ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ MARKETING Ή ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ? - Ιωάννης Σαλογιάννης

 ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ MARKETING Ή ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ?

Η νέα καμπάνια της σοκολάτας Lacta που περιλαμβάνει φωτογραφίες 28 αληθινών ζευγαριών, με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, χρώμα, εθνικότητα, ηλικία και άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, «σαρώνει» τις τελευταίες ώρες το διαδίκτυο. Θα μου επιτραπεί να σταθώ όμως στο κομμάτι της προώθησης της ομοφυλοφιλίας. Μια διαφήμιση που απευθύνεται, κυρίως, σε παιδιά θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτική. Άλλο πράγμα να αποδεχόμαστε το διαφορετικό, άλλο να το διαφημίζουμε/προπαγανδίζουμε. Διερωτώμαι, μήπως βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά απέναντι σε πολεμίους του θεσμού της οικογένειας. Για ποιο λόγο ένα προϊόν το οποίο απευθύνεται σε παιδιά , να περνάει τέτοια μηνύματα;

Μήπως θέλουν τελικά τα παιδιά μας μεγαλώνοντας να αποδεχθούν την ομοφυλοφιλία σαν κάτι το φυσιολογικό; Μήπως γίνονται πράξη τα λόγια του προέδρου του ελληνικού κοινοβουλίου κ. Βούτση στην Κρατική τηλεόραση ότι η Ελλάς πλέον πρέπει να πάψει να είναι η χώρα του Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια και του Ελλάς – Ελλήνων Χριστιανών;

Μήπως τελικά χρειάζεται να βάλουμε στο περιθώριο όσα και όσους προωθούν τέτοιου είδους μηνύματα; Μήπως ήρθε η στιγμή όλα τα σπίτια να μετατραπούν σε κατ’ οίκον εκκλησίες;  Είσαι οικογενειάρχης; Έχεις γυναίκα και παιδιά; Μαζί με όλα τα μέλη της οικογενείας σου αποτελείτε μια μικρή εκκλησία. Είστε η «κατ’ οίκον εκκλησία», όπως ονομάζει ο απόστολος Παύλος τη συγκέντρωση των μελών της οικογενείας και άλλων ακόμα φιλικών προσώπων που γινόταν τα πρώτα χρόνια της Χριστιανοσύνης, όταν οι χριστιανοί δεν είχαν δικά τους κτίρια, ναούς, για να προσευχηθούν. Τότε κάθε χριστιανικό σπίτι ήταν μια εκκλησία. Ο αρχηγός της οικογενείας ήταν ιερό πρόσωπο, γιατί με την όλη του χριστιανική διαγωγή ενέπνεε το σεβασμό και συντελούσε να δημιουργείται περιβάλλον θρησκευτικό. Κι όπως μεσ’ στην εκκλησία δεν επιτρέπεται να πει κάποιος άπρεπα λόγια ή να κάμει ασχήμιες, έτσι και μέσα στο σπίτι δεν επιτρεπόταν να λένε λόγια και να κάνουν πράξεις άπρεπες. Κι όπως ο ιερεύς σήμερα χτυπάει την καμπάνα και καλεί τους χριστιανούς στην εκκλησία, έτσι κι ο αρχηγός της οικογενείας τα ευλογημένα εκείνα χρόνια είχε ορισμένες ώρες που καλούσε όλα τα μέλη της οικογενείας σε κοινή προσευχή. Προσεύχονταν το πρωί, προσεύχονταν και το βράδυ προτού να κοιμηθούν. Και το θέαμα μιας χριστιανικής οικογένειας που προσευχόταν με όλα τα μέλη ήταν ένα απ’ τα ωραιότερα θεάματα που παρουσίαζε τότε η γη. Σπίτι – εκκλησία, ένα κομμάτι του ουρανού, σπίτι – παράδεισος, σπίτι ευλογημένο. Η ιερή συνήθεια να προσεύχεται όλη η οικογένεια μαζί εξακολούθησε να υπάρχει στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Στη σκλαβωμένη πατρίδα οι χριστιανικές οικογένειες προσεύχονταν. Η οικογενειακή προσευχή ήταν απαραίτητη. Ήταν κάποτε εποχή που όλα τα παιδιά σου πίστευαν και τα σπίτια ήταν εκκλησίες. Αλλά τώρα στα τελευταία χρόνια, που πολλά και διάφορα και ξένα δαιμόνια μπήκαν στον τόπο μας, άλλαξαν τα χριστιανικά ήθη και έθιμα. Οικογενειακή προσευχή δεν γίνεται πλέον. Χωρίς σταυρό κάθονται στο τραπέζι και τρώνε. Άπρεπα λόγια, αισχρολογίες και βλαστήμιες ακούγονται. Ευαγγέλιο ποτέ δεν ανοίγεται. Συζήτησις χριστιανική δεν γίνεται. Ο Χριστός λείπει απ’ τα σπίτια αυτά. Απ’ τα σημερινά σπίτια λείπει η οικογενειακή προσευχή. Λίγα, μα πολύ λίγα, είναι τα σπίτια εκείνα που οι χριστιανοί γονείς κάθε πρωί και κάθε βράδυ φωνάζουν όλα τα μέλη της οικογενείας και κάνουν κοινή προσευχή. Υπάρχουν δε και μερικά σπίτια, που κάποιο μέρος το ’χουν διασκευάσει σε μικρή εκκλησιούλα με εικόνες, καντήλια, θυμιάματα κ.τ.λ. Εκεί προσεύχεται όλη η οικογένεια. Σε αυτές τις οικογένειες χρειάζεται να ομοιάσουμε κι εμείς. Είναι υποχρέωση μας πλέον να ομολογούμε καθημερινά Χριστό και να υπερασπιζόμαστε τα Ιερά και τα Όσια της Πατρίδος μας. Πρέπει να το πράξουμε, γιατί όσο θα μένουμε εγκλωβισμένοι στον πόνο, την κατάθλιψη, την αγανάκτηση, την τυφλή οργή, πολύ δε χειρότερα ακόμη και σε αισθήματα μίσους απέναντι σε πρόσωπα που εγκαλούνται ως δωσίλογοι και ξεπουλητάδες της πατρίδας, είναι αδύνατο να προχωρήσουμε. Και εμείς πρέπει να προχωρήσουμε. Αρκετά πέσαμε στις παγίδες τους, αρκετά παίξαμε το στημένα τους παιχνίδια. Το οφείλουμε στους προγόνους μας, το οφείλουμε στα παιδιά μας, το οφείλουμε και στους ακόμη αγέννητους αυτού του τόπου. Πάνω απ’ όλα το χρωστάμε σε μας τους ίδιους. Στους προδομένους και πληγωμένους εαυτούς μας, που ωστόσο εμείς οι ίδιοι πρωτίστως τους προδώσαμε και τους πληγώσαμε. Για τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, τις τρομακτικές μας ευθύνες.   

Ιωάννης Σαλογιάννης