Αποχαιρετισμός στον π. Κωνσταντίνο Σακαρίδη - Αθανάσιος Στογιαννίδης

Αποχαιρετισμός στον π. Κωνσταντίνο Σακαρίδη

Αθανάσιος Στογιαννίδης

Πρόεδρος της Χριστιανικής Ένωσης Καβάλας

Αν. Καθηγητής Θεολογίας στο ΑΠΘ

 «Ένας σπουδαίος άνθρωπος που προσέφερε πολλά, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ο π. Κωνσταντίνος Σακαρίδης, αφού διακόνησε για πάνω από μισόν αιώνα την πόλη μας, αναχώρησε από τον κόσμο ετούτο… Μια μορφή εξαγιασμένη, ιερουργώντας το μυστήριο της μετανοίας, την εξομολόγηση, στάθηκε δίπλα μας ως αληθινός Πατέρας που συμπορεύεται και βαστάζει πάνω του το δικό μας πρόβλημα… όποιο και αν είναι… Πόσες ψυχές βρήκαν ανάπαυση και γαλήνη στο πετραχήλι του! Όλοι, πάντοτε ευπρόσδεκτοι: γνωστοί, άγνωστοι, σχετικοί με τον χώρο Εκκλησίας αλλά και εκείνοι που δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Καμία εξαίρεση• καμία διάκριση. Όλοι παιδιά του ήταν. Όλοι και όλες τις ώρες. Ωράριο «λειτουργίας»… δεν είχε. Η ζωή του ολάκερη ως προσφορά… ήταν το «ωράριό» του… ο χώρος και ο χρόνος της εργασίας του. Κάθε σταλαγματιά του βίου του, μία απέραντη θυσία, στον Θεό ευάρεστη. Κάθε λεπτό της ύπαρξής του, πάντοτε… μια αγκαλιά γεμάτη στοργή, αγάπη και κατανόηση… για τον συνάνθρωπο… όποιος και ήταν αυτός!

Δεν ήταν μόνο η εξομολόγηση, στην οποίαν ώρες ατέλειωτες αφιέρωνε. Έπαιρνε πάνω στους ώμους του, με προθυμία και αυταπάρνηση, ένα σωρό φορτία. Άοκνος εργάτης του Ευαγγελίου. Ως ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, με προθυμία έσπευδε για να κηρύξει τον λόγο του Θεού σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά του τόπου μας, να τελέσει το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, εκεί όπου δεν υπήρχε ιερέας, να επισκεφτεί τους φυλακισμένους, να οργανώσει τις Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες, την «καρδιά» του κατηχητικού έργου που εγκαινίασε η Αδελφότητα Θεολόγων «ΖΩΗ», να μεριμνήσει για τους Κύκλους Μελέτης Αγίας Γραφής, να δώσει την ψυχή του για την χριστιανική κατασκήνωση της Νέας Ηρακλείτσας, να παραινέσει και να καθοδηγήσει όλα τα στελέχη της Χριστιανικής Ένωσης Καβάλας, έναν προς έναν.

Κοντά σε όλα αυτά, η καρδιά του ποθούσε να μεταδώσει λόγο Χριστού και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Από τη νιότη του καλλιεργούσε μέσα του αυτόν τον πόθο. Πρωτοστατούσε με ενθουσιασμό για την οργάνωση της Εξωτερικής Ιεραποστολής της Μητροπόλεώς μας. Πόσες φορές επισκέφτηκε την Ουγκάντα… που τόσο αγάπησε, για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους αδελφούς μας στην Αφρική! Η μέριμνά του για τον συνάνθρωπο δεν είχε τελειωμό. Και όμως! Έβρισκε χρόνο για αυτό που η Εκκλησία μας αποκαλεί «ησυχία».  Μελετούσε και προσευχόταν με κατάνυξη. Αντλώντας έμπνευση από το πνευματικό θησαυροφυλάκιο των εμπειριών του, έπαιρνε στο χέρι τη γραφίδα, για να έλθουν στο φως βιβλία με θεολογικό βάθος!

Είναι αδύνατον να απαριθμήσουμε εδώ και τώρα το τι έχει πράξει για χάρη μας. Άλλωστε, δεν επιθυμούσε μάταιη δόξα, δεν ονειρευόταν την προβολή. Τίποτε το δελεαστικό δεν τον σαγήνευσε από τον κόσμο ετούτον. Ποτέ και με κανέναν τρόπο… Η ταπείνωση και ο αλτρουϊσμός ήταν το «φυσικό» του περιβάλλον…

Πολλούς από μας είχε την χαρά να γνωρίσει εκ κοιλίας μητρός, πριν ακόμη εμείς γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Μας βάφτισε. Οδήγησε τα βήματά μας στη μητέρα Εκκλησία. Έκτοτε, μας είχε πάντοτε στην προσευχή του. Μας στήριζε σε κάθε δύσκολη στιγμή. Συνταξιδευτής στη λύπη μας. Συνοδοιπόρος στην χαρά μας!

Θαύμαζε τον Απόστολο Παύλο και επεσήμανε διαρκώς ότι στη ζωή του Χριστιανού δεν χωρά κανένα είδος υστεροβουλίας και ιδιοτέλειας. Αν θέλεις να είσαι και να λέγεσαι Χριστιανός, τότε λαμβάνεις και την πρόσκληση να ζεις εν Χριστώ, με ευθύτητα και ειλικρίνεια απέναντι στους άλλους, απέναντι στον Θεό, μα κυρίως, απέναντι στον εαυτό σου…

Δεν υπάρχουν κρατούμενα για σένα, αν θέλεις να φέρεις επάνω σου το όνομα του Χριστιανού. Αγαπάς τον Χριστό με τα τέσσερα τέταρτα της καρδιάς σου. Συντονίζεσαι απόλυτα με μία κεντρική ιδέα, με μία πρόταση ζωής, καθώς μπροστά σου απλώνεται ένας ορίζοντας… καθαρός, γνήσιος, αυθεντικός: Στο πρόσωπο του άλλου βλέπω τον Χριστό. Ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος, που δεν είμαι εγώ, αλλά είναι ο άλλος, ο διαφορετικός, ο ξένος… αυτός λοιπόν ο άλλος… είναι ο αδελφός μου, είναι ο παράδεισός μου, είναι ο λόγος για τον οποίον ζω, είναι ο λόγος για τον οποίον θέλω να υπάρχω… διότι μέσα στα μάτια του βλέπω τον Χριστό, που είναι η ανάσα μου, είναι η ζωή μου! Αγάπη προς τον Χριστό είναι αγάπη για τον άλλον• αγάπη ανυπόκριτη, άδολη, ειλικρινής• ανιδιοτελής αγάπη, δίχως κρατούμενα… δίχως όρια…δίχως αμφιβολία! Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης και η Εκκλησία του Χριστού είναι μια μεγάλη αγκαλιά που χωρά τον κόσμο ολάκερο!

Δεν μπορώ να ξεχάσω, τι μου έλεγε συχνά στην εξομολόγηση. “Αν σε στενοχώρησα, παιδί, μου, να σου βάλω μετάνοια! Συγχώρεσέ με!”… Στο άκουσμα αυτής της φράσης, με μιας έπιανα το χέρι του να το φιλήσω και να του πω «Πάτερ μου, εσείς θα βάλετε μετάνοια σε μένα;»… και σαν να μην έφτανε αυτό, προλάβαινε και μου φιλούσε το χέρι εκείνος, πριν προλάβω εγώ να φιλήσω το δικό του… Τι θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς μπροστά σ’ έναν τέτοιον παροξυσμό αγάπης! Αν ένας άνθρωπος μας αγαπά τόσο πολύ, τότε πόσο πιότερο μας αγαπάει ο Θεός!

Δεν είναι λίγες οι φορές που σχηματίζουμε, οι ίδιοι, την εικόνα ενός Θεού δυνάστη, τιμωρού, που εποπτεύει και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας, που έχει ετοιμάσει τα «καζάνια» της κόλασης, για να μας δώσει το αντίτιμο των πράξεών μας. Εντούτοις, η Εκκλησία μας διδάσκει και γεύεται έναν Θεό που αγαπά… έναν Θεό που μόνον αγαπά• μιλά για έναν Θεό που είναι η αγάπη! Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Εσύ, αγαπημένε μας πατέρα Κωνσταντίνε, τον Θεό της Αγάπης μας δίδαξες και αυτόν μετέδωσες μέσα μας! Μιαν αγάπη θεϊκή που φέρνει τον έναν άνθρωπο κοντά στην αγκαλιά του Θεού• που κάνει τον άνθρωπο συνάνθρωπο• που ενώνει τα διεστώτα, που εξομαλύνει τις αντιθέσεις, που απεχθάνεται το μίσος, την κακία, τη μισαλλοδοξία, τη διχόνοια και τη διαίρεση. Την τελευταία φορά που σε συνάντησα, ψέλλισες μια σπουδαία λέξη: «ενότητα». Ήξερες πολύ καλά τι έλεγες! Μέσα στην εν Χριστώ ενότητα κρύβεται και η αγιότητα. Αυτό ήταν το όραμά σου. Το όραμα της Εκκλησίας. Και προς αυτό μας κατηύθυνες πάντοτε.

Από τα βάθη της καρδιάς μας, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα! Έτσι, απλά… όπως απλή ήταν και η ζωή σου. Συγχώρεσέ μας, γέροντα, αν σε λυπήσαμε με τα λάθη και τις αστοχίες μας. Πνευματικός πατέρας ήσουνα για μας. Και εμείς παιδιά σου. Φορτωμένοι με αδυναμίες, καταφεύγαμε σε σένα … για να πούμε τον καημό μας, να εκφράσουμε τις αγωνίες μας, να εκμυστηρευτούμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας, να βρούμε παρηγοριά και στήριγμα! Έμπαινες μέσα στην κόλασή μας και… σφιχτά αγκαλιάζοντάς μας, έδειχνες τον δρόμο για τον Παράδεισο… μαζί περπατούσαμε τον δρόμο αυτόν! Ποτέ δεν μας άφησες! Είσαι κοντά μας! Δεν έφυγες! Και εμείς κοντά σου είμαστε! Σε αγαπούμε! Καλό παράδεισο! Καλή αντάμωση! Χριστός ανέστη»!