Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

(Μαρκ. 2, 1-12)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στα Αμπέλια, στις 23/3/2008)

 
Φαίνεται η καρδιά;
 
Το Ευαγγέλιο μας μίλησε για ένα θαύμα που έκανε ο Χριστός. Θεράπευσε ένα παράλυτο. Εμείς θαυμάζουμε το θαύμα. Μα ο Χριστός θαύμασε την πίστη των ανθρώπων που του πήγαν τον παράλυτο. Ερώτημα: Φαίνεται η πίστη; Πώς την βλέπει κανείς εξωτερικά;
Ό,τι έχουμε μέσα μας, φαίνεται και έξω. Γιατί ο Θεός έχει φτειάξει παράθυρα του εσωτερικού μας κόσμου, τις ενέργειές μας. Η ψυχή μας φαίνεται στο βλέμμα μας. Στο χρώμα της φωνής μας. Στις εκδηλώσεις μας. Φαίνεται σ’ ολόκληρο τον εαυτό μας.
Στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων, που πήγαν στον Χριστό τον παράλυτο, η πίστη φαινόταν σ’ ένα σωρό πράγματα. Και ιδιαίτερα σε τέσσερα σχοινιά. Πώς ήταν τα σχοινιά μαρτυρία πίστεως;
Έδεσαν το ξυλοκρέβατο, έβαλαν πάνω τον παράλυτο και τον πήραν στον ώμο κρατώντας γερά τα σχοινιά. Και έφθασαν έξω από το σπίτι που ήταν ο Χριστός· στην Καπερναούμ.
Εκεί διαπίστωσαν το αδιαχώρητο. Ήταν τόσος κόσμος! Όλοι άκουγαν τον Χριστό. Κανένας δεν παραμέριζε. Άνθρωποι χωρίς βαθειά πίστη σε εκείνο που πρέπει να κάνουν για του Θεού το θέλημα, καταθέτουν αμέσως τα όπλα. Λένε:
-Τι να κάνουμε; Τόσος κόσμος είναι. Άφησέ τον εδώ στην πόρτα και βλέπουμε... Ας ελπίσουμε ότι δεν θα βγει από αλλού ο Χριστός γιατί τότε το χάσαμε το παιγνίδι. Βρε τι πάθαμε με τόσο κόσμο.
Βλέπουμε καμιά φορά γεμάτη την Εκκλησία και μουρμουρίζουμε: «πνιγήκαμε στον κόσμο. Δεν μπορέσαμε να ανασάνουμε, να καθίσουμε». Αμαρτωλά λόγια! Άμα αγαπάς τον Θεό, αγαπάς και τα παιδιά Του. Και θέλεις όλα να πορεύονται στο δρόμο Του.
 
Μας ενοχλεί ο θόρυβος;
 
Οι τέσσεροι αυτοί άνθρωποι, όταν είδαν ότι δεν μπορούν να μπουν από την πόρτα, ανέβηκαν στη στέγη. Όχι μόνο αυτοί. Αλλά ανέβασαν και τον παράλυτο που ήταν στο ξυλοκρέβατο. Πώς τον ανέβασαν; Τραβώντας τα σχοινιά. Κάναμε ποτέ τέτοιο πράγμα; Ανεβάσαμε πάνω στη στέγη κάποιον παράλυτο τραβώντας σχοινιά; Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά οι άνθρωποι προχώρησαν ήρεμα και σταθερά. Ανέβηκαν οι ίδιοι, ανέβασαν και τον άρρωστο. Μετά άνοιξαν μια τρύπα στη στέγη, έβγαλαν τα κεραμίδια και κατέβασαν τον άρρωστο μπροστά στα πόδια του Χριστού.
Καλά, τόση φασαρία έγινε. Δεν άκουσε τίποτε ο Χριστός; Γιατί δεν τους είπε: «Σταματείστε επί τέλους. Άμα είναι να έχουμε τέτοια, να γίνει καλά. Πάρτε τον και φύγετε να ησυχάσουμε».
Δεν είπε τέτοια λόγια ο Χριστός! Και οι άλλοι, που άκουαν τον Χριστό να μιλά, παρότι γινόταν θόρυβος, δεν πρόσεχαν τον θόρυβο, αλλά το λόγο του Χριστού.
Όταν είμαστε στην Εκκλησία, κάνουμε το ίδιο; Προσέχουμε έτσι; Μας ενοχλεί ο θόρυβος την ώρα της προσευχής μας; Την ώρα που διαβάζουμε το Ευαγγέλιο προσέχουμε; Ή αφήνουμε τον νου μας να τρέχει αλλού; Η προσευχή είναι το ιερότερο έργο μέσα στην Εκκλησία. Είναι λατρεία του Θεού, παράκληση του Θεού. Τι θα πει παράκληση; Ικεσία να μας δείξει την στοργή Του, το έλεός Του, την καλωσύνη Του.
Μιλάς γι’ αυτά τα πράγματα στον Χριστό μέσα από την καρδιά σου; Δεν είναι ανάγκη να ακούγεται το στόμα σου. Βέβαια μέσα στην Εκκλησία φωνάζουμε. Εκκωφαντικά πρέπει να φωνάζουμε. Να σπάζουμε τα αυτιά των αγίων αγγέλων και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μα η φωνή μας να βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς μας.
Οι τέσσεροι που κατέβασαν τον παράλυτο με τα σχοινιά, ενώ ενεργούσαν με το στόμα σφραγισμένο, μέσα από την καρδιά τους, φώναζαν πολύ.
 
Και τα δυο δύσκολα
 
Και ιδών ο Χριστός την πίστη αυτών... Είδε ο Χριστός την πίστη τους και δεν είπε κάτι για τον παράλυτο, μα είπε:
-Για χάρη σας, εξ αιτίας σας, που τον φέρατε με τέτοια πίστη, να είναι συχωρεμένες οι αμαρτίες του, όποιες και αν έκανε.
Αν ήσουν στη θέση τους, τι θα έλεγες;
-Τις αμαρτίες θυμήθηκες τώρα Χριστέ μου; Εμείς τον φέραμε να τον κάνεις καλά. Άσε την κουβέντα για τις αμαρτίες.
Λέει το Ευαγγέλιο ότι κάτι τέτοια σκέπτονταν μερικοί γραμματείς και φαρισαίοι. Αλλά το πήγαιναν αλλού. Έλεγαν: Είναι δυνατόν, άνθρωπος, να ισχυρίζεται ότι συγχωρεί αμαρτίες; Οι αμαρτίες είναι ζήτημα του ανθρώπου με τον Θεό.
Ο Χριστός όμως κατάλαβε τις μυστικές τους σκέψεις. Τους είπε:
-Γιατί σκέπτεσθε έτσι; Τι είναι ευκολότερο; Να πω: σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και φύγε, ή να πω: «είναι συχωρεμένες οι αμαρτίες σου»; Ποιό είναι πιο κουραστικό για μένα;
Για μας και το ένα να λέγαμε και το άλλο, είναι να μας πιάνει κρύος ιδρώτας. Άντε πες σε παράλυτο να γίνει καλά. Δεν γίνεται. Γιατί;
Γιατί δεν είσαι ο Χριστός. Ο λόγος σου είναι ανθρώπινος. Η δύναμή του είναι λιγότερη από την δύναμη των χεριών και των ποδιών σου. Γροθιά, μπορείς να δώσεις. Κλωτσιά, μπορείς να δώσεις. Εντολή στην αρρώστια και στο διάβολο, δεν μπορείς να δώσεις. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός:
-Για να καταλάβετε ότι έχω εξουσία να συγχωρώ τις αμαρτίες, από τα ορατά και αισθητά που αμέσως θα δείτε, καταλάβετε τα παραπέρα.
Και συνέχισε απευθυνόμενος στον παράλυτο:
-Σήκω παιδί μου, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου.
Σηκώθηκε ο παράλυτος με υπακοή, πήρε το κρεβάτι στον ώμο και έφυγε. Όλοι κατάλαβαν.
 
Σωστή και βαθειά κρίση
 
Ο Θεός μάς έδωσε το μυαλό, για να κρίνουμε σωστά και βαθειά. Να μην μένουμε μόνο σε εκείνα που βλέπουμε, αλλά να μελετάμε το βάθος.
Ποιό είναι εκείνο που βλέπουμε; Ένας άρρωστος, έγινε καλά. Μεγάλο, υπέροχο, σπουδαίο. Έργο γεμάτο από το έλεος του Θεού. Όμως, υπάρχει και κάτι άλλο. Αν ο άνθρωπος έγινε καλά για να πεθάνει αργότερα, αν δεν έγινε καλά ψυχικά, αν δεν έλαβε την άφεση των αμαρτιών του, πού θα πάει; Πόση είναι η ωφέλεια; Τι κι’ αν έζησε 4, 5 χρόνια παραπάνω, αν πρόκειται να χάσει την αιώνια ζωή;
Γιατί λυπάσαι τον άνθρωπο που είναι στο κρεβάτι και πονάει;
Γιατί δεν μπορεί να αισθανθεί την χαρά της ζωής όπως την ξέρουμε, όπως μας αρέσει και την επιθυμούμε. Ο Θεός έφτειαξε τόσο όμορφη τη ζωή μας. Όμως ο Κύριος μας βεβαιώνει, ότι η αιώνια ζωή είναι χίλιες φορές καλύτερη. Τι έλεγε ο Χριστός; «Καλότυχος εκείνος που θα φάει άρτο στη Βασιλεία του Θεού. Κακότυχος εκείνος που θα πάει στην κόλαση. Καλύτερα να μην είχε γεννηθεί». Κι αν ήταν πάμπλουτος και όλη την ημέρα γλεντούσε, τι κέρδισε; Όλα αυτά σύντομα θα τελειώσουν. Και μετά τον θάνατο αρχίζει το πιο τραγικό.
Έτσι μας βεβαίωσε ο Χριστός ο αληθινός Θεός, η σοφία του κόσμου.
Εμείς όμως πρόσκαιροι και με περιορισμένη «σοφία» άνθρωποι λέμε: «Υπάρχει παράδεισος; Υπάρχει κόλαση; Θα γίνει ανάσταση;».
Ας έχουμε το κεφάλι μας όχι για ομορφιά, αλλά για σοβαρό προβληματισμό.
 
Η άφεση στα χέρια του Θεού. Και... στα δικά μας
 
Τι σημαίνει αμαρτία; Κάνω κάποιες πράξεις, που τις βλέπω εκ των υστέρων και λέγω: «Δεν ήταν καλό αυτό που έκανα. Αμαρτία ήταν. Πράξη αντίθετη σε εκείνα που θέλει ο Θεός». Οι αμαρτίες έχουν διαβαθμίσεις.
Παράδειγμα: Έκανα μια αμαρτία, μου ξέφυγε. Δεν την έκανα ηθελημένα, πεισματικά. Μα υπάρχουν πράξεις, που γίνονται με τρόπο πεισματικό. Και δαιμονικό. Το ξέρω ότι είναι κακό και το κάνω.
Όλες οι πράξεις μας, λέει η Αγία Γραφή, γράφονται σ’ ένα βιβλίο ανεξίτηλα. Εγώ, δεν μπορώ να τις σβήσω. Ούτε εσύ. Άνθρωπος, δεν μπορεί να τις σβήσει. Ο Χριστός όμως, ο Θεός, είναι κάτι το διαφορετικό. Του είναι πανεύκολο, εκείνα που είναι γραμμένα, ανεξίτηλα για μας, να τα σβήσει όπως σβήνει ο μαθητής με το σφουγγάρι όσα είναι γραμμένα με την κιμωλία στον πίνακα. Φαίνεται τίποτε μετά; Απολύτως τίποτε. Έτσι και όταν ο Θεός σβήνει τις αμαρτίες μας, τις κάνει σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Θέλεις να γίνεις υγιής; Όχι στα χέρια ή τα πόδια, ούτε σε κάποιο άλλο μέλος του σώματος αλλά να γίνεις υγιής ενώπιον του Θεού; Με την κρίση του Θεού υγιής. Όχι με τα μυαλά τα δικά μας, που είναι παιδιάστικα. Θέλεις να γίνεις υγιής;
Να θυμάσαι τις αμαρτίες σου. Να ανοίγεις τα μάτια σου, να τις βλέπεις, να τις παρακολουθείς. Και να τις κάνεις πόνο σου.
Απόθεσαν οι τέσσεροι τον παράλυτο, μπροστά στα πόδια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού...
Καταλαβαίνεις ότι η αμαρτία είναι χειρότερη από την παραλυσία του σώματος; Αν ναι, κάνε κάτι. Περπάτα, πάρε σχοινιά, ανέβα στη στέγη, κατέβασε την ψυχή σου μπροστά στα πόδια του Χριστού. Και πες του με ταπείνωση: «Ελέησέ με, Θεέ μου. Όπως συγχώρησες τον παράλυτο και τον έκανες καλά, κάνε και μένα καλά».
Πώς θα πάμε στον Χριστό για να του πούμε: «κάνε με καλά»;
Την απάντηση, την έχει δώσει ο Χριστός και είναι νόμος της Εκκλησίας. Επισημαίνουμε τις αμαρτίες μας και παίρνουμε τον δρόμο περπατώντας με την καρδιά, όχι με τα πόδια, και πάμε στον πνευματικό να εξομολογηθούμε. Όπως κατέβασαν από την στέγη τον παράλυτο καθόμαστε ενώπιον του Χριστού και λέμε στον πνευματικό: «Αυτά έκανα παππούλη, το έλεος του Θεού επικαλούμαι». Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Το δικαστήριο αυτό του Θεού, καταδίκη δεν γνωρίζει όταν έχει μετανοιώσει ο άνθρωπος. Ό,τι και να έχει κάνει, όλα τα συγχωρεί και τα πλένει ο Χριστός με το άγιο αίμα Του».
Είπε ο Κύριος: Δεν ήλθα να με υπηρετήσετε. Δεν ήλθα να με χειροκροτήσετε. Δεν θέλω κάτι από τα πράγματά σας. Ήλθα για να δώσω την ψυχή μου, τον εαυτό μου, λύτρο για σας. Για να σας σώσω. Ήλθα να πληρώσω με το αίμα μου για να γλυτώσετε από τον αιώνιο θάνατο. Και όποιος παίρνει το αίμα του Χριστού, δεν μένει στο στόμα του, αλλά μπαίνει στην καρδιά του, τον καθαρίζει από τις αμαρτίες του και του δίνει την αιώνια ζωή. Αμήν.-
 Πηγή: Ι. Μ. Πρ. Ηλιού