Ἡ ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος - Ἀββᾶ Δωροθέου

 «Μπορεῖ δὲ σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα νὰ κόψει κανεὶς δέκα θελήματα, καὶ σᾶς λέω πῶς: Κάνει ἕνα μικρὸ περίπατο καὶ βλέπει κάτι, καὶ τοῦ λέει ὁ λογισμός: “Κοίταξε ἐκεῖ”, καὶ λέει στὸ λογισμό: “ Ὄχι, δὲν κοιτάζω καθόλου”, καὶ κόβει τὸ θέλημά του καὶ δὲν προσέχει. Πάλι, συναντάει με ρικοὺς ποὺ κουβεντιάζουν, καὶ τοῦ λέει ὁ λογισμός: “Πὲς καὶ σὺ αὐτό”, καὶ κόβει τὸ θέλημά του καὶ δὲν τὸ λέει … Καὶ ἔτσι κόβοντας συχνὰ - πυκνὰ τὸ θέλημά του, συνηθίζει νὰ τὸ κόβει καὶ ἀρχίζοντας ἀπὸ τὰ μικρὰ φτάνει νὰ κόβει μὲ ἄνεση καὶ χαρὰ καὶ τὰ μεγάλα.

Ἔτσι καταλήγει νὰ μὴν ἔχει καθόλου θέλημα, ἀλλὰ ὁτιδήποτε συμβεῖ τὸν ἀναπαύει, σὰν νὰ γίνεται μὲ τὸ θέλημά του ... Γιατὶ γιὰ ὅποιον δὲν ἔχει δικό του θέλημα, καθετὶ ποὺ γίνεται εἶναι καὶ δικό του»

Ἀββᾶ Δωροθέου

Διδασκαλίαι, Α΄ (Ἔργα Ἀσκητικά, σ. 102)