Μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρος (5 Απριλίου)

Σήμερα, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη των Μαρτύρων Κλαυδίου, Διοδώρου και Νικηφόρου, της Οσίας Θεοδώρας της εν Θεσσαλονίκη, καθώς και του Νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Εφέσω.
Η Οσία Θεοδώρα αναδείχθηκε σε πρότυπο αγνής και ταπεινής ψυχής ανάμεσα στις νέες της Θεσσαλονίκης. Ο πόθος της για τον Νυμφίο Χριστό την έφερε στη μοναχική ζωή, όπου με προσευχές, αγρυπνίες και μελέτη του θείου λόγου, σφυρηλατούσε τον εαυτό της.
Παραμένει υπόδειγμα για όλες και όλους όσοι ζουν με τιμιότητα, αυθεντικότητα και συγχωρητικότητα στον καθημερινό βίο.
Ο Νεομάρτυρας Γεώργιος, ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης στην Έφεσο της Μ. Ασίας, παρασύρθηκε στον Ισλαμισμό και αρνήθηκε τη χριστιανική του πίστη. Όταν όμως συνειδητοποίησε την πράξη του απαρνήθηκε το Ισλάμ και κατέφυγε στη Σάμο.
Στο διάστημα της απουσίας του, οι Χριστιανοί της Εφέσου, έλαβαν άδεια να ανεγείρουν Ναό, οι μωαμεθανοί όμως τους διέβαλαν ότι στα θεμέλια του Ναού έκρυψαν το λείψανο του Γεωργίου, τον οποίον δήθεν σκότωσαν, διότι απαρνήθηκε τον Ναζωραίο.
Στο μεταξύ ενώ συνελήφθη, διότι επέμενε να ομολογεί τη πίστη του, με τη μεσολάβηση των δημογερόντων αφέθηκε ελεύθερος. Τότε ο Γεώργιος πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην πατρίδα του μετανιωμένος και έχοντας συνείδηση ότι έτσι θα οδηγηθεί στο μαρτύριο. Παρουσιάστηκε λοιπόν μπροστά στον μωαμεθανό  ιεροδικαστή και με θάρρος ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό.
Ο ιεροδικαστής, προσπάθησε μάταια να τον μεταπείσει. Τον βασάνισαν και τον αποκεφάλισαν στις 5 Απριλίου 1801. Το ιερό λείψανο το έθαψαν οι Χριστιανοί στον τάφο του νεομάρτυρα Πολυδώρου του Κυπρίου, ο οποίος εορτάζει στις 2 Σεπτεμβρίου.
Με σύνεση ο πιστός κατανοεί τη διδασκαλία της Εκκλησίας περί της Διαπίστωσης και Διακήρυξης της Αγιότητας των Αγίων.
Ωφελείται πνευματικά με τη σαφή διάκριση μεταξύ Νεομαρτύρων και Εθνομαρτύρων.
 «… πολλοί νεομάρτυρες ἦταν ἕλληνες καί πολλοί ἐθνομάρτυρες ἦταν ὀρθόδοξοι κληρικοί καί μοναχοί. Ἕλληνες καί χριστιανοί ἦταν καί οἱ μέν καί οἱ δέ».
«Προκαλοῦνται πάντοτε νά ἐξομόσουν οἱ ὑποψήφιοι Νεομάρτυρες, ἀλλά συχνά προκαλούνται καί οἱ ὑποψήφιοι Ἐθνομάρτυρες. Οἱ πρῶτοι προκαλοῦνταν, διότι ἐνοχλοῦσε ἡ πίστη τους. Οἱ δεύτεροι προκαλοῦνταν, διότι ἐνοχλοῦσε ἡ πατριωτική δράση τους».
 

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου