Ὅταν ἀγαπᾶς τήν Ἐκκλησία - π. . Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὅταν ἀγαπᾶς τήν Ἐκκλησία

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 
Ἐπί Ἀρχιερατείας Μ. Βασιλείου πέθανε (368) ὁ Ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας Μουσώνιος. Ὁ Μ. Βασίλειος ἔστειλε παρηγορητική ἐπιστολή στήν τοπική Ἐκκλησία, ἐξυμνώντας τόν ἀποθανόντα Ἐπίσκοπο.
 Ἡ «κριτική» του ἔχει σημασία, γιατί προέρχεται ἀπό τό Μ. Βασίλειο, πού ἤξερε τί σημαίνει Ἐπίσκοπος. Ἔγραψε γιά τόν Ἐπίσκοπο: «Ἦταν φύλακας πατρικῶν παραδόσεων, ἐχθρός τῆς καινοτομίας, δέν ἔκανε τίποτε δικό του, ἀλλά γύριζε πάντα στά παλιά» (P.G. 32: 305)
      Ἡ προσήλωση  στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δεῖγμα ἀγάπης πρός τή Μητέρα Ἐκκλησία. Εἶναι ἄξιο προσοχῆς, ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος, συνδύαζε τήν τήρηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως μέ τήν ἀγάπη πρός τήν Ἐκκλησία. Ἔγραφε: «Ὅσοι δέν ἔχουν ἀγάπη πρός τήν Ἐκκλησία, ξεπερνοῦν τά ὅρια. Ἔχουν τέτοιο θράσος, πού κάνουν πράγματα πού δέν γίνονταν στό παρελθόν!» (P.G. 32: 564).      Ὅταν ἡ σαρκική μας μάνα, μᾶς παραδίδει κάτι σάν παρακαταθήκη, ἀπό ἀγάπη στό πρόσωπό της, τό προσέχουμε  σάν τά μάτια μας.  Ὅμως, δέν κάνουμε τό ἴδιο καί γιά τήν παρακαταθήκη, παράδοση,  πού παραλαμβάνουμε ἀπό τή Μητέρα Ἐκκλησία.
         Καί ὁ Μ. Βασίλειος, ἔχοντας ὑπόψη του, ὅτι «ἡ ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ»^, ἀποκαλεῖ τίς ἐκκλησιαστικές καινοτομίες, ἀσχημοσύνες (P.G. 32: 564).
Ἄς ἔλθουμε στην ἐπικαιρότητα. Ἐνδεικτικῶς.
 «Δίδοται καί ἅγιον ἔλαιον τοῖς ἀδερφοῖς», ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία γιά τίς μεγάλες γιορτές· ἐννοώντας ὅτι  οἱ πιστοί χρίονται με λαδάκι ἀπό το κανδήλι τοῦ ἁγίου τοῦ Ναοῦ ἤ τῆς ἡμέρας. Ὅμως, ἀντ’ αὐτοῦ σήμερα στίς  ἐνορίες γίνεται Εὐχέλαιο. Καινοτομία, ἀσχημοσύνη (!) θά ἔλεγε ὁ Μ. Βασίλειος, γιατί,  κατά τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας,  Εὐχέλαιο στήν ἐνορία γίνεται κάθε Μ. Τετάρτη. Γιατί δέν τηροῦμε  τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας; Ἀπό εὐλάβεια;!
Τό ἄλλο; «Οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες προστάτευαν τό Μυστήριο (Λειτουργία)  μέ τή σιωπή καί τή μυστικότητα»  (Μ. Βασίλειος  P.G. 32:189).
 Ἡ Θ.  Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου (καί ὄχι μόνο...), γίνεται  μέ τόν ἀντίθετο ἀκριβῶς τρόπο· δημόσιο θέαμα·  ἔξω (!) ἀπό τό Ἱερό, ὥστε τό Μυστήριο, πού ἀκόμα καί οἱ Ἄγγελοι τρομάζουν νά τό ἀτενίσουν, νά εἶναι ὁρατό  (!) ἀπό ὅλο τό ἐκκλησίασμα!  «Ὅταν τό  μυστήριο δημοσιοποιεῖται παύει νά εἶναι Μυστήριο!» (Μ. Βασίλειος,  P.G. 32:189). Γίνεται (ἡ Θ. Λετιουργία) ἀκόμα καί σέ αἴθουσες (!) καί σέ προαύλια (!) σχολείων!  Καί δίπλα εἶναι ἡ ἐκκλησία...! Καί μέ τή φόρα πού πήραμε, θά γίνονται καί Λειτουργίες καί στά πορνεῖα, γιά καλό σκοπό...
  
          Τό ἐπιχείρημα πού προβάλλεται, εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐξελίσσεται.  Καί τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι  ὁ κάθε Ἱερέας ἔχει τό δικαίωμα νά  ἀλλάζει  πράγματα στήν  Ἐκκλησία; Δική του εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Ὥστε νά ἔχει ἕνα τέτοιο δικαίωμα;!   
Ὄχι, μόνο δέν ἔχει ἕνα τέτοιο δικαίωμα, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἀπειλεῖ  τόν ὁποιονδήποτε πού θά τολμήσει (!) νά ἀλλάξει κάτι εἴτε  ἀπό τίς γραπτές εἴτε ἀπό τίς ἄγραφες παραδόσεις της (ὑπάρχουν  καί ἄγραφες παραδόσεις...!). «Ἐπισκόπους μέν ὄντας ἤ κληρικούς καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν μονάζοντας δέ ἤ λαϊκούς τῆς κοινωνίας ἀφορίζεσθαι». (Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. Πράξη Η΄.  Ὅρος Ζ΄).
Λοιπόν; Ποῦ καί πῶς θά φανεῖ ἡ ἀγάπη μας πρός τήν Ἐκκλησία;  Τηρώντας ἤ καταφρονώντας τήν τάξη της;! Τό πρῶτο ἀπαιτεῖ ταπείνωση...