«Ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει» - Ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 «Ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει»

 (Ἰω.5:7)

Ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 
«Ἐνῶ προσπαθῶ νά μπῶ στήν κολυμβήθρα, «ἄλλος  πρό ἐμοῦ καταβαίνει», ἔρχεται ἄλλος καί μπαίνει πρίν ἀπό μένα (Ἰω. 5:7), εἶπε ὁ παραλυτικός στό Χριστό.  Κανένας δέν σκεπτόταν τόν πλησίον, κανένας. Ὅποιος φάει τόν ἄλλο. «Ἀρκεῖ ἐγώ νά βολευθῶ...!». Καί ἡ ζωή συνεχίζεται μέ τό ἴδιο  πάντοτε «μοτίβο!».
Καί τώρα, μέ τό κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν, ἔλεγαν πολλοί:    «Θά πάω πρωί-πρωί στήν ἐκκλησία, νά πάρω σειρά, νά προλάβω νά ἐκκλησιασθῶ καί νά κοινωνήσω». Τό νά πᾶς πρωί-πρωί στήν ἐκκλησία εἶναι πρᾶγμα ἅγιο, ἰδιαιτέρως, ὅταν πρόκειται νά κοινωνήσεις.  Ὅμως,  τό νά πᾶς μέ τό σκεπτικό,  νά  «φᾶς» τή θέση κάποιου ἄλλου, τί δείχνει; Ἀγάπη στόν πλησίον; Καί ἡ ἀγάπη εἶναι βασική προϋπόθεση γιά ἄξια συμμετοχή στό   Μυστήριο, «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Μερικοί «κολλᾶνε»  στό «προσέλθετε». 
Στά χρόνια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς (1941-4), καί ὄχι μόνο,  ὅταν οἱ παππούδες μας κάθονταν νά φᾶνε, ἔλεγαν στήν προσευχή τους, «Θεέ μου, συγχώρησέ μας, πού ἐμεῖς  σήμερα  τρῶνε, ἐνῶ ἄλλοι δέν ἔχουν τί νά φᾶνε!». Ἐμεῖς  πόσες φορές, αὐτές τίς ἡμέρες,  θά πρέπει νά λέμε, «Κύριε,   συγχώρεσέ μας! Ἐμεῖς σήμερα καταφέραμε καί ἐκκλησιασθήκαμε καί κοινωνήσαμε, ἐνῶ ἄλλοι, παιδιά Σου  καί ἀδέρφια μας, ἦρθαν στήν ἐκκλησία καί βρῆκαν τίς πόρτες κλειστές!».
    Καί ὅμως ἡδονιζόμαστε ἐπειδή   τά καταφέραμε καί κοινωνήσαμε εἴτε  στά κρυφά,  εἴτε στά «πεταχτά», εἴτε ἀλειτούργητοι,  εἴτε ἐπειδή  ὁ παπᾶς ἦταν δικός μας, καί μᾶς ἔκανε τή χάρη, εἴτε, εἴτε. Ἀρκεῖ πού κοινωνήσαμε!  Ὅμως, ὁ Χριστός δέν μπαίνει  στήν καρδιά μας μέ τό νά ἀνοίγουμε ἁπλά τό στόμα μας, γιατί καί ὁ Ἰούδας ἄνοιξε τό στόμα του, ἀλλά μπῆκε μέσα του ὁ διάβολος!
   Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι Ὅσιος Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης ζοῦσε στίς ἡμέρες μας. Πῶς θά  ἀντιδροῦσε, βλέποντας  τίς ἐκκλησίες κλειστές; Σίγουρα δέν θά ἀντιδροῦσε, ὅπως ἀντιδροῦμε ἐμεῖς, πού  δέν ξέρουμε τί θέλουμε, γιατί κυβερνούμαστε ἀπό τά ἄλογα πάθη.   Ἡ ἀγάπη του γιά τόν συνάνθρωπό του, θά τόν ἔκανε,  νά μείνει   ἀλειτούργητος κι ἀκοινώνητος,  γιά  νά δώσει τόπο στόν ἀδερφό του, καί αὐτό θά ἦταν γι'αὐτόν Θ. Κοινωνία!
  Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος τό Τσαλίκης, ὄντας στρατιώτης, (1947-49), τοῦ δόθηκε εὐκαιρία ὅλη τή Μ. Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα νά πάει στήν ἐκκλησία καί νά ψέλνει. Ὅμως, ἡ ἀγάπη του γιά τόν πλησίον του, τόν ἔκανε νά θυσιάσει  αὐτή τή χρυσῆ εὐκαιρία! Προκειμένου, δηλαδή, νά   ἐξυπηρετήσει  τόν συστρατιώτη του  Γεώργιο (ἤθελε νά πάει στό χωριό του νά δεῖ τήν ἀρραβωνιαστικιά του!) πῆγε στή θέση του, στή σκοπιά, καί ἔτσι ὅλη Μ. Ἑβδομάδα καί Πάσχα, ἦταν ἐκτός ἐκκλησίας. Καί ὅμως ἐκεῖ στή σκοπιά, κατά τήν ὥρα τῆς Ἀναστάσεως, δέχθηκε ἐπίσκεψη ἀπό τό Θεό! Θεῖο Φῶς κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, καί τόν περιέλουσε! Ἄστραψε ὁλόκληρος!  Ἄν ἐκείνη τή στιγμή ἦταν στήν ἐκκλησία, ἴσως νά μήν ἄστραφτε...! (Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος. Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος. Ἔκδοση Ἱ. Μ. Ὁσίου Δαυίδ, 2018, σελ. 52-58).
          «Ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον.  Ὁ  δέ Θεός ὄψεται εἰς καρδίαν» (Α΄Βασιλ. 16:7). Ὁ ἄνθρωπος «κολλάει» στά ἐξωτερικά, καί κρίνει μέ βάση τά ἐξωτερικά. Ὁ Θεός ἐξετάζει τό μέσα μας, τήν καρδιά μας, καί ἀναλόγως ἐνεργεῖ....