«Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ...» - π. Βασιλείου Μπακογιάννη

 «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ...»

 (Γαλ. 3: 28)

 Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

         Τό κείμενο αὐτό εἶναι συνέχεια τῆς τελευταίας μας ἀναρτήσεως «γυναῖκα στό ἀναλόγιο;» (anastasios 11.6.25)·  εἶναι καί μιά ἀπάντηση σέ κάποιους  σχολιαστές της, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν πράγματα πού οὔτε κἄν ὑπονοοῦντο στήν ἀνάρτηση. Ἦταν ἐκτός θέματος· ἐκτός πραγματικότητος.

         Στό ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπῆρχε ἄρσεν καί θῆλυ·  Χρυσόστομος: «τότε οἱ ἄνδρες ἦταν ἄνδρες, καί οἱ γυναῖκες, γυναῖκες· σήμερα ἄλλαξαν τά πράγματα· οἱ γυναῖκες παραδόθηκαν στίς ἐπιθυμίες τῆς σαρκός, καί οἱ ἄνδρες ἔγιναν ἵπποι μαινόμενοι» (Ὁμιλία 73η στό κατά Ματθαῖο. P.G. 58:677).        

        «Γέροντα, πρέπει νά φύγουμε ἀπό τήν ἔρημο· νά κατέβουμε στόν κόσμο· γέρασες πιά!», εἶπε ἕνας Μοναχός, στόν Ὅσιο Σισώη. «Θά πᾶμε ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει γυναῖκα!», ἀπάντησε ὁ  Σισώης (Γεροντικό,Ἀββᾶ Σισώη, γ). Ταπείνωση! Δέν εἶχε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό του· τόν θεωροῦσε ἀδύνατο, πτωχό, ἐπιρρεπῆ στήν ἁμαρτία. Τό «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ» δέν «ἰσχύει» οὔτε ούς Ἁγίους! Πόσο μᾶλλον σέ ἐμπαθεῖς, εὐάλωτους ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρώπους!

         Ἄν σέ Ναό, σέ ἀκολουθία, δίπλα ἀπό ἕναν νεαρό, σταθεῖ μέ κομψή κοπέλα, πῶς θά «ἀντιδράσει» ὁ νεαρός, ἔχοντας ἐνώπιόν του «τόν καλόν εἰς βρῶσιν καί ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλμοῖς» (Γέν. 3:6), ἀπαγορευμένο καρπό;  Θά ἔχει  τήν αἴσθηση ὅτι « οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ»; Ὅτι στέκεται δίπλα ἀπό ἀσώματο ἄγγελο; Ὁ νοῦς του θά πετάει ψηλά, στό ἄκτιστο φῶς;! Ἤ θά ἐνεργοποιηθοῦν οἱ ἐπιθυμίες τῆς σαρκός;  Βεβαίως, ἄν ἀγωνισθεῖ,  θά ἐνισχυθεῖ ἀπό τή θεία χάρη, καί θά νικήσει τόν πειρασμό. Ὅμως, θά τό κάνει;  

       Χρυσόστομος: «Πολλοί μπαίνουν στίς ἐκκλησίες καί περιεργάζονται τά κάλλη τῶν γυναικῶν. Τί κάνεις, βρέ ἄνθρωπε; Δέν φοβᾶσαι μήπως πέσει κεραυνός καί ἰσοπεδώσει τήν ἐκκλησία; Τί νομίζεις ὅτι εἶναι ὁ Ναός; Πορνεῖο;! Ἔπρεπε  τό χώρισμα αὐτό, πού σᾶς προφυλάσσει ἀπό τίς γυναῖκες, νά ὑπῆρχε μέσα σας· (ὑπῆρχε στό ναό ἕνα σανιδένιο χώρισμα, ἀνάμεσα στίς γυναῖκες καί στούς ἄνδρες). Ὅμως, ἐπειδή δέν κρατᾶτε τά μάτια σας,  οἱ πατέρες ἔκριναν ἀναγκαῖο ἔστω καί μέ αὐτό τό χώρισμα νά σᾶς προστατέψουν» (Αὐτόθι, σελ. 676-677).        

      Καί τότε οἱ πιστοί   σέ σχέση μέ τό σήμερα ἦταν ἀγωνιστές· ἡ νηστεία τους ἦταν ταυτισμένη μέ τήν πεῖνα· τήν ξηροφαγία· ἦταν  καί λιγότερο φιλήδονοι·  δέν  ὑπῆρχαν οἱ προκλήσεις, οἱ τηλεοράσεις, τό διαδίκτυο, κ.λ.π., Παρόλο αὐτό ὁ σοφός  Ἅγιος Ἰωάννης ἐνέκρινε αὐτό τό χώρισμα. Δέν ἤθελε νά  «εἰσενέγκῃ εἰς πειρασμόν» τό ποίμνιό του.  

      Στό Μοναστήρι «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής», Σουρωτή Θεσσαλονίκης,  ὑπάρχει κάτι  πιό αὐστηρό ἀπό αὐτό τό χώρισμα· στίς ἀκολουθίες,  οἱ  ἄνδρες εἶναι σέ πλήρη ἀπομόνωση (!) ἀπό τίς Μοναχές, καί τίς γυναῖκες προσκυνήτριες! Ἦταν τυπικό πού ὅρισε ὁ Ὅσιος Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης. Εἶχε συναίσθηση τί σημαίνει λατρεία τοῦ Θεοῦ, καί ἤθελε τούς προσκυνητές, στήν ἱερή αὐτή στιγμή,  ἀφοσιωμένους στήν προσευχή· χωρίς τόν παραμικρό ἐξωτερικό ἐρεθισμό ἤ πειρασμό· γιατί ἡ ἁμαρτία εἶναι «εὐπερίστατος» (Ἑβρ.12:1)· περπατάει- γλιστράει εὔκολα· ἀκόμα καί μέσα στό Ναό· καί στό ἀναλόγιο...

        Ταῦτα πρός προβληματισμό.