Άρνηση - Ο.Ν.

Άρνηση

 

Τις πήρε στο κατόπι.

Σκιές από την αγρύπνια και τη θλίψη, προχωρούν στο μισοσκόταδο.

Η αφοβιά, σανδάλι αλαφρό στα πόδια τους.

Ξοπίσω ο δικολάβος νους με τις ενστάσεις του, μέγας ψυχοδυνάστης.

 

Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον;

 

Ο άχλος της αμφιβολίας, άνεμος μοιάζει δυνατός

Αναταράξεις στο δοχείο του νάρδου

Θόρυβος της ψυχής

 

Ὄρθρου βαθέος, πρὼὶ σκοτίας ἔτι οὔσης, ροδίζει Φως

ο  Ήλιος στα μεσούρανα

Η πέτρα ἀποκεκυλισμένη από τον ζωηφόρο τάφο,

θρυμματισμένη στις καρδιές τις ξέχειλες από αγάπη,

παροξυσμό αγάπης.

 

Θάμβος, απορία, έκστασις!

 

Σὺ δὲ Ἁγνὴ τέρπου Θεοτόκε!

 

Κενό το καινὸν μνημεῖον, κενά τα ἐντάφια σπάργανα, καινή η κτίση.

Καινή η Διαθήκη.

 

Αρνήθηκαν να φυλακίσουν την αγάπη στο μπουντρούμι της λογικής.

Και βίωσαν το υπέρλογο.

 

Μύρα κι αρώματα δε συνάντησαν το σώμα του νεκρού, τοὺς πόδας του ἀναφούς.

Μα δεν σπαταλήθηκαν.

 

Τα παρέλαβε η Ὀσμὴ τῆς Ζωῆς.

Άλειψε τις καρδιές τους.

Και μοσχοβόλησε η πλάση.

 

Και έμειναν για πάντα μυρωμένες

Και έμειναν για πάντα οι Μυροφόρες!

 

Ο.Ν.