Ο Διάκονος π. Κωνσταντίνος Τσαγκάρης παρουσίασε με απόλυτη επιτυχία την μεταπτυχιακή του διατριβή.

   Το Σάββατο 30/09/2017 ο Ιερολογιώτατος Διάκονος π. Κωνσταντίνος Τσαγκάρης της Ιεράς Μητροπόλεως των Πατρών και μεταπτυχιακός φοιτητής του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, του προγράμματος Σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία, παρουσίασε με απόλυτη επιτυχία την μεταπτυχιακή του διατριβή. 

  Η εκπονηθείσα διατριβή φέρει τον τίτλο: «Η έννοια της αμαρτίας κατά τον Άγιο Αθανάσιο Αλεξανδρείας» και βαθμολογήθηκε με τον βαθμό Άριστα 10 ! 

   Η μεταπτυχιακή αυτή διατριβή που αγγίζει περί τις εκατό πενήντα σελίδες αποτελεί μία σημαντική μελέτη αναφορικά με την ηθική και γενικότερα με τον όρο αμαρτία, όπως αυτός βιωνόταν από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας και εν προκειμένω από τον Μέγα Αθανάσιο, Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας. Σκοπός της συγγραφής του ως άνω πονήματος, ήταν η παρουσίαση του όρου αμαρτία, όπως εξυφαίνεται στα έργα του Μεγάλου αυτού Πατρός της Εκκλησίας.  

   Στη μελέτη αυτή σημειώνονται τα εξής: «Πολλές φορές μέσα στην εκκλησία και στην Ορθόδοξη Θεολογία επιχειρείται ένας δυτικότροπος, νομικού τύπου και δικανικής λογικής τρόπος αντιμετώπισης του αιωνίου δίπολου, της αρετής και της κακίας. Μέσα στα πλαίσια του ανθρωπομορφισμού και της ανελαστικής δικαιοσύνης, μέσα στον ευσεβισμό που απορρέει από τον πιετισμό και τον άκρατο αναχρονισμό ενός σκοταδιστικού τύπου,  πολλές φορές η μεγάλη αγκαλιά που λέγεται εκκλησία μετατρέπεται σε δυσβάστακτο φορτίο. Ωστόσο, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διδάσκουν μέσα από το Ορθόδοξο βίωμα ότι η Εκκλησία είναι το ιατρείο των ψυχών μέσα στο οποίο βιώνεται οντολογικά η Βασιλεία του Θεού, η οποία ξεκινά από τη γη και φτάνει στον ουρανό. Ωστόσο, όλες αυτές οι τραγικές καταστάσεις της αμαρτίας δεν μπορούν να αποτελούν απειλή, ούτε να οδηγούν τον αγωνιζόμενο χριστιανό σε ένα πεσιμισμό και σε μια μελαγχολία, αφού αεί του Σταυρού και των δοκιμασιών, έπεται η Ανάσταση και η αναψυχή.

   Στην ορθόδοξη ανατολική παράδοση το μένος των πνευματικών ταγών κατευθύνεται προς την αμαρτία και ποτέ προς τον αμαρτάνοντα. Οι χριστιανοί, πρωτίστως οι έχοντες την ειδική ιεροσύνη και δευτερευόντως οι έχοντες την γενική ιεροσύνη, συγκρίνουν εαυτούς έκαστος με την απόλυτη καθαρότητα και αναμαρτησία του Θεού και όχι με τις αμαρτίες των συνανθρώπων τους. Συγκρίνοντας έκαστος στην εκκλησία την κατάντια του, με τον πάντα τέλειο Θεό, μαθαίνει να μην ζει στο καθεστώς της αυτάρκειας και επομένως διώχνοντας το πνεύμα της κατακρίσεως και της αλαζονείας, οδηγείται στον αυτοέλεγχο και την αυτοκριτική, για τις δικές του αμαρτίες και τελικά στην αυτομεμψία, στρέφοντας έτσι τον νου του στις προσωπικές αστοχίες και παραλήψεις. Δι’ αυτής της οδού ο άνθρωπος κατορθώνει, αφενός μεν να μην υποπίπτει στο αμάρτημα της κατακρίσεως, αφετέρου δε, να ταπεινώνεται και τελικά να ελκύει τη χάρη και το έλεος του Θεού που αποτελούν τα ασφαλή εφόδια για την εν Χριστώ Θέωση και Σωτηρία.