Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Καθρέπτες - Στάχυς


Καθρέπτες


Σφαλίζω τα μάτια
κι ευθύς στο δωμάτιο
μπαίνω των κρυστάλλων.
Γύρω μου, ολόσωμοι καθρέπτες,
ίσια στα μάτια με κοιτούν
μέσα, ως το είναι μου βαθιά.
Λεπίδι κοφτερό
η αιχμηρή ματιά τους.
Ανέμου παγερού ριπή
η πορφυρή μορφή τους.
Γύρω μου παντού,
κομμάτια φρικτά,
η τραγική μορφή μου.
Τι είναι εδώ;
Χιλιάδες εγώ ρωτούν.
Ποιος είσαι εσύ;
Χιλιάδες απαντούν.
Χίλιοι εγώ, χίλιες φωνές.
Θλιβερή Βαβέλ στην επαρμένη μου ψυχή.
Γύρω μου γυρνώ
κι αντικρίζω ξένους.
Ποιοι είν’ όλοι αυτοί;
Τι από μένα αναζητούν;
Τι τάχα να προσμένουν;
Τίποτα. Απλά υπάρχουν.
Υπάρχουν για να με κοιτούν.
Απλά μ’ ακολουθούν.
Γιατί εγώ τους συντηρώ.
Εγώ τους ανατρέφω.
Όλοι αυτοί είμαι εγώ.
Εμένα κυνηγούν.
Εμένα μόνο λατρεύουν.
Εμένα επιθυμούν για πάντα ν’ αφανίσουν.
Μα πριν προλάβουν στον κόσμο των λυγμών
για πάντα να με κλείσουν,
τα μάτια ανοίγω
και απ’ το μαρτύριο
βγαίνω των κρυστάλλων.
Μα τι θλιβερό!
Μόλις απ’ την γυάλινη αγωνία μου συνέλθω,
αυτοί οι χίλιοι τραγικοί εγώ,
από μέσα μου ν’ αποδράσουν θέλουν.

Στάχυς

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όπως το ήλπιζα αποδείχθηκε εξαιρετικό. Ευχαριστίες που με κάνεις μέτοχο των σκέψεών σου.

Άγγελος είπε...

Ο καθρέφτης μερικές φορές όπως και σε αυτή την περίπτωση είναι επικίνδυνος. Γιαυτό εγώ τον αψηφώ…..
Άγγελος

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό, ψυχαναλυτικό. Πράγματι ο εαυτός μας αποτελείται από πολλές διαφορετικές πλευρές, που συχνά είναι αντικρουόμενες. Επίσης συχνά δε συνυπάρχουν ταυτοχρόνως. Στάχυ, συνέχισε τα ποιήματά σου πηγαίνουν όλο και βαθύτερα.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό. Μπράβο έχεις βάθος στην σκέψη σου.

Ανώνυμος είπε...

Σε κάποια ποιήματα όπως και αυτό καθρεπτίζω μερικές φορές στοχασμούς του εαυτού μου.

Αριμαθαίος είπε...

Ο καθρέπτης σου είναι καθρέπτης πολλών. Το τέλος με προβλημάτισε αρκετά το διάβασα όλο τρεις φορές για να κατανοήσω αυτό που λες «αυτοί οι χίλιοι τραγικοί εγώ, από μέσα μου ν’ αποδράσουν θέλουν.»

Ανώνυμος είπε...

Τάσο πρόσεξε μην ρίξεις το επίπεδο που ως τώρα έχεις. Κράτα γερά και σταθερά τις αρχές σου. Οι φίλοι σου σε θαυμάζουμε για την ανωτερότητα που έχεις. Ασυμβίβαστος, μας διδάσκεις στην πράξη την ελευθερία του ήθους. Παραμένεις ακμαίος, δυνατός, κοφτερός, καίριος πάντα, μπροστά από την εποχή μας σε πολλά θέματα. Όσοι δεν σε γνωρίζουν σε αδικούν. Εμείς τα πνευματικά σου παιδιά σου οφείλουμε πολλά. Συνέχισε να μας διδάσκεις….

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Στάχυ καλό το ποίημα, μόνο που αντί να κοιτάζει τον ή τους καθρέπτες ο Τάκης του αρέσει το μικρόφωνο. Ο αλλότριος διάλογος δεν μειώνει την αξία της εργασίας σου. συγχαρητήρια.

Ανώνυμος είπε...

Α, ρε Στάχυ τι σου έλαχε να πάθεις. Που να το φανταζόσουν ότι στο ποίημά σου θα γράψει ο Τακούλης. Και κάλα, να σχολιάσει το ποίημά σου, πάει σα πάει. Αλλά να γράψει για τον Αλέκο, ε αυτό είναι κάτι που δεν εξηγείται με την λογική.
Τι κεραμίδα έφαγε πάλι μόνο αυτός το ξέρει.
Αλήθεια Τακούλη, ο Αλέκος ξάδελφός σου δεν είναι;
Γιατί βρε αγόρι μου σκοτώνεστε;
Γιατί δεν τα βρίσκεται μεταξύ σας και να μας αφήσετε ήσυχους όλους εμάς; Τι σας φταίμε εμείς;
Γιατί καλός είναι και ο Τακούλης, αλλά και ο άλλος, ο Αλέκος εννοώ, δεν πάει πίσω. Παιδί από τα πρώτα.

ο άσχετος.

Ανώνυμος είπε...

Η εναλλαγή του διαλόγου δίνει ουσία στο κείμενο. Μπράβο Στάχυ, κάθε φορά έχεις κάτι να μας πεις. Συγχαίρω και ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Στάχυ υπέροχο το ποίημά σου. Άσε τους άλλους να τρώγονται….

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό!
Άντε κι άμα εκδώσεις βιβλίο με τα ποιήματά σου να μας καλέσεις...
Συνέχισε

Σεμπρεβίβα