Πατρῶν Χρυσόστομος: «...Ἀν θές νά ἐπιτύχῃς σάν Ἱερεύς, φορτώσου τὸ δικό τους βάρος καὶ σήκωσε ἐσὺ τὸν Σταυρό τους...»

            Τό πρωί τῆς Κυριακῆς, 24.9.2017, ἐπί τῇ 53ῃ ἐπετείῳ τῆς ἐπανακομιδῆς τῆς τιμίας Κάρας τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων στήν Πάτρα,  ἐτελέσθη στόν Νέο μεγαλοπρεπῆ Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο, ἀπό τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας, Κοζάνης κ. Παῦλο, Πτολεμαΐδος κ. Ἐμμανουήλ, Ἑλασσῶνος κ. Χαρίτωνα, Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο καί τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Κερνίτσης κ. Χρύσανθο, ἐνῶ πλήθη πιστῶν κατέκλυσαν τόν Ἱερό Ναό, προκειμένου νά προσκυνήσουν τήν Ἁγία Κάρα τοῦ Ἀποστόλου καί τόν Σταυρό τοῦ Μαρτυρίου του.

            Κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, προέβη στήν εἰς Πρεσβύτερον Χειροτονία,  τοῦ Ἱερολογιωτάτου Διακόνου  τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, Κωνσταντίνου Θεοδωροπούλου.

            Ἀπευθυνόμενος πρός τόν νέο Ἱερέα, ὁ Σεβασμιώτατος ἐτόνισε μεταξύ τῶν ἂλλων:

            «...Θὰ βλέπῃς τοὺς ἀνθρώπους νὰ προσεύχωνται, νὰ εἶναι στραμμένοι πρὸς τὸ Ἱερὸ Βῆμα.

            Ἄλλοι χαρακωμένοι στὰ πρόσωπα ἀπὸ τὸν χρόνο καὶ τοὺς ἀγῶνες, ἢ ἀπὸ τὰ δάκρυα καὶ τὶς στενοχώριες.

            Θά βλέπῃς πατεράδες καὶ μανάδες, νὰ βαστάζουν τὰ παιδιά τους στὰ χέρια θέλοντας νὰ τὰ μπολιάσουν στὴν ὄντως ζωή.

            Θά βλέπῃς ἐφήβους καὶ μικρότερα παιδιὰ νὰ προσπαθοῦν νὰ βροῦν μέσα ἀπὸ τὸ σπινθιροβόλο βλέμμα τους καὶ τὴν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς τους, τὴν ἀπάντηση στὰ ὑπαρξιακὰ καὶ μεταφυσικά τους ἐρωτήματα.

            Ὁ νοῦς σου πρέπει νὰ συλλαμβάνῃ ὅλα αὐτὰ τὰ σιωπηλά μηνύματα πού σοῦ στέλνουν καθὼς σὲ βλέπουν νὰ προσεύχεσαι, νὰ λειτουργῇς, νὰ εὐλογῇς, νὰ τοὺς μιλᾶς.

            Θὰ μπορέσῃς, ἆρα γε σὺ, ποὺ εἶσαι βγαλμένος μέσα ἀπὸ τὰ δικά τους σπλάχνα, ποὺ καθημερινὰ συναναστρέφεσαι μαζί τους, νὰ συλλάβῃς αὐτούς τοὺς μυστικοὺς τῆς καρδιᾶς τους παλμούς, νὰ καταλάβῃς τὴν βαθειά τους ἀνάγκη καὶ τὸν πόθο τους γιὰ τὴν συνάντηση μὲ τὴν ὄντως ζωή;

            Εἶσαι ἆρα γὲ ἕτοιμος νὰ φορτωθῇς ἐσὺ τὸν Σταυρό τους, καὶ νὰ μετατρέψῃς μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸν βοῦρκο τῆς ψυχῆς, σὲ δρόσο ἀερμών καὶ λιμῶνα σωτήριο;

            Εἶσαι ἕτοιμος  στὴν προσπάθειά τους νὰ ψαύσουν τὸ Μυστήριο τῆς ἄκρας ἀγάπης καὶ οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, νὰ τοὺς βοηθήσῃς νὰ ἄρουν τὸ φορτίο αὐτῆς τῆς ἀναζήτησης καὶ νὰ συναντήσουν τὸν ἐράσμιο Νυμφίο τῶν ψυχῶν;

Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας καθὼς πλησιάζουν νὰ κοινωνήσουν ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ἕτοιμοι, τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους, θὰ σοῦ ὑπενθυμίζει:

«...Ἂν θές νά ἐπιτύχῃς σάν Ἱερεύς, φορτώσου τὸ δικό τους βάρος καὶ σήκωσε ἐσὺ τὸν Σταυρό τους...»

 Ἀλλὰ ὡς Ἱερεύς, θὰ ἔχῃς καὶ ἕνα ἄλλο ἐσωτερικὸ μαρτύριο.

 Ὁ νοῦς σου θὰ τρέχῃ ἢ γιὰ νὰ εἴπω ἀκριβέστερα, πρέπει νὰ τρέχῃ καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὴν λατρευτικὴ καὶ εὐχαριστιακὴ σύναξη.

            Πρέπει νὰ διερωτᾶσαι κάθε φορά πόσοι μοῦ λείπουν καὶ ποῦ εἶναι. Καὶ θὰ διαπιστώνεις μετὰ συνοχῆς καρδίας ὅτι:

 Ἄλλοι ὑποφέρουν καὶ βρίσκονται στοῦ πόνου τὸ κρεββάτι.

 Ἄλλοι ξενυχτοῦν ἐργαζόμενοι.

            Ἄλλοι ἀγρυπνοῦν διασκεδάζοντας κοσμικά.

Ἄλλοι ἀπουσιάζουν ἀπὸ ἀδιαφορία, ἄλλοι ἀπὸ ἄγνοια ἢ ἂλλοι ἀπὸ τὴν κακὴ συνήθεια.

Ἂν εἶσαι εὐσυνείδητος Λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, θὰ πονᾶς γιατί θὰ μετρᾶς ἑκατοντάδες τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ καὶ κάθε Κυριακὴ θὰ εἶναι λιγότεροι.

 Ἂν εἶσαι εὐσυνείδητος Λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, πρέπει νὰ βρῇς τρόπους νὰ προσεγγίσῃς τοὺς ἄλλους. Ὄχι κρίνοντάς τους, ὄχι ἐπιτιμώντας τους γιὰ τὶς τυχὸν παραλείψεις τους ἢ γιὰ τὸ φθαρτὸ χοϊκὸ φρόνημά τους, ἀλλὰ βάζοντας βάλσαμο στὶς πολλὲς πληγές τους, τὴ δική σου ἀγάπη, ἡ ὁποία πρέπει νά ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὸν διάλογο, τὴν ἀνοχή, τὴν σύνεση, τὴν συγχωρητικότητα, τὸ θυσιαστικὸ , ἐν τέλει ,φρόνημα.

 Ἂν στὶς προηγούμενες ἐποχὲς τὸ ἔργο αὐτὸ ἦτο ἐξαιρετικὰ δύσκολο, πόσο μᾶλλον σήμερα, σὲ μιά ἐπόχη κατὰ τὴν ὁποία ὁ πολὺς κόσμος δὲν ἔχει συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καὶ ὄχι ἕνας κοσμικὸς διοικητικὸς ὀργανισμός, μιά κοινωνικὴ ὑπηρεσία, ποὺ ἐξαντλεῖται στὴν παροχὴ κοινωνικῆς πρόνοιας  καί μόνο.

 Σὲ μιά ἐποχὴ ποὺ ὁ πολὺς κόσμος δὲν γνωρίζει ποιὰ εἶναι ἡ ἀξία τοῦ Ἱερέως, μέσα στὸ κοινωνικὸ σῶμα καί τόν θέλει νά εἶναι διεκπαιρεωτὴς ἐγγράφων γιὰ νὰ διευκολύνεται ἡ ὅποια ὑπηρεσία του  σὲ σχέση του μὲ τὶς ἄλλες ἀρχές.

            Σὲ μιά ἐποχὴ ποὺ τὰ περισσότερα πολιτικά συστήματα  δὲν βλέπουν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ὡς πεμπτουσία τοῦ Γένους καὶ τῆς Πατρίδος μας.

 Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ οἱ λεγόμενοι διανοούμενοι, ἔχουν καί αὐτοί λανθασμένη αἴσθηση τοῦ τί εἶναι Ἐκκλησία.

Ὅμως ἐσὺ ἔχεις κάτι παραπάνω ποὺ σὲ βοηθάει σ’ αὐτὴ τὴν πορεία, ἀρκεῖ νὰ τὸ κατανοήσῃς εἰς βάθος καὶ νὰ τὸ ἀξιοποιήσῃς. Εἶναι ἡ μοναχική σου ἰδιότητα.

 Ἄφησες τὸν κόσμο γιὰ νὰ ἑνωθῇς ἀπολύτως μὲ τὸν Θεό.

             Ἡ πορεία πρὸς τὰ πίσω, πρὸς τὰ τοῦ κόσμου ἁμαρτωλὰ τερπνὰ θὰ εἶναι καταστροφὴ γιὰ σένα.

 Θὰ μετατραπῇς σὲ στήλη ἅλατος, ἀντὶ νὰ γίνῃς ἄστρο φωτεινὸ καὶ λαμπρὸς ὁδοδείκτης πρὸς τὴν σωτηρία.

            Καλεῖσαι μαρτυρικὰ νὰ μετατρέψῃς τὸν κόσμο σὲ Ἐκκλησία, νικώντας τὸ σκοτάδι καί τήν ὀδύνη τῆς γῆς.

 Ἂν ὁ ἄνθρωπος περιμένει δέκα πράγματα ἀπὸ τὸ ἔγγαμο Ἱερέα, γυρεύει ἑκατό καὶ χίλια ἀπὸ τὸν Μοναχό.

            Χαίρομαι ὅταν βλέπω Μοναχοὺς νὰ λάμπουν μέσα ἀπὸ τὸν μοναχικό τους τριβώνιο, ζώντας τὴν κατὰ κόσμον ἀμεριμνησίαν καὶ διαλεγόμενοι μόνῳ Θεῶ, τῷ Δεσπότη τῆς καρδίας των.

 Λυποῦμαι ὅμως ὅταν βλέπω Μοναχούς, νὰ ἔχουν χάσῃ τὸν προορισμὸ τῆς ζωῆς, νὰ περιδιαβαίνουν σοκάκια τῆς ζωῆς, περιφέροντας τὴν φθαρτότητά τους καὶ ἐπικαλούμενοι τὴν δῆθεν ἐργασία τους γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

 Βλέπω τυλιγμένα στὰ ράσα, δύστυχα πλάσματα γιὰ τὴν κατάντια τῶν ὁποίων εὐθυνόμεθα ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι.

 Μεῖνε πιστὸς ἄχρι θανάτου στὶς μοναχικές σου ὑποσχέσεις.

 Στὴν ἄρνηση τοῦ κόσμου.

 Στὴν ἐγκράτεια.

 Στὴν νηστεία.

 Στὴν προσευχή.

 Στὴν σιωπή.

 Στὸν περιορισμὸ τῶν ἄσχετων μετακινήσεων.

 Στὴ σωτήρια ἐγκλείστρα τοῦ κελλίου σου.

            Στὴν ὀλιγολογία καὶ ἂν χρειάζεται στὴ σιωπή.

 Ἂς ἔλθουν ὅποιοι θέλουν νὰ σὲ συναντήσουν  στὴν Μονή σου καὶ στὴν Θεία Λειτουργία, ἐσὺ θὰ τοὺς συναντᾶς στὴν προσευχή.

 Θά βαρεθοῦν νὰ περιμένουν τὸν παπὰ στὶς καφετέριες, ἐφ’ ὅσον αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη τῆς μετὰ τοῦ Ἱερέως σωτηρίου συναναστροφῆς καὶ θὰ τρέξουν ἐκεῖ πού εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ὕδατος τοῦ ζῶντος...»

Πρὸ τῆς ἀπολύσεως ὁ Σεβασμιώτατος ἀπένειμε στὸν νέο Πρεσβύτερο τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

            Στήν Θεία Λειτουργία συμμετεῖχαν ὁ Βουλευτής Ἀχαΐας κ. Νικόλαος Νικολόπουλος, ὁ Βουλευτής Ἀχαΐας κ. Ἀνδρέας Κατσανιώτης, ἡ Βουλευτής Α’ Πειραιῶς κ. Γεωργία Γεννιᾶ, ὁ Πρόεδρος τοῦ Περιφερειακοῦ Συμβουλίου κ. Γεώργιος Ἀγγελόπουλος καί Ἐκπρόσωποι Ἀρχῶν καί Φορέων.