Πίναμε μπύρες και είπαμε να βάλουμε φωτιά - Μάγια Τσόκλη

 Δεν έχω ιδέα εάν ο νεαρός που κατέθεσε ότι «πίναμε μπύρες και είπαμε να βάλουμε φωτιά» λέει αλήθεια ή όχι. Γνωρίζοντας όμως αρκετά παιδιά στην ηλικία του, θεωρώ ότι μπορεί να είναι και έτσι. Να μην υπάρχει δηλαδή πίσω του τίποτε οργανωμένο αλλά μονάχα η εφηβική ανοησία.
 
Μία ανοησία όμως που τρέφεται καιρό τώρα από το μέγα μάθημα που διδάσκεται στο ελληνικό σχολείο (γενικεύω γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις): την παντελή έλλειψη συνεπειών. 
 
Μαζεύω μία σειρά από περιπτώσεις που μου έχουν μεταφερθεί τα τελευταία χρόνια. 
 
Δευτέρα δημοτικού, ο μικρός Πέτρος παραδίδει την «εργασία» του σε ένα πατσαβουριασμένο χαρτί, γεμάτο λάθη! Τα βλέπει η γιαγιά, παλιά δασκάλα, και παθαίνει συγκοπή! Αντίθετα η σύγχρονη δασκάλα, σημειώνει ένα Μπράβο Πέτρο μου! Με θαυμαστικό παρακαλώ πάνω στο χαρτί. Ενθουσιασμένος ο Πέτρος με την επιτυχία του, άντε να ακούσει τη γιαγιά που οδύρεται ότι το παιδί θα μείνει αμόρφωτο μ’αυτά τα συστήματα! (παρεμπιπτόντως ο Πέτρος είναι 20 τώρα και απ’ότι μου λέει η μητέρα του η γιαγιά επιβεβαιώθηκε).
 
Πρώτη γυμνασίου, περίοδος κοβιντ. Προσωπική εμπειρία. Μπαίνω στο δωμάτιο του Νικόλα που έχει διαδικτυακό μάθημα. Τον βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι, με τον υπολογιστή ανοικτό. «Έχετε μάθημα;» ρωτάω αυστηρά. «ναι» μου απαντάει νυσταγμένος. «Τι μάθημα, παιδί μου:»…. «Γυμναστική!». Δυο καταστροφικά χρόνια για τα παιδιά.
 
Πρώτη λυκείου σε δημόσιο σχολείο του κέντρου της Αθήνας. Ο Αντώνης (αλλάζω τα ονόματα για ευνόητους λόγους), μόλις δέκα μέρες μετά την έναρξη της χρονιάς συμμετέχει σε βανδαλισμό του σχολείου του. Μαζί με άλλα δέκα παιδιά έχουν κάψει τους τοίχους, έχουν βάλει λουκέτο στις πόρτες, έχουν ξεκοιλιάσει τους κάδους. Όμως η παρέα την πατάει, γιατί κάποιος τους βλέπει και τους καρφώνει. Ποινή, 3 μέρες αποβολή (καμιά 20αριά απουσίες δηλαδή) που τις βγάζουν χαρούμενοι στο κρεβάτι τους. Ούτε λόγος να τους βάλουν να βάψουν, να καθαρίσουν, να κοπιάσουν. Τους στέλνουν για ξεκούραση μετά από ένα βαρετό λογύδριο του διευθυντή!
 
Δευτέρα λυκείου. Παιδί καλής μου φίλης. Αποφασίζει ότι πλέον τσάντα δεν θα παίρνει στο σχολείο και ότι δεν θα παραδίδει καμία εργασία. Βρε χρυσέ μου, βρε καλέ μου… Τίποτε. Από το σχολείο καμία απολύτως αντίδραση. Η γυναίκα μιλάει με διευθυντή, με καθηγητές ζητώντας απεγνωσμένα να εφαρμοστεί το «μάθημα» της συνέπειας. Αποτέλεσμα: ο νεαρός περνάει τη τάξη του "αέρα". 
 
Τρίτη λυκείου. Δύο περιπτώσεις γνωστών μου (το λέω γιατί οι ιστορίες αυτές είναι αληθινές). Τα παιδιά ξεκινούν τις απουσίες. Υποτίθεται ότι στις 140 μένουν στην ίδια τάξη.  Τα Χριστούγεννα έχουν πλησιάσει τις 90, οι γονείς θορυβούνται. Τα παιδιά πάλι όχι, έχουν πληροφορίες ότι το σχολείο «δεν αφήνει κανέναν από απουσίες». Μη σας τα πολυλογώ, ο ένας από τους νεαρούς φτάνεις τις 250 απουσίες στο τέλος της χρονιάς. Φυσικά, όπως πολύ σωστά του είχαν πει οι συμμαθητές του, περνάει τη τάξη του χωρίς κανένα θέμα.
Και μια προσωπική ιστορία: όταν τη τελευταία χρονιά τηλεφώνησα στη διευθύντρια του σχολείου του γιού μου για κάποια αντίστοιχη ιστορία λέγοντας «Γράμματα δεν τους μαθαίνετε, δεν μπορείτε τουλάχιστον να τους μάθετε την έννοια της συνέπειας;» πήρα την απάντηση, «είστε πολύ αυστηρή κυρία Τσόκλη, εμείς θέλουμε να τα βοηθήσουμε τα παιδιά.»  
 
Κατά τη γνώμη μου μια ολόκληρη γενιά -εάν όχι περισσότερες- έχουν καταστραφεί από το εκπαιδευτικό μας σύστημα και την ανοησία κάποιων αντιδραστικών  «φιλελεύθερων» γονιών. 
 
Οπότε ας μη μας κάνει εντύπωση ο νέος που έπινε μπύρες και είπε «δεν πάμε να βάλουμε φωτιά:». Αυτό του μάθαμε, ότι όλα γίνονται, όλα συγχωρούνται, χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Κάψε το σχολείο σου, μη διαβάζεις, κάνε όσες απουσίες γουστάρεις, κάπνιζε μπάφους στο προαύλιο, κανένα πρόβλημα. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι, και με κάποια επιείκεια -γιατί το λάθος είναι και δικό μας-, οφείλουμε να του το μάθουμε, έστω και αργά. 
 

Μάγια Τσόκλη