ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ - π. Βαρθολομαίος Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου

  ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ.

Σύννεφα βλέπω να σκιάζουν παντού γύρω μου. Το βλέμμα μου, όπου και να το γυρίσω αντικρίζει πόνο, θλίψη, απελπισία, οργή...

Τα αυτιά μου έχουν γεμίσει με τον ήχο που προκαλεί ο φόβος, η ανησυχία και η αβεβαιότητα, ταραγμένες φωνές ανθρώπων σε απόγνωση.

Η σκέψη αμέσως αναζητά κάπου να ακουμπήσει, κάπου να ηρεμήσει και να αναπαυθεί.

Τα χείλη τότε αμέσως ψάλλουν:

"Και πού λοιπόν,

άλλην ευρήσω αντίληψιν;

πού προσφύγω;

πού δε και σωθήσομαι;

τίνα θερμήν έξω βοηθόν,

θλίψεσι του βίου και ζάλαις οίμοι κλονούμενος;

Εις Σε μόνην ελπίζω, και θαρρώ και καυχώμαι,

και προστρέχω τη σκέπη σου, σώσον με."

Σε Σένα Παναγία μου τρέχει ο λογισμός μου.

Εσύ έγινες γέφυρα, έγινες σκέπη, έγινες παραμυθία, έγινες μητέρα της ζωής.

Εσύ τρέξε και πάλι. Διώξε τα σύννεφα που σκιάζουν την ζωή μας. Δώσε πνοή ζωής στα παιδιά σου. Γέμισε με φως την ζωή μας, για να δούμε τα λάθη μας, να δούμε και την σωτηρία μας.

Διώξε από τις καρδιές των ανθρώπων την οργή και γέμισέ τες με αγάπη, γιατί όλοι είμαστε παιδιά Σου.

Δώσ' μας πάλι την ευκαιρία να γευθούμε την χαρά που στερηθήκαμε. Ξεχαστήκαμε και χάσαμε την πορεία μας. Βάλε μας πάλι στην οδό της σωτηρίας, την πορεία που χάραξε ο Υιός σου και Θεός μας, ο Χριστός. Γίνε παράκληση προς Αυτόν να μην μας αποστραφεί, αλλά να παραβλέψει τα λάθη μας.

Αυτήν την μητρική Σου αγάπη, Παναγία μου, νιώθω, και πάλι τα χείλη μου ψελλίζουν για Σένα ύμνο ευχαριστίας:

"Τι σοι δώρον προσάξω,

της ευχαριστίας ανθ' ώνπερ απήλαυσα,

των σων δωρημάτων,

και της σης αμετρήτου χρηστότητος;

Τοιγαρούν δοξάζω,

υμνολογώ και μεγαλύνω σου την άμετρον προς με συμπάθειαν."

+αρχ. Βαρθολομαίος

Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου