πραγματική ευσέβεια φαίνεται να είναι σπάνια - γεγονός που ταιριάζει άβολα με τις αιχμές του Κυρίλλου κατά της ηθικής εξαχρείωσης της Δύσης. Μόλις δύο μήνες μετά την εισβολή, ένας γνωστός Ρώσος ιερέας και μπλόγκερ ονόματι Pavel Ostrovsky -ο οποίος κανονικά δεν ήταν επικριτής του καθεστώτος- εξαπέλυσε ένα παραλήρημα στο Telegram: «Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Ρωσία είναι ένα οχυρό κάθε τι ευγενούς και καλού, το οποίο μάχεται ενάντια στο παγκόσμιο κακό, τον σατανισμό και την παγανιστική θρησκεία», έγραψε. «Τι είναι όλες αυτές οι ανοησίες; Πώς μπορεί να είναι ένα ευγενές προπύργιο με 73% ποσοστό διαζυγίων στις οικογένειες, όπου η μέθη και η εξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι ανεξέλεγκτες, ενώ η κλοπή και η απόλυτη αθεΐα ευδοκιμούν;».
 
Είναι δελεαστικό να συμπεράνουμε ότι οι προσπάθειες της Ρωσίας να κατακτήσει την παγκόσμια Ορθοδοξία θα αποδειχθούν ένα χαμένο στοίχημα. Θρησκευτικοί ηγέτες όλων των ειδών έχουν καταγγείλει τον εναγκαλισμό του Κυρίλλου με τον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου του Πάπα Φραγκίσκου, ο οποίος ως γνωστόν του είπε να μην είναι «το παπαδοπαίδι του Πούτιν». Ίσως μάλιστα, όπως μου είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, «το Πατριαρχείο Μόσχας δεν είναι τόσο Εκκλησία» όσο ένα βολικό όχημα για την εθνικιστική ιδεολογία. Ο ρωσικός λαός, με διαβεβαίωσε, είναι τα κυριότερα θύματα αυτής της θρησκευτικής τυραννίας.
 
Ο αρχιεπίσκοπος μπορεί να έχει δίκιο για το Πατριαρχείο της Μόσχας: ότι δεν είναι Εκκλησία, τουλάχιστον όχι με την έννοια που έχουμε αποδεχθεί εδώ και καιρό στη Δύση. Τούτου λεχθέντος, δεν είναι απλώς ένας βραχίονας του Κρεμλίνου. Είναι κάτι πιο επικίνδυνο, ένα δικέφαλο θηρίο που μπορεί να επικαλεστεί την αρχαία θρησκευτική πίστη ακόμη και όταν αντλεί από όλους τους πόρους ενός αστυνομικού κράτους του 21ου αιώνα: τρολ στο διαδίκτυο, άφθονα μετρητά, τη σιωπηρή απειλή βίας. Ίσως η πιο ανησυχητική πιθανότητα είναι ότι η Εκκλησία του Κυρίλλου, με το έξυπνο μείγμα πολιτικής και πίστης, αποδεικνύεται καλύτερα προσαρμοσμένη στην επιβίωση στον αιώνα μας απ' ό,τι οι κυρίαρχες Εκκλησίες.
 
Σίγουρα υπάρχουν διαφωνούντες με τη χουντική γραμμή του Κύριλλου μεταξύ των 40.000 ορθόδοξων ιερέων στη Ρωσία. Αλλά οι περισσότεροι κληρικοί είναι πειθήνιοι, και μια φωνασκούσα μειοψηφία είναι ακόμη πιο ακραία από τον πατριάρχη τους. Ο Andrei Tkachev, ένας πρωθιερέας που γεννήθηκε στην Ουκρανία και τώρα ζει στη Μόσχα, έχει γίνει διαβόητος για κηρύγματα στα οποία υποστηρίζει ότι «ο θάνατος ενός πολεμιστή είναι ο καλύτερος όλων». Έχει εκατομμύρια οπαδούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Άλλοι ιερείς έχουν επανερμηνεύσει το χριστιανικό δόγμα με τρόπους που θυμίζουν τις Σταυροφορίες. Στο διαδίκτυο μπορεί κανείς εύκολα να βρει βίντεο με τον Igor Cheremnykh, έναν άλλο γνωστό ιερέα, να υποστηρίζει ότι η εντολή «Ου φονεύσεις» προορίζεται να εφαρμοστεί στη συμπεριφορά μόνο των πολιτών και όχι των στρατιωτών. Ο Κύριλλος Χοβορούν, πρώην βοηθός του Κυρίλλου, γνωρίζει πολλούς από αυτούς τους ιερείς προσωπικά. Τους αποκαλεί «ορθόδοξους τουρμπο-Ζ». (Το Ζ χρησιμοποιείται ως σύμβολο του πολέμου της Ρωσίας.) Ορισμένοι από αυτούς ήταν ευθυγραμμισμένοι ή και προσωπικά κοντά στον Γιεβγκένι Πριγκόζιν, τον εκλιπόντα ολιγάρχη και ηγέτη της ομάδας Βάγκνερ. «Αυτό το τέρας ξεπέρασε τους δημιουργούς του», μου είπε ο Χοβορούν. «Είναι ένας Φρανκενστάιν».
 
Την επομένη της συνάντησής μου με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Κωνσταντινούπολη, πήγα μια βόλτα κοντά στο Φανάρι. Η γιορτή του Αγίου Ανδρέα είχε τελειώσει και οι αρχαίοι δρόμοι δεν ήταν πλέον γεμάτοι προσκυνητές. Έπεσε ένα κρύο ψιλόβροχο. Καθώς περπατούσα μπροστά από τα λείψανα των νεκρών πολιτισμών -ρωμαϊκών, βυζαντινών, οθωμανικών-, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν η Ορθοδοξία θα διασπαστεί τελικά σε δύο θρησκείες ή απλώς θα αποδυναμωθεί μέσω της διαμάχης, όπως οι χριστιανοί που κάποτε κυβερνούσαν την Κωνσταντινούπολη.
 
Ίσως ο Κύριλλος και οι οργισμένοι ζηλωτές του να αντιπροσωπεύουν τις τελευταίες σπίθες μιας φλόγας που σβήνει. Αυτό είναι που ο Βαρθολομαίος διαβεβαιώνει το ποίμνιό του: ότι αυτός οδηγεί την Εκκλησία στο μέλλον, ενώ ο Κύριλλος είναι προσκολλημένος στο παρελθόν. Αλλά ως πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη, πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι το τόξο της ιστορίας δεν κάμπτεται πάντα όπως θέλουμε.
 
 
* Ο Robert F. Worth είναι συντάκτης στο The Atlantic. Πρώην επικεφαλής του γραφείου των New York Times, έχει περάσει περισσότερες από δύο δεκαετίες γράφοντας για τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και την Ασία. Είναι συγγραφέας του βιβλίου A Rage for Order: The Middle East in Turmoil, From Tahrir Square to ISIS, το οποίο κέρδισε το Βραβείο Lionel Gelber 2017.
 
 
____________________

• Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στο τεύχος Μαΐου 2024 του περιοδικού “The Atlantic”.

• Επίσης έχει αναρτηθεί διαδικτυακά εδώ.