Ἀγώνας γιά τήν πίστη; - ὑπό π. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἀγώνας γιά τήν πίστη;

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ Θεός εἶπε στόν Κάιν:  «Οὐκ, ἐάν ὀρθῶς δέ μή διέλῃς, ἥμαρτες;» (Γέν. 4:7). Δηλαδή, δέν  ἀρκεῖ νά Μοῦ προσφέρεις κάτι ὡς θυσία, ἀλλά θέλω αὐτό πού Μοῦ προσφέρεις, νά τό προσφέρεις  «ὀρθῶς», μέ σωστό τρόπο, διαφορετικά ἁμαρτάνεις.  Αὐτό ἰσχύει καί στούς ἀγῶνες πού κάνουμε ὑπέρ τῆς πίστεως. Δέν ἀρκεῖ ἁπλά νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν ἁγία μας πίστη, ,  ἀλλά θά πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Κυρίου, μέ ταπείνωση, μέ συμπόνοια κ.λ.π.  πρός τόν πλανεμένο ἀδερφό μας.  Ὁ Κύριος  δέν   θέλει ὡς «ὑπερασπιστή» Του ἄνθρωπο ἁμαρτωλό, πού καταφρονεῖ τίς ἐντολές Του (Ψλμ. 49:16-20). Θεωρεῖται ὑπεράσπιση  τῆς ἁγίας μας πίστεως (μαρτυρία Χριστοῦ!),  ὅταν καταφρονοῦμε, χλευάζουμε, διασύρουμε   τούς «ἀντιπάλους» μας, ἀδερφούς μας καί τέκνα τοῦ Χριστοῦ;!  Τί διαφορετικό θά ἔκανε  αὐτός πού δέν πιστεύει στόν Χριστό;  Τί;

Ἄν ἰσχύει «στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέν θά μποῦν ἐκεῖνοι πού Μοῦ λένε συνεχῶς «Κύριε, Κύριε», ἀλλά ἐκεῖνοι  πού τηροῦν τό θέλημα τοῦ Πατέρα Μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς», (Μτ. 7: 21), ἰσχύει,    στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέν θά μποῦν  ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται συνεχῶς γιά τήν πίστη, ἀλλά ἐκεῖνοι  πού τηροῦν τό θέλημα τοῦ Κυρίου. «Σκέψου καλά, μήπως μέ αὐτό πού κάνεις,  πᾶς στήν Κόλαση», εἶπε ὁ ἴδιος  Χριστός σέ Ἱερέα, ὀνόματι   Κάρπο, πού παρακαλοῦσε τόν Χριστό (μέ διάθεση ἐκδικήσεως)  νά  ἐξαφανίσει ἀπό τήν ἐνορία του  δυό εἰδωλολάτρες (Μέγας Συναξαριστής τ. 10^ος, σελ. 68-69).

    

Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς Ἁγίους Μάρτυρες, ὄχι ἐπειδή ἁπλά μαρτύρησαν γιά τόν Χριστό, ἀλλά ἐπειδή ἔδωσαν ἐν ἀγάπῃ τήν μαρτυρία τους γιά  τόν Χριστό, καί μάλιστα τή στιγμή πού πονοῦσαν φρικτά! Ἄν μέσα τους ὑπῆρχε ἴχνος μνησικακίας, ἡ χάρη τοῦ Κυρίου θά ἀποσυρόταν ἀπό πάνω τους, καί δέν θά ἔφθαναν στό μαρτύριο.  Κάτι πού  ἔγινε μέ τόν ἱερέα Σαπρίκιο. Τή στιγμή πού μαρτυροῦσε,  ἀρνήθηκε νά ἀγαπήσει τόν ἐχθρό του  Νικηφόρο.  Ἀποτέλεσμα; Ὁ Χριστός  πού μέχρι τήν στιγμή ἐκείνη  ἐνδυνάμωνε τόν ἱερέα,  τώρα  τόν ἐγκατέλειψε, καί  ὁ ἱερέας ἀρνήθηκε τήν πίστη του (Συναξάριο Θ΄ Φεβρουαρίου).

        

 Ὁ Χριστός  εἶπε στούς φαρισαίους: «Πῶς μπορεῖτε ἐσεῖς νά πιστέψετε (σωστά) ,  ἀφοῦ ἀποζητᾶτε τόν ἔπαινο ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, καί δέν ἐπιδιώκετε τόν ἔπαινο τοῦ μοναδικοῦ Θεοῦ;» (Ἰω. 5:44). Δηλαδή, ὀρθή  πίστη καί κενοδοξία, δέν πᾶνε ποτέ μαζί! Τολμᾶ νά  εἰπεῖ κανείς πώς δέν εἶναι κενόδοξος,  καί δέν   ἐπιδιώκει τή δόξα τῶν ἀνθρώπων; Πώς δέν χαίρεται,  ὅταν ἐπαινεῖται καί δοξολογεῖται;   Ἄς μήν βάζουμε, λοιπόν,  θαυμαστικά στήν πίστη μας, καί προπαντός στούς ἀγῶνες πού κάνουμε γιά τήν πίστη μας, γιατί δέν  ἔχουμε γνώση, ἐμπειρία  τῆς πίστεώς μας, τουτέστιν  τοῦ Χριστοῦ!

Ξέρουμε  πώς ἅμα βάλουμε τό χέρι μας  στή φωτιά,  θά καεῖ.  Ὅμως, ἄλλο αὐτό, καί ἄλλο νά  τό βάλουμε  καί νά καεῖ.  Τό πρῶτο εἶναι πίστη,  τό δεύτερο γνώση, ἐμπειρία.     Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι  ἡ πίστη στό Χριστό, καί ἄλλο  γνώση, ἐμπειρία Χριστοῦ. Τό πρῶτο  ὡς χριστιανοί τό ἔχουμε, τό δεύτερο δέν τόν ἔχουμε. Γιά νά τό ἀποκτήσουμε, θά πρέπει νά τηρήσουμε  τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. «Ἐκεῖνος (λέει ὁ Χριστός)  πού ἔχει μάθει τίς ἐντολές Μου καί τίς τηρεῖ, αὐτός εἶναι πού Μέ ἀγαπάει· ἀλλά ἐκεῖνον πού ἀγαπάει Ἐμένα, θά τόν ἀγαπήσει καί ὁ Πατέρας Μου· θά τόν ἀγαπάω καί Ἐγώ, καί θά τοῦ φανερώσω τόν Ἑαυτόν Μου» (Ἰω. 14:21).

Ὅμως, ἡ  τήρηση τῶν ἐντολῶν Του ἀπαιτεῖ θυσία, ἀποκεφάλιση τοῦ παλαιοῦ μας ἑαυτοῦ. Καί  ἐμεῖς τό μόνο πού κάνουμε, εἶναι νά  θρέφουμε τόν παλαιό μας ἑαυτό. Πῶς, λοιπόν, νά ἀποκτήσουμε ἐμπειρία Χριστοῦ;  Ἔτσι ἡ πίστη μας  εἶναι σχεδόν νεκρή.  «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ» (Μκ. 9:24), θά πρέπει  νά εἶναι  ἡ καθημερινή μας, προσευχή- κραυγή μας πρός τόν Κύριο.

 Ἄς προβληματισθοῦμε, ἄν μέ τέτοια ἀδύνατη πίστη, ἔχουμε τίς προϋποθέσεις νά ἀγωνιζόμαστε ἡρωϊκῶς (!) ὑπέρ τῆς πίστεως! Μήπως τελικά δέν  ἀγωνιζόμαστε γιά τήν πίστη  μας,  ἀλλά πρός ἱκανοποίηση τῶν παθῶν μας;  Ἄβυσσος ἡ ψυχή μας...!