Αδελφικά … Ειρηνικά. - Αθανάσιος Κοτταδάκης

 Από το βιβλίο 

«Αρχιμανδρίτης ΗΛΙΑΣ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, 

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ «ΖΩΗΣ» 
του κ. Αθανάσιου Κοτταδάκη

Των εκδόσεων Ταώς

    Αδελφικά … Ειρηνικά.

            Επαναφέρω. «Το 1968 πήγα με δυο άλλους φίλους στη Γαλλία. Είχα λάβει πρόσκληση από κάποιους καλούς Καθολικούς μιας Μονής της βορειοανατολικής Γαλλίας κοντά στο Βέλγιο. Αυτοί ήταν Τραπιστές, γνώριζαν περί Ανατολής, μας έστελναν και ένα περιοδικό που έβγαζαν, τη «Μοναστική Επιθεώρηση» … Μείναμε κάνα δυο μέρες εκεί και είχαν ωραίο σχέδιο να μας ξεναγήσουν σε κάμποσα άλλα Μοναστήρια. Ήταν ωραία εμπειρία αυτή. Μας δεχόντουσαν παντού με πολύ ενδιαφέρον. Σε ένα γυναικείο Μοναστήρι με εκατό μοναχές, στο Υνί-στο μέσο της Γαλλίας-μου είπε η Ηγουμένη : «Πάτερ, θέλετε να μιλήσετε στις αδελφές, στο αμφιθέατρο μας;». Μίλησα, λοιπόν, στις αδελφές γενικά, πνευματικά. Ακούγανε. Στο τέλος μου λέει η Ηγουμένη: «Θα δεχτείτε ερωτήσεις;». «Ευχαρίστως». Καμία δεν έκανε κάποια «επιθετική» ερώτηση. Ρωτούσαν τι σημαίνει «Πατριάρχης», πώς λειτουργεί αυτός ο θεσμός, πώς γίνεται η βάπτισή μας, η νεολαία μας πώς πάει. Πολύ όμορφα ! 

      … Και σε άλλο Μοναστήρι πάλι, στο τραπέζι τους, ωσότου να πάρουμε το πρωινό, γινόντουσαν τέτοιες συζητήσεις. Και σκέφτομαι ότι είναι κρίμα που όσοι θεολόγοι μας πάνε για σπουδές έξω, αγνοούν σχεδόν εξ ολοκλήρου το μοναχισμό που κυριαρχεί εκεί, που είναι σπουδαίο κύτταρο. Διαπίστωσα ενδιαφέρον για την Ανατολή. Κάπου μάλιστα είχαν και τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και παραξενεύτηκα. Αλλά μου είπαν. «Αγαπάει την Πίστη και την Παράδοση», Στις δε βιβλιοθήκες τους είχαν βιβλία του Ευδοκίμωφ και του Φλωρόφσκυ. Κρατήσαμε αλληλογραφία με κάποιες αδελφές. Που και που μου ζητούσαν μια γνώμη για κάποιο θεολογικό ζήτημα. Διψάνε οι άνθρωποι.  Τώρα έχουμε φτάσει σε ακρότητες, σε σκληρότητες, σαν να είναι σκάρτοι, σαν να είναι όλοι πουλημένοι … είναι κρίμα».

       Ναι, πάτερ μου, ασφαλώς και είναι κρίμα, βαρύ κρίμα ! Και δυστυχώς φορτωμένο σε όχι λίγους λαιμούς πρώτης εκκλησιαστικής ευθύνης. Αυτός όμως ακριβώς, ο ανωτέρω δικός σας δρόμος, της αδελφικής σχέσης με την ετέρα Δυτική Χριστιανοσύνη είναι ο αληθινά ορθόδοξος, από τούτο ο όντως  οικουμενικός. Αποπνέει πνεύμα εντολής Χριστού. «Πορευθέντες» ! Τώρα όχι μόνο στα έθνη, μα και στους έτερους χριστιανούς αδελφούς !

        Παραπλήσιο και το ακόλουθο από άλλο πρόσωπο, όχι άσχετο όμως με τη μορφή σου, τη γνωστή μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη, τη γερόντισσα του. «Η καρδιά μου θα σπάσει από αγάπη», που προχώρησε και σε πορεία άλλη, πολύ πιο τολμηρή. Κάποια στιγμή αφήνει τη λίαν επιτυχή επαγγελματικά και λίαν προσοδοφόρα οικονομικά άσκηση της εργασίας της φυσικοθεραπεύτριας, που είχε σπουδάσει στο εξωτερικό. Φεύγει μακριά, ανεβαίνει στα πανύψηλα Ιμαλάια, και εγκαθίσταται έξω από ένα Ινδουιστικό Μοναστήρι χρόνο ολόκληρο, αδιατάραχτα πιστή χριστιανή ορθόδοξη, «αδιαλείπτως προσευχόμενη». Και, συνεχίζει να ασκεί το επάγγελμα της αμισθί. προσφέρει δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες σε αλλόθρησκους προσκυνητές και επιστημονικές γνώσεις φυσικοθεραπείας στους μοναχούς του, τους Ινδουιστές. Και στέκει εκεί, σ’ εκείνη  την και παραδείσια φύση, αλλά στην καρδιά μιας τόσο ξένης γι αυτήν θρησκευτικής παράδοσης και αναφοράς, ατόφια ορθόδοξη πιστή, με αφειδώλευτη προσφορά, αυταπόδεικτη ζωντανή μαρτυρία του Θεού, που «αγάπη εστί» !  Αγάπη για την οποία έγινε και άνθρωπος και «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού … Διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσεν …»-Φιλιπ..2,9.

      Εκεί, λοιπόν, διέκρινε ότι, αρκετοί από αυτούς είχαν ακούσει για το Χριστό, και αντιμετώπιζαν με συμπάθεια τη χριστιανική πίστη. Ότι, κάποιοι είχαν διαβάσει και Ευαγγέλιο, και να λυπόταν, λυπόταν πολύ, που δεν τους είχε αγγίξει, γιατί έχοντας μεγαλώσει σε εντελώς άλλο θρησκευτικό περιβάλλον, «όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσαν να αλλάξουν πίστη».

      Αλλά και τι εκπληκτικό ! Ο διάδοχος του γκουρού Ηγουμένου τους Σιβανάντα, ο Τσιτανάντα, είχε έρθει στην Ελλάδα, και είχε μελετήσει «Φιλοκαλία» από Αγγλική μετάφραση, που του είχε δώσει η ίδια, «και τη συνιστούσε στους μαθητές του» !  Διό, η Γαβριηλία δεν έπαυε να αρχίζει τη μέρα της απαγγέλλοντας τρεις φορές την προσευχή στο Άγιο Πνεύμα-«Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας…». Και, την ιδιαίτερα αγαπημένη της προσευχή στο Χριστό, που αργότερα θα συστήνει σε όσους την άκουγαν, να μην την παραλείπουν. «Χριστέ το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον…», δίνοντας ιδιαίτερη ικετευτική ένταση στη φωνή της, όταν έφτανε στις δυο λέξεις, «πάντα άνθρωπον» ! Ύστερα έκανε με βαθιά ευλάβεια το σημείο του Σταυρού, σταύρωνε όλο το είναι της και όλα τα γύρω μέρη. Άλλοτε, περνώντας από ποτάμια, πηγές, νερά της Ινδίας, και από το Γάγγη, έσταζε κάποιες σταγόνες νερού του Ιορδάνη, που κρατούσε πάντα μαζί της, επιθυμώντας να αγιάσει συμβολικά αυτή την απέραντη χώρα …

        Προσέχουμε τώρα πιο πολύ. Σε γράμμα που της έστειλε-Οκτώβριος 1975-ο Ηγούμενος εκείνου του Ινδουιστικού Μοναστηριού γκουρού Τσιτανάντα, δεν είναι ότι την προσφωνεί, «αγαπημένη και ευλογημένη μητέρα», από το δικό του πνεύμα και την αντίστοιχη σκοπιά, είναι και ότι της εύχεται, «η χάρη του Παντοδύναμου να πέσει επάνω σου σαν βροχή, και η ευλογία του να σε γεμίσει με ειρήνη, ευτυχία και θείο φωτισμό». Ούτε ότι  την ευχαριστεί «για τις υπηρεσίες σου στα κέντρα θεραπείας των λεπρών…» Αλλά ότι επί του προκειμένου και σε ευθεία με το πνεύμα αυτών των γραμμών προσθέτει. «Με ευγνωμοσύνη θυμάμαι τη διοργάνωση από σένα της επίσκεψής μου στα ιερά Μοναστήρια του Άθω, τους αγίους άνδρες της μετάνοιας και της προσευχής που ζουν εκεί…».

       Προσέξτε τώρα ακόμα πιο πολύ. Αυτή η ίδια κάποια στιγμή εκεί πάνω, στα Ιμαλάια, έξω από το Ινδουιστικό μοναστήρι ένιωσε μέσα της πως της ήρθε φωνή, και της είπε. «Τώρα μπορείς να πας να γίνεις μοναχή», φυσικά ορθόδοξη. Αλλά πώς να πάει, ποιος θα της κάλυπτε τα έξοδα; Τότε, τι παράξενα και ανερμήνευτα που εργάζεται-«δεν κοιμάται»-ο Θεός ! Έβαλε μια παλιά φίλη της Καθολική, που είχε αλλαξοπιστήσει, είχε γυρίσει στον Ινδουισμό, να μεσολαβήσει, να πάρει έγκριση, να της βρει και χρήματα για τα αεροπορικά εισιτήρια, κλπ. και να βρεθεί σε λίγο στην Παλαιστίνη, στη Βηθανία, σε Μοναστήρι χτισμένο κατά την παράδοση στον τόπο των αδελφών Μάρθας και Μαρίας και του αδελφού τους Λάζαρου, του αγαπημένου φίλου, και όχι μόνο, του Χριστού … 

     Τα πρώτα βασικά στοιχεία για τη ζωή της, συν την πρόταση-παρακίνηση να παρουσιάσω την εκπληκτική ιστορία της, πράγμα που άρχισα να κάνω από την εκπομπή  που είχα στο Ρ.Σ. «Πειραϊκή Εκκλησία», μου τα είχε δώσει ο π. Ηλίας. Να μη σας πω όμως ότι με το που άρχισε η μετάδοση της πρώτης συνέχειας, δεν άργησε να γίνει κυριολεκτικά σεισμός. «Σταματήστε αυτή την άθλια εκπομπή». «Αυτή η γυναίκα είναι έτσι κι έτσι κι αλλιώς, αιρετική και κάτι χειρότερο» ! Τα τηλεφωνήματα έπεφταν βροχή. Τα πράγματα δεν ηρέμησαν, αλλά η εκπομπή συνεχίστηκε. Απλώς στην πρώτη ευκαιρία εξήγησα στο Διευθυντή του Σταθμού Αρχιμανδρίτη τότε Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο, ότι πίσω από αυτή την ιστορία είναι ο πατήρ Ηλίας ! Κατάλαβε, ήταν κι αυτός κληρικός και του «ειρηνικά», ήγουν, όντως χριστιανικά ορθόδοξα προς κάθε άνθρωπο άλλης θρησκείας, πίστης ή μη πίστης και τρόπου ζωής ! –δες «Γυναίκες Σταυρικής Αγάπης», «Η εις Ινδίας φυγή». σελ,176 κε.