ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΙΒ’
Ένας Άγιος επικεφαλής των υπερασπιστών της Θεσσαλονίκης.
Στα τέλη του 6ου αι. πολυάριθμοι Άβαροι έχουν περικυκλώσει τη Θεσσαλονίκη και για έξι ολόκληρες μέρες προσπαθούν με όλα τα μέσα να την καταλάβουν. Οι ολιγάριθμοι υπερασπιστές της (πριν από λίγο καιρό είχε πέσει χολέρα στην πόλη και την είχε αποδεκατίσει) καταφεύγουν στον ακαταμάχητο προστάτη τους, τον άγιο Δημήτριο. Τον παρακαλούν με ολόθερμες προσευχές, να πρεσβεύσει στο Χριστό να λυτρώσει την πόλη από τους εχθρούς. Ο Θεός πραγματικά εισακούει τις προσευχές τους και όλες οι επιθέσεις των Αβάρων αποτυγχάνουν. Τελικά, φτάνει η εβδόμη ημέρα της πολιορκίας, η Κυριακή. Οι εχθροί σκέφτονται να κάνουν την τελική επίθεση, την επομένη μέρα, με όλη τη δύναμη του στρατού τους. Ξαφνικά όμως, τις απογευματινές ώρες κυριεύονται από πανικό και εγκαταλείπουν με τρομαγμένες κραυγές το στρατόπεδό τους, λησμονώντας μάλιστα μερικοί και τα όπλα τους. Κατέφυγαν στα γύρω βουνά και έτσι η νύχτα εκείνη της Κυριακής πέρασε ήσυχα για τους πολιορκημένους.
Το άλλο πρωί οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης είδαν αρκετούς από τους εχθρούς, έξω από τις πύλες, να έχουν αποσχιστεί από τον κύριο όγκο των επιδρομέων και να θέλουν να μπουν στην πόλη, όχι όμως πια σαν εχθροί. Ύστερα από αρκετές ώρες –επειδή είχαν το φόβο μήπως έπεφταν σε παγίδα- οι στρατιώτες τους άνοιξαν τις πύλες και τους ρωτούσαν με περιέργεια για το λόγο, που τους έκαμε να υποχωρήσουν.
Τότε αυτοί τους εξιστόρησαν ο,τι γνώριζαν και είδαν: «Ο αρχηγός μας, ξέροντας ότι είσαστε λίγοι εξαιτίας της χολέρας, μας έστειλε εναντίον σας, λέγοντάς μας ότι θα παίρναμε την πόλη μέσα σε μία μέρα. Εμείς όμως βλέπαμε στα τείχη στράτευμα πολυάριθμο και απελπιστήκαμε πως δεν θα νικούσαμε. Νομίσαμε λοιπόν ότι όλο αυτό το στρατό τον είχατε κρυμμένο μέσα στην πόλη και τον παρατάξατε ολόκληρο στα τείχη χθες, λίγη ώρα πριν μας δείτε να φεύγουμε πανικόβλητοι». Ύστερα από αυτά κατάλαβαν οι κάτοικοι της πόλης ότι αγγελική στρατιά τους είχε βοηθήσει στις δύσκολες εκείνες ώρες. Σε ερώτησή τους, τέλος, ποιός ήταν ο αρχηγός των υπερασπιστών αυτών της Θεσσαλονίκης, οι Άβαροι είπαν: ‘Ένας άνδρας ξανθοκόκκινος και ωραίος, καθισμένος πάνω σε λευκό άλογο, φορώντας άσπρη χλαμύδα». Οι πολιορκημένοι ευχαρίστησαν τότε το Θεό, που έστειλε τον άγιο Δημήτριο να υπερασπιστεί την πόλη του.
Ένας Άγιος βοηθά τα θύματα του πολέμου.
Κατέκτησαν κάποτε οι Πέρσες τη Συρία και προξένησαν πολλά δεινά. Όσοι από τους κατοίκους κατάφεραν να ξεφύγουν την καταστροφή, κατευθύνθηκαν στην Αλεξάνδρεια, όπου πατριάρχευε ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων (+619).
Ο γεμάτος από αγάπη και ακούραστος τροφέας Ιωάννης χορηγούσε κάθε μέρα σ’ όλους αυτούς με πολλή ευχαρίστηση τα αναγκαία, χωρίς να κοιτάζει το πλήθος των φτωχών, αλλά Εκείνον που ανοίγει τα χέρια Του και μεταδίνει κάθε καλό σ’ όλα τα όντα. Όταν, ακόμα, ο Ρασμιοζάν, ο αρχιστράτηγος του βασιλιά των Περσών Χοσρόη, κυρίεψε τους Αγίους τόπους των Ιεροσολύμων και προξένησε φοβερές καταστροφές, ο Άγιος Ιωάννης θρήνησε βέβαια την υποδούλωση, όπως παλαιότερα ο Ιερεμίας, αλλά η συμπάθειά του δεν σταμάτησε μόνο ως εδώ. Έστειλε τον ευσεβή Κτήσιππο, με αρκετά χρήματα, τρόφιμα και ρουχισμό για να ανακουφίσει όσους είχαν ξεφύγει την αιχμαλωσία και να εξαγοράσει αιχμαλώτους. Βλέποντας οι άρχοντες των Περσών όλη αυτή την αγαθοεργία του Αγίου Ιωάννου κι έχοντας μεγάλη επιθυμία να τον δουν (γιατί ακόμα και ο εχθρός ξέρει να σέβεται την αρετή του ανθρώπου), προσπάθησαν να δώσουν χρήματα στον ηγεμόνα Δίωνα για να τους το επιτρέψει. Ωστόσο ο Άγιος Ιωάννης εξακολουθούσε τις αγαθοεργίες του. Έστειλε τους επισκόπους Θεόδωρο και Γρηγόριο, καθώς και τον ηγούμενο Αναστάσιο να εξαγοράσουν άλλους αιχμαλώτους προσφέροντας στους εχθρούς άφθονο χρυσάφι.
Ένας Άγιος αποκρούει τους Τούρκους.
Ηράκλειο Κρήτης, Πάσχα 1826 (Απριλίου 18). Τα πνεύματα των Τούρκων είναι ερεθισμένα, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή την εξέγερση των χριστιανών. Βρίσκουν σαν καταλληλότερη ευκαιρία να τους σφάξουν τη νύχτα της Αναστάσεως, όταν οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα είναι συγκεντρωμένοι για τη λειτουργία στον Άγιο Μηνά, με επικεφαλής το Μητροπολίτη Καλλίνικο. Πυκνά στίφη περικυκλώνουν την εκκλησία, αποκόπτοντας όλες τις εξόδους. Καθώς όμως πλησιάζουν στο ναό, η προέλασή τους σταματά απότομα: Ένας ηλικιωμένος αξιωματικός με άσπρα γένεια, καβάλα σε άλογο, με γυμνό σπαθί και απειλητικό ύφος, μοιάζοντας καταπληκτικά με τον αρχηγό τους Αγιάν Αγά, ρίχνεται καταπάνω τους με ορμή. Οι Τούρκοι τα χάνουν, διασκορπίζονται πανικόβλητοι για να διαπιστώσουν τελικά ότι ο Αγιάν Αγάς την ώρα που γινόταν η απόκρουση, κοιμόταν στο σπίτι του αμέριμνος! Όλοι τότε κατάλαβαν ότι ήταν ο Άγιος Μηνάς, που με τη θαυματουργική του αυτή επέμβαση έσωσε τους χριστιανούς από τα μαινόμενα πλήθη των κατακτητών. Από τότε, κάθε χρόνο την Τρίτη της Διακαινησίμου, τελείται ειδική ευχαριστήρια λειτουργία: Τιμή στον Άγιο Μηνά. Ας σημειωθεί τέλος ότι η οικογένεια του φανατικού Τούρκου Τσαλίκακι, που το σπίτι της βρισκόταν δίπλα στον Άγιο Μηνά, είδε με τα μάτια της, την ώρα του θαύματος, τον Άγιο, και από τότε κάθε χρόνο πρόσφερε στο ναό ένα ασκό γεμάτο εκλεκτό λάδι, τιμώντας έτσι «τον καλό της γείτονα», όπως αποκαλούσε τον Άγιο Μηνά.
Με την ευχή του ιερέα του χωριού διώχνουν τους Τούρκους.
Κάποτε, πριν από τον ξεριζωμό του 1922, εμφανίστηκαν πολλοί Τούρκοι (Τσέτες) στο χωριό Φάρασσα της Ανατ. Μ. Ασίας, στο οποίο ήταν ιερέας ο πατήρ Αρσένιος (Χατζεφεντής). Ο πρόεδρος του χωριού έτυχε να είναι άρρωστος στο κρεβάτι και να σπαρταράει σαν το ψάρι από δυνατό ρίγος. Όταν τον ειδοποίησαν, βρέθηκε σε δύσκολη θέση, γιατί έφερνε την ευθύνη του χωριού, και είπε σ’ αυτούς που ήταν γύρω του να τον πιάσουν, όπως ήταν, και να τον πάνε στον Χατζεφέντη. Έτσι και έκαμαν.
Ο Χατζεφεντής, όταν τον είδε σε αυτή την κατάσταση και έμαθε πως είχαν έρθει Τσέτες, ούτε και την φυλλάδα του πήρε να τον διαβάσει, αλλά, χωρίς να χασομερήσει, τον ευλόγησε, τον τύλιξε στο δεξί του χέρι και του είπε «πήγαινε παλληκάρι, στην ευχή του Χριστού και διώξε τους Τούρκους να μην μπουν στο χωριό μας».
Αμέσως έγινε καλά με την ευχή του, συγκέντρωσε τα παλληκάρια του χωριού και τους έδιωξε, χωρίς να έχουν ούτε έναν τραυματία.
«Ο Άγιος Χρυσόστομος δεν μας αφήνει να περάσουμε».
Σε μίαν άλλη περίπτωση πάλι, όταν έγινε η σφαγή των Αρμενίων από τους Τούρκους, είχαν έρθει στα Φάρασσα, γύρω στα τριακόσια άτομα, με σκοπό να λεηλατήσουν και να σφάξουν.
Ο Χατζεφεντής μάζεψε τότε τα γυναικόπαιδα και πήγε στην Παναγία, έξω από το χωριό, και έκανε προσευχή. Οι άγριοι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να μπουν στο χωριό, γιατί δεν τους άφησε ο Άγιος Χρυσόστομος. Παρουσιάστηκε ο Άγιος πάνω στη γέφυρα, που έπρεπε να περάσουν…
(Συνεχίζεται...) π. Ιωήλ Κωνστάνταρος
email:p.ioil@freemail.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου