Αύτη η Αγία ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, και Δομετίου κόμητος, εν έτει σϞ’ [290], δούλη Κλαυδίου τινός. Ακούσας δε ο κόμης Δομέτιος περί αυτής, ότι είναι Χριστιανή, γράφει εις τον αυθέντην της Κλαύδιον, να αποστείλη την Χαριτίνην εις αυτόν δια να την εξετάση. Ο δε αυθέντης αυτής λυπηθείς, ενεδύθη σάκκον, ήτοι τρίχινον φόρεμα, και εθρήνει. Η δε Χαριτίνη παρηγορούσα αυτόν, έλεγε. Μη λυπού, αυθέντα μου, αλλά χαίρε. Επειδή εγώ έχω να λογισθώ κοντά εις τον Θεόν, μία ευπρόσδεκτος θυσία δια τας εδικάς μου και εδικάς σου αμαρτίας. Ο δε Κλαύδιος απεκρίθη. Δούλη του Θεού, ενθυμού και εμένα κοντά εις τον επουράνιον Βασιλέα. Φερθείσα λοιπόν η Αγία δια μέσου του κόμητος, έμπροσθεν εις τον υπατικόν δεδεμένη, ωμολόγησε τον Χριστόν. Όθεν δια καταισχύνην ξυρίζεται τας τρίχας της κεφαλής. Και ω του θαύματος! ευθύς πάλιν η κεφαλή της εγέμωσεν από μαλλία δια της θείας δυνάμεως. Έπειτα βάλλουσιν εις την κεφαλήν της κάρβουνα αναμμένα, και μαζί με αυτά χύνουσι και ξύδι. Έπειτα εμπήγουσιν εις τα βυζία της σουβλία αναμμένα, και κατακαίουσι τα πλευρά της με λαμπάδας. Μετά ταύτα κρεμάσαντες πέτραν από τον τράχηλόν της, ρίπτουσιν αυτήν εις την θάλασσαν.
Επειδή δε η Αγία ελυτρώθη παραδόξως και δεν
επνίγη, δια τούτο εδέθη εις ένα τροχόν. Είτα σύρεται πολλαίς φοραίς επάνω εις
ένα σωρόν αναμμένων καρβούνων. Διαφυλαχθείσα δε αβλαβής υπό θείων Αγγέλων,
εκριζόνεται τα ονύχια των χειρών και ποδών της. Επειδή δε επρόσταξεν ο δικαστής
να παραδοθή εις πορνοστάσιον, παρεκάλεσεν η Αγία τον Θεόν να φυλαχθή αμόλυντος.
Και ούτω παρέθετο την ψυχήν της εις τον ποθούμενον Θεόν. Το δε τίμιον αυτής
λείψανον ερρίφθη εις τον βυθόν της θαλάσσης. Υπό δε της θείας Προνοίας ευγήκεν εις
το περιγιάλιον. Όθεν ο αυθέντης της Κλαύδιος πέρνωντας αυτό, τιμίως και ευλαβώς
το τίμιον ενταφίασεν.
Άγιος Νικόδημος
Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου