Άραγε έχω συνείδηση; - Ιάκωβος

Άραγε έχω συνείδηση;

            Ακούω πολλές φορές αυτή την περίεργη λέξη και διερωτούμαι τι πράγμα να είναι  αυτή η συνείδηση! Σκέφτομαι: «Μήπως εγώ έχω συνείδηση;» Πώς να το ξέρω, αφού καλά-καλά δεν γνωρίζω τι σημαίνει;

            Προσπαθώ να κουβεντιάσω το θέμα με τον εαυτό μου! «Πιθανό να είναι ο άγραφος Νόμος του Θεού τον οποίο εμφυτεύει στην ψυχή κάθε ανθρώπινου πλάσματος την ώρα της δημιουργίας του;»

            Ναι, μάλλον κάπως έτσι πρέπει να είναι, σκέφτομαι. Και επειδή ο άνθρωπος, σαν το πιο τέλειο πλάσμα του Θεού διαφέρει κατά πολύ από τα ζώα (υπάρχουν βέβαια και αρκετές εξαιρέσεις) και επειδή ο Κύριος τον προόρισε και του έδωσε την δυνατότητα, αν θέλει, να γίνει ένας μικρός Θεός, του έβαλε στα κατάβαθα του «είναι» του τη συνείδηση.

            Αντιλαμβάνεστε ότι δεν μπορώ, φυσικά, να είμαι εντελώς βέβαιος για τα συμπεράσματά μου αυτά. Ο μόνος που ξέρει σίγουρα είναι ο «Κατασκευαστής».Και θα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο, μάλλον αδύνατο να μπω σε μια τέτοια συζήτηση μαζί Του.     Καταλήγω στο συμπέρασμα πως η συνείδηση είναι κάτι σαν ασφαλιστική δικλείδα, κάτι σαν πυξίδα, ένα πράγμα, ένα είδος συναισθήματος - αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι - που έχει σαν στόχο να βοηθά κάθε άνθρωπο να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Είναι μια βουβή φωνή μέσα μας που αν και είναι ...τελείως αθόρυβη μας λέει ένα ηχηρό «εύγε» για κάποια καλή μας κίνηση ή ένα τρανταχτό «σαν δε ντρέπεσαι!» για κάποιο ολίσθημα.

            Και ναι μεν η συνείδηση (αν έχουμε) μας προειδοποιεί κατά κάποιο τρόπο και μας κατευθύνει (... αλήθεια, πού μας κατευθύνει ; Φυσικά στον ίσιο δρόμο του Θεού και με την συνεχή διόρθωση των λαθών μας οδηγεί στον Παράδεισο ). Υπάρχουν όμως, δυστυχώς και πολλοί που δεν την προσέχουν καν...Άσε την να φωνάζει όσο θέλει!  Εγώ θα κάμω ότι μου λέει το μυαλό μου! Είναι οι «έξυπνοι» και οι εγωιστές , είναι οι άπιστοι, αυτοί που όλα θέλουν να τα εξετάζουν με δοκιμαστικούς σωλήνες και αναλύσεις, είναι εκείνοι που προσποιούνται πως δεν ακούν την συνείδησή τους και δεν παραδέχονται κανένα λάθος, είναι αυτοί που δεν διστάζουν να «διορθώσουν» ακόμα και τον Θεό !

            Στα ζώα και στα φυτά, ο Θεός, επειδή θέλει όλα τα δημιουργήματά Του να συντηρηθούν και να μην αφανιστούν, αφού δεν έχουν συνείδηση ούτε ψυχή – τους έδωσε το ένστικτο! Έτσι, το πουλί μπορεί να εντοπίσει από πολύ μακριά και να βρει την τροφή και το νερό που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή του, ο λαγός κρύβεται για να μη φανερωθεί και κινδυνέψει, το αγριόχορτο δεν εξαφανίζεται όσο κι αν το πολεμήσεις  και το βλέπεις να φυτρώνει ακόμα και στις σχισμές των βράχων !

            Στον αγαπημένο του, στο « πλάσμα των χειρών Του », τον άνθρωπο, έδωσε την συνείδηση για να μπορέσει να επιβιώσει για πάντα στον Ουρανό μαζί Του. Να μην εξαφανιστεί ποτέ ! (αν το θέλει, φυσικά) – γιατί ο καθένας αποτελεί μια ανεπανάληπτη ψυχοσωματική οντότητα που ο Θεός δεν την εξαναγκάζει ούτε την υποχρεώνει να κάμει οτιδήποτε με τη βία.

            Στη γη, παντού και πάντοτε το καλό είναι ανάμικτο με το κακό. Έτσι βλέπεις τριαντάφυλλα και αγκάθια μαζί, πείνα και καλοπέραση, πόλεμο και ειρήνη, χαρά και λύπη.

            Στον Ουρανό, τα πράγματα αλλάζουν τελείως ! Εκεί το καλό και το κακό είναι εντελώς ξεχωριστά. Στον Παράδεισο είναι όλα τα καλά, χωρίς ίχνος κακού. Είναι η Αγία Τριάδα, η Παναγία μας, οι Άγγελοι, οι Άγιοι, οι Δίκαιοι! Στην Κόλαση όμως είναι όλα τα κακά, χωρίς ίχνος καλού! Είναι οι πονηροί και αμετανόητοι δαίμονες και οι πονηροί και αμετανόητοι άνθρωποι!

            Σε όσους δεν το ψιθυρίζει αυτό η συνείδησή μας – αν έχουμε – θα είναι πάρα πολύ αργά να  διορθώσουμε το λάθος αφού αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο όταν έρθει η κατάλληλη ώρα για τον καθένα μας, που μόνο ο Θεός την αποφασίζει ή την επιτρέπει.   

Ιάκωβος