Άπειρη η αξία της ψυχής μας

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις;
Το τέλος εγγίζει».

Αυτός είναι ο μεγάλος λόγος για τον οποίο πρέπει να ξυπνήσω, να εγερθώ. 
Κάθε ώρα, κάθε στιγμή που περνάει με φέρνουν πιο κοντά στο τέρμα:

«Το τέλος εγγίζει».

Μην καθυστερώ. Μην αναβάλλω:

«Ύπνον απώθου (απώθησε, διώξε), 

ψυχή, της δεινής ραθυμίας, 
και προθύμως γρηγόρει, προς τας θείας εντολάς. 
Εγγίζει ο Νυμφίος, λαμπαδηφόρος 
σπεύσον αυτώ προϋπαντήσαι».

Και όχι μόνον «ανάστα».

Αλλά και «ανάνηψον».

Να γίνει μέσα μου το ξύπνημα.
Να ακουσθεί καλά το σάλπισμα στα βάθη της ψυχής μου.
Είμαι μόλις στην αρχή αυτής της αγίας και κατανυκτικής περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Άκουσέ με, Κύριε Ιησού:

«Εξαγγέλλω σοι, Σωτήρ, 

τας αμαρτίας ας ειργασάμην, 
και τας της ψυχής και του σώματός μου πληγάς, 
ας μη ένδον μιαιοφόνοι λογισμοί ληστρικώς εναπέθηκαν».

Και πάλι σε ικετεύω. 

Άκουσέ με, μίλησέ μου, πρόσταξέ με. 
Ας γίνει και σε μένα αυτό που ο ψαλμωδός Σου είπε:

«Εβόησα εν όλῃ καρδίᾳ μου 

προς τον οικτίρμονα Θεόν, 
και επήκουσέ μου, εξ  Άδου κατωτάτου, 
και ανήγαγεν εκ φθοράς την ζωήν μου».