Θαρσεῖτε, ἐγώ
εἰμι· μὴ φοβεῖσθε!
Μεγάλη θαλασσοταραχή επικρατεί στην λίμνη της Τιβεριάδος, τα κύματα αγριεμένα, έτοιμα να κατασπαράξουν το πλοίο στο οποίο επέβαιναν οι μαθητές. Ο φόβος του πνιγμού ορατός, η απελπισία έχει κυριεύσει τις ψυχές τους. Τίποτα πλέον δεν τους σώζει.
Αυτόν τον φόβο έρχεται να τον αυξήσει και να τον μετατρέψει σε τρόμο η θέα μιας ανθρώπινης φιγούρας, να περπατά επάνω στα μανιασμένα κύματα. Ο τρόμος, μαζί με τον πανικό που επικρατούσε, έκανε τους μαθητές να φωνάξουν δυνατά, νόμιζαν ότι έβλεπαν φάντασμα.
Οι καρδιές όλων χτυπούν έντρομα, κινδυνεύουν να
σπάσουν από την ένταση.
Τότε μέσα στην ταραχή, το σκοτάδι και τον πανικό ακούστηκε μια γλυκιά, γαλήνια, γνώριμη φωνή: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε».
Ήταν ο Διδάσκαλος! Αμέσως την θέση του πανικού και
του τρόμου την πήρε η χαρά, η ανακούφιση και η ελπίδα.
Ήταν ο Διδάσκαλος! Δεν είναι πλέον στο μυαλό τους
κάποιο φάντασμα, είναι Αυτός!
Ήταν ο Διδάσκαλος! Όλα πλέον θα γαληνέψουν, όλα είναι ασφαλή.
Αυτήν την χαρά και την ασφάλεια των μαθητών, ήθελε
ο Πέτρος να την σιγουρέψει.
«Αν είσαι Εσύ, διάταξε να περπατήσω στο κύμα και να έρθω κοντά Σου», του φωνάζει. Και ο Ιησούς αμέσως του απαντά: «ελθέ!». Έτσι απλά!
Τρέχει ο Πέτρος αμέσως επάνω στο κύμα, χωρίς να καταλαβαίνει το θαυμαστό γεγονός, γιατί είχε προσηλωθεί στον Ιησού, είχε καρφωμένο το βλέμμα του επάνω Του.
Μόλις, όμως, αντιλαμβάνεται τον ισχυρό άνεμο, πανικοβάλλεται και αρχίζει να βουλιάζει. Η δύναμη του αέρα και τα μανιασμένα κύματα τού απέσπασαν την προσοχή από τον Ιησού και άρχισε να πνίγεται.
Έντρομος Του φωνάζει πάλι: «Κύριε σώσον με!».
Ο Ιησούς ευθέως απλώνει το χέρι Του και με γαλήνη του φωνάζει: «ολιγόπιστε εις τι εδίστασας»...
Πόσο ταυτίζεται αυτή η ευαγγελική περικοπή με την ζωή μας! Ποιος δεν νοιώθει αδυναμία στην καθημερινότητά του; Τα προβλήματα και οι πειρασμοί κυριαρχούν και χτυπούν με λύσσα την ζωή μας, μας αποσπούν την προσοχή. Τρόμος και αβεβαιότητα κυριαρχούν, αρχίζουμε να «βουλιάζουμε», δείχνουμε αδυναμία να τα αντιμετωπίσουμε, μας πνίγουν...
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Η απάντηση είναι απλή, γιατί βγάλαμε τον Χριστό από
την ζωή μας.
Η καθημερινότητα μας «τρέχει» κι εμείς ακολουθούμε,
μας αποσπά την προσοχή μας από Αυτόν και μας πνίγει στο τέλος.
Χωρίς Χριστό στην ζωή μας, επικρατεί φόβος, ταραχή,
πανικός, απελπισία, σκοτάδι.
Χωρίς Χριστό στην ζωή μας, κυριαρχεί το κακό,
δίνοντάς του τεράστια δύναμη, την οποία αληθινά δεν έχει.
Χωρίς Χριστό στην ζωή μας, γινόμαστε εμείς για τον εαυτό μας και θύτης και θύμα.
Ο Χριστός είναι όμως παρών στην ζωή μας και μας περιμένει να Τον φωνάξουμε. Μας φωνάζει συνεχώς: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». Έχετε θάρρος, μη φοβάστε, μας φωνάζει, γιατί είναι εδώ, παρών στην ζωή μας, φθάνει να στρέψουμε το βλέμμα μας σ' Αυτόν.
Ακόμη και στην ανθρώπινη αδυναμία μας έχει απλωμένο το χέρι Του να μας σηκώσει, παρά την ολιγοπιστία μας.
Ας διώξουμε, λοιπόν, τον φόβο που προκαλούν οι πειρασμοί στην ζωή μας, γιατί είναι Αυτός παρών! Με θάρρος να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται, έχοντας το βλέμμα μας καρφωμένο πάνω Του. Τότε θα αξιωθούμε να μένουμε αβλαβείς από τα κύματα του πειρασμού, μαζί Του πορευόμενοι με ασφάλεια στην αληθινή οδό της σωτηρίας.
Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου