ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (Ιω. 20, 19-31)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

 
Χιλιοτραγουδισμένο τραγούδι
 
Αυτές τις μέρες ζούμε μέσα στην χαρά της Ανάστασης του Χριστού. Όλες οι εορτές της εκκλησίας είναι χαρά, αλλά σαν την χαρά της Ανάστασης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, δεν θα βρούμε σε καμία εορτή. Γι’ αυτό ακριβώς και όλα τα τροπάρια μιλάνε για την βαθιά χαρά και ευφροσύνη της καρδιάς του ανθρώπου, που κατάλαβε το βαθύ νόημα της Ανάστασης και πίστεψε ειλικρινά στον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Από την στιγμή που κάνουμε την Ανάσταση, τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, και στη συνέχεια κάθε ημέρα, κατά το τυπικό της εκκλησίας, μέχρι τη γιορτή της Αναλήψεως, ψάλλουμε αμέτρητες φορές το «Χριστός Ανέστη».
Αυτό σημαίνει ότι εκείνοι, που ζουν μέσα στην εκκλησία, όσο πιο σωστά ζουν μέσα στην εκκλησία, τόσο πιο πολύ δεν χορταίνουν να λένε το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Εκείνοι δυστυχώς, που δεν ξέρουν την πόρτα της εκκλησίας, μπορεί να λένε ότι «το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο Θεός». Ο άνθρωπος όμως που γνώρισε τον Θεό, αγάπησε τον Θεό, πίστεψε στον Χριστό και κατάλαβε το νόημα της Αναστάσεώς Του, ούτε το «Κύριε ελέησον» βαριέται, ούτε το «Χριστός Ανέστη».
Τη χαρά της Αναστάσεως την εκφράζουν ένα σωρό τροπάρια με διαφορετικά λόγια. Παραδείγματος χάριν: «Ο Αγγελος εβόα τη Κεχαριτωμένη· Αγνή, Παρθένε χαίρε, και πάλιν ερώ χαίρε»!  Αναρωτιέται ο Άγγελος: Πόσες φορές να το πω; Όσες φορές και να πω: «Παναγία μου, χαίρε! ο σος Υιός ανέστη, τριήμερος εκ τάφου», λίγες είναι μπροστά στο μέγεθος του μυστηρίου. Ένα άλλο τροπάριο λέει: Τώρα, όλα πλημμύρισαν στο Φως: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Και σε ένα άλλο τροπάριο δοξάζουμε τον Χριστό και λέμε: «Χαίρετε λαοί και αγαλλιάσθε, ότι ο Χριστός, ο Σωτήρ ημών, ανέστη εκ νεκρών. Χαίρετε λαοί και αγαλλιάσθε!». Και όλη γενικά η υμνολογία μας, αυτές τις ημέρες είναι γεμάτη από εκφράσεις της χαράς της Αναστάσεως.
 
Πότε ο θάνατος φαίνεται μαυρίλα;
 
Έχουμε, βέβαια, και Άνοιξη, πού είναι η εποχή της χαράς! Αλλά μέσα στην Εκκλησία, δεν είναι η χαρά για τα λουλούδια, ούτε για τις πεταλούδες, ούτε για την καρποφορία της γης. Για άλλο χαίρουμε. Το πικρότερο πράγμα στον κόσμο είναι ο θάνατος και το γλυκύτερο είναι η ζωή. Ο άνθρωπος προτιμά να ζει, έστω και λειψός. Προτιμά να ζει, έστω και στο κρεβάτι του πόνου, έστω και κατάκοιτος, παρά να πεθάνει. Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
Όμως ο θάνατος είναι περισσότερο μαυρίλα, όταν έχει μαυρίλα η ψυχή του ανθρώπου. Διότι έχουμε δυο ζωές και δυο θανάτους. Η μια ζωή είναι του σώματος, η βιολογική ζωή, και η άλλη είναι η κατά Θεόν ζωή. Αληθινή είναι η ζωή του Θεού μέσα μας, όχι αυτή η εξωτερική που ζούμε. Και θάνατος πραγματικός δεν είναι ο θάνατος του σώματος. Θάνατος αληθινός είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό. Ο Χριστός το είπε: Εγώ είμαι η αλήθεια και η ζωή! Και εξηγεί ο Μέγας Βασίλειος: Όσο πιο κοντά είναι ο άνθρωπος στο Θεό, στην αληθινή ζωή, τόσο πιο πολύ έχει ζωή. Και όσο απομακρύνεται από το Θεό, τόσο περισσότερο πλησιάζει τον θάνατο. Και όταν αποκοπεί από τον Θεό, μέσα του υπάρχει μόνο η μαυρίλα του θανάτου και η προσδοκία του αιώνιου θανάτου στην ατελεύτητη κόλαση, που έστω και αν την διαγράφει κανείς, υπάρχει. Και εκείνοι που την διαγράφουν θα βρεθούν πιο άσχημα εκεί.
 
Βρύση ζωής, πηγή ζωής
 
Ο Θεός όμως, ο εύσπλαχνος και πολυέλεος, βλέποντας ότι με τις αμαρτίες μας χωριστήκαμε από την πηγή της ζωής και καταντήσαμε σε θάνατο ψυχικό, έστειλε τον Μονογενή Του Υιό στον κόσμο. Και όπως λέει ένα τροπάριο της εορτής του Αγίου Αποστόλου Θωμά, θεράπευσε το μέγα τραύμα, που ήταν και είναι ολόκληρος ο άνθρωπος. Τι χειρότερο πράγμα μπορεί να υπάρξει, από την -λόγω των αμαρτιών- γεμάτη τραύματα ψυχή που οδηγείται στον αιώνιο θάνατο;
Και πώς το θεράπευσε αυτό το μέγα τραύμα ο Χριστός;  Λέει ένα από τα εγκώμια του Επιταφίου: «Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος την πλευράν Σου Λόγε, Σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς». Ο πελεκάνος, όταν δει τα παιδιά του να τα έχει τσιμπήσει φίδι και κινδυνεύουν να ψοφήσουν, τρυπάει την πλευρά του και τα ποτίζει με το αίμα του, το οποίο γίνεται φάρμακο που εξουδετερώνει το δηλητήριο του φιδιού. Έτσι και εσύ ήρθες, Χριστέ μου, και από τις πληγές στην πλευρά Σου, στα χέρια Σου και στα πόδια Σου, από όλες τις πληγές Σου έσταξες μέσα στις ψυχές μας ζωτικούς κρουνούς. Δηλαδή, μια βρύση ζωής, πηγή ζωής, για να πίνουμε και να αποκτάμε την αληθινή ζωή, με το Αίμα του Χριστού.
Και ένα ακόμη τροπάριο της αγίας αυτής εορτής λέει: «Έδειξες, Χριστέ μου, την πλευρά Σου και έβαλε ο Θωμάς το χέρι του σ’ αυτή την πληγή, από την οποία -όταν την τρύπησε ο Ρωμαίος στρατιώτης- βγήκε Αίμα και Ύδωρ. Και το αίμα είναι η Θεία Ευχαριστία, ενώ το ύδωρ είναι το Βάπτισμα. Όλα όσα μας αγιάζουν, προέρχονται από την πλευρά του Χριστού!
 
Ένας διαφορετικός Πατέρας
 
Συχνά μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μας, που είναι σκοτισμένα από την αμαρτία, γεννιέται το ερώτημα: Μα, ήταν Σωτήρας μας ο Χριστός; Μήπως ήταν ένας άνθρωπος που πέθανε και αυτός, όπως πεθαίνουν όλοι;
Όχι, φυσικά! Και για να μας το αποδείξει ο Πολυεύσπλαχνος Θεός ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μας, «ανέστη ο Χριστός εκ νεκρών πατήσας τον θάνατον» και αναδείχτηκε νικητής του θανάτου.
Ποιος μπορεί να αναστηθεί μόνος του από τους νεκρούς;
Τον Χριστό δεν Τον ανέστησε κανείς. Ανέστη μοναχός του. Γιατί ως Θεάνθρωπος δεν ήταν ποτέ πεθαμένος αλλά ήταν πάντοτε ζωή και ζωοποιός και ζωοδότης. Και εμφανίσθηκε στους Αγίους Αποστόλους Του, έστω κι αν εκείνοι δεν Τον πίστευαν πια, ούτε Τον περίμεναν, αφού είχαν απογοητευτεί για όλα. Και τους είπε: «χαίρετε!». Η μεγαλύτερη χαρά είναι η Ανάσταση, γιατί επισφραγίζει εκείνο που έδωσε ο Χριστός με τον Σταυρό Του και με τον θάνατό Του! Έδωσε την απολύτρωση με τα Μυστήρια του Βαπτίσματος και της Θείας Ευχαριστίας, δηλαδή με το Αίμα και το ύδωρ πού έρρευσαν από την Πλευρά Του.
Ας ξαναπούμε όμως ότι είδαν και έπαθαν οι Απόστολοι να πιστέψουν ότι αναστήθηκε ο Χριστός. Το άκουγαν και δεν το πίστευαν, μέχρι που είδαν τον Χριστό μπροστά τους. Και μετά το είπαν και στον Απόστολο Θωμά, που έλειπε την πρώτη φορά που τους συνάντησε ο  Χριστός.
-Θωμά, είδαμε τον Κύριο.
Αλλά ο Θωμάς τους απάντησε:
-Εάν δεν Τον δω με τα μάτια μου και δεν Τον ψηλαφήσω με τα χέρια μου, δεν το πιστεύω. Οι πεθαμένοι δεν ανασταίνονται. Τέτοια πράγματα δεν έχουν γίνει ποτέ. Δεν σας πιστεύω.
Και μετά από οχτώ μέρες, ήρθε πάλι ο Χριστός ανάμεσα τους.
Όταν ένας πατέρας λέει κάτι στο παιδί του και αυτό του απαντάει «δεν σε πιστεύω, πατέρα», είναι φυσικό ο πατέρας να θυμώσει και να του φερθεί με μεγάλη αυστηρότητα. Ο Χριστός όμως δεν είναι σαν εμάς. Είναι στοργικότερος πατέρας. Λέει ένα τροπάριο: «Σε δοξάζουμε και Σε ευχαριστούμε, Χριστέ μου, διότι όπως μακροθύμησες την στιγμή που σε ράπιζε ο δούλος στο δικαστήριο, έτσι μακροθύμησες και τότε που ο μαθητής Σου «ντε και καλά» Σου ζητούσε  να βάλλει το δάχτυλο του στην πλευρά Σου. Ναι Κύριε, μακροθύμησες και του έδειξες όλη την συγκατάβαση και τη στοργή Σου. Και του είπες: Έλα, Θωμά, φέρε το χέρι σου και βάλε το στην πλευρά Μου, και φέρε το δάχτυλό σου και βάλε το στα χέρια και στα πόδια Μου. Και δες ότι δεν είμαι φάντασμα! Δες ότι είναι αλήθεια η Ανάσταση Μου! «Και μη γίνου άπιστος». Δεν είναι σωστό να ακούς για Ανάσταση και να μην πιστεύεις».
Ο Θωμάς κατάλαβε το λάθος του και φώναξε: «Εσύ είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!». Τα ίδια λόγια, διαφορετικά κάπως, τα λέμε και εμείς ψάλλοντας: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος». Ή αλλιώς: «Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!»
Δεν είδε μόνο ο Θωμάς τον Χριστό. Τον είδαν και οι άλλοι Απόστολοι. Τον είδαν ακόμα πεντακόσιοι φίλοι του Χριστού πιστοί, και πολύς άλλος κόσμος.
Μετά έκανε και κάτι άλλο ο Χριστός. Είπε στους μαθητές Του: «Σας δίνω δύναμη και εξουσία. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Και όχι μόνο αυτό, αλλά να ξέρετε ότι ό,τι ζητάτε στο όνομα Μου θα γίνεται. Θα ακουμπάτε τα χέρια σας πάνω σε αρρώστους και θα γίνονται καλά, θα ανασταίνονται νεκροί. Θα διώχνετε δαιμόνια. Και από τότε, μέχρι σήμερα είναι πλημμυρισμένος ο κόσμος από το αναστάσιμο φως και τα θαύματα των αγίων.
Επιτρέπεται, λοιπόν, να ακούει κανείς για την Ανάσταση του Χριστού και να μην πιστεύει;