Jumbo…δαιμόνια!!! - Σαλογιάννης Ιωάννης

 Jumbo…δαιμόνια!!!

Την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε με την οικογένειά μας , επίσκεψη στα jumbo της  ακτής  Δυμαίων. Με τρόμο αντικρύσαμε σε ράφια του υπογείου, τις μάσκες   που παρουσιάζω στις φωτογραφίες. Δαιμόνια και τραγόμορφες  μάσκες  για να φορεθούν από Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Πολλοί ειδικοί ερευνητές πιστεύουν ότι η επιλογή της αποκριάτικης στολής δεν γίνεται τυχαία, όπως συνήθως νομίζουμε. Και, ενώ έχουμε την εντύπωση ότι κρυβόμαστε πίσω από την αποκριάτικη μάσκα μας, στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όταν επιλέγουμε μια αποκριάτικη στολή, στην ουσία, βιώνουμε ένα κομμάτι της φαντασίας μας και φανερώνουμε στους άλλους καλά κρυμμένες πτυχές του εσωτερικού μας κόσμου.

          Πως λοιπόν ο Βαπτισμένος Χριστιανός στο όνομα της Αγίας Τριάδος ο οποίος έχει δώσει υπόσχεση: «Αποτάσση τω Σατανά; και πάσι τοίς έργοις αυτού; και πάση τη λατρεία αυτού; και πάσι τοις αγγέλοις αυτού; και πάση τη πομπή αυτού;»  μπορεί να αγοράζει και να φοράει τέτοιες μάσκες;  Για να δείξει μάλιστα ο βαπτιζόμενος την πλήρη αποστροφή του στο διάβολο, ο ιερέας τον καλεί να κάνει μια πολύ παραστατική πράξη: Να τον φτύσει!

        Ο Mr Jumbo λοιπόν και η Νέα Τάξη Πραγμάτων καλά συνεργάζονται. Βασικός στόχος των δυνάμεων του σκότους είναι να προκαλέσουν πολιτικό, ηθικό και οικονομικό χάος χτυπώντας κυρίως κέντρα πνευματικού και οικονομικού πλούτου. Η Ελλάς, η πιο πλούσια πνευματικά χώρα, βρίσκεται σήμερα αποκομμένη από τις ρίζες της, την Ορθοδοξία και την ελληνική γλώσσα παραδέρνωντας μέσα σε ηθική, πολιτική και οικονομική εξαθλίωση. Η χώρα έπρεπε να χτυπηθεί στην γλώσσα, την θρησκεία, τον πολιτισμό και φυσικά την παιδεία της. «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».(Heinz Alfred Kissinger)

Μήπως τελικά χρειάζεται να βάλουμε στο περιθώριο όσα και όσους προωθούν τέτοιου είδους μηνύματα; Μήπως ήρθε η στιγμή όλα τα σπίτια να μετατραπούν σε κατ’ οίκον εκκλησίες;  Είσαι οικογενειάρχης; Έχεις γυναίκα και παιδιά; Μαζί με όλα τα μέλη της οικογενείας σου αποτελείτε μια μικρή εκκλησία. Είστε η «κατ’ οίκον εκκλησία», όπως ονομάζει ο απόστολος Παύλος τη συγκέντρωση των μελών της που γινόταν τα πρώτα χρόνια της Χριστιανοσύνης, όταν οι χριστιανοί δεν είχαν δικά τους κτίρια, ναούς, για να προσευχηθούν. Τότε κάθε χριστιανικό σπίτι ήταν μια εκκλησία. Ο αρχηγός της οικογενείας ήταν ιερό πρόσωπο, γιατί με την όλη του χριστιανική διαγωγή ενέπνεε το σεβασμό και συντελούσε να δημιουργείται περιβάλλον θρησκευτικό. Κι όπως μεσ’ στην εκκλησία δεν επιτρέπεται να πει κάποιος άπρεπα λόγια ή να κάμει ασχήμιες, έτσι και μέσα στο σπίτι δεν επιτρεπόταν να λένε λόγια και να κάνουν πράξεις άπρεπες. Κι όπως ο ιερεύς σήμερα χτυπάει την καμπάνα και καλεί τους χριστιανούς στην εκκλησία, έτσι κι ο αρχηγός της οικογενείας τα ευλογημένα εκείνα χρόνια είχε ορισμένες ώρες που καλούσε όλα τα μέλη της οικογενείας σε κοινή προσευχή. Προσεύχονταν το πρωί, προσεύχονταν και το βράδυ προτού να κοιμηθούν. Σπίτι – εκκλησία, ένα κομμάτι του ουρανού, σπίτι – παράδεισος, σπίτι ευλογημένο. Η ιερή συνήθεια να προσεύχεται όλη η οικογένεια μαζί εξακολούθησε να υπάρχει στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Στη σκλαβωμένη πατρίδα οι χριστιανικές οικογένειες προσεύχονταν. Η οικογενειακή προσευχή ήταν απαραίτητη. Ήταν κάποτε εποχή που όλα τα παιδιά σου πίστευαν και τα σπίτια ήταν εκκλησίες. Αλλά τώρα στα τελευταία χρόνια, που πολλά και διάφορα και ξένα δαιμόνια μπήκαν στον τόπο μας, άλλαξαν τα χριστιανικά ήθη και έθιμα. Οικογενειακή προσευχή δεν γίνεται πλέον. Χωρίς σταυρό κάθονται στο τραπέζι και τρώνε. Άπρεπα λόγια, αισχρολογίες και βλαστήμιες ακούγονται. Ευαγγέλιο ποτέ δεν ανοίγεται. Συζήτησις χριστιανική δεν γίνεται. Ο Χριστός λείπει απ’ τα σπίτια αυτά. Απ’ τα σημερινά σπίτια λείπει η οικογενειακή προσευχή. Λίγα, μα πολύ λίγα, είναι τα σπίτια εκείνα που οι χριστιανοί γονείς κάθε πρωί και κάθε βράδυ φωνάζουν όλα τα μέλη της οικογενείας και κάνουν κοινή προσευχή. Υπάρχουν και μερικά σπίτια, που κάποιο μέρος το ’χουν διασκευάσει με εικόνες, καντήλια, θυμιάματα κ.τ.λ. Εκεί προσεύχεται όλη η οικογένεια. Σε αυτές τις οικογένειες χρειάζεται να ομοιάσουμε κι εμείς. Είναι υποχρέωση μας πλέον να ομολογούμε καθημερινά Χριστό και να υπερασπιζόμαστε τα Ιερά και τα Όσια της Πατρίδας μας. Πρέπει να το πράξουμε, γιατί όσο θα μένουμε εγκλωβισμένοι στον πόνο, την κατάθλιψη, την αγανάκτηση, την τυφλή οργή,  είναι αδύνατο να προχωρήσουμε. Και εμείς πρέπει να προχωρήσουμε. Αρκετά πέσαμε στις παγίδες τους, αρκετά παίξαμε τα στημένα τους παιχνίδια. Το οφείλουμε στους προγόνους μας, το οφείλουμε στα παιδιά μας.

Σαλογιάννης  Ιωάννης