Ὅµως ὁ φετινὸς Ὀκτώβριος κεντᾶ διαφορετικὰ τὴν µνήµη µας. Καὶ δὲν πρέπει νὰ περάσει ἀπαρατήρητο τὸ ἄλλο θαῦµα τῆς νεώτερης ἱστορίας μας, τὸ θαῦµα τοῦ 1912-13. Κλείνουν ἐφέτος ἑκατὸ χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἱερὸ ἐνθουσιασµὸ καὶ τοὺς γενναίους ἀγῶνες τῶν προγόνων μας διπλασιάστηκε σχεδὸν ἡ ἀγαπηµένη πατρίδα μας. Μὲ τὸ αἷµα τῶν ἡρώων στρατιωτῶν μας φύτρωσε τὸ εὔοσµο καὶ ἀµάραντο ἄνθος τῆς ἐλευθερίας καὶ στήθηκε στὴν γῆ τῆς Μακεδονίας μας ὁ Τίµιος Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ γαλανόλευκη στὶς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912 ἀνήµερα τοῦ Ἁγίου Δηµητρίου κυµάτισε περήφανη στὸν Λευκὸ Πύργο τῆς Θεσσαλονίκης.
Τὰ χριστιανικὰ κράτη τῆς Βαλκανικῆς, Ἑλλάδα, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο καὶ Σερβία, µετὰ ἀπὸ πολλὲς διπλωµατικὲς συσκέψεις µεταξύ τους, µὴ ἀντέχοντας τὶς σκληρὲς συµπεριφορὲς εἰς βάρος τους τῶν Τούρκων κατακτητῶν, ἀποφάσισαν νὰ κηρύξουν πόλεµο κατὰ τῆς Τουρκίας. Οἱ Εὐρωπαϊκὲς Μεγάλες Δυνάµεις τήρησαν οὐδέτερη στάση ἀποβλέποντας στὰ συµφέροντά τους. Πρῶτο κήρυξε τὸν πόλεµο κατὰ τῆς Τουρκίας τὸ Μαυροβούνιο στὶς 25 Σεπτεµβρίου. Ἡ χώρα μας κήρυξε τὸν πόλεµο στὶς 5 Ὀκτωβρίου καὶ ὁ βασιλιὰς Γεώργιος ἔπειτα ἀπὸ πρόταση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συµβουλίου ἀπηύθυνε πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαὸ τὸ ἑξῆς διάγγελµα, τὸ ὁποῖο γνωστοποίησε καὶ στὶς Μεγάλες Δυνάµεις:
«Πρὸς τὸν λαόν µου
Αἱ ἱεραὶ ὑποχρεώσεις πρὸς τὴν φιλτάτην Πατρίδα, πρὸς τοὺς ὑποδούλους ἀδελφούς μας καὶ πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα ἐπιβάλλουσιν εἰς τὸ Κράτος µετὰ τὴν ἀποτυχίαν τῶν εἰρηνικῶν προσπαθειῶν, πρὸς ἐπίτευξιν καὶ ἐξασφάλισιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωµάτων τῶν ὑπὸ τὸν τουρκικὸν ζυγὸν Χριστιανῶν, ὅπως διὰ τῶν ὅπλων θέσει τέρµα εἰς τὴν δυστυχίαν τὴν ὁποίαν οὗτοι ὑφίστανται ἀπὸ τόσων αἰώνων.
Ἡ Ἑλλὰς πάνοπλος µετὰ τῶν συµµάχων αὐτῆς, ἐµπνεοµένων ὑπὸ τῶν αὐτῶν αἰσθηµάτων καὶ συνδεοµένων διὰ κοινῶν ὑποχρεώσεων, ἀναλαµβάνει τὸν ἱερὸν ἀγῶνα τοῦ δικαίου καὶ τῆς ἐλευθερίας τῶν καταδυναστευοµένων λαῶν τῆς Ἀνατολῆς.
Ὁ κατὰ ξηρὰν καὶ θάλασσαν στρατὸς ἡµῶν ἐν πλήρει συναισθήσει τοῦ καθήκοντος αὐτοῦ πρὸς τὸ Ἔθνος καὶ τὴν Χριστιανοσύνην, µνήµων τῶν ἐθνικῶν αὐτοῦ παραδόσεων καὶ ὑπερήφανος διὰ τὴν ἠθικὴν αὐτοῦ ὑπεροχὴν καὶ ἀξίαν, ἀποδύεται µετὰ πίστεως εἰς τὸν ἀγώνα ὅπως διὰ τοῦ τιµίου αὐτοῦ αιµατος ἀποδώσῃ τὴν ἐλευθερίαν εἰς τοὺς τυραννουµένους.
Ἡ Ἑλλὰς µετὰ τῶν ἀδελφῶν συµµάχων Κρατῶν θὰ ἐπιδιώξη πάση θυσία τὸν ἱερὸν αὐτὸν σκοπόν, ἐπικαλούµενοι δὲ τὴν ἀρωγὴν τοῦ Ὑψίστου ἐν τῷ δικαιοτάτῳ τούτῳ ἀγῶνι τοῦ πολιτισµοῦ, ἀνακράζοµεν:
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!
Ἀθῆναι 5 Ὀκτωβρίου 1912
ΓΕΩΡΓΙΟΣ»
Γενικὸς Διοικητὴς Στράτου ὁρίσθηκε ὁ τότε Διάδοχος Κωνσταντῖνος. Ὁ Στρατός μας συγκροτήθηκε σὲ δύο µεγάλα σώµατα, στὸν Στρατὸ Θεσσαλίας καὶ στὸν Στρατὸ Ἠπείρου, μὲ σύνολο ἀνδρῶν 110.000 περίπου. Τὸν στρατὸ αὐτὸ τὸν ἀποτελοῦσαν γενναία παλληκάρια ἀπὸ ὅλα τὰ ἐλεύθερα ἐδάφη τῆς Πατρίδας μας καὶ ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ τὴν µακρινὴ Κύπρο μας.
Οἱ στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις ἄρχισαν ἀµέσως. Τὸ Σῶµα τῆς Θεσσαλίας μὲ ἀρχιστράτηγο τὸν Διάδοχο Κωνσταντῖνο κατευθύνθηκε ἀρχικὰ πρὸς τὴν βορειοδυτικὴ Μακεδονία. Πέρασε τὴν ὀροσειρὰ τῆς Μελούνας καὶ ἐλευθέρωσε στὶς 6 Ὀκτωβρίου τὴν Ἐλασσόνα καὶ τὴν Δεσκάτη, κυρίευσε τὰ στενὰ τοῦ Σαρανταπόρου στὶς 9 Ὀκτωβρίου καὶ μὲ σύνθηµά του «Ἐµπρός πάντοτε!» ἐλευθέρωσε τὰ Σέρβια στὶς 10 Ὀκτωβρίου, τὴν Κοζάνη στὶς 12 Ὀκτωβρίου, τὰ Γρεβενά, τὴν Πτολεµαΐδα καὶ τὴν Κατερίνη στὶς 15 Ὀκτωβρίου, τὴν Βέροια στὶς 16 Ὀκτωβρίου, τὴν Ἔδεσσα στὶς 18 Ὀκτωβρίου καὶ τὰ Γιαννιτσὰ µετὰ ἀπὸ σκληρὴ µάχη στὶς 19 καὶ 20 Ὀκτωβρίου. Ἔπειτα ἀπὸ τὴν νίκη τοῦ στρατοῦ μας στὰ Γιαννιτσὰ ὁ στρατός μας πῆρε τὸν δρόµο γιὰ τὴν Θεσσαλονίκη. Στὶς 25 Ὀκτωβρίου ἐλευθερώθηκε καὶ ὁ Λαγκαδᾶς.
Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ τῆς Θεσσαλονίκης ἀρχιστράτηγος Χασᾶν Ταξίν Πασὰς διαπιστώνοντας ὅτι ἦταν ἀδύνατον νὰ ἀποκρούσει τὴν ὁρµητικὴ προέλαση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀναγκάσθηκε καὶ ὑπέγραψε τὴν ἄνευ ὅρων παράδοση τῆς Θεσσαλονίκης στοὺς Ἕλληνες τὴν 26η Ὀκτωβρίου 1912.
Αὐτὴ ἦταν ἡ θαυµαστὴ ἀπελευθερωτικὴ πορεία τοῦ στρατοῦ μας ἐκεῖνο τὸ εἰκοσαήµερο τοῦ 1912. Μιὰ πορεία θριάµβου ποὺ ἐπανέφερε ἔπειτα ἀπὸ 482 χρόνια τουρκικῆς σκλαβιᾶς (τὸ 1430 εἶχε σκλαβωθεῖ ἡ Θεσσαλονίκη) τὴν ἐλευθερία στὴν πρωτεύουσα τῆς βορείου Ἑλλάδος.
Δὲν πρέπει νὰ λησµονοῦµε ποτὲ τοὺς ἱεροὺς ἀπελευθερωτικοὺς ἀγῶνες τῆς Ἱστορίας μας. Ἔχουµε πολλοὺς τέτοιους ἀγῶνες στὴν Πατρίδα μας. Στὴν Ἤπειρο, στὴν Θράκη, ἀργότερα στὴν Κύπρο καὶ στὰ ἀλλὰ νησιά μας. Ἂν λησµονήσουµε τὴν Ἱστορία μας, θὰ χάσουµε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν προσανατολισµὸ μας. Αὐτὸ ἐπιδιώκουν πολλοὶ ἐχθροί μας. Ἐὰν θέλουµε νὰ συνεχίσουµε νὰ ὑπάρχουµε ὡς Ἔθνος, πρέπει νὰ ἐµπνεόµαστε ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ ἰδανικὰ τῶν πατέρων μας. Τὸ ὀφείλουµε ὡς χρέος εὐγνωµοσύνης στὸ αἷµα τῆς θυσίας τους.
Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου