Τον τζιαιρόν των Φώτων - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ

 Τον τζιαιρόν των Φώτων

 
Τον τζιαιρόν των Φώτων έπρεπέν να κουμαντάρεις πολούτουρκά με τις πουλουστρίνες. Να μεν χασόμεράς τζιαι να παένεις γλήορα στους φουαρτάες με τα πλουμιστίτζια. Τους παλλιούς τζιαιρούς αν είσιεν ο αρφός σου έναν τατάν καλογνωμόν ελάλες του τζιαι εσού τατά ολοχρονίς τζιαι έτσί είσιες τζιαι έναν καρτζιλλίκιν τα Φώτα να τον γυρέψεις να του πεις το Καλημέρα τζιαι τα φώτα. Εν επρόκαμνές να τελειώσεις το λόον τζιαι ετραπεζώναν σε ετζιερνούσαν σου εθκιούσαν σου τζιαι το μισούιν σου τζιαι εγεμώναν σου τζιαι τις πούτζίές όύλλα τα καλά.
Αν ήταν ο τατάς σου πέρα στην Αγγλίαν στην Αμερικήν για σιειρόττερα στην Αυστράλιαν εκλαιές μες τες γιορτές τζιαι ετραούδας τα τραούθκια της ξενηθκειάς του Καζαντζίδη.Έλειπέν σου τζείνην η στήριξη του γίγαντα του τατά σου που τον ενώθαν οι στράτες αμάν εστρέφετούν που τες δουλειές ή που το κοπάιν. Η βραστή η σούππα της νουννάς σου. Έτσι την ελαλούσαν στη Δρούσιαν. Τζιαι οι πακκίρες της οι τριπλοχωσμένες για λλόου σου. Τα λουκκούμμιά τα λίζα που σου φύλαεν μες την αρμαρόλλαν άμαν τα φερνεν ο τατάς σου που τον καφενέν. Που τζιαι που κανςναν τρικούιν που σου σάζεν αφού το πάσκάν μυστικά πας το τραπέζιν επκιαννέν τον άξαμόν σου για να σου έσιει το γιλεκκούιν που του Αγίου Σπυριδωνου έτοιμόν.
Άμαν σε ετζυνήαν να σε δέρει κανένας σέρτης να σε δέρει εβούττάς μές τόν κάφενέν τζιαι εκάθεσούν κοντά στον τατάν σου. Ελάλεν τζιαι ένας χωρκανός μου. Έσιεις τατάν τζιαι νούναν καλους έσιεις γρουσάφιν περίτου που τους αρκόντους.
Ο τατάς μου ρε ασυγχόμπατοι βαρεί σας ούλλους εις τη δύναμήν. Μα τζιαι στην αδρωπκιάν περίτού εφώναζεν ένας σέρτης μιτσής εις τις Αρόδες τζιαι άρεσέν μου τζιαι εν το ξηάννώ.
Εν πούχα τζιαι εγιώ τζιαι ο Πατέρας μου τατάν γρουσάφιν.
Άτε γρόνους πολλούς τζιαι τον τατάν τζιαι την νουννάν σας τζιαι τα μμάθκια σας. Εν μεάλον ποκούμπιν.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ