Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

ΚΥΡΙΑΚΗ  Η΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ- ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

 Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ

          Σήμερα, πενήντα μέρες μετά το Πάσχα, γιορτάζουμε την Πεντηκοστή η οποία υπενθυμίζει σε κάθε χριστιανό τη γενέθλια ιστορικά ημέρα της Εκκλησίας μας στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Το Άγιο Πνεύμα αυτή την επίσημη ημέρα άνοιξε την ωραία πύλη της Εκκλησίας προς τα έθνη και συγχρόνως έγινε η μεγάλη δύναμή της . Ο Ιησούς Χριστός με την αποστολή του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές και την Εκκλησία Του, ολοκλήρωσε  το έργο Του επί της γης.  Έτσι η Πεντηκοστή είναι το πλήρωμα της Αναστάσεως και του σωτηριώδους έργου του, γιατί η μαρτυρία του θα φθάσει ως τα πέρατα της γης.

          Στο βιβλίο της Γενέσεως γίνεται λόγος για τη σύγχυση των γλωσσών, την ασυνεννοησία και τη διαίρεση των ανθρώπων κατά το κτίσιμο του πύργου τη Βαβέλ. Η αμαρτία διαιρεί τους ανθρώπους, τους δαιμονοποιεί, ενώ το Άγιο Πνεύμα αντίθετα ενώνει και ισχυροποιεί με τους δεσμούς της αγάπης ανάμεσα στους ανθρώπους. “Όλοι αυτοί -οι πρώτοι χριστιανοί- ήταν αφοσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία”. “Όλοι είχαν μια καρδιά και μία ψυχή”(Πραξ. Αποστ.).

          Το Άγιο Πνεύμα ενώνει τους πιστούς και την Εκκλησία και δημιουργεί τον σύνδεσμο της ενότητας και της κοινωνίας στην πίστη, στην αγάπη, στην ελπίδα. Γεμίζει τις καρδιές με αγάπη και γίνεται η εγγύηση για την αφθαρσία στην ερχόμενη ζωή. Οι καρποί του Πνεύματος γεμίζουν την καρδιά του πιστού και τον κάνει να χαίρεται μυσταγωγικά το μυστήριο της σωτηρίας του.

          Η Βαβέλ δεν είναι μια ασήμαντη ενέργεια του ανθρώπου. Εκφράζει μ’ έναν εξωτερικό τρόπο την αλαζονεία της δυνάμεως, την  “ύβριν” του ανθρώπου, όπως έλεγαν οι αρχαίοι τραγικοί ποιητές. Ο άνθρωπος φεύγει από τη φυσική τάξη και νομίζει πως μπορεί να αντιστρέψει τον κόσμο χωρίς καμιά τιμωρία. ( Αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι σύγχρονοι “υβριστές” και παραβάτες του νόμου του Θεού). Έτσι όμως χάνει την αίσθηση του μέτρου με τον κόσμο και τον συνάνθρωπο. Φέρεται αλαζονικά και τα έργα του αντί να ενώνουν, τον απομονώνουν. Η γλώσσα αντί για όργανο συνεννόησης, γίνεται μέσον διαίρεσης που οδηγούν στον όλεθρο. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στη Βαβέλ, αλλά σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας. Και τούτο γιατί οι άνθρωποι δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, αυτή που τους έδωσε ο Θεός, αλλά ο καθένας μιλά τη δική του εγωιστική γλώσσα, τη γλώσσα της Βαβέλ.

          Σ’ αυτή την τραγική εποχή της Βαβέλ έρχεται να βάλει ένα τέλος η Πεντηκοστή, για να δώσει στον άνθρωπο την δυνατότητα μια νέας και καινούργιας ενότητας,  μιας γλώσσας που οδηγεί στη συνεννόηση κι όχι στον αλληλοσπαραγμό.

          Την Πεντηκοστή συγκροτείται ένας καινούργιος κόσμος του οποίου το κύριο γνώρισμα είναι η ενότητα, όπως φαίνεται μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας, όταν αποκαλύπτεται ο λαός του Θεού ενωμένος γύρω από τον Θεό και την ευχαριστιακή τράπεζα. Όταν όλοι ενώνονται  με τον Χριστό δια του Αγίου Πνεύματος, μας δίνεται μια γεύση ενότητας στην αγάπη των Αγίων, των αληθινών χριστιανών, όπως επίσης μια γεύση την ενότητας  στην υπέρβαση του εγωισμού, στην αυτοθυσία και του αλτρουισμού των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας.

          Εξ άλλου κι η ιστορία, αλλά και το παρόν της Εκκλησίας έχουν να παρουσιάσουν πολλά δείγματα ενότητας  παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες και την αντίσταση του εγωισμού μας στη φωνή του Παρακλήτου.

          Έτσι καταδεικνύεται, ότι το Άγιο Πνεύμα είναι η μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας και αυτό το βλέπουμε την ημέρα της Πεντηκοστής που βάπτισε τους αποστόλους με τις πύρινες γλώσσες και τους εξαπέστειλε στα πέρατα του κόσμου να διδάξουν και να βαπτίσουν εις το όνομα της Αγίας Τριάδος.

          Αυτό δημιούργησε τους μάρτυρες, ώστε ν’ αντιστέκονται σε βασιλείς και ηγεμόνες. Αυτό φώτισε τους Πατέρες να ερμηνεύουν σωστά την αγία Γραφή. Αλλά και από την άλλη πλευρά είναι και ο Θεός που σκύβει με στοργή πάνω στην αδυναμία μας, που προσεύχεται  για μας με στεναγμούς αλαλήτους. Κάθε στιγμή ο Θεός μας προσκαλεί στο δρόμο του. Κι αυτό είναι για μας πορεία “Αγίου Πνεύματος” για να κατακτήσουμε τον κόσμο, νικώντας την αμαρτία και τον θάνατο κερδίζοντας την αιώνια ζωή.

          Ο κόσμος αναμένει αυτή την ώρα, την ώρα του Πνεύματος, την ώρα της ενότητας, που βασίζεται στην αγάπη, στην αρμονία, στη τιμιότητα και την ειλικρίνεια.

          Το θέμα είναι να επιτρέψουμε να σκηνώσει μέσα μας το Πανάγιο Πνεύμα, να μας ζωογονήσει σαν τον ήλιο και να μας δροσίσει σαν το νερό και να τ’ αφήσουμε  να μας οδηγήσει στην  ενότητα της αγάπης.

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας