Ν' αγαπάς την Εκκλησία, τους επισκόπους και τους ιερείς ακόμη κι αν είναι αμαρτωλότεροι από σένα. Ακριβῶς γι΄ Αυτόν στον Οποίον παραπέμπουν ακόμη και με την ενδυμασία και με τα άμφιά τους, είτε πολυτελή είτε απέριττα. Αυτός είναι στο Πηδάλιο. Και αυτό σημαίνει εκκλησιαστικός άνθρωπος και όχι θεούσος. Να προτιμάς να γκρεμοτσακιστείς πάνω στα βράχια και να χαθείς συμφωνώντας με την Εκκλησία παρά να "σωθείς" με τον δικό σου λογισμό στα "απάνεμα" μέρη. Εκεί, είναι η απώλεια. Και κει οδηγεί και η κοσμική αλητεία που άλλο δεν κάνουν από το να υβρίζουν τη "συστημική" Εκκλησία και τους κληρικούς. Και κολλάει το μικρόβιο πολλούς και εντός των τειχών "καθαρών". Να τρελαίνεσαι από τη χαρά όταν σου αναθέτουν να σκουπίσεις και να σφουγγαρίσεις το Ναό, να ξεσκονίσεις τις εικόνες και να ανοίξεις τα παράθυρα ίνα εισέλθει φρέσκος αήρ. Μεγίστη τιμή.
Πήγαινε μετά σε μια γωνιά, κρύψου, κλάψε όσο σου δώσει ο Θεός και προσευχήσου. Και ανάμενε μέσα σε τούτη την αυλή της χαράς, την ορατή λειτουργική συνάντηση μετά των αδελφών, αφού αοράτως είτε έτσι, είτε αλλιώς, λειτουργείσαι μέρα νύχτα. Δόξα σοι Κύριε.π. Ἐφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου