Ψυχρά αγάλματαΤα αγάλματα και το φεγγάρι την ίδια μοίρα έχουν
τον πόνο και τη λύπη σιωπηλά να αφουγκράζονται.
Παρηγοριά και φάρμακο η εκκωφαντική σιωπή τους
στων πονεμένων ψυχών το δραματικό μοιρολόγισμα.
Αμέτρητες των απελπισμένων οι μοναχικές καρδιές
όταν στο ασημένιο της πανσελήνου αντιφέγγισμα
και στων ψυχρών γλυπτών τη βουβή εικόνα
ξεσπούν και τον πόνο τους ακουμπούν λυτρωτικά.
Άραγε τι είναι αυτό που ωθεί τους πονεμένους
και οι καρδιές, του φεγγαριού αναζητούν τη θαλπωρή;
Άνθρωπον ταπεινό, Κυρηναίον να ακούσει αναζητούν
στα φτερά του, τη θλίψη και το μαράζι τους να υψώσει.
Αχ πως λείπουν από τη ζωή μας αυτές οι ταπεινές ψυχές.
Πως θα ήθελα και εγώ να ήμουν ένας από αυτούς,
έμψυχο άγαλμα, κυματοθραύστης στο χαμό της οδύνης!
Μα τα μάτια μου τρεμόπαιξαν στου φεγγαριού το φώς!
Στάχυς
9 σχόλια:
Αμέτρητες των απελπισμένων οι μοναχικές καρδιές αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η καρδούλα μου που βιώνει και νιώθει επί μήνες την απόλυτη μοναξιά. Κανένας δεν μπορεί να μου προσφέρει την θαλπωρή. Μόνο αυτός που αγαπούσα θα μπορούσε να είναι βάλσαμο στην καρδιά μου. Όμως αυτός με εγκατάλειψε. Και τώρα 4 μήνες ούτε την γλυκιά φωνή του δεν ακούω. Κανένας δεν μπορεί να είναι Κυρηναίος για μένα τα πάντα χωρίς αυτόν δεν έχουν ουσία.
…….
Καθένας και καθεμιά με τον καημό τους.
Αν και το ποίημα δεν είνι ερωτικό σε κατανοώ απόλυτα. Η ερωτική διάσταση της ζωής μας παραμένει ζωντανή (εφόσον είμαστε ψυχικά υγειείς) σε όλες τις φάσεις της. Είτε από ανθρώπινο είτε από θείο έρωτα πλυμμυρισμένοι.
δε χαίρεσαι που ο καθένας βγάζει τον καημό του; εσύ για ποιον καυμό ντρέπεσαι;
Γιατί εσύ δεν έχεις καημούς;
Μακάριος θα είσαι...
Η ανάγκη μας να μας ακούσει κάποιος είναι όχι απλώς σημαντική, είναι νομίζω υπαρξιακή. Αν δεν έχουμε κάποιον να μας ακούσει τότε αισθνόμαστε να πνιγόμαστε. Θα πει κάποιος: και γιατί δεν απευθυνόμαστε στο Θεό; Μακάριος είναι εκείνος που το κάνει και αναπαύεται. Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για όλους εμάς ώστε να κλεινόμαστε αποκλειστικά στον εαυτό μας. Χρειάζονται ανοικτά αυτιά που να οδηγούν κατά προτίμηση όχι στον εγκέφαλο αλλά στην καρδιά μας.
Στάχυ γίνε εσύ παράδειγμα κι ας προσπαθήσουμε όλοι να σε ακολουθήσουμε. Αλλιώς θα γίνει αυτό για το οποίο παραπονιέται ο Ζήνων στην Εμπορία.
γδμ
Αν η ψυχρότητα ήταν στα αγάλματα και στο φεγγάρι σίγουρα δεν θα είχε καμιά συνέπεια στη ζωή μας. Το κακό είναι ότι πλέον είναι ο κανόνας στις σχέσεις μας με τους λεγόμενους δικούς μας ανθρώπους. Τα πάντα ψυχρά και τυπικά. Όσο για τις ταπεινές ψυχές κατάντησαν και αυτές δυσεύρετες….
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
ΗΡΘΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...
Ήρθα μια μέρα, οδηγημένη απ’ την ιερή σου
αγάπη, εμπρός στο κύμα το γλαυκό
και μ’άφησες τότε να ιδώ τη φλογερή σου
πληγή στο στήθος σου το νεανικό.
Τότε μου μίλαες με την ήσυχη φωνή σου
για τη ζωή σου, ατέλειωτο κακό
κι’ ως ένοιωθες βαθιά πως φτάνω ως την ψυχή σου,
ανάβρυζε το δάκρι σου γλυκό.
Κ’ ήταν χαράς χαρά να κλαίμε τραγουδώντας
στην ίδια λύρα, μάντεμα πικρό
τη μοναξιά μας και σάμπως λησμονώντας,
Με τι χαρά το μέτωπό σου να ραντίσω
με τον πικρό της θάλασσας αφρό,
πέρα τα κύματα έτρεχα να προϋπαντήσω.
Ψυχρά τα αγάλματα αλλά γεμάτα ζεστασιά τα λόγια του ποιήματος.
Δημοσίευση σχολίου