ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΚΑΙ «Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ! Κυριακή Των Απόκρεω - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΚΑΙ «Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» !

Κυριακή Των Απόκρεω

(Α' Κορ. ή 8 – θ΄ 2)

Κυριακή των Απόκρεω αδελφοί μου, και οι «τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι πατέρες», όρισαν, το Αποστολικό Ανάγνωσμα που θα ακούσουμε στους Ναούς μας, μεταξύ των άλλων να διαπραγματεύεται το μεγάλο θέμα που ονομάζεται «σκάνδαλο».

Πολλές φορές γίνεται λόγος περί σκανδάλου στο πλαίσιο της Ορθοδόξου πνευματικότητος. Γι' αυτό και είναι ανάγκη να ενσκύψουμε έστω και λίγο στο θέμα αυτό, αφού όπως θα δούμε, εάν δείχνουμε αδιακρισία στην εν γένει συμπεριφορά μας, είναι δυνατόν να προξενήσουμε σοβαρή πνευματική βλάβη στους αδελφούς μας.

Και ναι μεν, ο μεγάλος Απόστολος, εστιάζει στους Χριστιανούς της Κορίνθου την προσοχή που θα έπρεπε να έδειχναν στο συγκεκριμένο θέμα των ειδωλοθύτων. Να αποφεύγουν δηλ. μπροστά σε άλλους να παραβρίσκονται και να λαμβάνουν μέρος σε γεύματα που παρατίθονταν κρέατα από τις ψευδοθυσίες των ειδώλων. Όχι βεβαίως διότι επί της ουσίας είχαν κάποια ειδική σημασία τα γεύματα αυτά, λόγω της ειδωλολατρικής προσφοράς που είχε προηγηθεί, αλλοίμονο, αλλά διότι κάποιος απλοϊκός αδελφός ο οποίος δεν θα είχε ακόμα στερεωθεί στην πίστη, βλέποντας την κίνηση αυτή, θα υπολόγιζε εφεξής ότι στα κρέατα των θυσιών υπήρχε δήθεν κάτι το όντως ιερό. Δηλ. η αδύναμη συνείδηση του νεοφώτιστου πιστού, που δεν είχε ακόμα ωριμάσει, κινδύνευε να πιστέψει ότι τα κρέατα των θυσιών ήταν άξια ευλαβείας, με τελικό αποτέλεσμα, όχι την πνευματική του οικοδομή, αλλά το γκρέμισμα της μη ωριμασμένης πνευματικότητας και το σκάνδαλο φυσικά εκ μέρους του απρόσεκτου πνευματικού του αδελφού.

Οπωσδήποτε στην εποχή μας, δεν τίθεται πλέον θέμα σκανδάλου λόγω ειδωλοθύτων. Όμως,  ας προσέξουμε, διότι το θέμα του σκανδάλου γενικώτερα υφίσταται σε κάθε εποχή. Προϊόντος δε του χρόνου ολοένα και περισσότερο θα αυξάνεται, και να είμαστε βέβαιοι για τούτο, αφού ο κόσμος αρέσκεται  στο να μωμοσκοπεί τη συμπεριφορά των πιστών...

Ας προσθέσουμε επίσης ότι ενώ για την περίπτωση αυτή της βρώσεως του κρέατος που καταγράφει ο Παύλος, το σκάνδαλο το ζούσε ο απλοϊκός πιστός (και ήδη τονίσαμε ότι δεν αφορούσε την ουσία της Πίστεως), τώρα υφίσταται κίνδυνος, όντως, το σκάνδαλο από πλευράς του απρόσεκτου και αδιάκριτου πιστού, να αγγίξει αυτή την ουσία της Πίστεως. Έτσι ο απρόσεκτος ή και αφελής ακόμα, να παίρνει στο λαιμό του όχι απλά έναν αλλά πολλούς πιστούς οι οποίοι όχι αδίκως και αφελώς, αλλά δικαίως σκανδαλίζονται και αγανακτούν, και αλλοίμονο εάν δεν συνέβαινε αυτό, δηλ. η δικαία αγανάκτησις και οι διαμαρτυρίες.

Αλλ' ας γίνουμε ξεκάθαροι και περισσότερο κατανοητοί με παραδείγματα, αφού, ούτως ή άλλως «εν μέσω διαβαίνομεν παγίδων και σκανδάλων».

Και επειδή βρισκόμαστε στα προπύλαια του ενδόξου σταδίου της ευλογημένης μας νηστείας, τονίζουμε ότι είναι εντελώς απαράδεκτον και όντως αποτελεί σκάνδαλον και μάλιστα «μεγάλου βεληνεκούς» αν οι πιστοί (δεν κάνουμε λόγο εδώ βεβαίως για αθέους και απίστους και αιρετικούς) καταλύουν δημοσίως, έστω κι αν υφίσταται σοβαρός λόγος υγείας.

Αλλά, δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε την φράση μας και ήδη βλέπετε ξεκίνησαν τώρα οι «διακριτικοί» να μας λιθοβολούν με τον λίθο του αναθέματος. Σπεύδουμε το λοιπόν ευθύς αμέσως να εξηγήσουμε το τι ακριβώς εννοούμε. Αφού, όπως μας διδάσκουν και οι Άγιοι Πατέρες μας, δεν είμαστε «σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι».

Αντιμετωπίζεις αδελφέ μου κάποιο πρόβλημα με την σωματική σου υγεία; Θα καταλύσεις. Ναι, θα κάνεις την ορισμένη δίαιτα που σου επιβάλλει ο θεράπων ιατρός σου, βεβαίως. Όμως αυτό θα γίνεται όχι δημοσίως, αλλά θα καταλύεις κλεισμένος μέσα στην οικία σου. Όχι στο εστιατόριο και φανερά, αλλά κατά μόνας και να το γνωρίζουν μόνο τα πρόσωπα της οικογενείας σου, ακριβώς λόγω της ανάγκης.

Αν τώρα προβάλλει κάποιος την ένσταση ότι τούτο αποτελεί υποκρισία, και ότι το σωστό θα είναι τα πάντα να γίνονται δημοσίως, απαντούμε. Αυτό σε καμμία των περιπτώσεων δεν αποτελεί υποκρισία. Αντιθέτως μάλιστα  αποτελεί πράξη ευσεβείας και διακρίσεως, λόγω του ότι σεβόμαστε την αδυναμία, την συνείδηση και το δίκαιο των αδελφών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τα περί της ασθενείας. Αλλά και αν γνώριζαν, και πάλι ο αυτοσεβασμός, η διάκριση, η ευγένεια και ο σεβασμός στον ευλογημένο θεσμό της νηστείας, όλ' αυτά και άλλα πολλά, επιβάλλουν όχι την δημοσιότητα, αλλά την προσοχή και την σιωπή της αδυναμίας.

Εάν συνέβαινε το αντίθετο, δηλ. καταλύαμε δημοσίως εν καιρώ νηστείας, τούτο δεν θα αποτελούσε ευθύτητα, αλλά ηθική αναισθησία και πνευματική παχυδερμία. Και για να είναι συνεπείς οι υποστηρικτές της παραπάνω θέσεως, ότι δηλ. θα πρέπει τα πάντα να γίνονται φανερά, εμείς συνεχίζοντας τον λόγο και την «λογική» τους, προσθέτουμε ότι εφ' εξής, και για να είναι ειλικρινείς προς εαυτούς και αλλήλους, πρέπει και επιβάλλεται και πολλές άλλες πράξεις που διαπράττουν εν κρυπτώ και παραβύστω, να τις διαπράττουν εις κοινήν θέαν πάντων των ανθρώπων... Όντως θ' αποδείξουν τοις πράγμασι ότι δεν φοβούνται την υποκρισία και έχουν γίνει αληθινά... απελεύθεροι.

Αλλ' ας περάσουμε τώρα και προς τα «βαρύτερα του νόμου». Όχι βεβαίως ότι χωρίζουμε τις εντολές και διαφοροποιούμε σε ανώτερες και  σε κατώτερες τις εκφάνσεις της πνευματικής μας ζωής. Ας περάσουμε λοιπόν στους θείους και Ιερούς Κανόνες. Στο «πονεμένο» αυτό κεφάλαιο της Εκκλησιαστικής και πνευματικής γενικώτερα ζωής...

Για όσους γνωρίζουν (και άγνοια νόμου ου συγχωρείται...), οι Ιεροί Κανόνες, μεταξύ των άλλων απαγορεύουν τις συμπροσευχές και τα συλλείτουργα ρητώς και κατηγορηματικώς. Οποιεσδήποτε δε ερμηνείες κυοφορούνται στις ποικίλες «εκκλησιαστικές ακαδημίες» και στις σχολές του Μάουρερ, ώστε να αποδοθούν διαφορετικά απ΄όσα καταγράφουν και περιλαμβάνουν οι Ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών και των Τοπικών Συνόδων, αυτά δεν αποτελούν παρά σπασμωδικές κινήσεις. Σπασμωδικές αλλά και ανόητες κινήσεις για να καλυφθούν τα πνευματικά αίσχη και τα «θεολογικά λικνίσματα», κάτω από τους διάτρητους και ξεσχισμένους στην κυριολεξία και όχι μόνον, μανδύες. Σκέπτεσθε τώρα, αδελφοί μου το μέγεθος του σκανδάλου, όχι μόνο των απλοϊκών, αλλά κυρίως των όσων γνωρίζουν. (Οίκοθεν νοείται ότι δε χρειάζεται κανείς να διαθέτει πτυχίο θεολογικής σχολής για να γνωρίζει δογματική και κανονικό δίκαιο. Μάλλον θα λέγαμε ότι το κατάντημα είναι τέτοιο και τόσο, ώστε μάλλον δεν θα πρέπει να έχει θητεύσει κανείς στις λεγόμενες θεολογικές σχολές και ακαδημίες. Δεν θα πρέπει να έχει χαλκευτεί στα κοσμικά ιδρύματα για να γνωρίζει και κυρίως να βιώνει την Ορθόδοξη πνευματικότητα). Φαντάζεσθε, το βάσανο της συνειδήσεως όσων φοβούνται τον Θεό και ντρέπονται τους ανθρώπους, όταν μέσω τηλοψίας τα παγκόσμια και δορυφορικά ρεπορτάζ, παρουσιάζουν πάλιν και πολλάκις τα οικουμενιστικά θέατρα. Όταν ανεβάζουν τους  ρηχούς θιάσους και τους κακόγουστους ηθοποιούς με «ορθόδοξη ταυτότητα», να παραβιάζουν και να ασελγούν στο σύνταγμα των θείων και ιερών κανόνων.

Σκεφθείτε σε τι «θέατρον και αγγέλοις και ανθρώποις» καταντούν οι ορθόδοξοι ποιμένες, και τι σκάνδαλο επιφέρουν στην παγκόσμια Ορθοδοξία, όταν ανοήτως και προδοτικώς δέχονται «αγιαστικές πράξεις» από τους αιρετικούς και όταν αγαλλομένω ποδί σπεύδουν να προσκυνήσουν το θηρίον με τα δυο κέρατα επί της τιάρας. «Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης. Και είχε κέρατα δύο όμοια αρνίω, και ελάλει ως δράκων» (Αποκάλυψη ΙΓ' 11).

       (Βεβαίως, επιβάλλεται φίλοι μου να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό, ότι για κάμποσο καιρό ακόμα, δεν θα υπάρχει ο Θεός στη γη. Ναι, όσο και αν σας φαίνεται παράδοξος ο λόγος. Δεν θα υπάρχει ξέρετε, και τούτο, διότι παραιτήθηκε ο «άγιος εκπρόσωπός του επί της γης». Τώρα η έδρα, μάλλον η «αγία έδρα»...είναι κενή!  Τώρα πλέον, μεταξύ των άλλων παρέχεται και η χρυσή ευκαιρία, ακριβώς λόγω της απουσίας του Θεού, να γίνουν και όσα έως τώρα δεν έχουν πραγματοποιηθεί, ώστε με την επιστροφή του ο Θεός να βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων και έτσι ν΄αναγκαστεί να τ΄ αποδεχθεί και να τα επευλογήσει. Όμως, όλα κι όλα φίλοι μου, μη φοβάστε. Μη φοβάστε καθόλου, διότι κάποιοι μένουν ανύστακτοι και μεριμνούν πριν από εμάς για εμάς.   Θα  του επιτραπεί και πάλι του Θεού να επιστρέψει   εξ ουρανού στα καθήκοντά Του, αυτά δηλ. της γής, μέσω του « αγίου εκπροσώπου του» βεβαίως-βεβαίως, όταν παύση η έδρα να είναι κενή και όταν αυτή πληρωθεί. Όταν και πάλι θα βγεί ο «λευκός καπνός»! (Μα επιτέλους, τι ρατσισμός υφίσταται ακόμα στον κόσμο μας! Γιατί  σας παρακαλώ λευκός και όχι μαύρος ο καπνός;  Πώς αλήθεια να αισθάνονται στο άκουσμα αυτό του «λευκού» οι αφρικανοί αδελφοί μας και μάλιστα τα τέκνα του Βατικανού, εξαιρέτως δε τα υψηλά του εν τη μέλαινα ηπείρω στελέχη του;). Όταν ο επικεφαλής του κολεγίου των καρδιναλίων από τον εξώστη της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου ανακοινώσει την φράση «Habemous Papam», τότε ο Θεός θα έχει ήδη λάβει εκ Βατικανού το «πράσινο φώς» ότι οσονούπω θα έχει και πάλι επαφή με την γή. Και όταν μετ΄ολίγον ο νέος Ποντίφηξ παρουσιαστεί μπροστά στους πιστούς και δώσει «urbi et orbi» την πρώτη του ευλογία,  ε τότε ακριβώς και ο Θεός θα μπορεί ν΄αναλάβει τα καθήκοντά του. Τότε και μόνο τότε, ω άσχετοι άνθρωποι, και πάλιν αυστηρώς και απαρεγκλίτως θα τηρηθεί το πρωτόκολλον. Τότε, ω τότε, εν χορώ όλες οι αδελφές, οι αδελφές δηλ. εκκλησίες,  εξ ανατολών και δυσμών και θαλάσσης και εώας, θα σπεύσουν δια των εκπροσώπων τους στην «αγία έδρα». Θα σπεύσουν για να υποβάλουν τα συγχαρητήρια, τα σέβη, ου μην αλλά και την αγάπη στην πρωτόθρονη αδελφή τους. Στη δυτική εκκλησία, τουτέστιν στον «αλάθητο» παγκόσμιο επίσκοπο. Τότε με πάλλουσα την καρδίαν θα εύχονται οι αδελφές  εκκλησίες, επί των ημερών του «αγίου αδελφού» να πραγματοποιηθεί το «κοινόν ποτήριον» και επιτέλους να ενωθεί  το διεσπασμένο

άχρι τούδε, κακή τη μοίρα, αδελφάτο, που τόσο λαχταρούν! Τότε και πάλιν φίλοι μου θα εμπληστούμε άπαντες δακρύων ιεράς συγκινήσεως και πρωτόγνωρου ενθουσιασμού. Τότε θα μεταστραφεί η λύπη μας εις χαράν και μάλιστα μεγάλη αφού και πάλι ο Θεός θα είναι μαζί μας (Τονίζουμε έτι άπαξ, ουχί αυτόνομα και προσωπικά, αλλά δια του εκπροσώπου του. Και τούτο ωφείλουμε να το έχουμε χαραγμένο στο νου και κυρίως στην καρδιά, αφού αποτελεί το πρώτο των δογμάτων και εκ των ων ουκ άνευ όρων σωτηρίας), και έτσι θα μπορεί να μας προστατεύει και εμείς να λαμβάνουμε την ευλογίαν Του μέσω φυσικά της Παπικής εμβάδος! Δε συμφωνείτε φίλοι μου; Αλήθεια, ποιός υποστήριξε ότι υπάρχει ασχήμια στον κόσμο και κακό στην εκκλησία; Μόνο κακόψυχοι και φανατικοί επιμένουν στο αντίθετο. Μα τι ωραία, τι θαυμάσια πράγματα! Τι όμορφος, ηθικός, εκκλησιαστικός κόσμος, ιδιαιτέρως δε δογματικώς και νομοκανονικώς πλασμένος!).

Ας αφήσουμε όμως τώρα το τσίρκο του οικουμενισμού με το «θεολογικό του blackout» (ας μη λησμονούμε δε και την black theology...η οποία πάντοτε καιροφυλακτεί να πάρει το αίμα της πίσω και τότε αλλοίμονο...«μαύρη είν΄η νύχτα στα βουνά»), και ας επιστρέψουμε στην  αιμορροούσα και πυορροούσα πληγή του σκανδάλου.

Σκάνδαλο δεν αποτελεί για την χριστιανική κοινωνία το ότι οι Ορθόδοξοι πιστοί, συνειδητά αποφεύγουν την τεκνογονία; Σκάνδαλο το ότι είτε δεν αισθάνονται την ανάγκη της συνεχούς θείας κοινωνίας οι άνθρωποι που εκκλησιάζονται ή το ακόμα χειρότερο το ότι αρκετοί κοινωνούν εντελώς απροετοίμαστοι και μάλιστα γεμάτοι εγκλήματα, όπως αυτό που ήδη τονίσαμε το της αποφυγής της τεκνογονίας, αλλά και άλλα και άλλα; ... Όταν καταντούν τον ευλογημένο γάμο, λόγω ολιγοπιστίας «εις έννομον παλλακείαν»;

Σκάνδαλο δεν είναι το ότι έως τώρα τουλάχιστον, οποιοσδήποτε ήθελε, μπορούσε να βρει ανοιχτά τα βημόθυρα του Ιερού βήματος και με τα καταραμένα εν προκειμένω «άξιος» του αποίμαντου ποιμνίου, να περάσει στα Άγια των Άγίων, ενδεδυμένος το ευλογημένο ράσο του Ορθοδόξου Κλήρου, ενώ κανονικώς η θέση του ήταν και είναι στους προσκλαίοντες;

Σκάνδαλο δεν υφίσταται όταν η «επίσημη Εκκλησία» σιωπά μπροστά στις τεράστιες κοινωνικές αδικίες και κάποιοι Ιεράρχες μας μπροστά στους πολιτικούς παίζουν το παιγνίδι «στρατιωτάκια ακίνητα, αμίλητα» και σκανδαλωδώς «γελαστά»;

Σκάνδαλο δεν είναι όταν δεν σειέται φύλλο, κατά το δη λεγόμενον, για το δράμα τόσο της πολυπαθούς Κύπρου  και των αγνοουμένων μας, αλλά και της δύσμοιρης και μαρτυρικής εισέτι Βορείου Ηπείρου; Πλην ενός ή ελαχίστων επισκόπων, και τούτο για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας ότι «ενύσταξαν οι ποιμένες»;

Σκάνδαλο και μάλιστα μεγάλο δεν είναι όταν οι λαϊκοί αδελφοί μας αγωνίζονται και ομολογούν Χριστόν και Ιδανικά περισσότερο από το Ιερατικό και Μοναχικό μας τάγμα;

Ναι, αδελφοί μου, ας πετάξουμε επιτέλους την μάσκα της υποκρισίας και του εκκλησιαστικού λεγομένου στρουθοκαμηλισμού. Ας μη περιορίζουμε το σκάνδαλο μόνο μέσα στο πλαίσιο της νηστείας και της καταλύσεως βρωμάτων. Άλλωστε, ας μας επιτραπεί και άνευ παρεξηγήσεως, ότι ο διάβολος ούτε τρώει, ούτε πίνει, ούτε κοιμάται ποτέ. Φυσικά, και θα τηρούμε τις νηστείες. Όμως αλλοίμονό μας εάν μένουμε στο αλάδωτο και ταυτοχρόνως υπογράφουμε προδοτικές Εκκλησιαστικές συμφωνίες, όπως αυτές του Μπάλαμεντ και του Σαμπεζύ, και Κύριος οίδε ποίες και πόσες άλλες ακόμα που δεν έχουν επισήμως αποκαλυφθεί.

Καιρός λοιπόν να αναθεωρήσουμε την έκβαση της αναστροφής μας. Έτσι, με τον τρόπο αυτόν αρχίζει τόσο να προλαμβάνεται όσο και να θεραπεύεται το σκάνδαλο. Ας ανοίξουμε τους κοιμισμένους οφθαλμούς των καρδιών μας, εάν όντως θέλουμε να ζούμε Ευαγγελικώς και εάν δεν θέλουμε να καταντήσουμε σε «Ιησουίτικες» ερμηνείες του λόγου του Θεού.

Αδελφοί, σε λίγες ημέρες ξεκινά ο ιδιαίτερος και ευλογημένος αγώνας. Ο καιρός του καθαρμού του φοβερού σκανδάλου της υποκρισίας και του Εκκλησιαστικού και κοινωνικού ωχαδελφισμού που αποτελούν το κύριο και ουσιαστικό σκάνδαλο.

Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας.                                Αμήν.

                                    

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

                                                       Email: ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα.