Η Παναγιά στα Χιόνια
Δεν ήταν στρατιώτες.
Ήταν παιδιά με κρυοπαγήματα με πονεμένα σώματα αλλά και με μπόγους ελπίδας και καρδιές που χτυπούσαν πιο δυνατά από τα κανόνια.
Παιδιά που δεν ήξεραν τι θα πει «ηρωισμός»· κι όμως, τον έγραψαν με αίμα και πάγο πάνω στα βουνά της Πίνδου.
Το χιόνι έπεφτε σαν βαμβάκι κι έκρυβε τα πάντα· το φόβο, τα δάκρυα, τη μοναξιά.
Μόνο τα μάτια έμεναν ανοιχτά. Αντίσταση στον εχθρό που παραμόνευε.
Κι όταν η νύχτα πάγωνε ως το μεδούλι, κάποιος από την ομάδα σταυροκοπιόταν σιωπηλά.
«Παναγιά μου, εσύ που αγαπάς όλο τον κόσμο, φύλαξέ κι εμάς», έλεγε.
Κι εκεί, μέσα στην ομίχλη, άναβε το θαύμα.
Μια σκιά γυναικεία, μαυροντυμένη, αλαφροπάτητη.
Δεν την έπιανε το βλέμμα, μόνο η καρδιά.
Περνούσε ανάμεσα στις πέτρες, έδειχνε το μονοπάτι, κι έπειτα χανόταν σαν ανάσα.
Κι οι άντρες, σιωπηλοί, την ακολουθούσαν όχι από δεισιδαιμονία, μα από εκείνη την «αγία τρέλα» που λέγεται πίστη.
Τους γλίτωνε από ενέδρες, από χαράδρες, από τον ίδιο τον θάνατο.
Κι εκείνοι, μ’ ένα χαμόγελο σπασμένο και μάτια δακρυσμένα, έλεγαν μετά:
«Η Παναγιά, αδέρφια. Εκείνη μας έδειξε τον δρόμο».
Μην τους γελάς. Δεν είχαν πολυτέλεια να αμφιβάλουν.
Είχαν δάκτυλα ματωμένα, σάρκα παγωμένη και ψυχή που φώτιζε από μέσα.
Εκείνη η Παναγιά δεν ήταν εικόνα με χρυσή κορνίζα, ήταν η μάνα όλων τους.
Η σκιά που αγκαλιάζει τον στρατιώτη πριν πολεμήσει, η φωνή που λέει «μη φοβάσαι», το δάκρυ που δεν πρόλαβε να κυλήσει.
Και κάπως έτσι, μέσα στα παγωμένα χαρακώματα, γεννήθηκε το Έπος.
Όχι από στρατηγούς, αλλά από ανθρώπους που πίστεψαν.
Που νίκησαν τον φόβο με το σταυρό, το ψύχος με την αγάπη, κι έγραψαν με πείσμα και ιδρώτα τη φράση: «Όχι».
Κι αν τους ρωτούσες σήμερα τι θυμούνται, δε θα σου μιλούσαν για μάχες.
Θα σου ’λεγαν για το φως που έσπασε την ομίχλη, για μια τσαλακωμένη φωτογραφία των δικών τους που κρατούσαν σφικτά στο χέρι, για τη σιωπή πριν την προσευχή, για τη μαυροφορεμένη γυναίκα που περπατούσε πλάι τουςεκεί, στα χιόνια.
Η Παναγιά των στρατιωτών,
η Παναγιά των κρυφών μονοπατιών,
η Παναγιά της Ελλάδας που, όταν εμείς δεν αντέχουμε και τα γόνατα λυγίζουν από τις δυσκολίες, Εκείνη μας κουβαλάει στις πλάτες της. Γιατί είναι Μάνα και θέλει να προστατεύει τα παιδιά της.
Στη φωτογραφία είναι ο Γιάννης Τσαρούχης με την
εικόνα της Παναγίας που ζωγράφισε κατά την διάρκεια του πολέμου στα βουνά της
Πίνδου.΄
Δεν ήταν στρατιώτες.
Ήταν παιδιά με κρυοπαγήματα με πονεμένα σώματα αλλά και με μπόγους ελπίδας και καρδιές που χτυπούσαν πιο δυνατά από τα κανόνια.
Παιδιά που δεν ήξεραν τι θα πει «ηρωισμός»· κι όμως, τον έγραψαν με αίμα και πάγο πάνω στα βουνά της Πίνδου.
Το χιόνι έπεφτε σαν βαμβάκι κι έκρυβε τα πάντα· το φόβο, τα δάκρυα, τη μοναξιά.
Μόνο τα μάτια έμεναν ανοιχτά. Αντίσταση στον εχθρό που παραμόνευε.
Κι όταν η νύχτα πάγωνε ως το μεδούλι, κάποιος από την ομάδα σταυροκοπιόταν σιωπηλά.
«Παναγιά μου, εσύ που αγαπάς όλο τον κόσμο, φύλαξέ κι εμάς», έλεγε.
Κι εκεί, μέσα στην ομίχλη, άναβε το θαύμα.
Μια σκιά γυναικεία, μαυροντυμένη, αλαφροπάτητη.
Δεν την έπιανε το βλέμμα, μόνο η καρδιά.
Περνούσε ανάμεσα στις πέτρες, έδειχνε το μονοπάτι, κι έπειτα χανόταν σαν ανάσα.
Κι οι άντρες, σιωπηλοί, την ακολουθούσαν όχι από δεισιδαιμονία, μα από εκείνη την «αγία τρέλα» που λέγεται πίστη.
Τους γλίτωνε από ενέδρες, από χαράδρες, από τον ίδιο τον θάνατο.
Κι εκείνοι, μ’ ένα χαμόγελο σπασμένο και μάτια δακρυσμένα, έλεγαν μετά:
«Η Παναγιά, αδέρφια. Εκείνη μας έδειξε τον δρόμο».
Μην τους γελάς. Δεν είχαν πολυτέλεια να αμφιβάλουν.
Είχαν δάκτυλα ματωμένα, σάρκα παγωμένη και ψυχή που φώτιζε από μέσα.
Εκείνη η Παναγιά δεν ήταν εικόνα με χρυσή κορνίζα, ήταν η μάνα όλων τους.
Η σκιά που αγκαλιάζει τον στρατιώτη πριν πολεμήσει, η φωνή που λέει «μη φοβάσαι», το δάκρυ που δεν πρόλαβε να κυλήσει.
Και κάπως έτσι, μέσα στα παγωμένα χαρακώματα, γεννήθηκε το Έπος.
Όχι από στρατηγούς, αλλά από ανθρώπους που πίστεψαν.
Που νίκησαν τον φόβο με το σταυρό, το ψύχος με την αγάπη, κι έγραψαν με πείσμα και ιδρώτα τη φράση: «Όχι».
Κι αν τους ρωτούσες σήμερα τι θυμούνται, δε θα σου μιλούσαν για μάχες.
Θα σου ’λεγαν για το φως που έσπασε την ομίχλη, για μια τσαλακωμένη φωτογραφία των δικών τους που κρατούσαν σφικτά στο χέρι, για τη σιωπή πριν την προσευχή, για τη μαυροφορεμένη γυναίκα που περπατούσε πλάι τουςεκεί, στα χιόνια.
Η Παναγιά των στρατιωτών,
η Παναγιά των κρυφών μονοπατιών,
η Παναγιά της Ελλάδας που, όταν εμείς δεν αντέχουμε και τα γόνατα λυγίζουν από τις δυσκολίες, Εκείνη μας κουβαλάει στις πλάτες της. Γιατί είναι Μάνα και θέλει να προστατεύει τα παιδιά της.
Μητροπολίτης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας
Κωνσταντίνος Τσίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου